Τα σχόλια είναι εκ του περισσού * : το “τραγούδι” που είχα επισημάνει τις προάλλες ως τη χειρότερη περίπτωση της φετινής Eurovision, θριάμβευσε κατακτώντας την πρώτη θέση στο “διαγωνισμό τραγουδιού”. ** Όσο για εκείνο που, κατά την ταπενή μου πάντα άποψη, άφηνε κάποιο ίχνος διαφοράς, θυμίζοντας τουλάχιστον κάτι από αληθινό τραγούδι, ήρθε, κανονικότατα, τελευταίο στην ψηφοφορία του κοινού. (βλ. κείμενο : THE CARNIVAL OF BURNT-OUT BRAINS)
Από αυτά και μόνο ξεπροβάλλει θριαμβευτικά η “σχέση” του μπλογκ με την παρούσα μουσική πραγματικότητα.
* Το “εξελιγμένο word” επιμένει στην αναγραφή της λέξεως “περισσού” με κεφαλαίο π. Πρόκειται μάλλον περί techno-κομμουνιστικής συνωμοσίας.
** …Ο οποίος, όπως θα έπρεπε να αποτελεί κοινό τόπο, δεν είναι παρά πολιτιστικός ιμπεριαλισμός / συγκαλυμμένη προπαγάνδα, απευθυνόμενη στα χαμηλότερα πολιτιστικά στρώματα, και διαχεόμενη σταδιακά σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα, επικρατώντας ως πολιτιστικό παράδειγμα. Στη φετινή περίπτωση, το μήνυμα, μάλλον η εντολή προς τον “πολίτη”, είναι σαφέστατη : Βυθίσου στην άβυσσο της θηλυκής πλευράς της ύπαρξής του.
Ο άνδρας που κλαίει για το “χαμένο έρωτα”, τσιρίζοντας σαν εφιαλτική καρικατούρα πριμαντόνας, είναι σαφώς πιο αξιοποιήσιμος για τα όντα που καθορίζουν το μέλλον μας με αλγοριθμική ακρίβεια.
No comments necessary : the “song” I ‘d pointed out the other day as the worst case in this year’s Eurovision triumphed, securing first place in the “song contest.” * As for the one that, in my humble opinion, made some trace of a difference, at least resembling something akin to a genuine song, it came, quite predictably, dead last in the public vote. (See text: THE CARNIVAL OF BURNT-OUT BRAINS)
From these facts alone, the “relationship” of this blog with the current musical reality emerges triumphantly.
* …Which, as should be common knowledge, is nothing but cultural imperialism / veiled propaganda, aimed at the lowest cultural strata and gradually permeating the entire social spectrum, establishing itself as a cultural paradigm. In this year’s case, the message—nay, the directive—to the “citizen” is crystal clear: Immerse yourself in the abyss of the feminine side of your existence.
The man who weeps for “lost love,” shrieking like a nightmarish prima donna caricature, is clearly far more exploitable for the entities that shape our future with algorithmic precision.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το Ισραήλ πάντως μας έβαλε 12. Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποδίδει καρπούς!
Με δεδομένη την απροθυμία μας να τους “κάτσουμε”, το 12άρι πρέπει μάλλον να εκληφθεί σαν ένα είδος “καλοπιάσματος”.
Άσε που στην ουσία αποτελούσε επιβράβευση των εξιλεωτικών κινήσεων της “φωνάρας” προς το Ισραήλ, μετά το περσινό αντισημιτικό παραλήρημα (βλ. χασμουρητό) της Σάτι.
Ο mr. Saliva πάντως (Αρμενία), πάτωσε ο καημένος. 😢
Εν τω μεταξύ, αφορμής δοθείσης από το (φρικτό) “τραγούδι” του Ισραήλ και την αντάξια αυτού ερμηνεύτρια, κοιτάζοντας κανείς τα νύχια της, μπορεί να παρατηρήσει ότι η τρέχουσα επιλογή μανικιούρ είναι προσανατολισμένη προς μια διασταύρωση “Νοσφεράτου” του Μουρνάου και “Ψαλιδοχέρη”. 💅💅🏻💅🏼
Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πρόσεξα. Έχω πάθει ανοσία με αυτά που βλέπω καθημερινά στο δρόμο👁️👀
Ισχύει. Αλλά το συγκεκριμένο creature, προφανώς επειδή υποδυόταν το πουλί ας πούμε, το είχε παρακάνει. Με αφορμή πάντως αυτήν, παρατήρησα και άλλες ακραίες περιπτώσεις.
Πλάκα θα είχε τώρα που το σκέφτομαι να στέλναμε στη Γιουροβίζιον τη Diamanda Galas. Εκκεντρικότητα, φωνή, άμα λάχει και το έθνικ στοιχείο. Στα νιάτα της εννοείται. Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται σε λάθος εποχή🦹
Εν τω μεταξύ, τέτοια ώρα τέτοια λόγια θα μου πεις αλλά, αδυνατώ να καταλάβω πώς, όχι απλώς συμβαίνει αλλά περνάει απαρατήρητο ότι συμβαίνει το εξής : διατρέχοντας τα “social media” δε βλέπει κανείς ΟΥΤΕ ΜΙΑ ανάρτηση που να ασχολείται με κάτι άλλο από τη “φωνάρα” της Κλαυδίας – οι “παρατηρήσεις” αφορούν αποκλειστκά σ’ αυτήν και στην αισθητική του Φωκά Ευαγγελινού, άντε αραιά και που και στον ποντιακό ελληνισμό ας πούμε. Αυτό ενισχύει την εκ του ιδίου του άσματος προκύπτουσα εντύπωση ότι οι νότες έχουν προκύψει από κάποιο AI composing tool. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, nobody seems to give a fuck about them.
Χωρίς πλάκα έχω την εντύπωση ότι στη Γιουροβίζιον πλέον ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η καλή μουσική.
Επ”έ“τρεψέ μου να το γενικεύσω : η απαγόρευση αφορά σύσσωμα τα mainstream media τουλάχιστον. Η μουσική όπως την ξέραμε έχει γίνει κάτι αντίστοιχο των fake news, του “φασίστα” και του “ψεκασμένου”. Γνωρίζω άτομα που δουλεύουν στο κρατικό ραδιόφωνο τα οποία δίνουν …μικρές μάχες για να περάσουν ένα φυσιολογικό άκουσμα. Στα καθ’ ημάς ραδιόφωνα ειδικά, το δίπολο είναι : ολική διαγραφή αυτού που ήταν το “ελληνικό τραγούδι” απ’ τη μία, αυστηρή απαίτηση για …καινούργια πράγματα (synthetic pop τύπου Μαραβέγια, trap etc) απ’ την άλλη.