Τα σχόλια είναι εκ του περισσού * : το “τραγούδι” που είχα επισημάνει τις προάλλες ως τη χειρότερη περίπτωση της φετινής Eurovision, θριάμβευσε κατακτώντας την πρώτη θέση στο “διαγωνισμό τραγουδιού”. ** Όσο για εκείνο που, κατά την ταπενή μου πάντα άποψη, άφηνε κάποιο ίχνος διαφοράς, θυμίζοντας τουλάχιστον κάτι από αληθινό τραγούδι, ήρθε, κανονικότατα, τελευταίο στην ψηφοφορία του κοινού. (βλ. κείμενο : THE CARNIVAL OF BURNT-OUT BRAINS)
Από αυτά και μόνο ξεπροβάλλει θριαμβευτικά η “σχέση” του μπλογκ με την παρούσα μουσική πραγματικότητα.
* Το “εξελιγμένο word” επιμένει στην αναγραφή της λέξεως “περισσού” με κεφαλαίο π. Πρόκειται μάλλον περί techno-κομμουνιστικής συνωμοσίας.
** …Ο οποίος, όπως θα έπρεπε να αποτελεί κοινό τόπο, δεν είναι παρά πολιτιστικός ιμπεριαλισμός / συγκαλυμμένη προπαγάνδα, απευθυνόμενη στα χαμηλότερα πολιτιστικά στρώματα, και διαχεόμενη σταδιακά σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα, επικρατώντας ως πολιτιστικό παράδειγμα. Στη φετινή περίπτωση, το μήνυμα, μάλλον η εντολή προς τον “πολίτη”, είναι σαφέστατη : Βυθίσου στην άβυσσο της θηλυκής πλευράς της ύπαρξής του.
Ο άνδρας που κλαίει για το “χαμένο έρωτα”, τσιρίζοντας σαν εφιαλτική καρικατούρα πριμαντόνας, είναι σαφώς πιο αξιοποιήσιμος για τα όντα που καθορίζουν το μέλλον μας με αλγοριθμική ακρίβεια.
No comments necessary : the “song” I ‘d pointed out the other day as the worst case in this year’s Eurovision triumphed, securing first place in the “song contest.” * As for the one that, in my humble opinion, made some trace of a difference, at least resembling something akin to a genuine song, it came, quite predictably, dead last in the public vote. (See text: THE CARNIVAL OF BURNT-OUT BRAINS)
From these facts alone, the “relationship” of this blog with the current musical reality emerges triumphantly.
* …Which, as should be common knowledge, is nothing but cultural imperialism / veiled propaganda, aimed at the lowest cultural strata and gradually permeating the entire social spectrum, establishing itself as a cultural paradigm. In this year’s case, the message—nay, the directive—to the “citizen” is crystal clear: Immerse yourself in the abyss of the feminine side of your existence.
The man who weeps for “lost love,” shrieking like a nightmarish prima donna caricature, is clearly far more exploitable for the entities that shape our future with algorithmic precision.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το Ισραήλ πάντως μας έβαλε 12. Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποδίδει καρπούς!
Με δεδομένη την απροθυμία μας να τους “κάτσουμε”, το 12άρι πρέπει μάλλον να εκληφθεί σαν ένα είδος “καλοπιάσματος”.
Άσε που στην ουσία αποτελούσε επιβράβευση των εξιλεωτικών κινήσεων της “φωνάρας” προς το Ισραήλ, μετά το περσινό αντισημιτικό παραλήρημα (βλ. χασμουρητό) της Σάτι.
Ο mr. Saliva πάντως (Αρμενία), πάτωσε ο καημένος. 😢
Εν τω μεταξύ, αφορμής δοθείσης από το (φρικτό) “τραγούδι” του Ισραήλ και την αντάξια αυτού ερμηνεύτρια, κοιτάζοντας κανείς τα νύχια της, μπορεί να παρατηρήσει ότι η τρέχουσα επιλογή μανικιούρ είναι προσανατολισμένη προς μια διασταύρωση “Νοσφεράτου” του Μουρνάου και “Ψαλιδοχέρη”. 💅💅🏻💅🏼
Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πρόσεξα. Έχω πάθει ανοσία με αυτά που βλέπω καθημερινά στο δρόμο👁️👀
Ισχύει. Αλλά το συγκεκριμένο creature, προφανώς επειδή υποδυόταν το πουλί ας πούμε, το είχε παρακάνει. Με αφορμή πάντως αυτήν, παρατήρησα και άλλες ακραίες περιπτώσεις.
Πλάκα θα είχε τώρα που το σκέφτομαι να στέλναμε στη Γιουροβίζιον τη Diamanda Galas. Εκκεντρικότητα, φωνή, άμα λάχει και το έθνικ στοιχείο. Στα νιάτα της εννοείται. Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται σε λάθος εποχή🦹
Πλάκα θα είχε αλλά σιγά μη δεχότανε η Διαμάντω.
Είχα ρίξει ένα καυγά μ’ αυτήν by the way απ’ το τηλέφωνο, κι αυτό γιατί, όχι από δικό μου λάθος αλλά από προβληματική σύνδεση, είχα καθυστερήσει να επικοινωνήσω για μια συνέντευξη (για το άλμπουμ με τον John Paul Jones, το οποίο ήταν και μια ψιλομαλακία). Επακολούθησε ένα οργιάκι, καθότι το ον προέκυψε πολύ professional, με πολύ tight schedule, και που θα έπρεπε να είμαι τώρα στο στούντιο και να ηχογραφώ, και που μου σπαταλάς το χρόνο μου, και που το ένα και που το άλλο, και με τα πολλά πολλά αναγκάστηκα να …αντιδράσω.
Ναι θυμάμαι που μου είχες πει και παλιότερα για τη φάση. Απότι έχω καταλάβει πάντως είναι ψιλοτεχνοκράτισσα ως προς τη δουλειά της. Μπορεί βέβαια να την είχες πετύχει και σε κακιά στιγμή. Που εκείνη την εποχή δεν είχε και λίγες.
Για να πω το κρίμα μου, με όλη την εκτίμηση που της έχω, στη συγκεκριμένη περίπτωση προέκυψε πολύ ξιπασμένο και αντιπαθητικό ον. Αν η φάση εκτιλυσσόταν δια ζώσης, η μόνη ασπίδα προστασίας γι’ αυτήν θα ήταν η “γυναικεία” ιδιότητα.
Μια τέτοια συνέντευξη απόσο θυμάμαι είχε πάρει από τον Κέιβ ένας του Ήχου κάπου στα 89-90. Το ίνδαλμά του βρισκόταν πιθανότατα σε φάση hangover ή συνδρόμου στέρησης και η “συνέντευξη” συμπτύχθηκε ουσιαστικά σε μια δήλωση του τύπου “δε με γαμάτε κι εσείς οι δημοσιογράφοι με τις μαλακίες σας”. Ο εν λόγω φανατικός οπαδός του τον αποκήρυξε από τότε μετά βδελυγμίας.
Έχω zero tolerance για την αγένεια και την επιθετικότητα. Και μπορώ να αντιπαρατάξω “τόσα κι άλλα τόσα” στα ελαφρυντικά του κακομαθημένου τζάμπα μάγκα “σταρ” ορ γουατέβερ τη στιγμή που θα τον πάρω κωλοφεράντζα. Τώρα, από αυτό το σημείο μέχρι να τον αποκηρύξω και σαν καλλιτέχνη, ή απόσταση είναι τεράστια, έτερον εκάτερον.
Κατανόηση υπάρχει, αλλά θα ‘ρθει στην ώρα της : και μια χαρά συνέχισα να ακούω τη DG, και σε συναυλία της πήγα, και πάει λέγοντας.
Εν τω μεταξύ, όπως μπορείς να ξεχωρίσεις μια “σεξεργάτρια” με μια ματιά στο πρόσωπό της, ή ένα …ψυχίατρο for that matter, έτσι ακριβώς μπορείς να ξεχωρίσεις και τον διεφθαρμένο “φιλευρωπαϊστή” πολιτικό απ’ τον (πτωχό τω πνεύματι αλλά) τίμιο “ακροδεξιό” της υποθέσεως. Αναφέρομαι φυσικά στη φάτσα του νεοεκλεγέντος Ρουμάνου, τον οποίο έσπευσε να συγχαρεί το εξάμβλωμα που κυβερνάει τη δική μας “χώρα”.
Μπορεί να είναι θέμα διάθεσης της στιγμής, αλλά το βλέπω καθαρά : μεσομακροπρόθεσμα ελπίδα δεν υπάρχει, τα ερπετά θα θριαμβεύσουν. Έχουν την υπομονή, τα μέσα και την τεχνογνωσία. Και καθαρίζουν το τοπίο από εμπόδια για να ξεκινήσουν πόλεμο. We are fucked.
Εν τω μεταξύ, τέτοια ώρα τέτοια λόγια θα μου πεις αλλά, αδυνατώ να καταλάβω πώς, όχι απλώς συμβαίνει αλλά περνάει απαρατήρητο ότι συμβαίνει το εξής : διατρέχοντας τα “social media” δε βλέπει κανείς ΟΥΤΕ ΜΙΑ ανάρτηση που να ασχολείται με κάτι άλλο από τη “φωνάρα” της Κλαυδίας – οι “παρατηρήσεις” αφορούν αποκλειστκά σ’ αυτήν και στην αισθητική του Φωκά Ευαγγελινού, άντε αραιά και που και στον ποντιακό ελληνισμό ας πούμε. Αυτό ενισχύει την εκ του ιδίου του άσματος προκύπτουσα εντύπωση ότι οι νότες έχουν προκύψει από κάποιο AI composing tool. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, nobody seems to give a fuck about them.
Χωρίς πλάκα έχω την εντύπωση ότι στη Γιουροβίζιον πλέον ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η καλή μουσική.
Επ’έ‘τρεψέ μου να το γενικεύσω : η απαγόρευση αφορά σύσσωμα τα mainstream media τουλάχιστον. Η μουσική όπως την ξέραμε έχει γίνει κάτι αντίστοιχο των fake news, του “φασίστα” και του “ψεκασμένου”. Γνωρίζω άτομα που δουλεύουν στο κρατικό ραδιόφωνο τα οποία δίνουν …μικρές μάχες για να περάσουν ένα φυσιολογικό άκουσμα. Στα καθ’ ημάς ραδιόφωνα ειδικά, το δίπολο είναι : ολική διαγραφή αυτού που ήταν το “ελληνικό τραγούδι” απ’ τη μία, αυστηρή απαίτηση για …καινούργια πράγματα (synthetic pop τύπου Μαραβέγια, trap etc) απ’ την άλλη.
Δεν το συζητάμε δια το φυσιογνωμικόν της υποθέσεως. Όπως έχω επισημάνει όμως επανειλημμένα, η αψυχολόγητα επιθετική πολιτική του Τραμπ κατά την έναρξη της δεύτερης θητείας του συνέβαλε τα μέγιστα στην ανασύνταξη των eurolizards και όχι μόνον. Από πολλές απόψεις οι ενέργειές του μπορεί να έχουν το αντίθετο από το επιθυμητό για τον ίδιο και για όσους ελπίζουν σε αυτόν αποτέλεσμα. Πράγμα εκ πρώτης όψεως περίεργο για κάποιον που υποτίθεται ότι εσκεμμένα λέει το Α για να πετύχει τελικά το Β. Εκτός αν το σχέδιό του – ή το σχέδιο αυτών που τον επέλεξαν – ήταν αυτό ακριβώς εξαρχής.
Δυστυχώς, ετοιμαζόμουν να απαντήσω αυτό ακριβώς που γράφεις στην τελευταία πρόταση : ειρηνιστής και μπλαμπλαμπλα, αλλά το χρήμα των ερπετών-πολέμαρχων δεν τον χαλάει καθόλου. Για να μη μιλήσουμε για το ρόλο των πουστότουρκων που προωθείται, και απ’ τα ερπετά και απ’ τον ιδιο. Οι οποίοι πουστότουρκοι επέπρωτο εν τέλει να μας (επαν-)απορροφήσουν.
Καθυστερημενα , αλλα αναρωτιεμαι ποιο κομματι βρηκες υποφερτο ? Απ οτι ειδα τελευταιες στις ψηφους του “κοινου” ηταν Αγγλια , Ελβετια (πηραν κι οι δυο ..μηδεν !) , Δανια , Μαλτα , Ισπανια .. Να σου πω , εμενα μ αρεσε ο Ιταλος με πιο παραδοσιακη ενορχηστρωση κι ισως γιατι εφερνε σε Bowie και Αlice Cooper σε παρουσιαση και φατσα αντιστοιχα , χα χα ..
Εννοείται ότι και εμένα ο Ιταλός μου φάνηκε συμπαθής για παρεμφερείς λόγους (ξέρεις υποθέτω ότι συγκροτήματα όπως οι Genesis και οι Van Der Graaf Generator πριν ακόμα γίνουν γνωστά στη χώρα τους ήταν διάσημα στην …Ιταλία – χώρα του μπελ κάντο για να μη ξεχνιόμαστε). Από κει και πέρα, “σαν τραγούδι”, αν μπορούν να ονομαστούν έτσι αυτά τα εξαμβλώματα (πιθανολογώ σοβαρή “παρέμβση” AI στη δημιουργία τους) ξεχώρισα τη μαλακιούλα του Αζερμπαϊτζάν : παρά την κραγμένη φωνίτσα του τραγουδιστή, είχε ένα “κάτι τι”, ένα ρυθμό εκειπέρα, κάτι που από μια στιγμή και μετά κάπως σε ζέσταινε και σε παρέσυρε – εμένα τουλάχιστον. Κάτι πήγαιναν να κάνουν και οι …Ουκρανοί, θυμίζοντας ελαφρώς progressive των ’80s (!) και κάτι χαλαρούληδες, 3 τον αριθμό, με κιθάρες και μια μπιτλική (λέμε τώρα) μπαλάντα, από Πορτογαλία. Εννοείται ότι απ’ αυτούς, μόνο ο Ουκρανοί προκρίθηκαν στον τελικό, λόγω προέλευσης και μόνο. Χειρότερο μακράν πάντως, όχι τυχαία, ήταν το ον που απέσπασε το “πρώτο βραβείο” : το πράγμα από ένα σημείο και μετά γινόταν σαδιστικό για τ’ αυτιά (και τα μάτια) μου!
Το ότι οι Αγγλίδες πλύστρες ήρθαν τελευταίες, αποτελεί ίσως και τη μόνη αχτίδα ελπίδας απ’ την τελευταία Eurovision. Αλλά κάτι μου λέει ότι αυτό οφειλόταν στον …παραδοσιακού τύπου ερωτικο-σεξουαλικό προσανατολισμό (αν κατάλαβα καλά δηλ.) του project.
Moλις ακουσα πρωτη φορα το τραγουδι του Αζ/τζαν , κι εχεις δικιο,.. Απορω πως δεν πηγε τελικο καν !! Οταν ακουσα στην μεταδοση του τελικου κ των Ουκρανων σε σκεφτηκα κιολας , γιατι ειπα απο μεσα μου σα να progιζει λιγο αυτο , αν και το outfit του τραγουδιαρη δεν μου επετρεψε να το συμπαθησω περισσοτερο .. Υπηρξαν κ κατι αλλα που μου φανηκαν μια χαρα, το ομολογω , το δικο μας ομως θεωρω οτι ηταν πολυ λιγο συνθετικα .. Eχω το βιτσιο να βλεπω eurovision συνηθως μονο και μονο γιατι λεω δεν μπορει , κατι απ ολα δεν θα ναι τοσο χαλια .. Τελος παντων , big deal ..
Ως προς τα καημένα τα αζεράκια : ακλόνητη εντύπωσή μου είναι ότι η μουσική όπως την ξέραμε βάλλεται συστηματικά, σαν κάτι στο οποίο επιστροφή δεν νοείται, στο όνομα της νεας (αντι-)κανονικότητας. Αν (θεωρητικά λέμε) δεν είχε υπάρξει ποτέ ένας …John Lennon, και εμφανιζόταν out of the blue ως υποψήφιος για τη Eurovision με το ‘Strawberry Fields Forever’ …θα κοβόταν από τα προκριματικά, δεν θα ψηφιζόταν δηλ. καν από το κοινό της χώρας για να την εκπροσωπήσει.
Οι παραδοσιακοί φιλόμουσοι, όπως εμείς ας πούμε, αποτελούν πλέον το αντίστοιχο του “ακροδεξιού” και του “ψεκασμένου συνωμοσιολόγου”.
Mωρε αν ακουσεις τα τοπ τεν της Αμερικης κ της Αγγλιας σημερα δεν εχουν και μεγαλη διαφορα απ την Eurovision , μην σου πω οτι ακουσα και καμμια δεκαρια κομματια που μου φανηκαν φετος ενταξει .. Και στο λεω εγω που εχω μεγαλωσει με την ποπ μουσικη και δεν εχω και πολυ εξεζητημενες απαιτησεις.. Παλαιοτερα ανεβαιναν συχνα στα τοπ και πιο αναπαντεχα ακουσματα , υπηρχε μια ποικιλια ας πουμε , τωρα ειναι ολα φασον παραγωγη , που και καλουτσικο να ναι ενα τραγουδακι το σκοτωνει.. Αλλα ακουγομαι σαν γερογκρινιαρης οποτε το βουλωνω ..
Αυτός ο φόβος μην ακουστούμε και καλά σαν γερογκρινιάρηδες, τείνει να μας γαμήσει, κι εμάς και …το σύμπαν γενικότερα : αν το σκεφτείς, οι “γέροι” γκρινιάζουν το ίδιο έντονα και για τους ίδιους λόγους (“ηθικολογικής” φύσεως) με τους “αγνούς εφήβους”.
Η ίδια φράση, που θα ακουστεί σαν γεροντική γκρίνια από ένα ώριμο άνθρωπο, στο στόμα ενός δεκαεξάχρονου αποκτά μια …δροσερή αύρα νεανικής επαναστατικότητας. 😜
…Εννοείται ότι διάλεξα τους Beatles ως παράδειγμα, όχι μόνο γιατί αντιπροσώπευαν το mainstream των ’60s (έως και των ’90s) αλλά γιατί σήμερα ακόμα κάποιοι τους επικαλούνται, με ένα τρόπο άμουσο & φετιχιστικό.
…Ως προς το δικό μας, ήταν η πρώτη περίπτωση που μου ήρθε στο μυαλό η ιδέα περί AI : η πλήρης απουσία αποφασιστικότητας/πειθούς στη διατύπωση της μελωδίας, αυτό δηλ. που όταν υπάρχει κάνει ένα τραγούδι να σου μένει, αντίθετα μ’ αυτό εδώ που μπαίνει απ’ το ένα αυτί και βγαίνει απ’ το αλλο, είναι χαρακτηριστικό των “συνθετικών εντρυφήσεων” της A.I. Με τις οποίες έχω ασχοληθεί επαρκώς ώστε να ξέρω τι παίζεται, και πόσο γελοίοι είναι εκείνοι που μιλούν για καλλιτεχνική δημιουργία.
Πιθανον στο μελλον η ανθρωπινη συνεργια στα μουσικα “πονηματα” της ΑΙ θα κανει την διαφορα .. Δηλαδη βαζεις την ΑΙ να γραψει κατι κι οτι δεν σου κανει το βελτιωνεις/αναπτυσεις περεταιρω πατωντας πανω του , ξερω γω .. Δεν το κατεχω το ζητημα , περιμενω να γραψεις κατι επ αυτου οποτε κι αν εχεις διαθεση ..
Οποιαδήποτε και αν είναι η ανθρώπινη συνέργεια, το προϊόν δε θα μπορεί να ονομάζεται μουσική. Όπως έχει πάψει ήδη κατά την άποψη μου να (μπορεί να) ονομάζεται μουσική η πλειονότητα της (…άνευ AI παρεμβάσεως) mainstream pop, συμπεριλαμβανομένου μεγάλου μέρους της “μαύρης κουλτούρας”, με αιχμή του δόρατος την καταστροφή της οποίας εκτιλύσσεται το project.
Ούτως ή άλλως, κατά την άποψή μου πάντα, η μουσική στη σύγχρονη κοινωνική συνθήκη είναι …irrelevant : η θέση της στο επικοινωνιακό γίγνεσθαι (ο παραδοσιακός της ρόλος δηλ. στο συντονισμό / μανιπουλάρισμα της μάζας) έχει υποβαθμιστεί, με κυρίαρχο σήμερα το “υπερθέαμα” της καλπάζουσας νέας τεχνολογίας.