Αν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση νικητής είναι η “δημοκρατία”, σε κάθε ποδοσφαιρική αναμέτρηση “το ποδόσφαιρο” κοκ., μπορεί κανείς να αναρωτηθεί ποιος είναι ο νικητής στο τέλος κάθε διαγωνισμού της Eurovision. Ο ίδιος ο “θεσμός”, εννοείται. Αυτό που έπεται όμως είναι μια διευκρίνιση του τι είναι η Eurovision [όπως άλλωστε και η δημοκρατία ή το ποδόσφαιρο].
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, υπό συνθήκες ολικής έκλειψης της “πολιτιστικής δραστηριότητας “ από τον Δυτικό κόσμο* η Eurovision αποτελεί χρήσιμο εργαλείο εκπαίδευσης όχλων εξ αποστάσεως. Πανευρωπαϊκής εμβέλειας, και όχι μόνο.
Το ίδιο το “μήνυμα” που πρέπει να “επικοινωνηθεί” δεν θα μπορούσε να υποστηριχτεί από αυτό που κάποιοι θυμόμαστε ως τέχνη. Η ίδια η προτροπή στην ξενοιασιά – σήμα κατατεθέν της ποπ σε άλλες εποχές, απουσιάζει : η ξενοιασιά για την οποία μιλάμε είχε σαν φόντο μια ενστικτώδη επίγνωση της πραγματικότητας, η δραπέτευση απ’ την οποία δεν μπορούσε παρά να αποτελεί εσώτερη ανάγκη.
Τίποτα αντίστοιχο δεν υπάρχει εδώ. ** Η κατάσταση είναι τεχνητή και το μενού προαποφασισμένο. Ακόμα και η “κριτική” διάθεση πλαισώνεται από χασκόγελα και πανηγυρικούς τόνους, όντας εντεταγμένη στο ίδιο concept ασφαλούς ενσωμάτωσης.
Το αίσθημα ευδαιμονίας που κινητοποιεί τον πανηγυρίζοντα όχλο της Eurovision είναι το αντίστοιχο του μόνιμου, ζωγραφιστού χαμόγελου του πρωταγωνιστή των διαφημίσεων. Γιατί η ίδια η Eurovision είναι μια διαφημιστική τελετουργία προώθησης ιδεολογικών προϊόντων, με βασικό τέτοιο προϊόν σήμερα, την “αποδοχή της ιδιαιτερότητας”.
Με δεδομένο τώρα, ότι η αποδοχή της ιδιαιτερότητας έχει συντελεστεί …από δεκαετίες, η όλως διόλου τεχνητή επαναφορά του “αιτήματος” στις μέρες μας, εν είδει τελικής μάχης ενάντια στον ρατσισμό και τα στερεότυπα, αφορά στη διάνοιξη μιας ατέλειωτης προοπτικής για την παραγωγή όλο και περισσότερων ιδιαιτεροτήτων, όλο και πιο ακραία αφύσικων.

* …ο οποίος εξ αυτού και μόνο “δεν δικαιούται διά” να αυτο-θαυμάζεται ως πολιτισμένος. Ο “οργασμός πολιτιστικών γεγονότων” που παρατηρείται, ακόμα και επί ελληνικού εδάφους [βλ. τα τεκταινόμενα στα εφοπλιστικά πολιτιστικά ιδρύματά μας] έχει ακριβώς τόση σχέση με τον πολιτισμό όσο και η Eurovision.

** Εξαιρέσεις [σχεδόν] πάντα υπάρχουν, με χαρακτηριστική φέτος εκείνην του ΝτεμηΡουσσοειδούς απ’ την Αγγλία [φωτό]. Η νίκη φυσικά ήταν προαποφασισμένη, άσχετα αν λανσαρίσθηκε σαν “λαϊκό αίτημα” : ανήκε εξ ορισμού στους Ουκρανούς γυφτάμπουρες.