Αντιπαραβάλλοντας το διεφθαρμένο περιβάλλον του ελληνικού “πολιτικού συστήματος” με το (χαρακτηριζόμενο από μια σουρεαλιστική υπέρβαση της ίδιας ιδιότητας) περιβάλλον της Silicon Valley, θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον Αλέξη Τσίπρα με τον Elon Musk – λαμβανομένων υπόψη των αναλογιών, και μιας διαφοράς 30 μονάδων IQ τουλάχιστον. Στοιχεία ομοιότητας των δυο ανδρών, η συνέπεια στην εφορμογή διαφόρων υποσχέσων, και το knack στα νεανικά ιδίως στρώματα.
Πριν 2 εβδομάδες, ο ιππότης του free speech, μόνος από τους tech tycoons με τον οποίο ο “μέσος άνθρωπος” …αυθόρμητα ταυτίζεται, σε μια συζήτηση στο John F. Kennedy’s Center For Performing Arts της Ουάσινγκτον (βλ. εδώ), θύμισε κάτι που οι φαν του έχουν ξεχάσει :
“Σε περίπτωση που η πρόοδος της A.I. και των robotics συνεχιστεί όπως δείχνει, τα λεφτά κάποια στιγμή θα πάψουν να είναι relevant. Η εργασία θα είvαι optional (…χειροκροτήματα απ’ το ακροατήριο). Οι άνθρωποι θα παίζουν σπορ, θα βλέπουν video games κλπ. Αυτοί πχ. που θα επιλέγουν να δουλεύουν …μπορούν αντί να αγοράζουν λαχανικά …να τα καλλιεργούν στον κήπο τους. Οι εργασίες που κινδυνεύουν λιγότερο από την A.I. είναι εκείνες που οι άνθρωποι κάνουν με τα χέρια τους” *
Με την επέλαση της A.I. σε χώρους όπως η εκπαίδευση και η καλλιτεχνική δημιουργία, μπορεί κανείς να δει δυο παράλληλες εξελίξεις : 1. καταστροφή της κριτικής σκέψης μέσω interaction με τα GPTs από παιδική ηλικία, και 2. υποκατάσταση των εργαζόμενων σε “πνευματικά επαγγέλματα” από την …ικανότερη σ’ αυτά A.I. Άνθρωποι με κραυγαλέα ανεπαρκή εποπτεία όπως ο Mo Gawdat της Google, συγγραφέας του ’Scary Smart’ δηλώνουν χωρίς περιστροφές ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει ήδη …ανώτερες καλλιτεχνικές επιδόσεις απ’ τον άνθρωπο. Δε χρειάζεται (εδώ) να μπούμε στην ουσία της δήλωσης. Αυτό που προμηθεύει είναι η δυνατότητα κάποιων ερωτήσεων : διαχρονικά, η επαγγελία – συνοδός της “προόδου” αφορά σε τεχνολογίες που απαλλάσσουν τον άνθρωπο απ’ την απάνθρωπη εργασία, αφήνοντάς τον απερίσπαστο σε υψιπετείς συλλογισμούς και καλλιτεχνικές εντρυφήσεις. Από τον Bacon (“New Atlantis”) στον Αριστοτέλη και από τον Μαρξ στον Diderot (στο “Όνειρο του Ντ’ Αλαμπέρ” μιλάει για τα πρώτα androids στην ιστορία) η αποστολή των μηχανών είναι δεδομένη. Αν όσα ισχυρίζονται ο EM και οι συν αυτώ ισχύουν, τι είδους εκπλήρωση της παραπάνω υπόσχεσης είναι μια συνθήκη στο πλαίσιο της οποίας η A.I. φροντίζει για τα πνευματικά ζητήματα / επαγγέλματα, και ο εργαζόμενος ταυτίζεται με τον χειρώνακτα;
Ακόμα : η εργασία του ίδιου του EM και των ομοίων του, απειλείται από την A.I. ; ανάμεσα σ’ εκείνους που θα ζουν με επιδόματα, παίζοντας μπάσκετ και video games, συμπεριλαμβάνουν τους εαυτούς τους ; Η απάντηση είναι …φυσικά όχι : Άνθρωποι ξεχωριστοί όπως αυτοί, θα συνεχίσουν να εργάζονται. Γιατί το optional εδώ αφορά ενα ασίγαστο “πάθος” και μια “ανεξάντλητη παραγωγικότητα σε ιδέες” …όπως αυτή της διαίρεσης του κόσμου σε χειρώνακτες και τεμπέληδες.
Και γιατί αυτό που παρακάπτεται εδώ, είναι το ζουμί της υπoθέσεως : ‘Οταν ο EM μιλάει για το μέλλον μιας ανθρωπότητας καθορισμένο από τις τεχνολογικές εξελίξεις στην A.I., αυτό στο οποίο χονδροειδέστατα αναφέρεται, είναι το μέλλον μιας ανθρωπότητας καθορισμένο απ’ τον ίδιο : “Η A.I. είμαι εγώ”.

* Είναι γνωστό ότι οι πιο δύσκολες στην προσομοίωση είναι οι απλούστερες, αντανακλαστικές κινήσεις. Τo παράδοξο του Moravec έχει διατυπωθεί στα ‘80s : «Είναι σχετικά εύκολο να κάνεις έναν υπολογιστή να παίζει σκάκι σε επίπεδο παγκόσμιου πρωταθλητή / να λύνει πολύπλοκα μαθηματικά προβλήματα. Eίναι εξαιρετικά δύσκολο να του δώσεις τις αισθητικο-κινητικές δεξιότητες ενός νηπίου 1-2 ετών».