Η ονομαστική γιορτή ενός ανθρώπου είναι κατ’ αρχήν, συνήθως μια θρησκευτική γιορτή. Από το πρόσωπο του “αγίου” περνά στους κατά τόπους εορτάζοντες, που τη συγκεκριμένη μέρα έχουν την τιμητική τους, δεχόμενοι ευχές και δώρα από συγγενείς και φίλους.
Γιορτές όπως εκείνη της Μητέρας, του Παιδιού, της Γυναίκας, ή του Αγίου Βαλεντίνου [aka “των ερωτευμένων”] απευθύνονται συλλήβδην σε κατόχους συγκεκριμένων ιδιοτήτων. Το απρόσωπο της υποθέσεως είναι αξιοπρόσεκτο σε αντιπαράθεση με την ονομαστική γιορτή. Και, χέρι – χέρι με το απρόσωπο, πηγαίνει ο κανόνας συμπεριφοράς. Εύλογα, μια γιορτή όπως οι παραπάνω, κουβαλάει “ιδεολογικού τύπου” σημαίνοντα, τα οποία δεν αποτελούν παρά την “διά βίου εκπαίδευση” του πολίτη. Μέσα απ’ τον απρόσωπο χαρακτήρα της γιορτής, “προσωποποιείται”, εσωτερικεύεται η ιδεολογία που μεταφέρει.
Αυτό που επισημοποιείται μέσα από γιορτές τύπου Αγίου Βαλεντίνου είναι η έξωθεν [στη νομοτέλειά της …κρατική] παρέμβαση στις διαπροσωπικές σχέσεις. Το πολιτικοϊδεολογικοκαταναλωτικό σύμπλεγμα αποφασίζει πότε και πώς θα γιορτάσεις τη σχέση σου με τον “δικό σου άνθρωπο”.