Η αμερικάνικη “showbiz”, με εμπροσθοφυλακή τους σκύλους του r’n’b [Katy Perry, Gaga, Miley Cyrus, Madonna…] εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση μηχανικής παραφροσύνης. Τον χορό ξεκίνησε η Katy Perry, ερμηνεύτρια με ειδίκευση στις sing-along τσιγκολελέτες του νηπιαγωγείου, καλώντας τον κόσμο σε εξέγερση, από το λογαρισμό της στο Twitter, όπου αυτοπαρουσιάζεται ως …”artist. activist. conscious”.

Κάποιοι, καμπόσοι, ανταποκρίθηκαν. Και, έκτοτε, ξεχύνονται στους δρόμους, κλαίγοντας, ουρλιάζοντας και διαλύοντας τα πάντα. Πρόκειται για ασυνήθιστες διαδηλώσεις, με ασυνήθιστα αιτήματα. Γιατί αυτό που έχει βάλει φωτιά στο αφασικό πλήθος δεν είναι κάτι που αφορά τη ζωή τους. Είναι …η ήττα της Hillary Clinton στις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου. Από ένα λευκό, αρσενικό, ρατσιστικό και σωβινιστικό γουρούνι. Οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας της λαϊκής βούλησης […] εξαπλώθηκαν γρήγορα στα πανεπιστήμια της χώρας, με φοιτητές να διαμαρτύρονται, με παραδόσεις να αναβάλλονται γιατί οι προοδευτικοί καθηγητές είναι πολύ συγχισμένοι για να διδάξουν… Κάποια πανεπιστήμια εκπόνησαν ειδικά προγράμματα ψυχολογικής υποστήριξης…

Οι φήμες που διαδίδονται περιλαμβάνουν σενάρια όπως ότι ο Trump θα βάλει σε θαλάμους αερίων ανάπηρους και ανίκανους για εργασία, καθώς ο Trump, μη το ξεχνάμε, είναι …literally Hitler.

Οι Green Day, οι “punk rock” φασουλήδες των ’90s, δεν παρέλειψαν να ρίξουν τη δική τους βόμβα στο πλαίσιο των American Music Awards: “No Trump / No KKK / No Fascist USA!”… Θα είχε ενδιαφέρον να εξηγήσει κανείς στους rock ‘n’ roll illiterates – οπαδούς του Δημοκρατικού Κόμματος, ότι η KKK υπήρξε δημιούργημα …Δημοκρατικών και όχι Ρεπουμπλικάνων. Και ότι το Δημοκρατικό κόμμα έχει πολύ πιο ντροπιαστική παράδοση ρατσισμού από το Ρεπουμπλικάνικο, ξεκινώντας από τον ιδρυτή του, Andrew “Indian Killer” Jackson [1829-1837], ο οποίος εξολόθρευσε και εκτόπισε ολόκληρες φυλές Ινδιάνων από τα πατρογονικά εδάφη.

Η εμφάνιση της Meryl Streep στα Golden Globes έδειξε πόσο άνετα συνδυάζεται το καλλιτεχνικό ταλέντο με την ιδιότητα της ορντινάτσας. Το είχε δείξει ήδη ο R. De Niro, στην προεκλογική περίοδο, αντιμετωπίζοντας τον Trump με …αφοπλιστικά επιχειρήματα όπως …”he ‘s a pig”, “he’s a dog” και “I ‘d like to punch him on the face”.

Η αναφορά της Streep δεν αξίζει να σχολιαστεί επί της ουσίας. Το ζουμί βρισκόταν σε “λεπτομέρειες” όπως η τοποθέτηση ηθοποιών και δημοσιογράφων στο ίδιο τσουβάλι με τους …μετανάστες, ως …κατατρεγμένες μειονότητες. Ή στο επιμύθιο, κάπου εκεί στο τέλος: “Disrespect invites disrespect. Violence invites violence. When the powerful use their position to bully others, we all lose”. Ενδιαφέρον πράγματι, αν αναλογιστεί κανείς το motto που διέπει 99 στις 100 ταινίες που παράγονται επί χολιγουντιανού εδάφους: “ΟΛΟΙ ΜΕ ΠΙΣΤΟΛΙΑ”. Το πιστόλι είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής, ανεξαρτήτως “προσώπων” και “υποθέσεων”. Και οι εκατόμβες των θυμάτων σε κάθε σχεδόν ταινία, δείχνουν το σεβασμό του Χόλιγουντ για την ανθρώπινη ζωή.

Δεν είναι εύκολο να συμπαθήσεις κάποιον με τη φυσιογνωμία του Trump, τη σκυλάδικη αισθητική και την τεράστια αυταρέσκεια που αποπνέει, με τα καζίνο, τις διοργανώσεις των καλλιστείων κοκ.

Ωστόσο, ο υπερήφανος για την γερμανική καταγωγή του εκλεγμένος Πρόεδρος [το αυθεντικό όνομα της οικογενείας παραπέμπει κατευθείαν στα Στρουμφ] είναι κάποιος με καθαρό πολιτικό μητρώο. Δεν [φαίνεται να] έχει σχέση με τον σκληρό πυρήνα των Ρεπουμπλικάνων neo-cons, οι περισσότεροι εκ των οποίων ούτως ή άλλως του γύρισαν την πλάτη. Είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει δημόσιο αξίωμα. Κι έτσι κι αλλιώς, δεν μπορεί είναι χειρότερος από την HIllary. Γιατί, απλούστατα, χειρότερος δεν γίνεται. Μιλάμε για τη Νο 1 μαριονέτα της Wall Street, την υπουργό εξωτερικών που, μαζί με τον “ειρηνιστή” [και “δάσκαλο της δημοκρατίας” εν Ελλάδι] Ομπάμα, αποσταθεροποίησε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, καταστρέφοντας εκατομμύρια ζωές και πλημμυρίζοντας τη Δύση με πρόσφυγες και μετανάστες απροσδιορίστου προελεύσεως. Που υποστηρίχθηκε από τον “μεσσία” George Soros, απ’ τον χορό των εταιριών μεταλλαγμένων [Monsanto etc], από όλα τα μυστικοσυμβούλια και τα ανακτοβούλια. Που υποστηρίζει τα δικαιώματα των γυναικών, τη στιγμή που χρηματοδοτείται από την …Σαουδική Αραβία. Που είχε παρά τω πλευρώ της την …Madeleine Albright, η οποία, 20 χρόνια πίσω, δήλωνε ότι “το τίμημα των 500.000 παιδιών, που έχασαν τη ζωή τους στο Ιράκ, άξιζε τον κόπο”.

Πόσο χειρότερος από …αυτό μπορεί να είναι κάποιος, ακόμα και αν ισχύουν όλα τα σε “- ιστής” και “- φοβικός” κλισέ με τα οποία τον φορτώνουν; Μήπως δεν είναι φανερό, σε όποιον δεν είναι κλινικά ηλίθιος, ότι ο λόγος των Δημοκρατικών στερείται ουσιαστικών, ενώ βρίθει χαρακτηρισμών και επιθέτων; Ο [Δημοκρατικώτατος] Michael Moore, άνθρωπος εγνωσμένα ευφυής, είχε μιλήσει για τη χρεοκοπία των συνθημάτων, την ανυποληψία του κόμματος, τον κόσμο που επ’ ουδενί θα ήθελε άλλη μια τετραετία, με μια απ’ τα ίδια. Έβλεπε την καταστροφή, όταν οι “αναλυτές” προεξοφλούσαν περίπατο της Hillary.

Ο Michael Moore είχε δηλώσει: “Η νίκη του Donald Trump στις εκλογές θα είναι το μεγαλύτερο “Fuck you” στην ανθρώπινη ιστορία…”.

Καλό είναι να βλέπουμε τα θετικά της υποθέσεως. Ένα από αυτά είναι η ήττα, στιγμιαία έστω, του politically correct συρμού, αυτού του είδους φασιστικής λογοκρισίας που επιβάλλεται, όχι με διατάγματα, αλλά με γυναικουλίστικη “ευαισθησία” και προοδευτικές κορώνες.

Ένα άλλο είναι η νίκη των εναλλακτικών επί των εξόφθαλμα διεφθαρμένων mainstream media, και η επικείμενη [;] χρεοκοπία τους. Το χάος που χωρίζει το infomercial απ’ την πραγματικότητα, ανάλογο εκείνου που χωρίζει τα “προοδευτικά” αφεντικά του από το εκλογικό σώμα, έχει αποκαλυφθεί. Έβλεπες δημοσιογράφους, anchormen & women, κάθε λογής celebrities, να κλαίνε γοερά το βράδυ της ήττας.

Ο πόλεμος δεν έχει φυσικά τελειώσει. Χαρακτηριστικό του κλίματος είναι ότι ακόμα και ο …Mark Zuckerberg έγινε δυσάρεστος στους κύκλους των Δημοκρατικών, γιατί δεν περιόρισε όσο θα έπρεπε [δηλ. όσο του είχαν παραγγείλει] την παρουσία …anti-Hillary αναρτήσεων. Ως εκ τούτου το Facebook, [μαζί με Twitter και Google] συμμετέχει στην απίστευτη εκστρατεία που βρίσκεται σε εξέλιξη, διαγραφής λογαριασμών συντηρητικών χρηστών / παρεμπόδισης της λειτουργίας συντηρητικών μέσων, δαιμονοποιημένων a priori ως …fake news channels.

Το state of mind των Αμερικάνων Δημοκρατικών, ίδιο μ’ εκείνο των αντίστοιχων δικών μας, έχει περιγραφεί με ακρίβεια απ’ τον Διονύση Σαββόπουλο στους στίχους του “Πολιτευτή”. Αποστολή τους είναι η αποπλάνηση του πλήθους, το οποίο τους εμπιστεύεται, εναποθέτοντας σ’ αυτούς ψήφους και ελπίδες. Οι ελίτ έχουν ανάγκη τους “προοδευτικούς” πολιτικάντηδες, για τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούν να κάνουν οι συντηρητικοί της υποθέσεως. Την προώθησή τους αναλαμβάνουν τα pets της εξουσίας, media και show business, έτοιμα να τρομοκρατήσουν όποιον βρεθεί στο δρόμο τους με τη στάμπα του …literally Hitler.

Αν η αμερικάνικη πολιτική σκηνή τον τελευταίο χρόνο αποτέλεσε μια προσομοίωση της μακαρθικής περιόδου, με αντεστραμμένους τους ρόλους κυνηγού και θηράματος [σ’ αυτό το γύρο, “πράκτορες των Ρώσων” ήταν οι συντηρητικοί], αυτό που προμηνύεται είναι η επαναντιστροφή των ρόλων και η επάνοδος του …Real McCoy. Του original McCarthy spirit, με φορείς, στη θέση των γιαλαντζί αριστερών, δεξιούς πατριώτες  και αντίπαλο δέος, πλέον, …την Κίνα.