Εκτιμώ το μυαλό – και σε ένα βαθμό το ήθος – του Alan Dershowitz, δικηγόρου, πρώην καθηγητή της νομικής σχολής του Χάρβαρντ, συγγραφέα και επιφανούς δημοσιολόγου – υπερασπιστή του Ισραήλ στα αμερικανικά media. Σκέφτηκα λοπόν ότι θα ήταν καλή ιδέα να ρίξω μια ματιά στο βιβλίο του, ‘War Against The Jews’, το οποίο τρεντάρει αυτή τη στιγμή στο Amazon. Θέμα του, το πλαίσιο στο οποίο πραγματοποιήθηκε η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, και οι εξελίξεις τις οποίες δρομολογεί.
Ομολογώ ότι ένας από τους λόγους που θέλω να το διαβάσω είναι ότι …αισθάνομαι να ξεμένω από υποστηρικτική διάθεση μιας υπόθεσης που επί δεκαετίες θεωρώ άξια υποστήριξης.
Ομολογώ και μια απορία : αυτή αφορά στο πότε κατάφερε ο, όχι ακριβώς στην πρώτη νεότητα κύριος Dershowitz [ετών 85, φαίνεται βέβαια ακμαιότατος – ζωή να έχει] να οργανώσει το υλικό, να γράψει ένα βιβλίο 265 σελίδων και να το κυκλοφορήσει, δύο μήνες [12/12] μετά την αποφράδα ημέρα. Γιατί εδώ καταρρίπτεται ακόμα και το ρεκόρ του [συνομήλικού του] Klaus Schwab : το ‘Covid 19, The Great Reset’ [280 σελ.] είχε κυκλοφορήσει 3 μήνες μετά την ανακήρυξη της “πανδημίας”, παρουσιαζόμενης ως ευκαιρίας μέσα απ’ τις σελίδες του.
Η αθώα εξήγηση αφορά φυσικά στην ύπαρξη επιτελείου συνεργατών – ghost writers, και στη βοήθεια της νέας τεχνολογίας. Αυτό όμως που γινόταν φανερό πίσω από το βιβλίο του Schwab ήταν ο προϋπάρχων επιτελικός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση μιας δήθεν “θεόσταλτης”, κατά παραγγελίαν κρίσης.
Αναρωτιέμαι αν κάτι αντίστοιχο προκύπτει και από αυτό εδώ. Σημειωτέον ότι ο κύριος Dershowitz έχει υπάρξει συνήγορος του [D. Trump* και του] B. Netanyahu.
Κάτω : μου είναι αντιπαθή τα τηλεοπτικά debates, ιδίως εκείνα του καταχρηστικά διαφημιζόμενου ως “αντικειμενικού” [my ass] interviewer Piers Morgan. Εκείνο που κυριαρχεί στο οικουμενικής εμβέλειας σόου του [ιδίως από 7/10 και εντεύθεν] είναι αυτό που ο ίδιος δεν παύει να διατυμπανίζει : το “πάθος” – σήμα κατατεθέν των “heated dialogues”.
Όμως εδώ το πράγμα είναι όντως ενδιαφέρον, με τη μορφή κυρίως των αναλύσεων – περιγραφών του Norman Finkelnstein [τον έχουμε ξανά φιλοξενήσει] αποστομωτικών θα έλεγα για τον αντίπαλό του, Dershowitz. Κυρίως, αποκαλυπτικών συγκεκριμένων ζητημάτων σχετικών με την υπόθεση.
* Ενός ακόμα υπερασπιστή του Ισραήλ. Ο DT έχει διαχειριστεί επιδέξια τα φιλοϊσραηλινά αισθήματα των συντηρητικών Χριστιανών Αμερικανών, διαποτισμένα με ισχυρές δόσεις εσχατολογίας ψευδο-βιβλικής προελεύσεως.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι δεν υπήρχαν και πολλές εναλλακτικές για το Ισραήλ, είτε η Χαμάς το έστησε το σκηνικό είτε το ίδιο. Δράση-αντίδραση κλπ. Μονόδρομος.
Αν πάει κανείς πίσω και τσεκάρει την αλληλουχία των γεγονότων, είναι δύσκολο να βγάλει τελική απόκριση. Αυτός είναι ένας απ’ τους λόγους που υποστήριζα πάντα το Ισραήλ : ως αντίδραση στη ντεφάκτο θυματοποίηση των Παλαιστινίων και την παρουσίαση αυτού ως Nazi state.
Γεγονός είναι ότι κατ΄αρχήν υπαίτιοι, γι’ αυτό όπως και τόσα άλλα, δεν είναι άλλοι από τους κωλο-Άγγλους, οι οποίοι υπόσχονταν και στους μεν και στους δε τον ουρανό με τ’ άστρα και στη συνέχεια πήραν χονδροειδώς το μέρος των Εβραίων.
Και βέβαια ανάμεσα στους Άγγλους υπαίτιους, ποιος άλλος θα ξεχώριζε από τον “Πατέρα της Νίκης”;
Κάποια στιγμή, προ πενταετίας or something, ντόρος γινόταν στα social media για τη ρατσιστική και γενοκτονική πολιτεία του Ουίνστον Τσόρτσιλ, με αποτέλεσμα ένας δεν θυμάμαι ποιός γνωστός παρουσιαστής να εκμανεί, αναφερόμενος στην “απίστευτη εκδήλωση ασέβειας στη σημαντικότερη φυσιογνωμία του 20ου αι.”, πετώντας το τσιτάτο με το οποίο θεωρούσε ότι έκλεινε η συζήτηση : “All that we have we owe to Winston. We ‘re living in a Winston Churchill world!” Δεν καταλάβαινε πόσο ακριβές ήταν αυτό που έλεγε, απ’ την ανάποδη βεβαίως : η δόξα με την οποία έχει στεφανωθεί από την ιστορία ο Νάμπερ Ουάν Σκουλήκαρος, είναι η επιτομή του world upside down.
Καλά το καπέλωμα που έχει πέσει εκ των υστέρων στη ρωσική νίκη από Αμερικανούς και Άγγλους δεν περιγράφεται. Τουλάχιστον οι Ρώσοι κράτησαν τους εορτασμούς και τις επετείους για τον εαυτό τους.
Εκτός αυτού, there is strong evidence ότι οι Άγγλοι, και ειδικά ο WC [φοβερά αρχικά!], υπήρξαν και οι βασικοί υπαίτιοι των δυο Παγκοσμίων Πολέμων!
Και το λιμό του 41 στην Αθήνα, που χρεώνεται συστηματικά στους Γερμανούς, οι Άγγλοι τον προκάλεσαν. Και δεν ήταν η πρώτη τους φορά.
Εννοείται ότι οι τύποι έχουν “κατοχυρώσει” ηθικό status μέσω του ότι ό,τι κι αν πεις για τη συγκεκριμένη περίοδο βαφτίζεσαι αυτόματα Hitler’s advocate. Προσωπικά δεν έχω καμία ένδειξη του ότι ο H ήταν χειρότερος απ’ τον Σκουλήκαρο. Από …ρατσιστικής απόψεως τουλάχιστον.
Και τους περίφημους βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών οι Άγγλοι τους ξεκίνησαν [για να μη μιλήσουμε για Δρέσδη – βιβλία ολόκληρα έχουν γραφτεί γι’ αυτήν]. Κατά τ’άλλα μας ζαλίζουν τ’ αρχίδια 80 χρόνια μετά, με την ηρωϊκή Μάχη του Λονδίνου.
Ως προς την παρούσα φάση, είναι γεγονός ότι το μίσος που είναι καλλεργημένο και απ’ τις δυο μεριές δεν αφήνει πολλά περιθώρια διαπραγμάτευσης. Εξ ου η άποψη που προωθείται πλέον επίσημα απ’ το Ισραήλ είναι η απόρριψη των δυο ξεχωριστών κρατών που μέχρι τώρα υποτίθεται υποστήριζε.
Αλήθεια είναι επίσης το ότι σε εντπωσιακά μεγάλο ποσοστό οι παλαιστινιακοί πληθυσμοί [Γάζα, Δυτική Όχθη] είναι pro-Hamas, πράγμα το οποίο αποδυναμώνει ελαφρώς τη διαδικασία διαχωρισμού τους από αυτήν. Αντίστοιχα η πλειονότητα των Ισραηλινών όχι απλώς υποστηρίζουν τις επιχειρήσεις του Νετ, αλλά και τον κατηγορούν για …μετριοπάθεια.
Βασικά η Χαμάς χτύπησε αμάχους και το Ισραήλ περισσότερους αμάχους. Εκτός από κάποιες αδέξιες σκηνοθετικές απόπειρες των Ισραηλινών, πόλεμος δεν υπάρχει προς το παρόν.