Βλέπω στο Twitter το hashtag “Αντιγόνη Ντρισμπιώτη” [βλ. φωτό]. Σκέφτομαι πόσο παρωχημένα φαίνονται τα περί αθλητών που μας κάνουν υπερήφανους, σε ένα κόσμο σαν το σημερινό : πόσοι άραγε, θυμούνται την εθνικότητα οποιουδήποτε αθλητή σε οποιοδήποτε άθλημα; με εξαίρεση κάποιων από στάνταρ χώρες [ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία κοκ] ελάχιστοι. Σκέφτομαι αίφνης, πόσων την εθνικότητα θυμάμαι ο ίδιος : αρχίζω την αναδρομή από την πρώτη αθλητική ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό : Χουαντορένα, κάπου στα middle ‘70s. “Βλέπω” ένα τύπο ψηλό, κατσαρομάλλη, να τερματίζει πρώτος σε κάποιους Ολυμπιακούς, σε τι διαδρομή δεν θυμάμαι. Επίσης δεν θυμάμαι την …εθνικότητά του. Ψάχνω γκουγκλάροντας το όνομα. Για να διαβάσω τα εξής :
Έκτακτη είδηση: Ο δύο φορές Ολυμπιονίκης, πρόεδρος της ομοσπονδίας στίβου της Κούβας, Αλμπέρτο Χουαντορένα, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση με κορωνοϊό.
Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν ο 71χρονος παραμένει διασωληνωμένος…
Όπως είχα ακούσει κάποιον, κάποτε, να λέει : “μυστηριώδης πράγματα”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Cuba has the worst track record on deaths from la corona. I read it has stained their once respected national healthcare system. I know a lot of Cuban refugees who said the supposed high quality of the Cuban healthcare system is all smoke a mirrors.
I didn’t know it but I’m not surprised at all. Never been a Castro (or Guevara) fan.
Me neither.
Θεωρείς δηλαδή ότι ο συγκεκριμένος ειρμός αποτελεί κάτι σαν σημάδι?
Δεν το αποκλείω αλλά δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Πάντως, όποτε “υπάρχει κάτι να καταλάβω” που δεν το καταλαβαίνω αμέσως, η “φώτιση” έρχεται την ώρα του πρωινού ξυπνήματος, ή αν τύχει εν τω μέσω της νυκτός.
Τα τελευταία χρόνια κλίνω προς την άποψη ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τέχνη από το να μπορεί κανείς ναναγνωρίζει και να ερμηνεύει τα σημάδια, τέχνη για την οποία μέχρι πρόσφατα επέδειξα εγκληματική αδιαφορία. Δεν μιλάω μόνο για “υπερφυσικά” σημάδια και ακόμα λιγότερο για “σημειολογικές” αερολογίες, αλλά κατά τη γνώμη μου τα όρια μεταξύ “ονείρου” και “πραγματικότητας” είναι στην καλύτερη περίπτωση ρευστά. Ή, για να το θέσω διαφορετικά, η πραγματικότητα εκφράζεται συχνά με τον ίδιο αινιγματικό, συνειρμικό και συμβολικό τρόπο με τον οποίο εκφράζονται τα όνειρα, τα οποία επίσης χαρακτηρίζονται από μεγάλες ποσότητες ορθολογισμού.
Εντωμεταξύ την ώρα που έγραφα το παραπάνω σχόλιο με πήραν τηλέφωνο τα κουμπαριά για το δεκαπενταύγουστο κι επί τη ευκαιρία με πληροφόρησαν ότι μόλις ξαναπέρασαν κορωνοϊό – τριπλοεμβολιασμένοι και υγιέστατοι – μόνο που αυτή τη φορά είχαν 38,5 ακατέβατο κατακαλόκαιρο οικογενειακώς για πέντε ολόκληρες μέρες. Αρχικά σκέφτηκα να πετάξω μια εξυπνάδα για το επίσημο τέλος της πανδημίας.. αλλά μετά το ξανασκέφτηκα.
Δεν ξέρω ούτε ένα πολυεμβολιασμένο που να μην έχει πάθει Covid μια φορά τουλάχιστον. Ή μάλλον ψέματα, ξέρω …δύο. Αλλά είναι πολύ περισσότεροι οι τελείως ανεμβολίαστοι γνωστοί μου που δεν το έχουν πάθει. Και εντάξει, δεν είναι party animals, ούτε όμως κάθονται και στο σπίτι όλη μέρα, εργάζονται κλπ. – τα ίδια άλλωστε ισχύουν και για τους παθόντες. Μπορεί να είναι τυχαίο, μπορεί και όχι : οι πρώτοι ακολουθούν πιστά την “αγωγή” (C, D3, Zinc) βρέξει χιονίσει.
Κρίνοντας από τη δική μου περίπτωση, αλλά και από συζητήσεις με γνωστούς και αγνώστους, το πρόβλημα δημιουργήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του από την “τρίτη και φαρμακερή” που σε καμία περίπτωση δεν προβλεπόταν από τα πρωτόκολλα των φαρμακευτικών. Μέχρι τότε τόσο οι παρενέργειες του εμβολίου όσο και οι μεταλλάξεις του ιού κυμαίνονταν σε κάπως λογικά επίπεδα, τώρα και τα δύο έχουν ξεφύγει για τα καλά κι ας λένε ό,τι θέλουν στην τηλεόραση.
Εν τέλει, εν τη απουσία άλλης [προς το παρόν] “αποκαλύψεως” η εξήγηση του φαινομένου με τον Χουαντορένα είναι η τυπική : Oύτως ή αλλως δεν ξεκίνησα σκεπτόμενος αυτόν. Ακολουθώντας απλώς τη σκέψη μου και ψάχνονας για παράδειγμα …άντλησα αυτό που “τρένταρε” τη συγκεκριμένη στιγμή στον Αιθέρα.
Παρεμπιπτόντως, σ’ αυτά πιστεύω ακράδαντα [ακόμα και άλμπουμ έχουμε βγάλει μ’ αυτόν τον τίτλο]. Και η πίστη μου υπαγορεύεται από πληθώρα περιστατικών διαίσθησης κλπ. αφορώντα αε δικά μου άτομα, αλλά και σε γεγονότα “ευρύτερου ενδιαφέροντος”.
Δική μου αίσθηση επίσης είναι ότι αυτό που συμβαίνει με τα όνειρα, υπεκφεύγοντας της “ψυχαναλυτικής” προσέγγισης, αλλά και εκείνου που νόμιζα ο ίδιος μέχρι μια εποχή (όνειρο = το δικαίωμα των πάντων στην καλλιτεχνική δημιουργία) αφορά στην επαφή με ένα κόσμο που δεν απέχει από την πραγματικότητα παρά όσο ο υποβρύχιος από τον χερσαίο. Είναι εντυπωσιακό το πώς μια θαλάσσια χελώνα μετατρέπεται σε ένα εκπληκτικά ταχύ και ευκίνητο ον, με το που θα βυθιστεί …σερνάμενη στη θάλασσα.
Βασικά με το πέρασμα του χρόνου η εκτίμησή μου για τους “παλαιούς” έχει ανέβει κατακόρυφα – συμπεριλαμβανομένων και των αντιλήψεών τους για το ρόλο των ονείρων – σε σημείο που να θεωρώ πλέον όλες τις “προλήψεις” και τις “δεισιδαιμονίες” τους λίγο πολύ σωστές. Η αυτοαποκαλούμενη “πρόοδος” του ανθρώπινου πνεύματος είναι κατά τη γνώμη μου απλώς κατρακύλα στην άβυσσο της πιο καταστροφικής αμάθειας.
…Γιατί η αμάθεια, σα να μην έφτανε το χάλι της, περνάει και τη σέντρα και βγαίνει στην επίθεση. Έπεσα χτες σε ένα είδος “συζήτησης” ανάμεσα στους Σ. Ζίζεκ και Γ. Χαράρι (Μπόζο vs Καραγκιόζη) με θέμα : ποιον πρέπει να εμπιστευτούμε περισσότερο, τη Φύση ή τον Άνθρωπο (Μιλάμε για φοβερό θέμα to begin with…) Εννοείται ότι οι δύο comedians βρίσκονταν σε απόλυτη σύμπνοια ως προς το ότι …από τη στιγμή που ο Άνθρωπος είναι μέρος της φύσης, δεν υπάρχει κάτι που θα σκεφτεί ή θα κάνει, το οποίο δεν είναι …μέρος της φύσης και αυτό. Επομένως αυτό που πρέπει να εγκαταληφθεί επειγόντως είναι (guess what) η εντύπωση ότι …ξέρουμε τι είναι φυσιολογικό και τι όχι.
Ο …Dr. Breen με σάρκα και οστά x 2 ας πούμε.
Πιστεύω πάντως ότι θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε καταρχήν σε ορισμένες βασικές παραδοχές, όπως πχ ότι το να χαίρουν γενικής εκτιμήσεως άτομα της εν λόγω συνομοταξίας είναι το ίδιο αφύσικο με το να θεωρούνται οι κατσαρίδες ως το αποκορύφωμα της εξελικτικής διαδικασίας.
Απ’ ό,τι θυμάμαι, οι κατσαρίδες θεωρούνται τα πιο ανθεκτκά / επιβιωτικά όντα στον πλανήτη. Εικάζω άλλωστε ότι αυτός είναι ο λόγος του “παράλογου” φόβου μας γι αυτές : η δύναμη που αποπνέουν. Το “συλλογικό ασυνείδητο” αναγνωρίζει στα τερατουργήματα της φύσεως τους …φυσικούς αντιπάλους σε κάποιο είδος τελικής μάχης.
Εν τω μεταξύ, και τώρα υπάρχουν ευμεγέθεις εκπρόσωποι του “είδους”, αλλά σε προϊστορικές περιόδους οι κατσαρίδες λυμαίνονταν τα δάση πετώντας, σε μέγεθος …king size. Sci fi horror stuff.
Αν εξαιρέσουμε πάντως τα κουνούπια, θα έλεγα ότι τα περισσότερα έντομα μου είναι μάλλον συμπαθή. Τις κατσαρίδες τις μισούσα εξαρχής, αλλά στο προηγούμενο κωλόσπιτο είχα εξαναγκαστεί να σκοτώσω τόσες πολλές και με όλους τους δυνατούς τρόπους, που στο τέλος έφτασα να τις λυπάμαι.
Αυτό, αν δεν με απατά η μνήμη μου, πρέπει να είναι το πρώτο πράγμα που γράφεις με το οποίο δεν μπορώ να επικοινωήσω. Τις κατσαρίδες δεν τις λυπάμαι, ούτε τις μισώ. Τις ΦΟΒΑΜΑΙ. Γενικώς δεν νομίζω ότι είμαι ο πιο δειλός άνθρωπος στον κόσμο, υπάρχουν όμως δυο πράγματα με τα οποία παθαίνω σοκ και δέος. Κατσαρίδες [πρέπει να βρεθω με την πλάτη στον τοίχο για να αντιδράσω] και αεροπλάνα. Τα τελευταία, μετά από κατά συρροήν “μαρτυρικές” στιγμές, τα έκοψα οριστικά προ 30ετίας.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να μπω ποτέ σε αεροπλάνο, πόσο μάλλον που παθαίνω υψοφοβία με το παραμικρό. Με τις κατσαρίδες έχω δυστυχώς οικειότητες εξ απαλών ονύχων (όπως και με τα ποντίκια, με τα οποία μάλιστα στο σπίτι της γιαγιάς μου κοιμόμασταν κυριολεκτικά στο ίδιο κρεβάτι) καθώς η αδερφή μου έβαζε τα κλάματα με την υποψία και μόνο ύπαρξης του συγκεκριμένου εντόμου, οπότε κάποιος έπρεπε να παίξει το ρόλο του terminator. Από την άλλη έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα σκαθάρια, ίσως επειδή κινούνται τόσο αργά και ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους. Όχι απλώς δεν τα σκοτώνω για οποιοδήποτε λόγο, αλλά πάντα σταματάω για να φέρω στα ίσια του το κάθε ταλαίπωρο που έχει αναποδογυρίσει και δεν μπορεί να σηκωθεί..
Σκαθάρια συμπαθή όντως. Αλλά οι κατσαρίδες, εκτός του ότι είναι γυαλιστερές, τρέχουν με εξωπραγματική ταχύτητα. Αν ήταν μεγέθους φόρμουλας [στο σχήμα έχουν κάτι] θα κάλυπταν απόσταση Αθήνα – Θεσ/νίκη σε 10 λεπτά της ώρας. Γενικώς δεν σκοτώνω τίποτα εκτός από τα γαμημένα κουνούπια. Αλλά τις κατσαρίδες ειδικά δεν τις σκοτώνω για τις φοβάμαι – και δεν αντέχω και το “κλακ” που κάνουν όταν τις λιώνεις. Αν είχα μπροστά μου το κουμπί γενικής εξολόθρευσής τους, θα το πάταγα αμέσως.
Ως προς τα αεροπλάνα, δεν θα ξεχάσω μια συνέντευξη του Tony Banks, που είναι και το “ίνδαλμά μου”, στην οποία περιέγραφε την κατάσταση πανικού υπό την οποία λειτουργεί όταν βρίσκεται εν πτήσει. Είχα συγκινθεί γιατί ήταν, με το νι και με το σίγμα, ίδια με τη δική μου.