Ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα σίριαλ που τρεντάρουν, έρχεσαι σε επαφή με μια βιομηχανία θεάματος που δεν απέχει χιλιοστό απ’ τον Φώσκολο και τη «χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου». Η χουντική αισθητική με την οποία κάνουν χιούμορ διάφοροι γελοίοι στις επετείους της «επαράτου» …είναι εδώ, alive and kicking, με γαρνιτούρα κόκκους politically correct «ανατροπής» [gay ζευγαράκια, γυναίκες που λένε ως εδώ στη βία του άντρα κοκ.].
Όσο η μαζική άνοια περιοριζόταν σε «αισθητικές» επιλογές και συμπεριφορές που οι διανοούμενοι στηλίτευαν κιαλάροντας ακαδημαϊκούς θώκους,* νομίζαμε ότι αρκεί να κάνουμε την πλάκα μας, ζώντας τις ζωές μας από απόσταση. Δεν είχαμε καταλάβει ότι το έδαφος στρωνόταν για κάτι άλλο : για τη χρησιμοποίηση του πλήθους ως μοχλού αλλαγών …κοσμοϊστορικής σημασίας.
Δια της μεγιστοποιήσεως του status του star, και της ελαχιστοποιήσεως του προαπαιτούμενου για την επίτευξή του, αυτό που έχει προκύψει σήμερα είναι μια μάζα αυτοθαυμαζομένων μαλακίων, καθένα απ’ τα οποία διδάσκεται 1. Ότι αποτελεί κάτι ιδιαίτερο, κάτι σημαντικό – ως εκ τούτου η «γνώμη του» έχει αξία a priori. Και
2. Ότι συμμετέχει σε κάτι μεγάλο, ότι είναι στην υπηρεσία ενός ιερού σκοπού. Η «μεγαλοσύνη» εξασφαλίζεται από, τι άλλο, πλανητικές προδιαγραφές : κατ’ αναλογία του «πόσο ‘μη σημαντικός’ μπορεί να είναι κάποιος διάσημος»** … «πόσο ‘μη μεγάλο’ μπορεί να είναι κάτι που …αφορά την ανθρωπότητα;
Η μεγιστοποίηση του ατομικιστικού πνεύματος δημιουργεί, εκτός άλλων, ανάγκη συμπαράταξης μ’ εκείνους που το καλλιεργούν : εκείνους που κάνουν τον άνθρωπο του πλήθους να αισθάνεται μοναδικός και θαυμάσιος. Είναι τέτοια η ανάγκη του να το πιστέψει, που προσκολλάται σ’ όποιον ενισχύει αυτή την πίστη, μη συνειδητοποιώντας ότι …δεν υπάρχει τίποτα ξεχωριστό σε κάποιον που μηρυκάζει ως πρόβατο τα ίδια που μηρυκάζουν όλοι οι άλλοι.
Και βέβαια, «εχθρός» [πάντα πρέπει να υπάρχει τέτοιος] είναι όποιος απειλεί να διαλύσει την ψευδαίσθηση, διαχωρίζοντας τον εαυτό του απ’ το επίσημο αφήγημα. Προβάλλοντας σ’ αυτόν την [γελοία αδικαιολόγητη] έπαρσή του, ο πολίτης-μαλάκιο αποφαίνεται : το κάνει γιατί …«την έχει δει κάπως» γιατί θέλει να δείξει ότι είναι «κάτι ανώτερο».
Μήπως αυτή δεν είναι η στάνταρ κριτική των …εμβολιασμένων *** για τους ανεμβολίαστους, όταν δεν καταφεύγουν στα περί ψεκασμένων και συνωμοσιολόγων;
Ο αποδέκτης αυτής της κριτικής, τόσο παράλογα κακόβουλης, δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να αποδεχτεί την ενοχή του.

* Ουδείς αισθάνεται την ανάγκη να επιστρατεύσει την αναλυτική του διάνοια, μιλώντας για τα τεκταινόμενα σήμερα. Ακριβέστερα, ουδείς υπάρχει που να μην αισθάνεται την ανάγκη, τουλάχιστον …να το βουλώσει. Όσοι μιλούν, έχοντας καταλάβει εξ εφόδου την καμένη γη της ελληνικής διανόησης, το κάνουν «επιχειρηματολογώντας» υπέρ της καταστολής των …αρνητών του ιού και της μόνης λύσης που είναι το εμβόλιο. Οι κραυγές που βγαίνουν από δημοσιογραφικά μαλάκια τύπου Πορτοσάλτε ή διανοούμενες κωλοτρυπίδες τύπου Τατσόπουλου, μπορεί να μην εισακούγονται αρχικά, παράγουν όμως «ήθος». Το οποίο διεισδύει, διαμορφώνοντας πρακτικές, αφού πρώτα έχει δηλητηριάσει συνθήκες και σχέσεις.

** Χάρη στο θαυμαστό μας διαδίκτυο, το κάρο έχει μπει προ πολλού μπροστά απ’ το άλογο : αν κάποτε γινόσουν διάσημος ένεκα της αξίας σου [έστω μεγεθυμένης, προς χάριν μιας ατζέντας] από μια εποχή και μετά «γίνεσαι» σημαντικός ένεκα της διασημότητάς σου.

*** Όλων εκείνων που αναίσχυντοι πολιτικοί, ειδικοί, δημοσιογράφοι κοροϊδεύουν για μια ζωή που θα πάρουν πίσω, τη στιγμή που απ’ τα πλέον αρμόδια χείλη έχει λεχθεί ότι επιστροφή στο παρελθόν δεν πρόκειται να υπάρξει.