Όπως είχα γράψει απαντώντας σε μήνυμα φίλου του blog, ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος είναι από τους ελάχιστους “προβεβλημένους” διανοούμενους που μπορείς να διαβάσεις σχόλιό τους χωρίς κατ’ αρχήν να αηδιάσεις.
Ο τίτλος του χθεσινού κειμένου του, δημοσιευμένου στην Καθημερινή, είναι “Μισονεϊσμός”. Ο νεολογισμός είναι εύστοχος, όπως και τα όσα σημειώνει για την επίπλαστη λατρεία της “νεότητας” που διέπει τη στάση του μεγαλύτερου μέρους μιας συνολικά πελαγωμένης κοινωνίας.
Λίγο πριν τα μισά της διαδρομής, ο Θεοδωρόπουλος πατάει την πεπονόφλουδα. Και την πατάει big time. Πρόκειται για ολίσθημα που τον οδηγεί στην αγκαλιά του Άρη Πορτοσάλτε.
Αξίζει να διαβάσουμε το ξεκίνημα του κειμένου.

Ο μισονεϊσμός δεν περιλαμβάνεται στις διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου. Ομως η ηθική του ισχύς είναι εξίσου ισχυρή με τον ρατσισμό ή την ισλαμοφοβία. Είναι κάτι σαν την ομοφοβία. Κανείς δεν θέλει να κατηγορηθεί ότι δεν καταλαβαίνει τους «νέους» και δεν συμμερίζεται τις αγωνίες τους και τα όνειρά τους. Ακόμη και αν όνειρό τους είναι να κάψουν την Αθήνα, όπως έγινε το 2008. Αν μη τι άλλο, αν δεν είσαι σε θέση να τους καταλάβεις, ισοδυναμεί με ομολογία γήρατος. Και κανείς δεν θέλει να είναι γέρος σε κοινωνίες όπως οι δυτικές, που λατρεύουν τους νέους όπως οι Ινδοί τις αγελάδες. Και όπως ο Ινδός δεν σκέφτεται να μεταμοσχεύσει στην αγελάδα τη νοημοσύνη που της λείπει –μάταιος κόπος θα μου πείτε– έτσι και εμείς δεν ενδιαφερόμαστε να προσφέρουμε στους νέους την παιδεία που κάποτε οι κοινωνίες θεωρούσαν πως τους έλειπε. Τους νέους δεν χρειάζεται να τους νουθετείς. Αρκεί να τους αφουγκράζεσαι όταν στριγγλίζουν ως παιδιά, όταν κάνουν κόντρες με τα δίτροχα ως έφηβοι.

Όσοι έχουν τυχόν ασχοληθεί με κείμενά μου των τελευταίων 20 + χρόνων, θα έχουν παρατηρήσει μια έντονη αντιπάθεια για τα φαινόμενα της ιδεολογικοποιημένης youth culture, της παιδοκολακείας, και της a priori λατρείας μιας κοινωνίας ευνουχισμένων ενηλίκων [Κονδύλης] προς οτιδήποτε “νεανικό”.
Αλλά ο ΤΘ δεν παραλείπει να πέσει στην ίδια παγίδα με τους παιδοκόλακες. Κι από τους νέους στο απυρόβλητο, φτάνει στο άλλο άκρο, να τους πυροβολεί για πράγματα για τα οποία δεν φταίνε.
“Το δικαίωμα του συνωστισμού στα σοκάκια και τις πλατείες του ελληνικού καλοκαιριού είναι εξίσου ιερό με το δικαίωμα της ψήφου”.
Δεν ξέρω πόσο σκέφτηκε πριν ειρωνευτεί, αλλά …ναι, όντως είναι. Εκτός και αν μας εγχειρίσει ένα κατάλογο με αναβαθμούς ιερότητας, και δικαιώματα που …δεν πειράζει να απεμπολήσουμε, κατά την έννοια των “άσκοπων” μετακινήσεων που οφείλουμε να αποφεύγουμε.
“Το δεύτερο κύμα της πανδημίας, όπως όλα δείχνουν, βαδίζει με πολύ μεγαλύτερη ορμή από όση το πρώτο”.
Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει τον κύριο ΤΘ ποια είναι τα “όλα” που δείχνουν κάτι τέτοιο, αν δεν έμενε άναυδος από ό,τι επακολουθεί, ως αιτιολογία για την de facto ορμητική επάνοδο:
“Και αυτό γιατί έχει με το μέρος του το σφρίγος της νεότητας και την ακαταμάχητη γοητεία του ελληνικού καλοκαιριού”.
Μπαίνεις στον πειρασμό να κατηγορήσεις τον ΤΘ για έλλειψη στοιχειώδους ενσυναίσθησης, υιοθετώντας ακραίες “ψυχολογικές” ερμηνείες της στάσης του. Υπερνικάς τον πειρασμό και συνεχίζεις, καθώς ακολουθεί το κλου, που δεν είναι άλλο απ’ την αναφορά στο “πολιτικό υπόβαθρο” του …covid denial:
“Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και το πολιτικό πρόσημο με το οποίο προσπαθούν να το φορτίσουν οι «αντισυστημικοί» παντός καιρού, ακροδεξιοί, ακροαριστεροί και λοιποί ακροβάτες, τότε η πανδημία, εκτός από καταστροφική για τη δημόσια υγεία, θα εξελιχθεί και σε μοχλό κοινωνικής αναταραχής. Οι μάσκες κοντεύουν να γίνουν σαν τις αλυσίδες των προλεταρίων, που έχουν πάει προ πολλού στον παράδεισο. «Παρτάρουν» και νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση. Ιδανική πρώτη ύλη για τη ριζοσπαστική Αριστερά, που ψάχνει απεγνωσμένα κάποια κοινωνική τάξη για να βρει το σώμα των κομμένων κεφαλών της, που έλεγε κι ο Τσίρκας.
Αυτά που βλέπουμε ή διαβάζουμε καθημερινά δεν είναι ούτε συγκυριακά ούτε παροδικά. Είναι το σύμπτωμα μιας ενδημικής αναπηρίας της κοινωνίας μας, που αναγνωρίζει στον νέο δικαιώματα χωρίς να επιβάλει υποχρεώσεις”.

Ο ΤΘ περιφράσσει την άποψή του, προστατεύοντάς την από κάθε προσβολή, με τον απλό, παραδοσιακά χυδαίο τρόπο: ακύρωση, ως ανάξιου συζητήσεως [“ακροδεξιού”, “ακροαριστερού”] του αντιπάλου.
Αυτό ασφαλώς δεν διαφέρει απ’ τη λογοκρισία απόψεων / κατέβασμα λογαριασμών ανθρώπων [συπεριλαμβανομένων χιλιάδων ιατρών] που διαφωνούν με τους φετφάδες του UN και του WHO. Πράγματα απ’ τα οποία δεν δείχνει να έχει πάρει μυρωδιά ο ΤΘ. Ή ακόμα χειρότερο, ίσως και τα χειροκροτεί, μαζί με τις εμετικές απειλές του κυρίου Χρυσοχοϊδη…
Μπαίνεις στον πειρασμό να υποθέσεις ότι ο κορωνοϊός ήταν απλώς η αφορμή έκφρασης περίεργων απωθημένων του συγγραφέα για τους τρόπους με τους οποίους διασκεδάζουν / βιώνουν τις διακοπές τους “οι σημερινοί νέοι”.
Τρόπους που φτάνει στο σημείο να παρουσιάσει ως …επιδεκτικούς προσήμων ακροαριστερών και χρυσαυγίτικων.
Κι αυτό είναι που τον τιμά λιγότερο απ’ όλα.