Επιφανείς του δημοσίου χώρου, έως και υπεράνω υποψίας [;] άτομα τύπου Jordan Peterson, δεν χάνουν ευκαιρία να διαφημίζουν την “επικίνδυνη ευφυία” του ChatGPT [ενός κατά βάσιν κωμικού δημιουργήματος]. Το φαινόμενο, εκτός από ενοχλητικό, είναι και υποβλητικό μιας εκδοχής έξω απ’ τα “στάνταρ” των συνωμοσιολογικών θεωριών : ότι η περί ΑΙ κινδυνολογία δεν διαφέρει από εκείνες περί ιών, πανδημιών και climate change.* Υπάρχει, αίφνης, άλλωστε, ένας ενοποιητικός σκοπός, στον οποίο θα μπορούσαν να συγκλίνουν όλα τα παραπάνω :
Ένα – ένα τα καταστροφολογικά σενάρια μπορούν να ιδωθούν σαν παροτρύνσεις στον “πολίτη” για την πραγματοποίηση κάποιων σκέψεων : “έχει άραγε νόημα να φέρω παιδιά σε ένα κόσμο κυβερνώμενο από διευθυντήρια, από ανθρώπους όπως ο Klaus Schwab και ο Tedros Ghebreyesus ; παιδιά που ζουν χωρίς δυνατότητα δημιουργικής προσφοράς σε μια κοινωνία όπου ένα – ένα τα επαγγέλματα εκμηδενίζονται υπό την επέλαση των AI robots; που μένουν κλεισμένα υπό επιτήρηση στα σπίτια τους, παίζοντας video games και ζώντας με επιδόματα ; που είναι υποχρεωμένα να παρουσιάζουν πιστοποιητικά εμβολιασμού [με αγνώστου ποιότητας προϊόντα] για να μη χάσουν αυτά τα επιδόματα;”
Πρέπει κανείς να έχει κατά νου – εγώ τουλάχιστον [είμαι υποχρεωμένος απ’ όσα έχω διαβάσει να] το κάνω – ότι ο βασικότερος σκοπός των ανθρωπόμορφων, όχι-ακριβώς-human entities που ελέγχουν το δημόσιο διάλογο, είναι η αποφασιστική μείωση του πληθυσμού του πλανήτη. Και ότι, η δημιουργία ενός όσο πιο ζοφερού κλίματος γίνεται σ’ αυτόν τον πληθυσμό με σκοπό την αποθάρρυνσή του για αναπαραγωγή, έχει διατυπωθεί ως “λύση” από τον περίφημο Robert Malthus, ήδη απ’ το τέλος του 18ου αιώνα.
Πριν ξεκινήσω μια σειρά “συνωμοσιολογικών” αναφορών σε γεγονότα των τελευταίων αιώνων, που οδηγούν νομοτελειακά κατά την άποψή μου στη σημερινή κατάσταση, θα ασχοληθώ με το ίδιο το κόνσεπτ των “θεωριών συνωμοσίας” : με τις καταβολές του [όρου], το πόσο επωφελές είναι και, κυρίως, για ποιούς.

* Είχαμε πρόσφατα τον κύριο Λέκκα [βλ. εδώ] να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για ένα καλοκαίρι που …θα μπορούσε να είναι …το θερμότερο των τελευταίων χρόνων. H απορία μας φυσικά αφορούσε στο πώς διέκρινε κάτι τέτοιο, δεδομένου του ότι είναι αδύνατο να προβλέψεις τον καιρό για διάστημα μεγαλύτερο των 7 ημερών, και αυτό με ποσοστό επιτυχίας 80%. Φτάνοντας στις 10 μέρες, το ποσοστό επιτυχίας έχει ήδη βυθιστεί κάτω απ’ το 50%.
Η διατύπωση φυσικά [“θα μπορούσε” / “θερμότερο…” (πόσο ακριβώς θερμότερο; των τελευταίων πόσων χρόνων;)] αποσκοπούσε στην εξασφάλιση των νώτων του επιστήμονα. Γιατί όντως “θα μπορούσε”, όπως θα μπορούσαν να συμβούν χίλια-δυο άλλα καταστροφικά γεγονότα. Το θέμα είναι ποιες είναι οι πιθανότητες καθενός εξ αυτών – συνήθως κάποια χιλιοστά άνω του 0%.
Το κόλπο, γιατί περί κόλπου πρόκειται, υπάγεται στην ίδια κατηγορία με τις τερατώδεις γελοιότητες περί “Νόσου X”, η οποία προωθείται ως ένα είδος νόσου – Γάτας του Σρέντιγκερ : υπάρχει και δεν υπάρχει ταυτόχρονα.