Η εξουσία ανθρώπων όπως ο Jack Dorsey και οι ομοειδείς του CEOs των υπόλοιπων tech giants – , αποτελεί ένα πολλαπλάσιο εκείνης των λοιμωξιολόγων: ανθρώπων με γνωσιολογικό εύρος περιορισμένο στα της ειδικότητάς τους, φανερά μέτριας νοημοσύνης, που σημαίνει ότι ούτε στην ειδικότητά τους δεν θα μπορούσαν να πρωτεύσουν. Αυτό φαίνεται απ’ τον τρόπο που έχουν διακριθεί CEOs και τηλε-λοιμωξιολόγοι: “επιχειρηματικό δαιμόνιο” για τους πρώτους, πολιτικάντικη / συνδικαλιστική επιτηδειότητα για τους δεύτερους. Από κει και πέρα, τον λόγο έχουν τα χορογραφημένα [σόσιαλ] μίντια.
Το σκεπτικό ενός “ειδικού των πάνελ”, ανθρώπου εξ ορισμού εκτός ζωής στις λεπτομέρειες – αποχρώσεις της *, δεν μπορεί παρά να είναι χονδροειδές. Γινόμενο ακόμα χονδροειδέστερο απ’ την φοβία που γεννάει η “ευθύνη”, μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια φράση: “επιπεδώσω καμπύλη …ουγκ…”. Το τι επακολουθεί είναι κάτι που δεν απασχολεί τον “ειδικό”, απ’ τη στιγμή που την ευθύνη της απόφασης έχει η κυβέρνηση.
Αν ο τηλελοιμωξιολόγος θεωρεί δικαίωμά του να κανονίζει τον αριθμό των ανθρώπων με τους οποίους θα κάνουμε Χριστούγεννα, ο CEO – μεγέθυνση αυτού, μπορεί να δηλώνει ότι “αντιμετωπίζει με επιείκια τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, γιατί οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν τις απόψεις του”. Και να προειδοποιεί ότι με τη λήξη της θητείας του θα αντιμετωπίζεται όπως οι υπόλοιποι. Προειδοποιώντας τους “χρήστες” που κάνουν like στις αναρτήσεις του ότι …δεν βοηθούν το Twitter να παραμείνει αξιόπιστη πηγή πληροφοριών.

* ανθρώπου που, ως μετριότητα, ήταν υποχρεωμένος να περάσει τα καλύτερά του χρόνια διαβάζοντας νυχθημερόν για το πτυχίο…Τα απωθημένα αυτής της περιόδου δεν είναι άριστος οιωνός για την συμπάθεια / κατανόησή του προς το “κοινωνικό σύνολο”.