To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Αναφορές στην ελληνική και διεθνή επικαιρότητα • References to the greek and international current affairs
Στο πλαίσιο της υποκατάστασης αληθινών από virtual καταστάσεις, η περίοδος αυτή θα μπορούσε να ονομαστεί Reign Of Terror, με συμβολική παραπομπή στην αντίστοιχη της Γαλλικής Επανάστασης. Εδώ δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι, αρκεί να πεις ή να γράψεις. Ούτε δημόσια καρατόμηση απαιτείται, αρκεί η ακύρωσή σου απ’ τα (social) media με το πλήθος, και εδώ, να ζητωκραυγάζει. Κάπως έτσι την…
Ο “άγνωστος πόλεμος” των ημερών (μεταφορικά πάντα μιλώντας. Μπορεί να πρόκειται για διαφωνούντες φίλους) διεξάγεται ανάμεσα σε δυο Έλληνες αναλυτές : Γιάννη Μάζη και Γιώργο Φίλη. Ο πρώτος, προσωπική μου συμπάθεια από τα late ‘90s, ισχυρίζεται ότι η υπόθεση ήταν λίγο-πολύ στημένη, και ότι δεν αποκλείεται να βρισκόμαστε μπροστά σε προοπτική βελτίωσης του τοπίου μέσω διπλωματικών πρωτοβουλιών. Ο δεύτερος, όχι…
Θέλω να πω …υπάρχει κάτι πιο κοντά σε evil cartoon από τη φάτσα αυτού του ανθρώπου; Όχι ότι μου ήταν συμπαθής, αλλά κι έτσι δεν ήτανε. Τι διάολο, μετάλλαξη έχουν πάθει όλοι; Από τι τους περνάνε; Τα περί Iron Dome, Israeli-like ας μείνουν ασχολίαστα. Αληθινός “αντιαεροπορικός θόλος” θα είναι το ξεπούλημα που ετοιμάζεται.
Ξεκινάμε μ’ αυτές, και βλέπουμε :
Τα παραπάνω ως κερασάκι στην παράνοια των ημερών (“θα ανταποδώσει το Ισραήλ;” “πρέπει να ανταποδώσει το Ισραήλ;” “πώς θα ανταποδώσει το Ισραήλ;) Το πρόβλημα εδώ είναι ότι …δεν μπορείς να τους μηνύσεις. Κι ότι δεν είναι ένας ή δύο, αλλά …όλοι : οι εξαιρέσεις είναι απλώς προς το χειρότερο, γιατί είναι το ίδιο το “επάγγελμα” που τους αναγκάζει να είναι…
Εντάξει, είπαμε, “Όχι Από Το Εξώφυλλό Του” κλπ. Αλλά……Είναι φάτσα υποψήφιου ευρωβουλευτή αυτή;
Μετά τον …Κασσελάκη, άλλος πολέμαρχος μας προέκυψε.Μίλα για τον εαυτό σου, Καραγκιόζη.
Ασχέτως συμφωνίας/διαφωνίας/none of the above, μια ανάλυση του Scott Ritter έχει πάντα ενδιαφέρον. Όχι γιατί είναι “εκτός mainstream πλαισίου”, αλλά γιατί είναι βασισμένη σε εμπειρία, γνώση και επιχειρήματα. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πρόκειται για τελείως διαφορετική ανάγνωση του ιρανικού χτυπήματος, απ’ αυτή που φαίνεται λογική σε μας.
Η δουλειά ενός …μουσικού παραγωγού, μπορεί να είναι πανεύκολη, όταν συνεργάζεται με παγκόσμιας κλάσης καλλιτέχνες : απλώς τους αφήνει απερίσπαστους, ασχολούμενος με κοπτοραπτική και οργανωτικές δραστηριότητες. Κάπως έτσι αισθάνομαι ερχόμενος σε επαφή με ειδησεογραφικά sites, όπως το in.gr απ’ όπου το screen shot.
Η τελική αναμέτρηση Ισλάμ – Δύσης είναι εδώ, η ώρα είναι τώρα, ο Πλανήτης στοιχίζεται σε “θέσεις”. Η διαλεκτική του Low IQ μένεται στα antisocial media – ρόλος των τελευταίων, η επιτάχυνση της διαδικασίας μετατροπής σε ποδοσφαιρική της πολιτικής σκέψης. Διαλέγω το tweet, επάνω, όχι ως βλακωδέστερο (όχι ότι απέχει ιδιαίτερα), αλλά ως προερχόμενο από κάποιον που έχει διεκδικήσει την…
Όπως δείχνουν τα γεγονότα, η επιχείρηση True Promise (my ass) του Ιράν αποτελoύσε μέρος παρασκηνιακής, τριμερούς συνεννόησης, η οποία αφήνει ικανοποιημένα και τα τρία μέρη : το Ιράν …αίρεται στο ύψος των περιστάσεων μ’ ένα μαζικό χτύπημα, και τους συνήθεις ηλιθίους εντός και εκτός συνόρων να πανηγυρίζουν. Το Ισραήλ κάνει το δικό του show, επιδεικνύοντας την αποτελεσματικότητα του Iron Dome,…
Μερικές απλές παρατηρήσεις:Το Ιράν ήταν υποχρεωμένο εκ των πραγμάτων σε θεαματική απάντηση – αυτό ήταν το νόημα του βομβαρδισμού της πρεσβείας : ο εξαναγκασμός του να εμφανιστεί εν πλήρει δόξει, εγκαταλείποντας το παιχνίδι μέσω αντιπροσώπων. Πράγμα το οποίο, στο πλαίσιο ενός από τα υποθετικά σενάρια, υποδηλώνει ότι το (έμμεσα κατευθυνόμενο απ’ τους Ισραηλινούς) τρομοκρατικό χτύπημα της 7/10 αποτελούσε μέρος σχεδίου…