Πάντα με ενοχλούσε το είδος δημοσιογραφίας τύπου “αγαπητό μου ημερολόγιο” του Σ. Τσαγκαρουσιάνου, και των μίμων – συνεργατών του. Eκείνων των φρούτων, απ’ τα ’90s και εντεύθεν, για τα οποία η κειμενογραφία αρχίζει και τελειώνει με το πεποιημένο ύφος, τη θετική ενέργεια, τους λυρικούς τόνους και τη “μουσικότητα” της φράσης. Mε την ανάλυση απούσα, μέσα σε ένα ηδονικό μεθύσι των ασθήσεων. Και με πιο αξιοθρήνητη απ’ όλα τη σχέση τους με τη μουσική, περιπετειώδη όσο η διαδρομή Παγκράτι – Κολιάτσου: από τον Χατζιδάκι στον Κωνσταντίνο Βήτα μέσω Λένας Πλάτωνος, …και πάλι πίσω.
Βεβαίως υπάρχουν βαθμίδες και επίπεδα. Αν ο ίδιος ΣΤ είναι άνθρωπος των βιβλίων, και το μεγαλύτερο ίσως λογοτεχνικό ταλέντο της γενιάς του, οι μίμοι του ήσαν και είναι, πανω-κάτω, κάτι φτωχοπρόδρομοι που αναπαράγουν το δικό του ύφος.
Τα έντυπά του φάνταζαν όχι ως αντίπαλο δέος, αλλά ως σοφιστικέ αναβάθμιση εκείνων του Κωστόπουλου [μεταξύ μας …και εκείνος είχε “πένα”. Καμιά σχέση με Τσαγκαρουσιάνο, αλλά …είχε. Και οι δύο άλλωστε ήξεραν, έστω με διάφορα …δάνεια, να στήνουν έντυπα τα οποία “λειτουργούσαν”]
Εκεί που το κενό αυτού του είδους της δημοσιογραφίας αποκαλύπτεται μεγαλοπρεπώς, είναι οι περιστάσεις όπως αυτές που ζούμε σε περιόδους κρίσης. Δεν είναι τυχαίο ότι η Lifo, “απόλυτη” survivor της εποχής του lifestyle, είναι η politically correct αιχμή του δόρατος στη χώρα μας. “Πάντα εκεί” όταν πρόκειται για θέματα “σεξισμού” και “ρατσισμού”, πάντα πρώτη στη στήριξη της “διαφορετικότητας”, με έμφαση στους “μετανάστες” και στην ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα.
Πρώτη και στην αναπαραγωγή / γκουγκλομετάφραση της “δημοκρατικής” fake προπαγάνδας.

Σ’ αυτή την αναπαραγωγή, όπως μπορεί να δει κανείς [φωτό], είναι ενσωματωμένη και η εμπάθεια – στα καλά καθούμενα – εναντίον ενός επιστήμονα που, υπό άλλες συνθήκες θα “τιμούσε τα ελληνικά χρώματα”, έχει όμως την ατυχία να μην είναι αρεστός στους Θείους μας απ’ τη Νέα Υόρκη.
https://www.lifo.gr/now/world/282546/salos-stis-ipa-kathisyxastiki-ereyna-toy-stanford-gia-ton-koronoio-xrimatodotithike-apo-idryti-aerogrammon?utm_term=Autofeed&utm_medium=Social&utm_source=Twitter#Echobox=1589654683
Το φοβερό επιχείρημα του …Buzzfeed [ήχοι ευφορίας διαχέονται στο ακροατήριο] το οποίο ευσυνείδητα αναπαράγει η Lifo, είναι ότι η έρευνα του Δρ. Ιωαννίδη του Stanford είχε χρηματοδοτηθεί …εν μέρει από τον ιδρυτή των αερογραμμών Jet Blue Airways, επιχειρηματία Ντέιβιντ Νίλμαν. Ο οποίος, άκουσον άκουσον δηλαδή, από το ξέσπασμα της πανδημίας επιμένει ότι ο κορωνοϊός δεν είναι τόσο θανατηφόρος ώστε να δικαιολογεί την καραντίνα και τα υπόλοιπα αυστηρά μέτρα.

Αυτό που ο ωστόσο δεν ανέφερε ο Δρ. Ιωαννίδης, ήταν πως η μελέτη του είχε χρηματοδοτηθεί εν μέρει από τον Νίλμαν» που πολλοί υποπτεύονται ότι επιθυμούσε διακαώς ένα καθησυχαστικό αποτέλεσμα, το οποίο θα υποστήριζε την επαναλειτουργία του κλάδου του. «Είναι αναπόφευκτος ο προβληματισμός για το κατά πόσο υπήρχε σύγκρουση συμφερόντων στην περίπτωση των συγγραφέων της έρευνας», σημειώνεται στην ανώνυμη αναφορά που κατατέθηκε στο αρμόδιο γραφείο του πανεπιστημίου Stanford, από πηγή που είχε εμπλακεί προσωπικά στην επίμαχη έρευνα.

Αυτά από τους δίδυμους προμαχώνες της δημοσιογραφίας Buzzfeed – Lifo, διαπρύσιους κήρυκες της επίσημης περί τον κορωνοϊό αφήγησης: ουδείς πρέπει να αισθάνεται ασφαλής για ένα χρόνο ακόμα, μέχρι να βγει το εμβόλιο που ετοιμάζει, αφιλοκερδώς και δίχως ίχνος συμφέροντος, ο κύριος Gates.