Αποπνέοντας απωθητική, “σκληρή αποφασιστικότητα”, πλαισιωμένος από τους συγκατανεύοντες Vance, Hegseth & Rubio, ο Donald Trump ανακοινώνει τα “πετυχημένα” χτυπήματα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, χαρακτηρίζοντας τη χώρα (όχι άδικα) Bully of the Middle East.
Να επισημάνουμε απλώς μ’ αυτή την αφορμή τον τίτλο βιβλίου του Steven Mosher, εκδοθέντος το 2017 : Bully Of Asia – Why China’s Dream Is the new threat to World order. Όπως το τοπίο καθάρισε γύρω απ΄το μικρό Μπούλη πριν το τελικό χτύπημα, έτσι καθαρίζει (;) σιγά-σιγά και γύρω απ’ το Μεγάλο. Στο δεύτερο βίντεο, τα ρέστα του κυρίου Netanyahu.
(Visited 141 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Whatever.
…Αν πάντως έχεις κάποια αρνητική πρόβλεψη / προαίσθημα για το άμεσο μέλλον, κράτα τα για τον εαυτό σου! 🤣
Κατά απίστευτη σύμπτωση που φυσικά δεν είναι σύμπτωση, σκεφτόμουν χτες, μέσω συνεπαγωγών που δεν είναι της παρούσης, ότι δεν είναι ο “θετικός” (όπως διάφοροι αδαείς πιστεύουν), αλλά ο “αρνητικός” οραματισμός * που …αποδίδει. Και ότι οι διάφοροι advocates του power of wishful thinking είναι σε ενετεταλμένη υπηρεσία για να βάζουν το φτωχούλη του Θεού να ονειρεύεται …καταστρέφοντας τις προοπτικές του.
* Εννοούν / – ώ ένα οραματισμό (θετικό ή αρνητικό), όχι γενικό και αόριστο αλλά εναργή, με σημασία στη λεπτομέρεια.
Αυτά που κρατάω για τον εαυτό μου να δεις πώς βγαίνουν! Μάλλον θα το ρίξω σε άσχετες δραστηριότητες για κάμποσο καιρό. Έτσι κι αλλιώς εκείνα που ήθελα να πω τα έχω πει λίγο πολύ όλα και μάλιστα πολύ καιρό πριν. Ευτυχώς δε με πιστεύει κανένας οπότε μπορούν τουλάχιστο να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Anyway για μένα το ερώτημα δεν είναι το “αν” αλλά το “πότε ακριβώς”. Για το επείγον του συγκεκριμένου χτυπήματος είχα σιγουρευτεί μόλις άκουσα τα περί δύο βδομάδων. Ο απρόβλεπτος χαρακτήρας του έχει πολύ προβλέψιμο χαρακτήρα.
Άμα είναι έτσι λέγε τα! 🤣
Οι “άσχετες δραστηριότητες” μου φαίνονται κι εμένα μια χαρά εναλλακτική. 200.000 θέματα υπάρχουν για να ασχοληθεί κανείς, και εμας μας έχουν υποχρεώσει (γιατί αυτό συμβαίνει) να ασχολούμεθα όλη μέρα με το ίδιο πράγμα, λες και μπορούμε να επηρεάσουμε τίποτα.
Το φαινόμενο του οικουμενικού αυνανισμού “αναλύσεων” και “εκτιμήσεων” είναι αυτό ακριβώς : αυνανισμός, ψευδαίσθηση / προσομοίωση αληθινής πράξης. Στην περίπτωση μας, ψευδαίσθηση συμμετοχής στα τεκταινόμενα.
Το τελευταίο πράγμα που είχα ονειρευτεί όταν ξεκίναγα το μπλογκ (πριν από 6 χρόνια ακριβώς) ήταν να ασχολούμαι με …επιδημιολογικά ζητήματα. Ή με ζητήματα …γεωπολιτικής for that matter.
Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι ορισμένα πράγματα δεν μπορεί να τα επηρεάσει κανένας no matter what. Κάθε προσπάθεια επηρεασμού προς την αντίθετη κατεύθυνση μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στο αναπόφευκτο. Διατηρώ απλώς μια ελπίδα ότι αυτό δεν ισχύει για όλα.
Η βασική διαφορά είναι αυτή κατά την ταπεινή μου άποψη : μεταξύ 1. Ονειροπόλησης, φαντασιακής δηλ. απεικόνισης του επιθυμητού αποτελέσματος και μάλιστα στη λεπτομέρειά του, * και 2. Ενός είδους επιθυμητικής προσευχής (όχι κατ’ ανάγκη – για να μην πω όχι προς Θεού – κάποιας από αυτές του “προσευχητάριου”). Το πρώτο μπορεί να έχει έως και καταστροφικά αποτελέσματα. The second often works.
* Αυτό πλασσάρεται από various gurus σαν …μυστικό της επιτυχίας και καλά διαφόρων διασήμων…
Την πρώτη φορά – πρέπει να ήταν μια δεκαετία πριν – που συνειδητοποίησα τη δύναμη του αναπόφευκτου, να πω την αμαρτία μου φρίκαρα. Με τα χρόνια το συνήθισα κάπως, παρόλο που δεν παύει και τώρα κατά καιρούς να με σοκάρει. Προσωπικά εξάλλου δεν θα με πείραζε και πολύ να είναι η ζωή μου απόλυτα προκαθορισμένη. Αρκεί να μου πήγαιναν όλα καλά!
Το πρόβλημα με την αποδοχή του αναπόφευκτου είναι η θεώρησή του ως συντελεσμένου, και η εξ αυτού a priori αποβολή του εαυτού σου απ’ το σενάριο. Με δεδομένο το “εν εξελίξει” της διαδικασίας, ένας από τους παράγοντες που διαμορφώνουν το – άγνωστο, άσχετα αν όντως – αναπόφευκτο, είναι το δικό σου θέλημα. Η διαμόρφωση του οποίου ανήκει επίσης στην επικράτεια του αναπόφευκτου.
Αυτό ακριβώς είναι το κωμικοτραγικό της υπόθεσης, ιδιαίτερα μάλιστα όταν η εξέλιξη των πραγμάτων εξαρτάται αποκλειστικά σχεδόν από εσένα. Το αν γνωρίζεις εκ των προτέρων την κατάληξη δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο. Είναι απλά σα να έχεις ξαναπαίξει το βιντεοπαιχνίδι. Από την άλλη βέβαια υπάρχουν open world και open ended βιντεοπαιχνίδια που σου παρέχουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων καθώς και τη δυνατότητα να επιλέξεις μεταξύ διαφορετικών καταλήξεων. Κατά βάθος όμως είναι πάλι το ίδιο.
Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί κανείς να γνωρίζει εκ των προτέρων τα πιο απίθανα πράγματα. Το “θαύμα του κόσμου” είναι η απίστευτη ευρηματικότητα της μοίρας προκειμένου να επιτύχει το σκοπό της.
Μπορεί να ξέρεις με σιγουριά ότι κάτι θα γίνει. Με λιγότερη σιγουριά το πότε θα γίνει. Με ποιο τρόπο θα γίνει όμως είναι αδύνατο να το ξέρεις εκ των προτέρων. Εξ ου και κάνεις εν αγνοία σου αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να γίνει.
Το βασικό πρόβλημα άλλωστε με τον “εξ αποστάσεως επηρεασμό” είναι ότι …you never walk alone on that. Υπάρχουν “δυνάμεις” επιστρατευμένες εν ονόματι “ιερών σκοπών” από ισχυρά κέντρα εξουσίας : αληθινός πόλεμος “μάγων” εμαίνετο ακόμα και κατά τη διάρκεια του ΒΠΠ. Οι μυστικές υπηρεσίες κάθε άλλο παρά άσχετες ήσαν με αυτό.
Ως προς το τελευταίο υπάρχει και το σχετικό βιντεοπαιχνίδι, το Return to Castle Wolfenstein του 2001 (στο γύρισμα της χιλιετίας το είδος των videogames γνώρισε απλησίαστες κορυφώσεις) που έχω παίξει φυσικά δεκάδες φορές. Από καιρό εξάλλου σχεδιάζω ένα return to videogames. Αν και πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να χαθώ στον κόσμο τους όπως παλιά.
Κανονικά τα θέματα που θίξαμε παραπάνω εντάσσονται στην κατηγορία της “εσώτερης γνώσης” που δεν πρέπει να εκτίθεται δημόσια. Εδώ που φτάσαμε όμως.. who gives a fuck.
Και που’σαι ακόμα … “Όλα στο φως” – το σύνθημα της καταστροφής …εεε της εποχής, ήθελα να πω.
Δεν χρειάζονται πάντως ιδιαίτερες μαντικές ικανότητες για να υποθέσει κανείς ότι δεδομένης της μοναδικής ικανότητας του συγκεκριμένου douchebag να τα κάνει όλα σκατά, το αποτέλεσμα και αυτών των ενεργειών του θα είναι το χειρότερο δυνατό. Απλά δεν ξέρω αν πρέπει να προσθέσω το επίρρημα “μακροπρόθεσμα” μόνο του ή σε συνδυασμό με το “βραχυπρόθεσμα”.
Το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη φάση έχει με το μέρος του την αφρόκρεμα των ερπετών, μιλάει πιστεύω από μόνο του.
Αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνος λόγω της θέσης του και της υπνωτιστικής επίδρασης που ασκεί στους οπαδούς του, ο τύπος θα ήταν απλά θλιβερός.
Δεν υπάρχει θέμα, το σωστό να λέγεται. Αντίθετα με άλλες φορές που έχει ακούσει τα εξ αμάξης για γελοίους λόγους, τώρα την έχει κάνει τη χοντρομαλακία του. As in, ενώ τα είχε σπάσει και καλά με τον αλλο κυρ-μαλάκα ακριβώς για το θέμα των peaceful negotiations, εν μία νυκτί τα γυρνάει και αρχίζει το παραμύθι με τα πυρηνικά που …σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες “έχουν” οι Iranians. Ελπίζω τουλάχιστον οι τελευταίοι να κρατήσουν κάποιο μέτρο, γιατί εν τέλει στη δική τους λογική είναι που βασιζόμαστε.
Πολύ αμφιβάλλω. Στην καλύτερη περίπτωση προσωρινά. Μη σου πω κιόλας ότι το Ιράν είναι πλέον το μικρότερο πρόβλημα.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αυτό που εννοώ είναι ότι η περιγραφή των ζημιών από το Ιράν ως “not severe” αποσκοπεί πιθανά στην προετοιμασία του εδάφους για ήπιο σχετικά χτύπημα αντιποίνων. Στο κάτω-κάτω η τραμποεπίθεση δεν είχε ανθρώπινες απώλειες.
Το κομμάτι των Bongwater που σου πρότεινα προχτές μην το βάζεις καλύτερα. Στην παρούσα συγκυρία δεν μου φαίνεται πλέον αστείο. Αν μπορείς βάλε στη θέση του αυτό:
https://youtu.be/ur8V309PYhU?si=NH5W5iXOIJaDS6z5
Το είχαμε ξαναβάλει παλιότερα για τον Μπάιντεν, αλλά ταιριάζει ακόμα καλύτερα στο διάδοχό του. Αν μη τι άλλο, εκείνος τουλάχιστον καταλάβαινε τα όριά του και δεν αποφάσιζε μόνος του.
Done.