Βλέποντας ανθρώπους να περνοδιαβαίνουν με τη μάσκα – μουτζούρα στο πρόσωπο, θυμάμαι ξαφνικά το άλμπουμ του David Bowie The Next Day – 2013. Το εξώφυλλό του, από τα πλέον παράδοξα που έχουν κυκλοφορήσει σε ένα χώρο [το ροκ] που ανέδειξε ως αξία την παραδοξότητα, συνίσταται …στο εξώφυλλο του Heroes, απ’ όπου ο τίτλος και το πρόσωπο του Bowie έχουν διαγραφεί. Η τότε «αποκρυπτογράφησή μου» του «μηνύματος» [είχα γράψει κάτι σχετικό στον ΗΧΟ] αφορούσε στην αποπροσωποποίηση ως επόμενο στάδιο του [αντι-] δραστικού ατομικισμού στον οποίο παραπέμπει ο τίτλος του “Heroes” *. Εξακολουθώ να έχω την ίδια εντύπωση.
Ο DB, όπως πάντα, έβλεπε μπροστά. Το σοκαριστικά ενδιαφέρον είναι ότι η εξέλιξη δεν συντελείται απλώς σε …συμβολικό επίπεδο.
Η απάλειψη του προσώπου, η μετατροπή των ανθρώπων σε drones με μάτια, αποτελεί τον τελικό [;] θρίαμβο της κουλτούρας του virtual πάνω σ’ αυτό που κάποιοι, «αμετανόητα» εξακολουθούμε να ονομάζουμε πραγματικότητα. Ο λόγος που τόσος κόσμος δεν ενοχλείται από αυτό [πέρα από τον παραδοσιακό ραγιαδισμό, ειδικά ως προς τον…ανυπότακτο Έλληνα] είναι απλός : οι συνθήκες για την καθιέρωση της απρόσωπης, «εξ αποστάσεως» επικοινωνίας καλλιεργούνται δεκαετίες τώρα, από καταβολής αν όχι διαδικτύου, κινητής τηλεφωνίας τουλάχιστον. Δεν χρειάζεται πολλά, αρκεί η τυπική εικόνα μιας σύγχρονης παρέας …9 έως 45 ετών : δυο-τρία άτομα να συντηρούν κάποια μορφή συζήτησης, με τους υπόλοιπους ωσεί παρόντες, χαμένους στο κινητό τους.
Η μάσκα κάθε άλλο παρά απάδει αυτής της μορφής επικοινωνίας : αντίθετα την ενθαρρύνει, βοηθώντας τον «πολίτη» να βυθιστεί στο αυτιστικό κουκούλι του, αφήνοντάς τον ανενόχλητο να πληκτρολογεί προγλωσσικά μηνύματα διανθισμένα με χαμογελαστά ανθρωπάκια και καρδούλες.
Όσοι διαβάζουν το blog θυμούνται ότι θεωρώ εξ αρχής τη μάσκα ένα από τα βασικά ζητούμενα, από εκείνα που ήρθαν για να μείνουν. Το βλέπει πλέον [;] και ο πιο δύσπιστος, με την επιβολή της σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, σε κάθε χώρο, μέσα ή έξω, «όπου υπάρχει συνωστισμός». Η έννοια του οποίου συνωστισμού δεν μπορεί να οριστεί με ακρίβεια, ως εκ τούτου, καλού κακού …μάσκα παντού και πάντα.
Η ομόθυμη σχεδόν συναίνεση σ’ αυτό αποτελεί δήλωση εθελούσιας εξόδου απ’ το προσκήνιο, δήλωση ήττας και υποταγής. Το μασκοφόρεμα προβάλλεται …και θα προβάλλεται εσαεί από μίντια και σκουπιδο-ειδικούς που έγιναν μέσα από αυτά celebrities. Για να υπενθυμίζει στον «καθημαγμένο πολίτη» τον βραχνά απ’ τον οποίο δεν πρόκειται ποτέ πια να ξεφύγει.
Δεν θα υπάρξουμε ποτέ ξανά μέλη μιας κοινωνίας, με ιεραρχία, σύστημα δικαιοσύνης, αξίες και κανόνες.
«Ποτέ ξανά κανονικοί άνθρωποι» – αυτή είναι η νέα κανονικότητα, πιο εφιαλτική κι από την προφητεία του Bowie…

* Άσχετα με την ιστορία που είχε [;] εμπνεύσει το τραγούδι [το ζευγαράκι στο τείχος του Βερολίνου, κτλ.] ο τίτλος – μήνυμα, κατά την πάγια συνήθεια του DB, αφορά στο zeitgeist των middle – late ’70s: θα πρέπει να αναλογιστούμε σε τι περίοδο «απελευθέρωσης μέσω της τεχνολογίας» εισέρχεται ο δυτικός κόσμος τη συγκεκριμένη περίοδο.
Για τις πιο σκοτεινές, «μεταφυσικές» παραμέτρους αυτής της υποθέσεως, θα μιλήσουμε εν ευθέτω χρόνω… ‘Εχω «στο συρτάρι μου» το υλικό ενός ολόκληρου βιβλίου για τoν «μαγικό κόσμο» του David Bowie [καμία σχέση με κυκλοφορούσες βιογραφίες …εγκεκριμένες και μη] το οποίο δεν πρόκειται φυσικά να εκδοθεί – από κανέναν εκδοτικό οίκο που γνωρίζω τουλάχιστον.