Μετά τη σφαγή στη Γάζα (συνεχίζεται, τρόπον τινά “κανονικοποημένη”, περνώντας κάτω απ’ το ραντάρ της επικαιρότητας) αυτό εδώ αποτελεί το πιο ισχυρό πλήγμα ενάντια στα φιλοϊσραηλινά μου αισθήματα.
Θα χρειαστώ περισσότερο χρόνο για να ανακάμψω.
4 (Visited 70 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Λίγο τραβηγμένο μου φαίνεται. Δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω ή να το διασταυρώσω με τίποτα σχετικό.
Ψάχνοντας κι εγώ τώρα, βρέθηκα σε ενα “fact checking” site σύμφωνα με το οποίο, “όπως αποδεικνύεται”, πρόκειται για fake news. Oh well…
Η βδελυγμία μου γι’ αυτούς τους δύο είναι ούτως ή άλλως δεδομένη. Άλλωστε ο Bono έχει στηλιτευθεί από τον Waters (επανήλθε με δηλώσεις, ως συνήθως ορθές, περί Συρίας) ως “disgusting” για την υποστήριξή του στο Ισραήλ.
Όχι ότι αποκλείεται να έχουν φιλοησραηλινά αισθήματα, μου φαίνεται όμως λίγο δύσκολο να τα εκδήλωναν με τόσο κραυγαλέο τρόπο στο χώρο μάλιστα που κινούνται.
Ακόμη κι αν η φωτογραφία είναι πάντως αληθινή, άλλη σημασία έχει αν τραβήχτηκε αμέσως μετά τη δολοφονική επίθεση της Χαμάς και άλλη αν τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των Παλαιστινίων.
Ο λόγος πάντως για τον οποίο ο κυρ-Γουότερς στράφηκε εναντίον του (αβυσσαλέα γλοιώδους ούτως ή άλλως) Bono ήταν κάποιες φράσεις του τελευταίου σε ένα live υπέρ των Ισραηλινών μεσούντων των βομβαρδισμών στη Γάζα, Φλεβάρη – Μάρτη, κάτι τέτοιο.
Κάτι έπεσε στην αντίληψή μου και μένα χτες που το έψαχνα, η εντύπωση που αποκόμισα όμως είναι ότι ο Γουότερς υπήρξε μάλλον υπερβολικός. Anyway το πρόβλημά μου δεν είναι ο Μπόνο ή ο Γκέλντοφ, που σαν άτομα μού είναι παντελώς αδιάφοροι, όσο το γεγονός ότι μια εικόνα – έστω και αληθινή – ξεκομμένη από τα σχετικά συμφραζόμενα μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους.
Ιδού και το βίντεο που πέτυχα χτες από τη συναυλία των U2, η οποία εξόργισε τον Γουότερς, όπου γίνεται φανερό από τα πρώτα λεπτά ότι ο Μπόνο δεν κάνει διάκριση μεταξύ των θυμάτων της ισραηλινής και της παλαιστινιακής πλευράς και μάλιστα επιπλήττει κάποιον από το ακροατήριο που το κάνει. Το κατά πόσον πείθει τώρα η επαγγελματική ευαισθησία του για τα παιδιά κλπ είναι άλλο ζήτημα.
https://www.youtube.com/watch?v=KZxpvXyaI04
Πράγματι είναι υπερβολικός ο Waters. Αλλά (…ίσως και επειδή) ο Bono είναι de facto αρχικαραγλοιώδης – κινούμενη διαφήμιση του political correctness, full anti-Trump, full pro Zelensky, full climate activist, ανθυποδούλος των φεμινιστριών, whatever, you name it. Λίγους ανθρώπους έχω αντιπαθήσει στο ροκ όσο αυτόν, και μιλάω για αντιπάθεια από τα ’80s ήδη. Αυτά ασχέτως μουσικής προσφοράς των U2, εννοείται. “Άλλο το’να κι άλλο τ’ άλλο”.
Οι U2 ομολογουμένως δεν με είχαν ενθουσιάσει back in the day. Αργότερα τους εκτίμησα περισσότερο. Αν λάβουμε βέβαια υπόψιν το ποιόν των σύγχρονων “επιτυχημένων”, το επίπεδο των U2 ως μέινστριμ μπάντας εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη. Παρεμπιπτόντως και η έννοια της “μπάντας” φαντάζει πλέον αρχαϊκή. Με τόσα ηλεκτρονικά στη διάθεσή του, οποιοσδήποτε σήμερα μπορεί να ξεφορτωθεί ως περιττό ακόμα και τον.. εαυτό του.
Όχι “δυσθεώρητα”. “Δυσθεόρατα”, παρακαλώ, πάνω απ’ όλα η γλώσσα μας! 🤣
Τα άλμπουμ τους της δεκαετίας του ’80 δε μου άρεσαν ιδιαίτερα, παρόλο που “αντικειμενικά” είχαν έως και σπουδαία tracks.
Η πρώτη ανάμνησή μου απ’ αυτούς είναι πάντως θετική, ως “πανκ” τζιτζιφιόγκος να χορεύω στην πίστα του Mad club “κοντά στα ξημερώματα” με το ‘New Year’s Day’. Αυτό λίγο πριν ο f***ing Τρίτσης κλείσει τα κλαμπ της Πλάκας καταργώντας εν μια νυκτί την τότε ζωή μας, και αφήνοντας τα τσολιαδάδικα.
Μου ήταν αντιπαθής ενστικτωδώς ο Bono, ιδίως από τότε που τον είδα στο βίντεο του ‘Sun City’ να πηγαινοέρχεται “εμψυχώνοντας” την ομήγυρι σαφώς προβεβλημένος εν είδει αρχηγίσκου της υποθέσεως. Θυμάμαι λίγο αργότερα να παρακολουθώ το βίντεο του “With Or Without You” με κατεβασμένη τη φωνή, και να βλέπω τον αηδιαστικό τρόπο με τον οποίο ανοιγόκλεινε τα σαγόνια του τραγουδώντας.
Πολλά και διάφορα τραγούδια τους μου άρεσαν needless to say, ιδίως από τα ’90s. Άλλωστε ο The Edge μου ήταν σταθερά συμπαθής. Απο μια εποχή και μετά έγινε, εμφανισιακά, άλλος ένας μίμος του Al Jourgensen.
Αυτό που λες για τα ηλεκτρονικά ισχύει big time. Και ενώ το DIY ίσχυε ήδη σε πρωτόλεια μορφή απο τα early ’80s οπότε είχα αρχίσει να το εφαρμόζω και ο ίδιος, ακολούθησα τις συμβουλές διαφόρων τότε φίλων και έφτιαξα το συγκρότημα – η περιπέτεια με το οποίο μου κόστισε περισσότερο από τα 6-7 χρόνια που έχασα μαλακιζόμενος στην υποτιθέμενη ροκ σκηνή της Αθήνας.
Πλάκα παρεμπιπτόντως έχουν διάφοροι που αναπολούν τη συγκεκριμένη σκηνή. Τοποθεσίες, φυσιογνωμίες, “επικές φάσεις”. Όλα καλά, δε λέω, απλώς το μόνο για το οποίο δεν ακούς ποτέ κουβέντα είναι τα …τραγούδια.