“Κάποιοι” εννοούν να παρουσιάζουν ως αντιπαραγωγική κάθε συζήτηση γύρω απ’ τα μέτρα, βάζοντας ένα “Χ” από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Όπως όλοι οι άνθρωποι με “κακούς σκοπούς”, έτσι κι αυτοί έχουν τους δικούς τους χρήσιμους ηλίθιους: εκείνους που, …έτσι απλά, δεν γουστάρουν τον έλεγχο, ή επικαλούνται αντισυνταγματικότητες και καταπατήσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων, μη ξέροντας ότι, τα θεμελιώδη δικαιώματα …έχει προβλεφθεί να παρακάμπτονται, εν καιρώ πολέμου.
Όπως αυτός που, σύμφωνα με την επίσημη αφήγηση, αντιμετωπίζουμε.
Κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα μέτρα είναι λάθος [φυσιολογικός άνθρωπος = κάποιος που διαθέτει αυτιά, μάτια κι ένα κουκούτσι μυαλό στο κεφάλι του. Που, όντας εκτεθειμένος στη “διαδικασία ενημέρωσης”, είναι ανίκανος να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι, την υπερβολή από την ακρίβεια. Και που είναι υποχρεωμένος, ως εκ τούτου, να προσέχει].
Αυτό που ο κόσμος συζητάει, και δικαιολογημένα, είναι το πόσο ακριβής μπορεί να είναι η επίσημη αφήγηση, όταν οι αφηγητές έχουν πιαστεί επανειλημμένα να ψεύδονται.
Επίσης, το αν ο σχεδιασμός περιλαμβάνει, ή μπορεί καν να περιλάβει, την επόμενη μέρα. Το πότε, ας πούμε, τοποθετείται αυτή, εννοώντας όχι ημερομηνίες, αλλά κριτήρια με τα οποία θα επιτραπεί η επάνοδος στην “κανονικότητα”.
Διότι κάθε τρεις και λίγο, από anchormen/women, και εμβιθείς αναλυτές, ακούγονται διάφορα περί “καινούργιας εποχής”, περί “κοινωνικής αποστασιοποίησης που θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από την καραντίνα”, περί “δεκαοκτώ μηνών που θα διαρκέσει η κρίση” και άλλα ενδιαφέροντα…
Που θα μπορούσαν να σημαίνουν, ότι …ο κορωνοϊός ήταν η αφορμή που έψαχναν κάποιοι. Κάτι αντίστοιχο της 11ης Σεπτεμβρίου. Κι ότι η καινούργια εποχή θα είναι εποχή κοινωνικής αποστασιοποίησης, …“because we say so”.
Γιατί όταν ακούς “κάποιους” να λένε πράγματα σαν τα παραπάνω, τόσο συχνά και με τέτοια έμφαση, είναι σαφές ότι δεν τα διαπιστώνουν, αλλά τα πουλάνε. Και ότι έχουν πιθανά σχέδιο να δρομολογήσουν καταστάσεις με βάση αυτά που ισχυρίζονται. Το αν όντως ισχύουν αυτά που ισχυρίζονται, δεν έχει σημασία, ιδίως για όποιον τα καταπίνει αμάσητα. Και, δίχως αληθινή επικοινωνία και αληθινή συνεύρεση, το πεδίο αφήνεται ελεύθερο σ’ αυτούς, με μας να παραπαίουμε ανάμεσα σε αντιδράσεις αντανακλαστικές, υστερικές και άρα διαχειρίσιμες [“πρέπει να υπακούσω” / “δεν αντέχω”].
Η συζήτηση λοιπόν και η κριτική πρέπει όχι μόνο να συνεχιστούν αλλά να εντείνονται, όσο το διάστημα του εγκλεισμού μεγαλώνει. Μόνο έτσι θα πάρουν “κάποιοι” το μήνυμα ότι καλό θα είναι να σκεφτούν την επόμενή τους κίνηση.
Αν το μήνυμα που τους στέλνουμε αφορά σε εθελούσια έξοδο απ’ την κοινωνική ζωή, σε πλήρη υποταγή στη “διαμεσολαβητική” κυριαρχία της οθόνης [το Netlix, τα “social” media, τα on line games, το Skype], με γαρνιτούρα ηλίθιες κοινοτοπίες περί …ευκαιρίας για αυτογνωσία και …επαφής με την οικογένεια, το θράσος που θα αποκτήσουν, απλώς δεν θα μαζεύεται.