Θα υπέθετε κανείς ότι η κίνηση των “ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως σκύλοι” αποτελεί είδος μοντιπαϊθονικού ακτιβισμού στοχεύοντος τα identity politics.
Μια τέτοια εξήγηση παραείναι αισιόδοξη και εκτός τόπου. Πρόκειται απλώς για παρακρουσιακούς ηλίθιους. Το φαινόμενο έχει ξεκινήσει καιρό τώρα, από μεμονωμένες περιπτώσεις. Η συγκεκριμένη συγκέντρωση 1.000 εξ αυτών στο Βερολίνο αποτελεί την πρώτη, “επίσημη” εμφάνισή τους.
Ως εκ τούτου [το …σχόλιο του blog] :

Έχει πλάκα να αυτοπροσδιορίζεσαι ως ένα ον, το οποίο δεν διαθέτει δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού το ίδιο. Εκτός κι αν ξέρουμε κάποιο σκύλο που να αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος.
Αυτοί που πρώτοι δείχνουν το thumbs down στους συγκεκριμένους ανθρώπους [;] είμαστε …εμείς, οι αληθινοί dog lovers – sorry για την αυθαιρεσία της πρωτοβουλίας να διερμηνεύσω τα αισθήματα όλων [;].
Τούτων δοθέντων, είναι σίγουρο : όλο και κάποιοι θα βρεθούν να υιοθετήσουν και αυτούς εδώ, κάποιους από αυτούς τουλάχιστον.
Θα είναι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως φίλοι των αυτοπροσδιοριζόμενων ως σκύλων.
Αυτό ίσως ψάχνουν άλλωστε και οι συγκεντρωμένοι.
Σήμα κατατεθέν του “συμπαθούς τετράποδου” είναι η απεριόριστη αγάπη του για μας [δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο γνωστός μισάνθρωπος που μισούσε …τους σκύλους : “τι άλλο από ποταπό μπορεί να είναι ένα πλάσμα που θαυμάζει τόσο πολύ τον άνθρωπο;”]. Ο σκύλος προσπαθεί με κάθε τρόπο να ευχαριστήσει το μεγάλο φίλο του και, ζώντας μαζί του, υιοθετεί δικές του συμπεριφορές – νομίζοντας, φαινομενικά τουλάχιστον, ότι είναι ο ίδιος ένας άνθρωπος.
Αυτά, στον κόσμο που γνωρίζαμε. Στο αντεστραμμένο σύμπαν της μετά [;] τον Covid εποχής, έχουμε φαινόμενα όπως το παραπάνω.