To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Το μικρό μας αφιέρωμα στην τεράστια καριέρα του Quincy Jones – με έμφαση στην jazz και την κινηματογραφική πλευρά του καλλιτέχνη – συνεχίζεται με δυο δικές του συνθέσεις απ΄το άλμπουμ The Quintessence, κυκλοφορημένο το 1962 από την Impulse!. Tο άλτο του Phil Woods και η τρομπέτα του Freddie Hubbard ξεχωρίζουν στο ομώνυμο κομμάτι (03:21) και το ‘Hard Socks Dance’ (00:00)…
Η συνεργασία του Quincy Jones με καλλιτέχνες όπως οι M. Jackson, F. Sinatra, αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μιας καριέρας με διάρκεια πολύ μεγαλύτερη του μισού αιώνα. Θα ακούσουμε κάποια στιγμιότυπά της, ξεκινώντας με τη μουσική των τίτλων για την αστυνομική ταινία του 1970 ‘They Call Me Mr. Tibbs’ – σκηνοθεσία Gordon Douglas, πρωτ. Sidney Poitier, Martin Landau, Barbara Mcnair….
Το μενού των αντιπερισπασμών έχει βασικά δυο ποικιλίες, κάθε μια αφορά σε διαφορετικό πολιτισμικό επίπεδο. Το κουτσομπολίστικο δούναι και λαβείν των social media αποτελεί distraction από τα γεγονότα της πολιτικής και των πεδίων της μάχης. Στοχεύει κατευθείαν στην “πλέμπα” των χρηστών τους.Δια της μετατροπής του δημόσιου σε ιδιωτικό και τούμπαλιν, η εν λόγω “πλέμπα” παρουσιάζει όλο και πιο λεπτές διαφορές…
Όχι για να διαπιστώνουμε, αλλά για να διασκεδάζουμε :Το …φανερό του “ρατσιστικού” σχολίου (…surprise!) ουδόλως υποστηρίζεται απ’ το περιεχόμενό του : σε μια αποστροφή του λόγου του, κάνοντας χιούμορ, ο DT αναφέρει ότι είναι “τόσο Έλληνας όσο και ο Αντετοκούμπο”. Αυτό εν μέσω εγκωμίων περί “μεγαλύτερου παίκτη στην Αμερική” κτλ. κτλ. Ακόμα και αν υπονούσε ότι ο ΓΚ …δεν είναι…
Ένα ακόμα καινούργιο κομμάτι, οργανικό, ηχογραφημένο χτες.Another new song, instrumental, recorded yesterday.
Θα συνεχίσουμε μέχρι τις εκλογές με Αμερικανούς συνθέτες. Ο Aaron Copland (1900-1990), είναι ο σημαντικότερος από εκείνους που καθόρισαν τον “αμερικάνικο” ήχο …και μέλος του November born musicians club. Το 1939 ο AC έγραψε τη σκηνική μουσική για το θεατρικό του Irwin Shaw ‘Quiet City’. Σύμφωνα με το συνθέτη, η μουσική άρχισε σιγά – σιγά να αποστασιοποιείται απ’ το έργο,…
“Ο Charles Ives καταβρόχθισε το γλυκό της σύγχρονης μουσικής πριν όλοι εμείς οι υπόλοιποι καθίσουμε καν στο τραπέζι” – Igor Stravinsky. Όχι άσχημα για κάποιον που η βιοποριστική εργασία του ήταν άσχετη με τη μουσική : ήταν ασφαλιστής. Οι εντυπωσιακά μπροστά από την εποχή τους πειραματισμοί του Αμερικανού συνθέτη με την πολυτονικότητα, την ατονικότητα, την πολυρρυθμία, τα clusters κ.ά. τον…
Το “κλασικό” single από την πρώτη, electro περίοδο των Ministry. Μαζί (στο 06:27) ένα εναλλακτικό mix, από το αρχείο του Al Jourgensen, από τα αγαπημένα μου μέλη του October born musicians club. Γι’ αυτήν εδώ τη μέρα, ή για οποιαδήποτε άλλη. The “classic” single from Ministry’s first, electro period. Plus (on 06:27) an alternative mix, from the archive of Al…
Δεν ξέρω τι είναι πιο ανατριχιαστικό. Η εντυπωσιοθηρία των media – social media (τα θαυμαστικά, η αριθμοποίηση των καταστροφών και τα ρεκόρ, τα “βίντεο που σοκάρουν” και οι “εικόνες που συγκλονίζουν”…), η πολιτικοποίηση του θέματος * ή το μάντρα της Κλιματικής Αλλαγής και της ευθύνης που έχουμε όλοι, για τους νεκρούς της Βαλένθια; Παρεμπιπτόντως, η αμέριστη αρωγή των social media…
Υπήρχε μια εποχή που “openly gay” σήμαινε απλώς να είναι ενήμεροι των ερωτικών σου προτιμήσεων κάποιοι συγγενείς και φίλοι. Αυτό άλλωστε είναι και το λιγότερο (αν μπορεί να θεωρηθεί) ενδιαφέρον που μπορεί να ειπωθεί για τον μεγάλο Πολωνό συνθέτη και πιανίστα Karol Szymanowski (1882-1937), το έργο του οποίου αποτελεί μια προσωπική, συναρπαστικά μεθεκτική προσέγγιση των “κοσμοϊστορικών” αλλαγών που συντελούνταν στην…
Ο βιρτουόζος του πιάνου Marc-Andre Hamelin παίζει ένα από τα σημαντικότερα ρομαντικά έργα που γράφτηκαν από Γάλλο συνθέτη : Σονάτα για πιάνο σε Μι ύφεση ελάσσονα του όχι ιδιαίτερα παραγωγικού αλλά λίαν αξιόλογου Paul Dukas (1865—1935). Στους λόγους που το έργο εκτελείται σπάνια περιλαμβάνονται η διάρκεια και οι τεχνικές του δυσκολίες. Ακούμε το τρίτο του μέρος : Vivement, avec légèreté….
Να πω το κρίμα μου, αυτό στο οποίο εστιάζω κατ’ αρχήν, είναι ο βρωμερός αντίχειρας με το δαχτυλίδι. Από κει και πέρα, ο Πατήρ Αθανάσιος, ξεκινώντας από την καταδίκη της “αρσενοκοιτίας” – η οποία απαντάται στα ιερά μας κείμενα, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι – επιδεικνύει εντυπωσιακά αντιεπικοινωνιακή άγνοια κινδύνου, σαν να ζητάει ο ίδιος την απόλυσή του. Αυτά…