To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Δυο εναλλακτικές βερσιόν του αντιπολεμικού anthem. Η μια πηγάζει από τα sessions για την ηχογράφηση του Imagine (1971) και βρίσκεται στο cd box με ακυκλοφόρητα tracks The John Lennon Anthology – επιλεγμένα απ’ την Yoko Ono. Ο John, παρεμπιπτόντως, είναι ένα από τα ιδιαίτερα σημαντικά μέλη του October born club. Η βερσιόν της μπάντας του Joe Sample (01:54) προέρχεται από…
Σημειωτέα τα εξής : 1. Η συντριπτική πλειονότητα, αν όχι το σύνολο των διανομέων της Wolt είναι Πακιστανοί. Με άλλα λόγια, οι Έλληνες χρήστες του Twitter αγωνίζονται για συνθήκες εργασίας των αλλοδαπών καλύτερες από πολλών συμπολιτών τους. 2. Οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή μας φέρνουν πιθανότατα σε μετωπική αντιπαράθεση με την “φίλη” Τουρκία, της οποίας διαχρονικός σύμμαχος – πρόθυμος να…
Το εναρκτήριο κομμάτι του σημαντικού άλμπουμ που ο fusion master, μπασίστας και συνθέτης Stanley Clarke κυκλοφόρησε στο ξεκίνημα της προηγούμενης δεκαετίας με ένα φοβερό team εναλλασσόμενων μουσικών. Ανάμεσά τους οποίους η Hiromi (δεν ακούγεται εδώ) και ο επίσης σπουδαίος κιμποντίστας Ruslan Sirota – συνθέτης του κομματιού που ακούμε, στο πλαίσο του mainly jazz αντιπολεμικού μας tribute. The opening track of…
Αν ο λόγος γι’ αυτή τη γελοιότητα δεν είναι αυτονόητος, μια ματιά στη στήλη των similar, δεξιά, αρκεί για να τον αντιληφθεί ο καθένας : οι καθημερινοί ξυλοδαρμοί ανάμεσα σε μαθητές λυκείων και γυμνασίων (με το καλό και των δημοτικών και των νηπιαγωγείων) αποσπώνται από το πλαίσιο της ρουτίνας όπου ανήκαν, και μεταφέρονται σ’ εκείνο των “σημαντικών ειδήσεων”, * με…
Ξεκινάω ένα αφιέρωμα σε αντιπολεμικά κομμάτια, jazz κυρίως, με την ελπίδα να λειτουργήσουν σαν προσευχές …που θα εισακουστούν. Ακούμε το ‘Peace Piece’ του Bill Evans από το κλασικό δεύτερο άλμπουμ του, Everybody Digs Bill Evans, κυκλοφορία του 1958. I am starting a tribute to anti-war pieces, mainly jazz, in the hope that they will act as prayers …that will be…
Ως προς το μεσανατολικό, σταθερά μια από τις πιο αξιόπιστες πηγές – στο βαθμό που μπορώ να τις αξιολογήσω – είναι ο Scott Ritter, Αμερικανός πρώην αξιωματικός της υπηρεσίας πληροφοριών των Marine Corps, επιθεωρητής όπλων της ειδικής επιτροπής των ΗΠΑ * και νυν στρατιωτικός σχολιαστής / αναλυτής. Παρεμπιπτόντως, πρώην συνεργάτης των Ισραηλινών και διαχωρίσας από μια στιγμή και μετά τη…
Για κάποιους από μας ήταν δεδομένο : δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνει κάτι μεγάλο πριν από τις αμερικανικές εκλογές, με σκοπό (πέρα απ’ ο,τιδήποτε άλλο) την αναβολή τους. Με την παρατεταμένη αναβλητικότητα και τις κούφιες απειλές των Ιρανών, υπέθετε κανείς ότι θα ήταν κάποια άλλη επιλογή απ’ το “μενού” της υποθέσεως. Εν τέλει, είναι αυτό : το Ιράν εξαπολύει…
Μια από τις αδυναμίες μου (όχι μόνο του October club) ο τρομπετίστας & συνθέτης Dizzy Gillespie, από τους “γεννήτορες” του be-bop και τους πρώτους που εισήγαγαν λάτιν στοιχεία στην jazz, θα μας κάνει αρκετή παρέα στη διάρκεια του μήνα. Ακούμε δυο κομμάτια από το άλμπουμ Jambo Carribe (1965) – καρπό της πρώτης εξερεύνησής του των νησιών της Καραϊβικής.Το ‘Jambo’ (00:00)…
Το εκρηκτικό, συναρπαστικό φινάλε, Allegro Agitato, του Κονσέρτου για Πιάνο σε Φα του George Gershwin. Η ασυνήθιστα τολμηρή επιμειξία κλασικής και jazz, προκάλεσε σύγχυση και έντονες αντιδράσεις τον καιρό της παρουσίασής του – πρεμιέρα : Δεκέμβριος 1925 με το συνθέτη ως σολίστα. The explosive, thrilling finale, Allegro Agitato, of George Gershwin’s Piano Concerto in F. The unusual mixture of classical…
1979. Οι Roxy επιστρέφουν μετά από τετράχρονη απουσία – τελευταία κυκλοφορία τους το Siren του ’75, έχουν ακολουθήσει μετά απ’ αυτό κάποια σόλο του Bryan Ferry (αγαπημένου μου, παρεμπιπτόντως, μέλους του September born club). Το Manifesto είναι ένα ακόμα σημαντικό άλμπουμ, αν και όχι στο επίπεδο των πρώτων κλασικών τους. Ξεχωρίζει το επιβλητικό title track το οποίο ακούμε. 1979. Roxy…
…We ‘re in deep shit here.
Εμετική τάση προκαλεί σ’ ένα στοιχειωδώς φυσιολογικό άνθρωπο η ανακύλωση στα (σόσιαλ) μίντια του “σοκαριστικού βίντεο” με την πτώση της Μαρινέλλας και η παρέλαση των σχολίων, αποθεωτικών, πικρόχολων, δηλητηριωδών, μικρή διαφορά έχει.Σε οποιαδήποτε περίπτωση, δεν θα μπω στη διαδικασία να της ευχηθώ δημόσια – όποιος το θέλει πράγματι, το κάνει κατ’ ιδίαν. Θυμήθηκα όμως ένα κείμενό μου γι’ αυτήν, δημοσιευμένο…