Το 2018, λίγο πριν απ’ το θάνατο του mastermind – συνθέτη Gérard Hourbett σε ηλικία 64 χρόνων, οι Art Zoyd κυκλοφορούν ένα …πενταπλό cd με τίτλο Phase V. Σαν κίνηση από μόνη της, σε μια εποχή όπως η παρούσα, αποτελεί ιδανικό φινάλε για ένα σχήμα που από καταβολής του (late ‘60s) κρατήθηκε αγέρωχα εκτός εμπορικού κυκλώματος, αναμιγνύοντας ηλεκτρονική μουσική (Ξενάκη Stockhausen, Berio) με avant garde jazz και «συμβατικές» κλασικές φόρμες, προσδίδοντας σε όλα αυτά ένα είδος «rock drive» που τους τοποθετεί στα σύνορα της επικράτειας του prog rock.
Ακούμε ένα κομμάτι από το πέμπτο cd, Paysages Des Enfers, του Οδυσσειακού project.
In 2018, shortly before the death of mastermind – composer Gérard Hourbett at the age of 64, Art Zoyd release a … five-fold cd entitled Phase V. As a movement in itself, at a time like this, is an ideal finale for a band that since the late ’60s has haughtily kept itself off the commercial circuit, mixing electronic music (Xenakis, Stockhausen, Berio) with avant garde jazz and “conventional” classical forms, giving them all a sort of a “rock drive” that has placed AZ on the borders of prog rock territory.
We hear a piece from the fifth cd, Paysages Des Enfers, of the Odyssean project.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Αν θες βάλε κάποια στιγμή στα πλαίσια του αφιερώματος το σχετικό κομματάκι ενός ηλεκτρονικού Γαλάτη με “κοσμικές” ανησυχίες που ακούω αρκετά τώρα τελευταία:
https://www.youtube.com/watch?v=uX8mh1yEV-s
Δεν τον γνώριζα τον κύριο, αλλά δένει άψογα ως εναλλαγή με ένα podcastάκι που έχω ετοιμάσει για αύριο!
Η φάση με τον Kilmer μου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση : στο συγκεκριμένο έργο που βλέπαμε ο τύπος προκύπτει (απ’ όσο είδαμε τουλάχιστον) ως ένα είδος εκδικητικού πνεύματος. Κλείνοντας μάλιστα την τηλεόραση αστειεύτηκα στη Μ : “έχεις κλειδώσει; μη μας εμφανιστεί κάνας Val Kilmer νυχτιάτικα…” Και γενικώς (ενώ τα περισσότερα θρίλερ τα απολαμβάνω βασικά σαν κωμωδίες) αυτό το πράγμα για κάποιο λόγο είχε καταφέρει να εισχωρήσει στο μυαλό μου – το σκεφτόμουν μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Κάπου εκεί κοντά ο VK άφηνε τα εγκόσμια.
Δεν θέλω να αναφερθώ στο πόσες φορές μου έχουν τύχει παρόμοιες φάσες.
Μην το συζητάμε. Περιττό να σου πω επίσης ότι το χτεσινό βράδυ στο μυαλό μου έπαιζε συνεχώς και σε σημείο εκνευριστικό for no reason at all ο στίχος του Σιδηρόπουλου “το ξέρω πως ανάσκελα θα μας βρουν ένα πρωί”. Τις προάλλες εντωμεταξύ άρχισε να μου αφηγείται από άσχετη αφορμή μια συντηρητική κυρία στην ηλικία μου ανάλογες φάσεις ψυχεδελικού χαρακτήρα που να σου φύγει ο τάκος. Η απόκρισή μου ήταν ότι “αυτά τα πράγματα” δεν είναι στη φαντασία μας. Αυτά τα πράγματα ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
…Και η μεγαλύτερη, για να μη πω η εφιαλτικότερη πλάκα, είναι ότι η προσκόλληση σ’ αυτά υποδηλώνει και καλά τάσεις φυγής από την πραγματικότητα, ενώ στην πραγματικότητα …αυτά είναι η πραγματικότητα, και η προσκόλληση στην “πραγματικότητα” είναι η φυγή από αυτήν.
Όπως το είχε θέσει κάποτε ο Tom Waits (δεν ξέρω αν το ξεσήκωσε από κανένα Philip K Dick) “reality is for people who can’t face drugs”!!