Από το soundtrack του Angelo Badalamenti για την τρίτη τηλεοπτική σεζόν του Twin Peaks.
From Angelo Badalamenti’ s soundtrack for the third season of the TV series Twin Peaks.
00:00 Laura Palmer’s Theme 04:49 Audrey’s Dance
(Visited 185 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το συγκεκριμένο soundtrack είναι από αυτά που ακούω συχνότερα. Το καλύτερο soundtrack απόλα τα Twin Peaks πάντως είναι κατά τη γνώμη μου το Fire Walk With Me. Δεν μοιάζει καν με soundtrack.
Συμφωνώ. Για να πω το κρίμα μου, soundtracks εδώ και χρόνια ακούω ελάχιστα. Επί καθημερινής βάσεως την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον, μόνο “κλασική” και συγκεκριμένα πράγματα από jazz (κυρίως πιανίστες) και blues ακούω.
Εγώ τα βράδια συνήθως ακούω ηλεκτρονική/ambient. Στο φως του ήλιου σπανίως ακούω πλέον μουσική. Δεν ξέρω γιατί. Το πιθανότερο είναι ότι ξενερώνω από την “πραγματικότητα”.
Ε τότε θα σου αρέσει το υπό κατασκευήν άλμπουμ μας γιατί το “concept” είναι pure electronics, dance / ambient oriented (αφού στην αρχή έλεγα να ακούγεται σαν dj mix). Ένας Θεός ξέρει τι θα προκύψει τελικά δηλ., αλλά λέμε τώρα.
Από σας ως γνωστόν θα μου άρεσε οτιδήποτε. Αφού το θέτεις έτσι όμως.. ακόμα καλύτερα!😀
Η σειρά που τα ξεκίνησε όλα και πολλές προσπάθησαν να αντιγράψουν χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία . Μοναδική εξαίρεση ίσως το True Detective του 1ου κύκλου για το οποίο αξίζει ένα αφιέρωμα
Κι εμένα μου άρεσε, όντως κατ’ εξαίρεσιν, η σειρά με τον “διανοούμενο ντέτεκτιβ”. Αρκετά συμπαθής μου είναι και ο McConaughey, συμπεριλαμβανομένων εννοείται των πολιτικών του απόψεων.
Από άποψη ατμόσφαιρας πολύ κοντά κινήθηκε κατά τη γνώμη μου και το Carnivale. Σε κεντρικό ρόλο μάλιστα έπαιζε ο “The Man From Another Place” (από το αρχικό Twin Peaks) Michael J Anderson.
Haven’t seen this one.
Κι εγώ σχετικά πρόσφατα το είδα στο vodafone tv που έχω δωρεάν στο κινητό μαζί με τη συνδρομή. Early ’00s παραγωγή του HBO, ιδανικό εικαστικό συμπλήρωμα στο The Carny του Nick Cave!
…Πάντως, ως προς την AI και τα συναφή, ουδεις λόγος συντρέχει να πιστέψουμε ότι η επιτυχία για την οποία μιλούν διάφοροι είναι όντως around the corner. Τα ίδια ακριβώς ακούγονται …65 χρόνια τώρα, συνοδευόμενα από διθυράμβους στον εσαεί πουλημένο Τύπο. Και παίρνοντας υπόψη παραμέτρους όπως τα 500 δισ του Τραμπάκουλα, γιατί να μην είναι αυτά και μόνο η κινητήριος δύναμη του ‘scientific spirit’? Οι υπηρεσίες του οποίου ούτως ή άλλως, κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητες (θα συνεχίσουν να) είναι για τον surveillance capitalism της υποθέσεως.
Γνωρίζεις καλά τις απόψεις μου για το μάρκετινγκ ως την ταχύτερα εξελισσόμενη επιστήμη. Όσο για το μισό τρις του τραμπάκουλα:
https://www.protothema.gr/world/article/1593376/deepseek-pos-i-mikri-ble-kineziki-falaina-apeilei-tin-protokathedria-sto-ai-tou-amerikanikou-chat-gpt/
Κατά πάσα πιθανότητα εξάλλου ο Ήλων έχει δίκιο σχετικά με την αεριτζίδικη φύση του συγκεκριμένου ποσού. Όπως επίσης έχει αναμφισβήτητη δίκιο σχετικά με την ανάγκη χρησιμοποίησης εισαγόμενου εργατικού δυναμικού. Ωραία διαφήμιση και οι επενδύσεις των κομπιουτεράδων και οι αλυσοδεμένοι μετανάστες, αλλά κάποια στιγμή θα έρθει και ο λογαριασμός.
Πίστεψέ με, η AI – αν εξαιρέσουμε την οργουελιανή πλευρά της υποθέσεως – είναι το τελευταίο που με ανησυχεί. Μη σου πω κιόλας ότι αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεχωρίσουν επιτέλους οι πραγματικοί άνθρωποι από τα.. simulacra.
Έχω τσεκάρει τα του deepseek. Το θέμα άλλωστε είναι ότι δεν τα “ισχυρίζονται” απλώς οι Κινέζοι, αλλά και οι “δικοί μας”, ο Θεός να τους κάνει.
Το τελευταίο μόνο τυχαίο δεν είναι. Δεν ξέρω αν έχεις καταλάβει ότι μετά τις αβροφροσύνες του τραμπάκουλα προς τους ευρωπαίους πρώην συμμάχους του, έχουν αρχίσει να τους μπαίνουν ιδέες για στροφή προς την Κίνα.
Μπα, υποθέτω ότι αυτά συζητούνται απλώς εν είδει αντιστροφής των απειλών του κυρ-μαλάκα, του στιλ, να πουμε κι εμείς κάτι για την τιμή των όπλων.
Το θέμα είναι ότι έχουν αρχίσει να ψυλλιάζονται την εντυπωσιοθηρική φύση των απειλών του Τραμπ καθώς και το 1+1=4 της λογικής του. Ο μόνος που κινδυνεύει μακροπρόθεσμα εξάλλου από τις κυρώσεις είναι η Αμερική.
Προσωπικά δεν μπορώ να θεωρήσω τους “Ευρωπαίους εταίρους” άξιους για σοβαρή αποτίμηση οποιασδήποτε κατάστασης, πόσο μάλλον για αντίδραση σ’ αυτήν. Η εικόνα που έχω είναι ότι συνεχίζουν να είναι οι μαριονέτες του WEF που ήταν πάντα. Και το WEF έχει πλέον επιλέξει (ή έστω αποδεχτεί) τον κυρ-Τραμπάκουλα ως φορέα της “μεγάλης μετάβασης” (whatever this is about to bring us) οπότε αυτό που θα κάνουν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας είναι …τουμπεκί ψιλοκομμένο.
Με τη μαλακία που τους δέρνει στον εγκέφαλο, σίγουρα ναι. Αντικειμενικά όμως δεν τον έχουν ανάγκη. Μόνο ζητάει χωρίς να προσφέρει σε αντάλλαγμα τίποτα. Οποιαδήποτε στιγμή μπορούν άμα λάχει να ζητήσουν πιο επωφελείς συμμαχίες. Αν θα το κάνουν βέβαια είναι άλλο ζήτημα.
Εντωμεταξύ ο νέος (“ανοιχτά γκέι” κλπ) υπουργός οικονομικών είναι πρωτοπαλλίκαρο του Σόρος. Από την άλλη σκεφτόμουνα και το εξής: αν τα ερπετά εν τέλει έκαναν λάθος με τις προηγούμενες liberal επιλογές τους, δεν είναι πολύ πιθανό να κάνουν λάθος και τώρα?
Την ίδια ακριβώς στιγμή που οι Αμερικανοί πολίτες “έκαναν ξανά μεγάλη την Αμερική” με την ψήφο τους, Ο Larry Fink, CEO της BlackRock δήλωνε :
“It really doesn’t matter who wins the US presidential election, because both Donald Trump and Kamala Harris will be good for Wall Street. We work with both parties and our job is to work with the leadership that we have”.
Meaning, always imho : τα λάθη των ερπετών αφορούν σε ένα υπολογισμένο ρίσκο, καθως προχωρούν με τη μέθοδο του trial and error (η …αλγοριθμική προσέγγιση στην “πρόοδο” δείχνει να αργεί ακόμη).
Για τον Elon δεν το συζητάμε (τα ευκόλως εννοούμενα), αλλά ακόμα και ο Πούτιν υπήρξε μέλος των Young Global Leaders του φαλακρού σαυράνθρωπου. Ακόμα και η ιδιαίτερα συμπαθής μου Tulsi Gabbard που την έχω παρουσιάσει και από δω, προαλειφόμενη για μέλος της κυβέρνησης.
Τώρα, αν συνυπολογίσουμε ότι πεφιλημένος του WEF είναι ο …Xi Jinping (ούτε συζήτηση περί της αγάπης και εκτίμησης του Santa-Klaus στο πρόσωπό του) και με δεδομένη τη μελλούμενη ανατροπή του σχεδίου “τεράστια χρηματοδότηση των high – tech χαραμοφάηδων” (ιδιότης που προκύπτει από την εμφάνιση του DeepSeek) μέσω αθρόας απόσυρσης επενδύσεων από αυτούς, τότε, με δεδομένο ότι μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι το timing : αν αυτό δεν είναι η αρχή ενός πολέμου με τους σχιστομάτηδες, πρόκειται για κόλπο στημένο από αυτούς και τον Τράμπιο, ώστε τα όντα της Silicon Valley (αφού πρώτα χρησιμοποιήθηκαν κατάλληλα) να μπουν τρόπον τινά σε διαδικασία εξορθολογισμού της άθλιας λειτουργίας τους.
Δύσκολο να πεις. Για την ώρα ο Ντόναλντ εμφανίζεται σχετικά διαλλακτικός απέναντι στη Ρωσία και στην Κίνα και αυστηρός απέναντι στους μέχρι πρόσφατα συμμάχους. Όχι ότι δεν έχει κάπου τα δίκια του με δεδομένο το ποιόν των τελευταίων, αλλά.. εκεί τον παίρνει κιόλας να το κάνει.
Να ολοκληρώσω την επιγονάτια “ανάλυσή μου” λέγοντας ότι οι πόλεμοι, ακόμα και οι αιματηροί τοιαύτοι (not to mention οικονομικούς) διεξάγονται κατά βάσιν με τους κανόνες του wrestling. Το πράγμα είναι deep fake, σεναριογραφημένο με πάσαν (δυνατήν) λεπτομέρειαν. Τα χιλιάδες ή και εκατομμύρια θύματα στα όποια πεδία της μάχης είναι κάτι που δεν αφορά προσωπικά τους σχεδιαστές, επομένως είναι αποκομμένο από αυτό που ορίζουν ως πραγματικότητα.
Αν το εννοείς όχι με τη μεταφυσική, αλλά με την πολιτική διάσταση, το παραπάνω ακούγεται λιγάκι ακραίο. Αναμφισβήτητα πολλές περιπτώσεις εντάσσονται στην παραπάνω θεώρηση, αλλά.. όλες? Και οι αρχαίοι ας πούμε πόλεμοι?
Όχι κι έτσι, εννοείται, παρόλο που έχει ένα είδος σουρεαλιστικού fun να σκέφτεσαι τους …Spartans we die όργανα κάποιου μυστηριώδους Schwab “εποχής”.
Από μια στιγμή και μετά πάντως (συμπεριλαμβανομένων των δυο Β’ΠΠ) δε θα εκπλησσόμουν αν κάτι τέτοιο προέκυπτε ως fact.
Μόλις τσέκαρα δήλωση Τραμπάκουλα, που δείχνει να ενισχύει το συνωμοσιολογικό σενάριο που ανέπτυξα προηγουμένως περί συνεννόησης με σχιστομάτηδες :
Trump struck an unexpectedly “positive” tone about the technology: “I’ve been reading about China and some of the companies in China, one in particular coming up with a faster method of AI and much less expensive method, and that’s good because you don’t have to spend as much money. I view that as a positive, as an asset.”
Από newsweek
https://www.newsweek.com/trump-calls-china-deepseek-ai-positive-tech-sell-off-2021817
Ακόμα κι αν δεν έχουν.. ολοκληρώσει τη σχέση τους πάντως😅 είναι φανερό πως αυτή τη φορά υπάρχει τουλάχιστον διάθεση για συνεννόηση μεταξύ των “μεγάλων”. Προσωπικά περιμένω τις διαπραγματεύσεις για το Ουκρανικό προκειμένου να καταλήξω σε σαφή συμπεράσματα.
Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι οι διαπραγματεύσεις θα προχωρήσουν γρήγορα προς ένα “αίσιο” τέλος.
Η φάση μου θυμίζει σενάριο οικογενειακών σχέσεων : μέχρι μια εποχή, μητέρα και πατέρας τρώγονται σαν τα σκυλιά, με “το παιδί” να παρακολουθεί μουδιασμένο, φοβούμενο για τα χειρότερα, κάποιο διαζύγιο or something. Αυτό γιατί, λόγω ηλικίας, είναι ανίκανο να συνειδητοποιήσει ότι οι δυο τους μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε.
Από μια στιγμή και μετά, προϊόντος του χρόνου, “το παιδί”, στην εφηβεία πλέον, κάνει την προσωπική του επανάσταση. Ε, οι γονείς εγκαταλείπουν εν μια νυκτί τους σκυλοκαυγάδες και …ενώνουν δυνάμεις εναντίον του.
Η συνέχεια επί της διαδικτυακής οθόνης.
Η πλάκα είναι ότι μικρός – μιλάμε τώρα για τόπο και χρόνο κατά τους οποίους τα διαζύγια ήταν αδιανόητα – είχα προτείνει επανειλημμένα στους γονείς μου να χωρίσουν μπουχτισμένος από τους καθημερινούς γελοίους καυγάδες τους – χωρίς αποτέλεσμα εννοείται. Σήμερα πάντως τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν με τους γονείς τους χωρισμένους.
Εγώ αντίθετα (γιατί εννοείται ότι …εγώ ήμουν “το παιδί” της υποθέσεως), ίσως επειδή στη δική μου εποχή τα διαζύγια ήταν ακόμα πιο αδιανόητα, αντιμετώπιζα κυριολεκτικά με δέος μια τέτοια προοπτική. Που να ήξερα τι θα επακολουθούσε στη συνέχεια …Δύο σούπερ ταμπεραμεντόζοι γονείς against one. 😇
Δεν ξέρω αν η συνθήκη που περιγράφεις είναι ευνοϊκή για τα παιδιά. Θα πόνταρα στο αντίθετο. Το σίγουρο είναι ότι με “τέτοιους” γονείς, αρχίζει να μην έχει σημασία ο αριθμός : θυμάμαι να συζητάμε με φίλους στα ’80s, νεανίες όντες, σχολιάζοντας διαφόρους συνομίληκους και επαναφέροντας κάθε τόσο το ρεφρέν : “φαντάσου ότι αυτοί εδώ θα αποκτήσουν παιδιά μια μέρα!” Ε λοιπόν, να που απέκτησαν… Και έρχεται και εκείνων η σειρά να αποκτήσουν.
Εδώ θα επαναλάβω το πατενταρισμένο ρητό μου: όποιος αγαπάει τα παιδιά.. δεν κάνει παιδιά😁😇
Προσυπογράφω και με τα δυο χέρια. Συμπληρώνοντας ότι ο κανόνας περιλαμβάνει και εκείνους που διατηρούν “επαφή με το παδί μέσα τους”. Εντύπωσή μου ήταν πάντα, μπορεί να κάνω λάθος, ότι οι επιθυμούντες διακαώς την τεκνοποίηση, πέρα από το “κάλεσμα της άγριας φύσης” κτλ. επιθυμούν διακαώς και την επανασύνδεση με τον παιδικό τους εαυτό, απ’ τον οποίο αισθάνονται αποκομμένοι. Not me.
Δεν ξέρω κατά πόσον ο τωρινός εαυτός μου έχει περισσότερα κοινά με τον παιδικό εαυτό μου απόσα έχει με οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Το να θες να ξαναγίνεις παιδί για μένα ισοδυναμεί με το να μη θες πια να είσαι αυτό που είσαι.
That being said πιστεύω πως η νοσταλγία είναι κάτι πολύ περισσότερο από άλλο ένα “συναίσθημα”.
Εκ των πραγμάτων ο τωρινός εαυτός σου έχει πολύ περισσότερα κοινά με τον παιδικό σου εαυτό απ’ όσα με οποιονδήποτε άνθρωπο. Είσαι οι αναμνήσεις σου, και οι πιο θεμελιώδεις είναι οι της παιδικής ηλικίας.
Προσωπικά δεν αντιμετωπίζω το θέμα με τη ρομαντικίζουσα διάθεση “να ξαναγίνουμε παιδιά” κτλ. (παρόλο κι αυτή δεν είναι για πέταμα). Αναφέρομαι στη διατήρηση κάποιων ιδιοτήτων που “δεδομένα” χάνονται ανεπιστρεπτί με την ενηλικίωση. Ούτε καν εννοώ ότι …οφείλει κάποιος με νύχια και με δόντια να τις κρατήσει – δε δουλεύει έτσι. Θέμα τύχης είναι, που μπορεί να είναι και ατυχία …ή και αναπηρία.
Προφανώς. Τα περισσότερα όμως τα έχω ξεχάσει – σε συνειδητό τουλάχιστον επίπεδο – και τα λίγα που θυμάμαι μου φαίνονται πλέον σαν όνειρο. Αν δεν υπήρχε το αίσθημα της νοσταλγίας, θα μπορούσαν άνετα να είναι οι αναμνήσεις κάποιου άλλου ή κάτι που είδα στην τηλεόραση. Philip k Dick rules😉
Δεν ξέρω τι να απαντήσω επ’ αυτού. Προσωπικά θυμάμαι, όχι τα πάντα εννοείται, αλλά πάντως πολλά, με διαύγεια συχνά κουραστική για τους άλλους (= συνάδουσα με διηγήσεις γεμάτες αδιάφορες γι’ αυτούς λεπτομέρειες). Και όχι μόνο τα ευχάριστα. Αναλογιζόμενος πχ. φάσεις έως και της προσχολικής ηλικίας με άτομα που με έχουν βλάψει, το απωθημένο είναι εκεί, εκδηλούμενο με τη μορφή …τσιτώματος. 😠
Και μόνο αυτό το τελευταίο μού αρκεί για να μη θέλω να ταυτίζομαι με τις αναμνήσεις μου (όχι δηλαδή ότι το καταφέρνω). Επιπλέον από το σύνολο των συνειδητών αναμνήσεων επιλέγουμε κάθε φορά εκείνες μόνο, οι οποίες εξυπηρετούν την εκάστοτε εικόνα που έχουμε ή θέλουμε να δημιουργήσουμε για τον εαυτό μας. Ή όπως το είχε θέσει επιγραμματικά ο Νίτσε “είναι πολύ στενό το παράθυρο της ανθρώπινης συνείδησης”!
Δεν επιλέγουμε τις αναμνήσεις. Εκείνες μας επιλέγουν, με την έννοια ότι μας διαμορφώνουν, και με την έννοια ότι ξεπηδούν αυτόματα – αν είναι “διαθέσιμες” – αφορμής δοθείσης.
Προσωπικά δεν έχω κάποια συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό μου, δεν καταλαβαίνω καν τι σημαίνει αυτή η έκφραση.
Σε κάποιους πάντως (επειδή υπάρχουν και αυτοί) που βάλλουν εναντίον του “living in the past” ισχυριζόμενοι ότι η κίνηση προς το παρελθόν είναι άρνηση του παρόντος, η απάντηση είναι ότι το αντίθετο ακριβώς ισχύει. Και όχι μόνο γιατί ένας απ’ τους πιο έντονους τρόπους να “ζεις τη στιγμή”, είναι να ξαναζείς μια άλλη.
Πρόκειται για ιδέες που εμένα μου φαίνονται προφανείς, αλλά έχω διαπιστώσει ότι για τους άλλους δεν είναι και τόσο. Δεν ξέρω αν θα βοηθούσε καθόλου η παρατήρηση ότι φέρνουν λίγο προς τη βουδιστική θεώρηση του εαυτού, αν και είμαι σίγουρος ότι το ζώδιό μου αποτελεί εδώ τον καθοριστικό παράγοντα. Anyway δεν έχει σημασία, η σχέση του κάθε ανθρώπου με το παρελθόν του είναι και πρέπει να παραμείνει προσωπική. Στα όνειρα πάντως – το αγαπημένο μου πεδίο έρευνας – μπορεί κανείς να έχει κάθε είδους εσφαλμένες ή κατασκευασμένες αναμνήσεις και πάλι να είναι ο εαυτός του!
Truth be told πάντως η αναπόληση του παρελθόντος ποτέ δεν αποτέλεσε το φόρτε μου. Από την άλλη πάλι έχω καταναλώσει αρκετές εργατοώρες αναλύοντας παλιές τραυματικές μου εμπειρίες μπας και καταλάβω επιτέλους τι διάολο πήγε στραβά.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η αναπόληση του παρελθόντος δεν αφορά επιστροφή σε κάποια παιδική ή νηπιακή ουτοπία (παρόλο που και αυτό δεν είναι ευκαταφρόνητο). Κινείσαι προς το παρελθόν, απεγνωσμένα ίσως, γιατί απλούστατα …είναι παρελθόν. Κινητήρια δύναμη είναι η αίσθηση του ακατανίκητου του χρόνου, δηλ. η αίσθηση του ανέφικτου. “Σκοπός” είναι να τον υπερνικήσεις.
Τελευταία δουλεύω πάνω σε μια σαλεμένη θεωρία περί νοσταλγίας, την οποία επιφυλάσσομαι να εκθέσω για ευνόητους λόγους. Ίσως όταν θα έχω μαζέψει επαρκή αριθμό ενδείξεων!!
Έχω όπως καταλαβαίνεις μεγάλη περιέργεια να τη διαβάσω!
Εγώ έχω εκπονήσει κάτι “συνωμοσιολογικό” και λίαν far fetched (φαινομενικά τουλάχιστον) για την περίπτωση Trump. Κάποια στιγμή πρέπει να βρω χρόνο και διάθεση να το διατυπώσω στη λεπτομέρεια, γιατί περιλαμβάνει πολύ γράψιμο.
Τα περί της εικόνας του εαυτού ή μιας κατάστασης επίσης είναι κατά τη γνώμη μου αυτονόητα: όταν αγαπάς κάποιον θυμάσαι τα καλά, όταν τον μισείς θυμάσαι τα κακά. Δεν γίνεται να έχεις ανά πάσα στιγμή μπροστά σου την ολότητα των αναμνήσεων, αφενός λόγω περιορισμένης RAM, αφετέρου γιατί δεν βγάζει κανένα νόημα.
Δεν έχεις ανά πάσα στιγμή την ολότητα των αναμνήσεων. Έχεις ανά πάσα στιγμή το potential της ολότητας των αναμνήσεων. Κι αυτό περιλαμβάνει και καλές στιγμές με ανθρώπους που γενικά “μισείς” και το αντίθετο. Μια μεγάλη κατηγορία αναμνήσεων τέλος αφορά σε στιγμές που έχεις περάσει μόνος σε κάποιο είδος meditation (για να μη πω ότι και τις στιγμές που περνάς με άλλους, μόνος τις περνάς – συχνά σε meditation, άσχετα αν συμμετέχεις στα τεκταινόμενα).
“Νόημα” για μένα δεν βγάζει τίποτα ούτως ή άλλως – σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν το ψάχνω. Ως προς τη χωρητικότητα της RAM, δεν ξέρω αν είναι ίδια για όλους. Και κυρίως δεν έχω υπόψη μου κάποια ακριβή αντιστοίχησή της με συγκεκριμένα amounts αναμνήσεων.
Είναι αξιοσημείωτο πάντως – μιας και περί RAM (random access memory) ο λόγος – ότι και η μνήμη των υπολογιστών λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Οι αποθηκευμένες πληροφορίες δηλαδή από μόνες τους δεν σημαίνουν τίποτα, μέχρι να τις διαβάσει και να τις βάλει σε σειρά για τους δικούς του σκοπούς το κατάλληλο πρόγραμμα. Και γενικότερα είναι αξιοσημείωτο – μιας και μιλάμε για τεχνητή νοημοσύνη – ότι τα κομπιούτερ είναι δομημένα με τρόπο που ομοιάζει φοβερά στην ανθρώπινη νοητική δομή. Λες και η δομή αυτή αποτελεί μονόδρομο.