Τι έχει καταλήξει να είναι η δημόσια ζωή τις τελευταίες μέρες, στην Αμερική και όχι μόνο; Μια ανατριχιαστικά κακόγουστη θεατρική παράσταση. Οι πλέον “ευφυείς” από τους συμμετέχοντες σ’ αυτήν, το κάνουν απλώς περιποιούμενοι το “αντιρατσιστικό” προφίλ τους.
Ενοείται ότι ζητούμενο δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης [την οποία “αναμένοντας”, κάποιοι κάνουν γιουρούσια σε βιτρίνες].
Άλλωστε, το να αποδοθεί δικαιοσύνη όπως αυτοί την εννοούν, είναι αδύνατο… οι social justice warriors έχουνε βρει “λαβράκι”: ξέρουν ότι δεν γίνεται ο μπάτσος να κατηγορηθεί για φόνο εκ προθέσεως. Όσο εγκληματική και αν υπήρξε η συμπεριφορά του, ουδείς μπορεί να του χρεώσει ότι εν γνώσει του αφαίρεσε ζωή. Αυτή η αδυνατότητα είναι η βάση του …κινήματος για τον “ακτιβιστή της ειρήνης και αξιοσέβαστη ηγετική φυσιογνωμία της κοινότητάς του” George Floyd [για το αληθινό ποιόν του εκλιπόντος, βλ. post ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ FLOYD: ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ].
Οι κεφαλές του οποίου κινήματος, προωθούν συνολικό πακέτο αιτημάτων: “κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς διακρίσεις”, “ίση μεταχείριση” “αλλαγή του συστήματος” κοκ.
Υπάρχει κοινός τόπος περί το πώς αυτά μπορούν να ικανοποιηθούν; ένα κουμπί το οποίο πατώντας διοχετεύεις κοινωνική δικαιοσύνη και ίση μεταχείριση, καταπραΰνοντας τον αναβρασμό του όχλου; Μάλλον όχι.
Γιατί δεν πρόκειται καν για “αιτήματα” αλλά για ατάκτως ερριμμένες λέξεις, δηλ. άναρθρες κραυγές. Η διατύπωσή τους εγγυάται την αδυνατότητα της ικανοποίησής τους. Η παρουσίασή τους δίκην αιτημάτων είναι μέρος της τακτικής ανθρώπων που [θεωρούν ότι] οι σκοποί τους εξυπηρετούνται από το χάος. Αδίστακτα ιδιοτελών λευκών, που εκμεταλλεύονταν ανέκαθεν την οργή μιας μαύρης μειονότητας, για τα δεινά της οποίας ευθύνονται οι ίδιοι.

Κάτω: ο αδελφός του George Floyd έχει μια διαφορετική προσέγγιση στο φαινόμενο των λεηλασιών απο τα mainstream media, τα οποία περίπου το αγνοούν.