Ρητορικό σε βαθμό γελοιότητας ερώτημα: που βρίσκεται ο κύριος Δημητράς του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όταν ο Πέτρος Κωνσταντίνου και οι κινούμενοι βόθροι του ΚΕΕΡΦΑ κραυγάζουν: “Έλληνα λεβέντη, στον τάφο σου θα στήσουμε το πιο μεγάλο γλέντι”;
Τι λείπει απ’ το σύνθημα για να το χαρακτηρίσει κάποιος “ρατσιστικό κήρυγμα μίσους”; [άλλο ένα αξιοθρήνητα ρητορικό ερώτημα].
Η τσογλανιά, ο κυνισμός, η ρουτινιάρικη ευκολία με την οποία τα αριστερά blobs μετέρχονται χαρακτηρισμούς όπως “ρατσιστής”, “νεοναζί” και “φασίστας”, σε συνδυασμό με την συμμαχία που οι tech giants έχουν συμπήξει μαζί τους, οδηγούν τα πράγματα στο μη περαιτέρω.
Η μόνη αντίδραση μπορεί να προέλθει, όχι μέσω διαδικτύου φυσικά [πεδίου τιμής της τσογλανιάς τους] αλλά μέσα από real πρακτικές. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη, κατ’ αρχήν, από την κίνηση νομικής διαδικασίας εναντίον όποιου, δημόσια τουλάχιστον, χρησιμοποιεί τέτοιους χαρακτηρισμούς. Με αποκαλείς ρατσιστή και φασίστα; σε πάω στα δικαστήρια. Είναι γνωστή η …ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα με την οποία απονέμεται η δικαιοσύνη σ’ αυτή τη χώρα. Ακόμα κι έτσι, όμως, ένα κύμα μηνύσεων είναι ο μόνος τρόπος να περιοριστεί στοιχειωδώς το politically correct εξάμβλωμα.
Αλλιώς, αργά και σταθερά, το ένα μετά το άλλο τα στόματα θα κλείνουν. Γιατί ουδείς, όταν απειλείται η φήμη του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν μπορεί να παριστάνει τον ατρόμητο.
Παράδειγμα ο Αρκάς: μετά το οχλοκρατικό …τσουνάμι που είχε σηκωθεί εναντίον του, βρήκε καταφύγιο στην απόλυτη, politically correct ασφάλεια: εκείνη που παρέχει μια σειρά σκίτσων προπαγανδιστικών του τρόμου για την πανδημία και της ανάγκης για συρρίκνωση της κοινωνικής & οικονομικής δραστηριότητας.