🔴 Το φαινόμενο της “ανυπομονησίας” για τον εορτασμό των Χριστουγέννων από τα μέσα Νοέμβρη, είναι όχι μόνο ενοχλητικό, αλλά και σημείο των καιρών : οι “συναισθηματικοί τόνοι” πάνε πακέτο με την όπως-όπως τόνωση της καταναλωτικής διάθεσης, με την τελευταία να άπτεται ιστορικών χαμηλών, στα ίχνη της αγοραστικής δύναμης – τελευταίας στην Ευρώπη.
Σε μια συνθήκη όπως η παραπάνω, η ανυπομονησία που συνόδευε κάποια εποχή το πλησίασμα της “Άγιας Νύχτας”, αντικαθίσταται από μια …απεριόριστης διαρκείας δήθεν εορταστική ευφορία, διαδικασία που το αποτέλεσμα της σε βάθος χρόνου δεν μπορεί να είναι άλλο από την έκπτωση της ίδιας της γιορτινής ημέρας στο επίπεδο ενός χλιαρού φινάλε : νομοτελειακή κατάληξη του “Every Day Is Like Sunday” (Morrissey) δεν είναι άλλη από το “Every Day Is Exactly The Same” (NIN).
Λέγοντας αυτά ακούμε ξανά το αριστούργημα των Sparks από τα ‘70s και το κλασικό τους άλμπουμ Kimono My House.
🔴 The phenomenon of “Christmas impatience” kicking off as early as mid-November isn’t just annoying; it’s a sign of the times. The sentimental trimmings now come bundled with a desperate, throw-everything-at-the-wall attempt to revive consumer spending, which has hit rock bottom, trailing the lowest purchasing power in Europe.
In this landscape, the old, sweet anticipation for “Silent Night” has been replaced by a fake-festive euphoria with no expiration date. The long-term result can only be one thing: the downgrading of the holiday itself from a special day to a lukewarm finale. The inevitable endpoint of “Every Day Is Like Sunday” (Morrissey) is none other than “Every Day Is Exactly the Same” (Nine Inch Nails).
With that in mind, we’re listening again to the masterpiece by Sparks from the ’70s, off their classic album Kimono My House.

What do I hear, what do I hear?
Chit-chat, and clinking glass
Cheap talk, a lady’s laugh
After hours
What do I see, what do I see?
Some sunken hideaway
Where people go to play
After hours
There I’ll spend the night
Meeting fancy things
At bistros and old haunts
Trying very hard to sin
Then it is day and in a way
The pattern’s much the same
In-spots, a matinee
Everyday
Blend with the crowd, blend with the loud
Hypnotic ebb and flow
Until the day goes slowly
Into night
See the same old crowd
At bistros and old haunts
‘Til the lights grow dim,
The not-so-subtle hint to be gone
Thank God it’s not Christmas
When there is only you
And nothing else to do
Thank God it’s not Christmas
Where there’s just you to do
The rest is closed to public view
Caroling kids, caroling kids
A trifle premature, in tones so rich and pure
And crystalline
Call for the day, the popular day
It’s fast approaching now
But will the mood allow
One dissent
If this were the Seine
We’d be very suave
But it’s just the rain
Washing down the boulevard
Popular days, the popular ways
Are for the chosen few
Not meant for me and you
Obviously
Popular nights, poplar rites
Great things to say and do
Aren’t said or done by you
Obviously
If this were Seine
We’d be very suave
But it’s just the rain
Washing down the boulevard