Ο ακατάλυτος χορός των μεταλλαγμένων στο διαδίκτυο έχει τις τελευταίες μέρες αφορμή τον θάνατο της κόρης του Α. Σαμαρά. Και “θέμα” την αποτυχία του ΕΣΥ, καθώς και την υποχρέωση (;) ενός νοσοκομείου να διαθέτει νευρολογική κλινική και όχι απλώς νευρολόγους.
Καμία έκπληξη έως εδώ, εκτός και αν υπάρχουν κάποιοι που εξακολουθούν να εκπλήσσονται από την πολιτικοποίηση της ανθρώπινης απώλειας, ή του οτιδήποτε.
Η (ήπια) έκπληξη αφορά στην ανακοίνωση του “υπουργού υγείας” (ιστορικού το επάγγελμα) Άδωνι Γεωργιάδη. Όχι για το καθήκον προς τον εαυτό του, το οποίο εκτελεί δικαιολογώντας επιλογές και παραλείψεις. Αλλά για την προσφυγή, σαν σε υπέρτατη αυθεντία μετά την οποία πάσα συζήτησις περισσεύει, στην Τεχνητή Νοημοσύνη.
Ο τρόπος που το κάνει είναι στα όρια του θεμιτού, μια και η ερώτηση αφορά πληροφορίες “πραγματολογικής φύσεως”. Αλλά η ίδια η κίνηση, η εισαγωγή δηλ. από “επίσημα χείλη” της A.I. στο δημόσιο διάλογο σαν έγκυρου “με εποπτεία πάνω απ’ το ανθρώπινο” συζητητή, κατατάσσει τον ΑΓ στο ίδιο επίπεδο με το χειρότερο είδος “πολίτη”, στον οποίο άλλωστε κλείνει το μάτι.
Με άλλα λόγια, στον πολίτη – κουμπούρα που, πλέον, πριν απ’ την όποια κίνηση απευθύνεται στο …ChatGPT, σαν σε φίλο και σύμβουλο. Έχοντας μπει στο δρόμο για την μετατροπή του σε “φασκιωμένο μωρό”, κοιμώμενο στην αγκαλιά του Matrix.