Η Microsoft δημοσίευσε μια λίστα 40 επαγγελμάτων που κινδυνεύουν περισσότερο απ’ τη επέλαση της Τεχνητής Νοημοσύνης, με το “δισεκατομμυριούχο φιλάνθρωπο” (Bill Gates) να προβαίνει σε εκπληκτικά “καθησυχαστικές” (όχι μόνο εκ της “σαφήνειας” τους) δηλώσεις όπως : “η AI εξελίσσεται ραγδαία. Τα πάντα μπορεί να συμβούν τόσο γρήγορα, που οι εργαζόμενοι να μη προλάβουν να προσαρμοστούν”. Σύμφωνα με την έρευνα, οι εργασίες που απαιτούν σωματική εργασία, ανθρώπινη επαφή και πρακτικές δεξιότητες είναι οι πλέον ασφαλείς από την A.I.. Η παραδοξότητα αυτής της πρόβλεψης αν τη συνδυάσει κανείς με τις στρατιές ρομπότ που ετοιμάζονται να εξαπολυθούν στην αγορά εργασίας είναι αξιοπρόσεκτη, αλλά ας την αφήσουμε για μια άλλη φορά.
Ο κύριος Gates υποστηρίζει ότι “η αυξημένη παραγωγικότητα θα ελευθερώσει χρόνο για να κάνουν οι άνθρωποι περισσότερα από αυτά που τους ευχαριστούν — από μικρές επιχειρηματικές δραστηριότητες μέχρι διακοπές”. Οι έχοντες φυσικά επαφή με την ιστορική πραγματικότητα ξέρουν ότι …η συγκεκριμένη υπόσχεση της τεχνολογίας είναι ηλικίας 200 ετών περίπου. Και ότι ουδέποτε πραγματοποιήθηκε : αντίθετα, τις τελευταίες δεκαετίες ιδίως, όσο περισσότερο απογειώνεται η παραγωγικότητα μέσω της απελευθερωτικής δύναμης της τεχνολογίας, τόσο περισσότερες ώρες καλείται να δουλέψει ο εργαζόμενος. Για να μη μιλήσουμε για την παρείσφρηση της AI σε δραστηριότητες της “περίβλεπτης σχόλης”, τα χόμπι δηλ. που μια φορά κι έναν καιρό διέκριναν την αργόσχολη τάξη (Θόρσταϊν Βέμπλεν) από εκείνες των αγωνιζομένων για τον επιούσιο.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακολουθεί η (παρμένη από το in.gr) λίστα των 40 επαγγελμάτων που απειλούνται από την A.I., στα οποία και θα επανέλθουμε, αφού ασχοληθούμε πρώτα με εκείνο που μας αφορά περισσότερο.
Διερμηνείς και μεταφραστές, Ιστορικοί , Συνοδοί επιβατών, Πωλητές υπηρεσιών, Συγγραφείς και λογοτέχνες, Εκπρόσωποι εξυπηρέτησης πελατών, Προγραμματιστές εργαλείων CNC , Τηλεφωνητές Εκδότες εισιτηρίων και ταξιδιωτικοί υπάλληλοι , Εκφωνητές και ραδιοφωνικοί παραγωγοί, Υπάλληλοι χρηματιστηριακών συναλλαγών, Εκπαιδευτές αγροτικής και οικιακής διαχείρισης, Τηλεπωλητές, Υπάλληλοι υποδοχής σε ξενοδοχεία, Πολιτικοί επιστήμονες, Δημοσιογράφοι και αναλυτές ειδήσεων, Μαθηματικοί, Τεχνικοί συγγραφείς, Επιμελητές και διορθωτές, Υπάλληλοι υποδοχής, Καθηγητές Διοίκησης (ανώτατη εκπαίδευση) , Ειδικοί Δημοσίων Σχέσεων , Παρουσιαστές προϊόντων, Πωλητές διαφημίσεων , Υπάλληλοι νέων λογαριασμών , Στατιστικοί βοηθοί , Υπάλληλοι ενοικίασης και παραγγελιών, Επιστήμονες δεδομένων , Σύμβουλοι προσωπικής οικονομικής διαχείρισης, Αρχειονόμοι, Καθηγητές Οικονομικών (ανώτατη εκπαίδευση), Προγραμματιστές ιστοσελίδων , Αναλυτές διοίκησης, Γεωγράφοι , Μοντέλα , Αναλυτές έρευνας αγοράς , Χειριστές επικοινωνιών δημόσιας ασφάλειας, Τηλεφωνητές (συστήματα συνδιαλέξεων) , Καθηγητές Βιβλιοθηκονομίας (ανώτατη εκπαίδευση) , Επιμελητές περιεχομένου και αρχισυντάκτες.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, μεταξύ άλλων, η A.I. αναλαμβάνει οσονούπω την ενημέρωση και τον …αναλυτικό σχολιασμό της επικαιρότητας. Κάποιος θα επισημάνει φυσικά ότι το “έργο” των σημερινών δημοσιογράφων μπορεί ήδη θαυμάσια να αντικατασταθεί από εκείνο μιας όχι ιδιαίτερα προηγμένης A.I.. Γιατί η βασική ιδιότητα αυτού του “έργου”, είναι η αναυθεντικότητα, το καθ’ υπαγόρευση περιεχόμενό του. Κι αυτό αφορά συλλήβδην τους επαγγελματίες του “mainstream” και του “εναλλακτικού” χώρου : κέντρα εξουσίας δεν είναι μόνο οι “κύκλοι” που ασκούν εξουσία αλλά και εκείνοι που τη διεκδικούν. Όπως και κάποιοι που …αρκούνται στο ρόλο του outsider, σε ένα μικρό δηλ. μέρος της πίτας, στη λογική αθλητικών σωματείων της Β’ και της Γ’ Εθνικής, τα οποία πουλάνε αγώνες για να αποφύγουν μια ασύμφορη οικονομικά άνοδο στη μεγαλύτερη κατηγορία.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση και κατά κανόνα, οικονομικοί κύκλοι ανήκοντες σε ένα από τα παραπάνω σχήματα βρίσκονται πίσω απ’ τους πυλώνες της ενημέρωσης, mainstream και εναλλακτικής. Ως εκ τούτου ένας κανόνας που καλό είναι να θυμάται ο φιλέρευνος αναγνώστης είναι το cui bono, ποιος ωφελείται δηλ. από την παρουσίαση της εκάστοτε Μεγάλης Εικόνας, εκ της οποίας προκύπτουν οι επιμέρους ειδήσεις – όχι μόνο ο τρόπος προσέγγισης, αλλά και η ίδια η επιλογή τους. Αυτό τώρα δεν ξέρω πόσο παραγωγικό μπορεί να είναι, καθότι απειλεί να οδηγήσει στη μετατροπή του φιλέρευνου αναγνώστη σε …ντετέκτιβ, ή ακόμα και σε ψυχολόγο. Γιατί, ακόμα και ο εντελώς αδέσμευτος από συμφέροντα αναλυτής – δημοσιογράφος, μπορεί να είναι εν τούτοις δέσμιος συγκεκριμένων ψυχολογικών αναγκών, ή και …διαταραχών, ή απλά ενός χαμηλού IQ, καταστάσεων που καθιστούν το λόγο του μη εμπιστεύσιμο.
Σκέφτεσαι ξαφνικά ότι η ανάληψη από την AI της ενημέρωσης και του σχολιασμού της επικαιρότητας θα ήταν μια κάποια λύση : μια κάποια βεβαιότητα, σε ό,τι και να αφορά, είναι προτιμότερη από τη γενικευμένη αβεβαιότητα και αμφιβολία για τα πάντα που βασιλεύει σήμερα.
Αμέσως μετά θυμάσαι ότι η AI, αντίθετα απ’ την εντύπωση που καλλιεργείται στον κόσμο, δεν αποτελεί μια αυτόνομη, “εξωανθρώπινη” νοημοσύνη. Ότι αντίθετα, απ’ τη φύση της θα ακολουθεί το pattern του “his master’s voice” με ακόμα μεγαλύτερη συνέπεια από οποιονδήποτε δημοσιογράφο “με σάρκα και οστά”. Και ότι φυσικά, δε θα υπάρχει ένας και μόνο master, ή μια αποκλειστικά A.I. της ενημέρωσης…
Στη θέση της πανσπερμίας των ειδήσεων από δημοσιογραφικά χείλη, θα έχουμε μια αντίστοιχη απ’ τις βελτιωμένες φωνές των cognitive models, ταϊσμένων με τις …παλιές καλές αφηγήσεις.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Στα παραδοσιακά εντωμεταξύ τεστ IQ που είναι διατυπωμένα με λέξεις, τα σύγχρονα μοντέλα AI επιτυγχάνουν κορυφαίες επιδόσεις. Αντιθέτως δεν τα πάνε και τόσο καλά στα μοντέρνα cultural free τεστ γενικής νοημοσύνης που περιέχουν μόνο εικόνες.
Οι επιδόσεις αυτές αντικατοπτρίζουν την περιορισμένη τους ικανότητα στην εκτέλεση χειρωνακτικών εργασιών οι οποίες απαιτούν άμεση ερμηνεία οπτικών ερεθισμάτων και δεν σχετίζονται με το μορφωτικό επίπεδο που συνίσταται ως επί το πλείστον σε λέξεις που έχουν πει άλλοι.
Ένας από τους τομείς όπου η AI βρίσκεται σε εμβρυακό επίπεδο, και θα βρίσκεται για καιρό ακόμα, είναι η προσομοίωση των ασυνείδητων, “μηχανικών” κινήσεων του σώματος, ακόμα και των πλέον ανεπαίσθητων από αυτές. Από κει πηγάζει υποθέτω η προστασία διαφόρων επαγγελμάτων που απαιτούν σωματική εργασία και δεξιότητες.
Για να μπορέσει να σταθεί επί παραδείγματι ο άνθρωπος κάμποση ώρα στο ένα του πόδι, εργάζονται σε όλο του το σώμα πυρετωδώς χιλιάδες αισθητήρες και αντίστοιχα εγκεφαλικά κέντρα επεξεργασίας/επανατροφοδοσίας. Κλείνεις το ένα σου μάτι και δυσκολεύεσαι να κρατήσεις την ισορροπία του. Κλείνεις τα δύο και αρχίζεις να την χάνεις. Το ίδιο και αν αλλάξεις την πίεση των αυτιών σου βάζοντας και βγάζοντας μέσα τους τα δάχτυλα κλπ κλπ. Ο εγκέφαλος καίει τις περισσότερες θερμίδες από κάθε άλλο μέρος του σώματος ακόμα και σε κατάσταση απραξίας. Ελάχιστα επηρεάζεται η κατανάλωση αυτή θερμίδων από το αν “σκέφτεσαι” ή όχι.
Το πρόβλημα αφορά στη λύση που έχει επιλεγεί τα τελευταία χρόνια, και η οποία αφορά τη βελτίωση της απόδοσης της AI με τη διαρκή αύξηση της υπολογιστικής της ισχύος. Με άλλα λόγια, με τη διάθεση απεριόριστων πόρων σε ένα πρότζεκτ που “ευαγγελίζεται” την υποκατάσταση και την πιθανή καταστροφή του ανθρώπου.
Μην ξεχνάμε ότι στον ανθρώπινο εγκέφαλο οι “ανώτερες” λειτουργίες καταλαμβάνουν ένα πολύ μικρό τμήμα – τη “φλούδα” του δηλαδή – ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του είναι αφιερωμένο σε “μηχανικές” λειτουργίες. Επιπλέον η μισή τουλάχιστον έκταση της επιφανειακής “φαιάς ουσίας” είναι αφιερωμένη στην επεξεργασία εικόνας (το ίδιο συμβαίνει και στους υπολογιστές, όπου η επεξεργασία εικόνας καταναλώνει τους περισσότερους πόρους). Ας μην ξεχνάμε ακόμα ότι για να ενεργοποιηθούν οι “ανώτερες” εγκεφαλικές λειτουργίες, απαιτείται η πρότερη έκθεση στο πολιτισμικό περιβάλλον. Κανένας δεν μπορεί να μιλήσει, να σκεφτεί και να κρίνει από μόνος του. Στηρίζεται κατά 99,99% στην προεργασία που έχουν κάνει άλλοι για λογαριασμό του. Το ίδιο δηλαδή που συμβαίνει και με τα large language models.
Σιγά-σιγά δια της απορροφήσεως όλο και μεγαλύτερων πόρων από …καίριους τομείς (υγείας, παιδείας etc) θα θριαμβεύσουν τα “μοντέλα” και στην επεξεργσία των οπτικών ερεθισμάτων. Αυτό δεν εμποδίζει κάποιους να προπαγανδίζουν το θρίαμβό τους από τώρα. Σημειωτέον ότι από τα “φανταστικομμύρια” που διοχετεύονται / θα διοχετευτούν σε οπλικά συστήματα ένεκα ρωσικού μπαμπούλα, σημαντικό μέρος πηγαίνει, guess where …στην έρευνα και ανάπτυξη της καλής μας A.I.
Το περί ελλειμματικής ικανότητας ερμηνείας των οπτικών ερεθισμάτων είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον αν σκεφτεί κανείς τα “αυτοοδηγούμενα” αυτοκίνητα.
Στην πραγματικότητα οι αισθητήρες των συγκεκριμένων αυτοκινήτων – αυτοκινήτων με την κυριολεκτική έννοια! – δεν είναι παρά εξελιγμένες μορφές των αισθητήρων μιας αυτόματης οικιακής σκούπας: το μόνο που έχουν πραγματικά να κάνουν είναι να μην σε κοπανήσουν πάνω σε κάποιο εμπόδιο. Στις χειρωνακτικές εργασίες αντιθέτως όλες οι αισθήσεις – κυρίως όραση, αφή και ακοή – συνεργάζονται προκειμένου να ολοκληρώσουν εξαιρετικά περίπλοκες δραστηριότητες χωρίς αυστηρά προκαθορισμένο σκοπό. Παρεμπιπτόντως οι γυναίκες έχουν ελαφρώς χαμηλότερες επιδόσεις από τους άντρες στα τεστ οπτικής-χωρικής κατανόησης εξ ου και η γνωστή δυσκολία τους να παρκάρουν. Αντιθέτως τα πάνε λίγο καλύτερα στα γλωσσικά τεστ, εξ ου και μιλάμε για “μητρική γλώσσα”. Για τον ίδιο λόγο επίσης κατά κανόνα επικρατούν των ανδρών στους ενδοοικογενειακούς καυγάδες!
Γυναίκα πάντως που να επικρατήσει …εμού σε (οιουδήποτε είδους) καυγά δεν έχει υποπέσει στην αντιληψή μου μέχρι σήμερα. 🤘😜😎
Εξ ου και ορθά μιλάς για κανόνα.
I have no doubt. Στο βαθμό που μπορώ να κρίνω, η γλωσσική σου ευφυία είναι ασυναγώνιστη!
Εντωμεταξύ πλάκα έχουν όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι θα μπορούμε στην εποχή της AI να επιδιδόμαστε στις αγαπημένες μας ασχολίες απερίσπαστοι. Κατά βάση αυτό ακριβώς κάνω τώρα κι εγώ. Έλα όμως που δε με πληρώνει κανένας!
Ο λόγος είναι ότι είχα τον καλύτερο δυνατό trainer, που δεν ήταν άλλος από τη …μάνα μου (certified wunderkind). Η ρητορική της δεινότητα ήταν όντως καταπλήσσουσα, εξ ου και οι άντρες τη φοβόντουσαν. Τον (διόλου ευκαταφρόνητης ευφυίας) πατέρα μου τον βούλωνε με άνεση, άσχετα αν αυτός εν τέλει επιβαλλόταν, όχι με τη βία, αλλά με το “αντρικό εκτόπισμά” του. Εν πάση περιπτώσει, μετά από εξάσκηση (ομηρικούς καυγάδες) χρόνων με τη μάνα μου, αισθανόμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω …την Ασπασία και τη Διοτίμα at the same time.
Ως επί το πλείστον πάντως πρόκειται για έμφυτο ταλέντο που προφανώς κληρονόμησες από τη μητέρα σου. Από κει και πέρα ος γαρ αν έχη δοθήσεται αυτώ κλπ.
Thanks. Το “ευτυχές” ήταν ότι ο πατήρ …ήταν κι αυτός certified wunderkind, αλλά στη μουσική. Βέβαια οι συνθήκες υπό τις οποίες μεγάλωσε (Κατοχή etc) δεν ήταν ακριβώς οι ιδανικές για την ευδοκίμηση του ταλέντου του. Όχι ότι και …το δικό μας που μεγαλώσαμε σε “καλύτερες”, ευδοκίμησε καλύτερα.
Εγώ την όποια μουσική μου ευαισθησία την κληρονόμησα – γιατί κανείς από τους δυο μας δεν την καλλιέργησε – από τη “φουκαριάρα τη μάνα μου”. Κοριτσάκι ακόμα του δημοτικού σκαρφάλωνε στα δέντρα του χωριού και τραγουδούσε σαν αηδόνι λαϊκές επιτυχίες της εποχής. Κάποιες φορές μαζεύονταν για να την ακούσουν μαγεμένοι από τη φωνή της φαντάροι του κοντινού στρατοπέδου που περίμεναν μάλιστα να δουν στη θέση της κάποια εντυπωσιακή γυναικάρα. They stayed and listened nevertheless. Προσωπικά δεν την έχω ακούσει να τραγουδάει πάνω από δύο φορές όλες κι όλες – τα βάσανα βλέπεις της ζωής και τα σχετικά. Και τις δύο με το ζόρι συγκρατήθηκα να μη βάλω τα κλάματα.
Ώρες-ώρες όταν αναλογίζομαι τι έχουν περάσει αυτοί οι άνθρωποι, και απλώς έσφιγγαν τα δόντια και συνέχιζαν, και το αντιπαραβάλω με τις τσιρίδες που βγάζαμε εμείς για το τίποτα (γιατι απ’ τις δικές μας γενιές έχει ξεκινήσει το κακό, no doubt about it)…
Ο καημένος ο πατέρας μου έπαιζε κι αυτός όπως εγώ ό,τι όργανο έπιανε στα χέρια του, και είχε υποτίθεται ασυναγώνιστη φωνή (δεν τον έχω ακούσει ποτέ να τραγουδάει). Η “κακή εκτίμηση” που είχε η γενιά εκείνη στους μουσικούς, συν οι “υποβλητικές προσδοκιών” γενικές επιδόσεις στο σχολείο …ευθύνονται για το ότι οι γονείς δε μερίμνησαν για τη μουσική μου εκπαίδευση από παιδικής ηλικίας, αν δεν την απέφυγαν κιόλας συνειδητά, ελπίζοντας ότι το όλον ήταν μια περαστική τρέλα (σε ωδείο πάτησα μετά τα 18, ενώ ήδη είχα γράψει “της Παναγιάς τα μάτια” από τραγούδια – including όλων σχεδόν του Blue Light album).
Oh well, fuck it. Μια χαρά τα κατάφερα και μόνος μου.
Το ευφυέστερο παρεμπιπτόντως και με διαφορά μέλος της οικογένειάς μας υπήρξε αναμφισβήτητα η γιαγιά μου (που φιλοξενούσαμε το χειμώνα στο σπίτι) από την πλευρά του πατέρα μου. Μιλάμε για μια γυναίκα εκ γενετής κουτσή και παντελώς αγράμματη από το υποτιθέμενο χωριό του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα έκανε αν είχε τις δυνατότητες που προσφέρει στις γυναίκες η εποχή μας. Τη βλέπω καμιά φορά στον ύπνο μου και γαληνεύω.
Αυτή ακριβώς, η γιαγιά, ήταν η πηγή της ευφυίας της μάνας μου. Ίδια περίπτωση με τη δική σου, με τη διαφορά ότι το “handicap” αφορούσε πρόβλημα στους πνεύμονες που είχε αποκομίσει από βροχικά σε νεαρή ηλικία. Ήταν ένα είδος σωσία της Αρβελέρ (η μάνα μου και η θεία μου …έκλαιγαν κάθε φορά που έβλεπαν την Α. στην τηλεόραση) με παρεμφερείς εκφράσεις, αλλά επί το γλυκύτερο. Εν πάση περιπτώσει το πλησιέστερο σε “αγία” πρόσωπο που έχω δει σ’ αυτό τον κόσμο. Ακόμα τώρα όταν σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος απλώς …δεν υπάρχει, νοιώθω να εξεγείρομαι εναντίον της Θεϊκής Γεωμετρίας.
Το περί “χαμηλής εκτιμήσεως” που έχαιραν οι “θεατρίνες” και οι “τραγουδίστριες” της εποχής ξαναπέστο. Το δεύτερο ειδικά η μάνα μου και η θεία μου το χρησιμοποιούσαν σαν συνώνυμο της πουτάνας!
Εννοείται. Και το “μουσικός” που τους έλεγα εγώ ότι θέλω να γίνω ήταν …”μουσικάντης”. Ρέμπελος, αλκοολικός, παλιάτσος, etc etc. Μπροστά στις μεγαλοϊδεατικές προσδοκίες των γονέων (καλλιεργημένες από δασκάλους etc), μια καριέρα μουσικού ήταν ξεφτίλα το λιγότερο.
Αυτός, η ζήλεια δηλ. είναι ο λόγος που εκνευρίζομαι με το θέαμα διαφόρων λούληδων, με ένα ταλεντάκι εκειπέρα στην καλύτερη περίπτωση, συνήθως στόκων, που οι γονείς τους τους …σπρώχνουν και καλά να πάνε στο ωδείο, καθότι το τρεντ έχει αλλάξει. Δεν ξέρω βέβαια αν εξακολουθεί να ισχύει αυτό, κάτι μου λέει ότι το ενδιαφέρον για τη μουσική εξατμίζεται συστηματικά from all over the place.
Κι εμένα έτσι μου φαίνεται, όπως και η μανία με την καριέρα ηθοποιού που κυριαρχούσε σε μεγάλη μερίδα εφήβων περί το millennium. “Σας παρακαλώ, πείτε της κάτι, θέλει να γίνει ηθοποιός!” μου έλεγαν κατά καιρούς απελπισμένοι γονείς. Και είχαν απόλυτο δίκιο.
Ήταν η εποχή που μεσουρανούσαν τα ελληνικά σήριαλ και τα σκυλάδικα. Μεγάλο κίνητρο επίσης για να γίνει κανείς τραγουδιστής αποτελούσαν τα reality και talent shows της εποχής, όπως αντίστοιχα τα hits της προηγούμενης προκειμένου να γίνει κανείς μουσικός κατά προτίμηση με γκρουπ. Όλα εκείνα πλέον αποτελούν παρελθόν. Το ίντερνετ και η τεχνητή νοημοσύνη πέρασαν από πάνω τους ως οδοστρωτήρας.
Μπορώ πάντως (άσχετο) να δηλώσω υπεύθυνα μετά τη σημερινή εξόρμηση στους αθηναϊκούς δρόμους ότι η πάλαι ποτέ διαφορά επιπέδου μεταξύ γυναικών και ανδρών οδηγών έχει εκμηδενιστεί. Και αυτό δεν είναι τόσο καλό νέο για τις πρώτες όσο κακό νέο για τους δεύτερους. Οι γυναίκες κρατούν τουλάχιστον τα “standards” που είχαν πάντα. Με το πρόσθετο στοιχείο πλέον ότι βρίζουν / χειρονομούν / “είναι έτοιμες για όλα” 🤣 πιο πολύ απ’ τους άνδρες.
Μετά φταίω εγώ που φαντασιώνομαι παρθένες με μπούργκες!?😁😇
Ακατανόητον μεν, σεβαστόν δε… (οι μπουργκοφόρες με ξενερώνουν, εκτός πια κι αν έχουν ΤΑ μάτια).
Παμμέγιστος μαλάκας αναμφίβολα, αλλά ως προς το συγκεριμένο θέμα μου …έκλεψε το αστείο : μιλάω για τον ελεεινό Μπόρις Τζόνσον που είχε πει προ δεκατίας ότι “οι γυναίκες με μπούργκα μοιάζουν με γραμματοκιβώτια”. Ήταν και η δική μου πάγια προσέγγιση στο θέμα.
Ένας άλλος που μου “έχει κλέψει” ατάκα προ αμνημονεύτων ήταν ο …Μελ Γκίμπσον σ’ ένα απο τα Lethal Weapon. Ήταν το περίφημο “Θα σε βάλω στον κώλο σου”! 😇
Αν μου ΄χει μείνει εμένα αυτή η μαλακία κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια, ένας Θεός ξέρει πώς θα ασθάνθηκε ο περίφημος Ελίσα Γκρέι που είχε καταθέσει αίτηση πατέντας τηλεφώνου την ίδια μέρα με τον Γκράχαμ Μπελ. Απλώς με μερικές ώρες διαφορά, με αποτέλεσμα να τη χάσει από εκείνον. Pure paranoia!
I know what you mean καθώς το έχω πάθει αρκετές φορές και ο ίδιος. Τον όρο “me too” για παράδειγμα τον χρησιμοποιούσα κατιδίαν κοροϊδευτικά για το σχετικό ηλίθιο κίνημα, πολύ προτού καθιερωθεί ως επίσημη σοβαρή ονομασία του. Και δε μου βγάζεις από το νου ότι με κλέβει κατά λέξη και κατά συρροή μερίδα εναλλακτικών τε και μέινστριμ εγχώριων δημοσιογράφων. Πράγμα που όπως καταλαβαίνεις κάθε άλλο παρά με τιμά😋
I know what you mean too (“me too”!).
Το σλόγκαν μου για τον ΗΧΟ ήταν “δεν είμαστε γνωστοί στο mainstream, είμαστε όμως γνωστοί στους φωστήρες του mainstream, οι οποίοι μας αντιγράφουν”. Μιλάω για παράνοια – κατά συρροήν αποδείξεις και ονόματα – που μόνο το “μάταιον” της υποθέσεως που αισθανόμουν από τότε με εμπόδιζε να αντιδράσω.