Για κάτι τέτοια (πάνω), καλός είναι ο Κρανιδιώτης…
Ταυτόχρονα (κάτω), μετά τη Γαλλία, η …επίσης άμοιρη ευθυνών για τα δεινά της Παλαιστίνης, Μ. Βρετανία, πρόκειται να αναγνωρίσει το (ανύπαρκτο) παλαιστινιακό κράτος τον Σεπτέμβριο. Η όποια σχέση κινήσεων σαν αυτές με το αυξανόμενα ποσοστά Μουσουλμάνων στις παραπάνω χώρες είναι φυσικά συμπτωματική : 10% στη Γαλλία, 7% στην Αγγλία, and counting, με την κυρίως μάζα αυτών συγκεντρωμένη στα μεγάλα αστικά κέντρα (15% των κατοίκων του Λονδίνου είναι Μουσουλμάνοι).
Ταυτόχρονα, επί αγγλικού εδάφους πάντα (ακολουθεί απόσπασμα από Independent:)
Μια ελίτ μονάδα ντετέκτιβ συγκροτείται για να παρακολουθεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για δημοσιεύσεις κατά των μεταναστών.Η Εθνική Ομάδα Διερεύνησης Διαδικτυακών Πληροφοριών θα λειτουργεί από το Εθνικό Κέντρο Συντονισμού της Αστυνομίας (NPoCC) στο Γουέστμινστερ, αντλώντας αστυνομικούς από δυνάμεις σε όλη την Αγγλία και την Ουαλία. Η μονάδα θα έχει ως αποστολή την έγκαιρη ανίχνευση πιθανών σημαδιών κοινωνικής αναταραχής και τη «μεγιστοποίηση της διαδικτυακής πληροφόρησης», μετά τις ταραχές του περασμένου έτους που αποκάλυψαν κενά στον αστυνομικό σχεδιασμό.Υπουργοί του Υπουργείου Εσωτερικών δηλώνουν ότι η μονάδα θα παρέχει εθνική υποστήριξη στους τοπικούς διοικητές για να εντοπίζουν και να ανταποκρίνονται σε διαδικτυακές απειλές. Η κίνηση αυτή έρχεται καθώς διαδηλώσεις έξω από ξενοδοχεία ασύλου εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα. Το Σάββατο, πλήθη συγκεντρώθηκαν στο Νόριτς, το Λιντς και το Μπόρνμουθ απαιτώντας δράση, με περαιτέρω διαδηλώσεις να προγραμματίζονται.
Να σημειωθεί ότι στη Βρετανία ειδικά, καταγράφονται 1.000 συλλήψεις το μήνα για “ισλαμοφοβικό λόγο”, ιδίως στο διαδίκτυο.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
[Άντε πάλι με ρωτάει αν θέλω μετάφραση από τα Ρωσικά..]
Εντωμεταξύ μια χαρά τα έχει βρει ο Τραμπάκουλας με τον κυρ-Στάρμερ. Κι όχι μόνο με αυτόν, αλλά και με το νεκροθάφτη το Μερτς και με την Ουρσουλίνα και με τα eurolizards in general. Ο Μανωλάκης μόνο του κάνει το δύσκολο και καλά. Anyway γιατί να θέλει να βγάλει από τη θέση του ειδικά τον.. Μητσοτάκη?
I mean επαναστάτης δεν είναι ο Κούλης ούτε κατά διάνοια. Καλούτσικα τα πάει επίσης με τους φίλους του Τραμπ της Τουρκίας περιλαμβανομένης. Με τη Ρωσία και τους δορυφόρους της όχι και τόσο.. αλλά πλέον ούτε κι ο Τραμπ. What’s not to like?
Ναι, στο ξανάπα, το μόνο που μου έχει μείνει από …pro-Trump syndrome αφορά σε θέματα με τα οποία “λύσσαγα” από τότε, όπως το Russian hoax που επανέρχεται, και γενικώς πράγματα που παραπέμπουν στην πρώτη θητεία και την περίοδο Μπάιντεν, συν το αδιάπτωτο μίσος μου για τους Democrats. Κατά τ’ άλλα περνάω περίοδο αποτραμποποίησης. Eιδικά η λατρεία του τύπου για τους κωλότουρκους, με έχει ξενερώσει τελείως. Αν και βέβαια δεν είναι ο μόνος. Είναι θέμα …γεωπολιτικής 🤮 σημασίας τους.
Ήρθαν οι σκατομογγόλοι απ’ τα Αλτάια όρη (με γενάρχη τον …Ερτογρούλ!), βρήκαν το φιλέτο (Μ. Ασία), μπαστακωθήκανε, and the rest is history …in the making.
Πλάκα πλάκα η καλύτερη περίοδος για τη νεότερη Ελλάδα ήταν η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου. Κάτι σαν τον Χρυσούν Αιώνα του Περικλή από σπόντα.
Αναλογικά για τη σύγχρονη Ελλάδα, κάτι τέτοιο ήταν. Κι εμείς είχαμε την ευλογία να μεγαλώσουμε με τέτοιου είδους παραστάσεις. Η οποία ευλογία τώρα έγινε κατάρα. Πώς το έλεγε το τραγουδάκι : “οι αναμνήσεις γίνανε βόλια, να πέτρωνες καρδιά μου δόλια, να πέτρωνες καρδιά μου δόλια, να μη σε πλήγωναν” 🤣🤣🤣
…Άλλωστε δεν ήταν μόνο για την Ελλάδα. Η ατμόσφαιρα των ταινιών που παρήχθησαν από τα late ’40s και μετά, με αποκορύφωμα εκείνες των ’70s, είναι ό,τι πιο ευχάριστο μπορεί να υπάρξει στον κόσμο του θεάματος, ανεξαρτήτως “επιπέδου” τους.
Ακόμα και οι καρικατούρες ταινιών (κατά πλειονότητα) της …χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, έχουν σε ένα ποσοστό αυτό το “κάτι”, εξ ου και η Ελλάδα ολόκληρη εξακολουθεί να τις βλέπει με αγαλλίαση (not me, αλλά καταλαβαίνω όσους το κάνουν). Κι αυτό περιλαμβάνει ακόμα και ανθρώπους που γεννήθηκαν δεκαετίες μετά το τέλος της χρυσής περιόδου.
Σίγουρα δεν ήταν μόνο για την Ελλάδα. Η Ελλάδα όμως υπήρξε mutatis mutandis το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα, δεδομένου ότι αφενός δεν είχε κάποιο αξιόλογο προηγούμενο πνευματικής και υλικής ανάπτυξης, αφετέρου βγήκε από τον πόλεμο – στον οποίο πρέπει να προσθέσουμε και τον εμφύλιο – εντελώς κατεστραμμένη. Και η πλάκα είναι ότι στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα που μας χαμογέλασε η τύχη συνηθίσαμε να θεωρούμε την ευημερία δεδομένη. Όχι όλοι βέβαια. Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου ως.. εκκολαπτόμενο “σκοτεινό φιλόσοφο” στο γυμνάσιο να σταματάω ξαφνικά την ανάγνωση του τάδε ιστορικού βιβλίου με την ανησυχητική σκέψη “για κάτσε ρε φίλε.. τόσες χιλιάδες χρόνια ούτε λεφτά είχε ο κόσμος, ούτε δημοκρατία ούτε ειρήνη ούτε τίποτα.. δεν μπορεί αυτό που ζούμε τώρα να κρατήσει για πάντα!”.
Καμία εποχή δεν καλλιέργησε σε τέτοιο βαθμό την ψευδαίσθηση ότι το σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας αποτέλεσε απλώς μια σκάλα για να φτάσουμε – συγκεκριμένα εμείς! – εδώ ακριβώς που βρισκόμαστε τώρα, όσο η ψυχροπολεμική. Στο απόγειο της ακμής τους οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τη λεπτότητα να θεωρούν την εποχή τους.. παρακμιακή.
Η θεωρία περί του “τέλους της ιστορίας” αποτέλεσε τη λογική κατάληξη της εν λόγω ψευδαίσθησης. Και μετά ξυπνήσαμε.
Δηλαδή όχι ακριβώς. Ο δυτικός άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί ότι δεν είναι πλέον ο Εκλεκτός της Ιστορίας. Αν δεν μπορεί αυτός να τα έχει όλα, τότε κανένας δεν θα έχει τίποτα. Enter WW3.
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό. Και αν ισχύει, ισχύει ιεροκρυφίως διακινούμενο αποκλειστικά από / προς τα ανώτερα & ανώτατα κλιμάκια. Ο “μέσος άνθρωπος” δέχεται σκληρή επίθεση στην αυτοεκτίμησή του, μέσα απ’ την προβολή του αφηγήματος, ακριβώς, ότι δεν είναι ο εκλεκτός της Ιστορίας. Και ότι στην ουσία ο πολιτισμός των προγόνων του δεν υπερέχει από εκείνο των Βουσμάνων ή των Γιανομάμο του Αμαζονίου.
Και τα εγκώμια στο Στάρμερ είχαν αποτελέσει σοβαρή αιτία ξενερώματος. Θέλω να πω, άντε με το Μακρόν, μέχρι ενός σημείου να το καταλάβω (έχει “κάτι” αυτό το μαλάκιο που καταλαβαίνεις πώς μπορεί να γίνει συμπαθές ή και αρεστό σε κάποιους). Αλλά το Στάρμερ ρε πούστη μου; το Στάρμερ;
Εντάξει αυτό ήταν λιγάκι ακραίο. Politics and all🤑🤑
Τις απόψεις περί “ανωτερότητας των Ινδιάνων” και τα σχετικά κανένας δυτικός δεν τα πήρε ποτέ στα σοβαρά, στο βαθμό τουλάχιστον που ζούσε στην ασφάλεια της ευημερίας του. Τις εν λόγω θεωρίες θα μπορούσε άνετα κανείς να τις χαρακτηρίσει “τουριστικές”. Εδώ μιλάμε όμως για χειροπιαστή απειλή. Ο δυτικός άντρας – γιατί περί αυτού πρόκειται – παραμερίζεται με ραγδαίους ρυθμούς από τις γυναίκες, τους μετανάστες, τις μηχανές, τους Κινέζους. Και η αντίδρασή του? Μίσος για όλους.
Δηλαδή αυτό που εννοείς αν κατάλαβα καλά είναι ότι, εξ αιτίας ενός εκφυλιστικού μηχανισμού που επηρεάζει αποκλειστικά το λευκό άνδρα, ο τελευταίος παραμερίζεται “νομοτελειακά” από τις γυναίκες, τους μετανάστες, τις μηχανές, τους Κινέζους; Ή (ως παραλλαγή αυτού) ότι η έλευση των ανωτέρω στο προσκήνιο αφαιρεί το αθέμιτα αποκτημένο μονοπώλιο της εξουσίας που ο λευκός άνδρας είχε μέχρι τώρα;
Γιατί η δική μου άποψη, διατυπωμένη άλλωστε άπειρες φορες, είναι ότι ο εν λόγω, δηλ. …εμείς, είναι/είμαστε στόχος ενός συστήματος κυριαρχίας που θέλει να τον/μας εξαλείψει ως κύρια πηγή αντίστασης …στην κυριαρχία του.
Δεν θα το διατύπωνα έτσι ακριβώς ούτε με αξιολογική διάθεση – παρόλο που ανήκω στην εν λόγω κατηγορία περισσότερο από τον καθένα – σε γενικές γραμμές όμως η μία ερμηνεία δεν αποκλείει την άλλη. Τουτέστιν το μίσος του τον καθιστά όντως επικίνδυνο για το σύστημα. Η λύση για το σύστημα είναι να χρησιμοποιήσει το μίσος αυτό προς ίδιον όφελος. Enter Trump.
Δεν αναφέρθηκα πάντως πουθενά σε κάποιον υποτιθέμενο εκφυλισμό του δυτικού άντρα (όχι ότι αποκλείεται κιόλας). Απλώς παραμερίζεται από άλλους λόγω των συνθηκών που ο ίδιος δημιούργησε. Κανείς δεν του φταίει αν έδωσε δικαιώματα στις γυναίκες επειδή χρειαζόταν περισσότερα εργατικά χέρια. Ή αν κατέστρεψε τις χώρες των μεταναστών και μετά τους χρησιμοποίησε στη δική του χώρα του για δουλικές εργασίες. Ή αν μετέφερε τη βιομηχανική παραγωγή σε αναπτυσσόμενες χώρες για να του βγαίνει φθηνότερα. Πρόκειται απλά για τη διαλεκτική αφέντη και δούλου του Χέγκελ.
Ως προς τις απόψεις περί …ανωτερότητας των Ινδιάνων, δε μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα. Μπορώ όμως να μιλήσω 100% για την de facto επιβεβλημένη άποψη περί “ανωτερότητας” της μαύρης μουσικής κουλτούρας, στην οποία, και καλά, “στηρίζεται η δυτική μουσική του 20υ αιώνα”.
Η “ανωτερότητα” είναι απλώς μια λέξη. Δεν είναι κάτι ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Η γάτα δεν είναι ανώτερη από το σκύλο επειδή νιαουρίζει ούτε ο σκύλος ανώτερος από τη γάτα επειδή γαυγίζει. That being said η λαϊκή μουσική του 20ου αιώνα πράγματι καθορίστηκε από τους μαύρους. Δεν θα μπορούσε να πει κανείς το ίδιο για τα μαθηματικά πχ ή τη φυσική.
Βασικά η μουσική και ο αθλητισμός είναι οι μοναδικοί τομείς στους οποίους διακρίθηκαν ως τώρα οι μαύροι. Δεν ξέρουμε βέβαια τι θα γίνει στο μέλλον. Και οι γυναίκες μέσα σε λίγες δεκαετίες διένυσαν αποστάσεις, για τις οποίες οι άντρες χρειάστηκαν αιώνες.
Η διαφορά μεταξύ δυτικού πολιτισμού και εκείνου των Γιανομάμο δεν είναι της ιδίας τάξεως με τη διαφορά μεταξύ “γαυγίσματος του σκύλου” και “νιαουρίσματος της γάτας”.
Η λαϊκή μουσική του 20ου αιώνα καθορίσθηκε από λευκούς εκμεταλλευτές των μαύρων με σκοπό (και, ούτως ή άλλως, με αποτέλεσμα) να μετατρέψει τους λευκούς σε “εκμεταλλευόμενους μαύρους”.
Ο λευκός άνδρας (on the top) δεν παραμερίζεται από κανέναν. Απλώς έχοντας συμμαχήσει με τους αντίστοιχούς του από πρώην αντίπαλα στρατόπεδα, χρησιμοποιεί συλλήβδην γυναίκες, μετανάστες, ρομπότ etc, για να τελειώνει μια και καλή με το φαινόμενο του social resistance.
Εννοείται ότι σε κορυφαίο επίπεδο τίποτε δεν έχει αλλάξει. Κουμάντο κάνουν πάντα ισχυροί λευκοί άντρες. Εμάς τους underdogs μας βλέπουν απλά σαν χρήσιμους ηλίθιους. Το θυμό μας χρειάζονται μόνο και την ψήφο μας.
Αν υπάρχει ένας τομέας όπου η “ανωτερότητα” του δυτικού πολιτισμού υπήρξε οφθαλμοφανής και αδιαμφισβήτητη, αυτός είναι ο τεχνολογικός. Στους υπόλοιπους τομείς όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί πιστεύουν πως είναι ανώτεροι από τους άλλους.
Εξ ου και η επιμονή μου στο ζήτημα της τεχνογνωσίας. Ο φυσικός πλούτος και το ανθρώπινο δυναμικό είναι σημαντικά βεβαίως αλλά δευτερεύοντα στην εποχή μας.
Όσο για τον “πολιτισμό”.. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε!😪
Αν εννοείς οφθαλμοφανής και αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα με την έννοια ότι δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το “απτό” αποτέλεσμα, όντως. Αλλά και για τη φιλοσοφία ισχύει το ίδιο, και για την τέχνη. Το ότι ο Βουσμάνος δεν μπορεί να αντιληφθεί την ανωτερότητα της πλατωνικής φιλοσοφίας με την ίδια ευκολία που αντιλαμβάνεται τη δύναμη του αυτοκινήτου δεν έχει σημασία. Εκτός αν πάρουμε στα σοβαρά διάφορα νούμερα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι επειδή κάθε πολιτισμός έχει την αξία του (ποιος λέει το αντίθετο;) είναι όλοι ίσια κι όμοια.
Ειδικά το θέμα της “μαύρης μουσικής” και του τρόπου με τον οποίο πλασσαρίσθηκε στα ακροατήρια (όροι όπως …”μαυρότητα” κοσμούσαν τις σελίδες του ίδιου του ΗΧΟΥ) αφορά περισσότερο θέματα κοινωνικού ελέγχου παρά μουσικής. Με τη χύδην “αυθεντικότητα” αναγορευμένη σε Νο 1 καλλιτεχνικό κριτήριο (οι λευκοί μουσικοί της jazz, δεκαετίες ολόκληρες, αξιολογούντο από το πόσο πειστικά ακούγονται σαν μαύροι) αυτό στο οποίο οδηγούμεθα μέσω του μάρκετινγκ είναι η μεταφορά του cult of personality απ΄το χώρο της πολιτικής σ’ εκείνον της “τέχνης”, και τη μέσω αυτής μετατροπή των ακροατών σε Manchurian Candidates. Πιστεύω ότι ο λόγος που η μουσική βιομηχανία ατόνησε με το νέο millennium δεν ήταν κάποια προσαρμογή σε νέα τεχνολογικά δεδομένα, αλλά το ότι απλούστατα επιτέλεσε την αποστολή της.
Αυτό που ονομάζουμε “πολιτιστική παράδοση” δεν είναι παρά ο μακροπρόθεσμα διαμορφωμένος τρόπος ζωής που δένει ένα λαό με το περιβάλλον του. Κάθε λαός έχει επομένως την πολιτιστική παράδοση που του ταιριάζει. Στα μάτια του οι άλλες παραδόσεις φαντάζουν κατώτερες και δικαίως. Κάπως έτσι τουλάχιστον είχαν τα πράγματα πριν την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Παρεμπιπτόντως η αναλογία μεταξύ λευκής και μαύρης μουσικής στη δισκοθήκη μου είναι περίπου 98 προς 1. Δεν είναι ότι θεωρώ τη μουσική τους by no means “κατώτερη”. Απλά στο μεγαλύτερο μέρος της δεν μου ταιριάζει.
Τα νέγρικα μπλουζ για παράδειγμα θεωρούνται αυθεντικά and all that. Εμένα όμως μου αρέσουν περισσότερο τα λευκά μπλουζ. Dies this make me a racist?
Όχι βέβαια. Αλλά καθιστά καρα-ρατσιστές εναντίον της ίδιας της φυλής τους εκείνους που (εξ αρχής) σνόμπαραν τους “μη αυθεντικούς” λευκούς μπλουζίστες και τζαζίστες, παρασύροντας σ’ αυτό και ορισμένους μαύρους, λίγους ευτυχώς. *
Γιατί το ζητούμενο ήταν, ακριβώς, όχι μια αυτοτελής καλλιτεχνική αξία αλλά η “αυθεντικότητα”.
* Κλασικό παράδειγμα, για να πάμε στις “ρίζες” του κακού, η χολή που λευκοί κατά κανόνα μουσικολογούντες διοχέτευαν εναντίον του λευκού “Βασιλιά της Jazz” bandleader Paul Whiteman, ως “lame” και “unoriginal”. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν ο …Duke Ellington που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, αναφερόμενος στον PW στην αυτοβιογραφία του : “Paul Whiteman was known as the King of Jazz, and no one as yet has come near carrying that title with more certainty and dignity.”
Φαντάζομαι ότι για παρόμοιους λόγους πολλοί δικοί μας προτιμούν αντί της “αυθεντικής” ραπ την.. τραπ😁
Γενικώς το όλο θέμα βρωμάει από παντού, καθότι μιλάμε για “εντρύφηση” στη μουσική με εξωμουσικούς όρους κατ’ αποκλειστικότητα. Και από ανθρώπους άσχετους μ’ αυτήν.
Παρεμπιπτόντως εμένα μ’ αρέσουν αναφανδόν τα νέγρικα (και πολύ λιγότερο τα λευκά) μπλουζ. Αλλά όχι επειδή είναι …αυθεντικότερα.
Καλά εμένα τα γούστα μου παραείναι ασπρουλιάρικα. Και οι μαύροι μουσικοί που μου άρεσαν πολύ στο παρελθόν (Michael Jackson, Stevie Wonder, Jimi Hendrix κλπ) δεν έπαιζαν ακριβώς “μαύρη” μουσική. Αλλά, όπως έλεγα και τις προάλλες, εγώ δεν αποτελώ με κανένα τρόπο παράδειγμα για κανένα. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω την κλίση μου στις μαντίλες και τις μπούργκες. Άσε που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν ερωτεύτηκα πραγματικά γυναίκα που δεν ήταν παρθένα. Και οι άλλες μου αρέσουν εννοείται, αλλά μόνο οι.. αγνές με αρρώσταιναν. I just wasn’t made for these times.
…Μπορεί να μην είναι αναγκαστικά a matter of times. Υπάρχει και η λύση …”Cat Stevens”.
Too late for me. Άσε που και οι μουσουλμάνοι με τίποτα δεν είναι what they used to be. Virtue signaling μιλάμε καί ξερό ψωμί.
Τη δημιουργικότητα πάντως του εν λόγω, το …conversion δεν την πολυβοήθησε.
Truth be told αυτό με το covnersion ποτέ δεν το κατάλαβα. Η θρησκεία δεν είναι κάτι που το επιλέγεις, τουλάχιστον όχι περισσότερο από το φύλο σου και την καταγωγή σου. But maybe it’s just me.
Όχι σύμφωνα με την αντίληψη του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο απ’ ότι θυμάμαι από κάτι φληναφήματα που είχα διαβάσει, προκρίνει ένα είδος θρησκειολογικής προσέγγισης στη θέση της παραδοσιακής “παρωχημένης” κατηχήσεως.
Και αν θυμάμαι καλά, το εν λόγω πουστριλίκι ξεκίνησε στα ’00s επί …Νέας Δημοκρατίας, δηλ. Μπουχέσα.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα το σχετικό βιβλίο της Β’ Λυκείου. Ούτως ή άλλος ο σκοπός του μόνο θρησκευτικός δεν ήταν.