“Οι τιμές στα τρόφιμα εκτοξεύονται σε παγκόσμιο επίπεδο μετά από ακραία κλιματικά φαινόμενα, επισημαίνει μελέτη του Barcelona Supercomputing Centre, πλήττοντας τους πληθυσμούς στις αναπτυσσόμενες χώρες αλλά και τα φτωχότερα στρώματα στα ανεπτυγμένα κράτη.
Τα συστήματα τροφίμων είναι ευπαθή σε περιβαλλοντικά σοκ, αναφέρει η έρευνα που συσχετίζει τη βραχυπρόθεσμη ραγδαία αύξηση των τιμών των τροφίμων με δεκάδες ακραία καιρικά φαινόμενα που συνέβησαν ως απόρροια της κλιματικής αλλαγής και της συνεχούς ανόδου της θερμοκρασίας.
Προηγούμενες μελέτες έχουν εξετάσει πώς οι υψηλές θερμοκρασίες οδηγούν μακροπρόθεσμα σε γενικό πληθωρισμό των τιμών των τροφίμων. Ωστόσο, η νέα έρευνα δείχνει ότι συγκεκριμένα είδη τροφίμων παρουσιάζουν επίσης πολύ πιο απότομες βραχυπρόθεσμες αυξήσεις που τροφοδοτούν τον πληθωρισμό.
Η τιμή του ελαιολάδου στην Ευρώπη εκτινάχθηκε κατά 50% πέρυσι μετά από παρατεταμένη ξηρασία στη νότια Ισπανία κατά τη διάρκεια του 2022 και του 2023.
Στην Ινδία, ένας καύσωνας τον περασμένο Μάιο ανέβασε τις τιμές των κρεμμυδιών κατά 89%, ενώ στην Κορέα οι τιμές του λάχανου εκτινάχθηκαν κατά 70% μετά τη ζέστη-ρεκόρ του καλοκαιριού.
Στην Ιαπωνία, οι τιμές του ρυζιού αυξήθηκαν κατά 48% τον Σεπτέμβριο μετά από ένα κύμα καύσωνα τον Αύγουστο σε ολόκληρη την περιοχή, ενώ στην Κίνα οι τιμές των λαχανικών αυξήθηκαν κατά 30%. Στην Καλιφόρνια, τα λαχανικά της Αριζόνα έκαναν άλμα 80% τον Νοέμβριο του 2022 μετά από ξηρασία.
Πολλά από τα καιρικά φαινόμενα πίσω από αυτές τις εκτοξεύσεις των τιμών «ήταν εντελώς πρωτοφανή από ιστορική άποψη», δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης Maximilian Kotz, σύμφωνα με τους Financial Times. Οι θερμοκρασίες ήταν «πολύ έξω από το εύρος που θα περιμέναμε σε ένα σταθερό κλίμα που δεν θα είχε επηρεαστεί από εκπομπές αερίου που οφείλονται στην ανθρώπινη παρέμβαση», είπε.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι αυξήσεις των τιμών των τροφίμων συχνά ακολουθούσαν τις ακραίες καιρικές συνθήκες για λίγους μόνο μήνες – ένα μοτίβο που οι ερευνητές προειδοποίησαν ότι είναι πιθανό να γίνει πιο συχνό καθώς εντείνεται η κλιματική αλλαγή.
Ωστόσο οι επιστήμονες προειδοποιούν εδώ και χρόνια ότι χρειάζονται επείγοντα μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, χωρίς ωστόσο να βρίσκουν ευήκοα ώτα στις παγκόσμιες ηγεσίες, που στην καλύτερη περίπτωση αρκούνται σε ευχολόγια”.
Το tour-de-force “δημοσιογραφικής” αχρειότητας συνεχίζεται αρκετά ακόμα στο ίδιο μήκος κύματος (εδώ, για όποιον επιθυμεί να το παρακολουθήσει μέχρι τέλους) .
Ούτε κουβέντα φυσικά περί περικοπών επιδοτήσεων στους αγρότες από την EU, με απαίτηση συμμόρφωσης σε “περιβαλλοντικούς στόχους”, η οποία συμμόρφωση αυξάνει το κόστος παραγωγής και τις τιμές των προϊόντων. Ή για τη σχέση των τιμών με το αυξημένο κόστος ενέργειας, με αποκλειστική υπαιτιότητα γι’ αυτό των ευρω-σαυράνθρωπων. Ή για παράγοντες όπως το ρωσο-ουκρανικό (δικής τους ξανά υπαιτιότητας) τα απίστευτα κονδύλια των 800 δισ για το …”ReArm Europe” και η καταστροφική των επιμέρους οικονομιών διαχείριση της πανδημίας, που απουσιάζουν εντελώς απ’ την αφήγηση.
Εν ολίγοις, η ενημέρωση από site όπως το “αντιπροσωπευτικό” in.gr είναι το ισοδύναμο του να κάθεσαι και να παρακολουθείς, μοιραίος και άβουλος, την πιο βάρβαρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που μπορείς να διανοηθείς. Με τη διαδικασία παρόλα αυτά να αποτελεί ένα είδος μονόδρομου (…με μέτρο, εννοείται). Γιατί σε ένα κόσμο υπό …ολική αναδιαμόρφωση, άνευ “ενημερώσεως”, δεν ξέρεις κυριολεκτικά τι, και από που θα σου έλθει.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εντωμεταξύ μπαίνω βιαστικός – και με.. ολόσωμη ενδυμασία – το μεσημέρι σε ημιυπαίθριο μανάβικο της γειτονιάς μου. Αντί καλησπέρας ο ιδιοκτήτης με κοιτάζει καχύποπτα και μου λέει “την αντέχεις βλέπω φίλε τη ζέστη”. “Ε είμαι λίγο αφρικάνικης νοοτροπίας” του λέω χαμογελώντας. Αυτός με κοιτάζει γουρλώνοντας τα μάτια, λες και του είπα ότι βιάζω μωρά. “Εξάλλου δεν είναι και τόσο ζεστά σήμερα” συνεχίζω με την εντύπωση ότι θα τον ηρεμήσω “από αύριο λένε ότι θα χτυπήσει σαραντάρια”.”Γιατί σήμερα τι έχει δηλαδή!?” μου απαντάει εχθρικά. “Δεν πάει καλά ο άνθρωπος” λέω από μέσα μου και κόβω τη συζήτηση. Πήρα δύο ντομάτες και τέρμα. Έχει κι αλλού πορτοκαλιές.
Το έχω προσέξει κι εγώ, κι ας έχω περιορίσει την κυκλοφορία μου στο μίνιμουμ, ιδίως στην Αθήνα. Όλοι είναι έτοιμοι να αρπαχτούν για ψύλλου πήδημα, ή και χωρίς αυτό.
Τσεκάροντας κάποια στιγμή τα ποσοστά των “ψυχικά διαταραγμένων” τα τελευταία 10 χρόνια απ΄ τον Π.Ο.Υ., όχι ότι δίνω ιδιαίτερη βάση, είχα δει πάντως εντυπωσιακή αύξηση αυτών. Βασικές αιτίες, you guessed it, η “πανδημία”, η “κοινωνική απομόνωση” και τα οικονομικά προβλήματα. Προσωπικά θα πρόσθετα, ή μάλλον θα προέκρινα, το ανελέητο κούρδισμα επί εικοσιτετραώρου βάσεως από τα (σόσιαλ) μίντια. Η αποστολή τους έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία.
Αν πάντως τα ποσοστά των καταγεγραμμένων / λαμβανόντων “θεραπεία” είναι εντυπωσιακά αυξημένα – μιλάμε για καμιά 25ρια τοις εκατό μέσα σε μια δεκαετία – φαντάζεται κανείς τι κυκλοφορεί εκεί έξω, στο …γενικό πληθυσμό.
Theyre crazy alright.
Μιλάμε ότι άτομα όπως ο ημίθεος Romero (The Crazies – 1973) και ο …ισόθεος Cronenberg (Rabid – 1977) τα έχουν πει όλα σε χρόνο τελείως ανύποπτο.
Δεν το συζητάμε. No one really understood them back then and rightly so. Κρόνενμπεργκ εντωμεταξύ έχω να δω από φοιτητής (Dead Ringers) and I’m in a bad need of refresh.
Νομίζω ότι εγώ και η τότε κομπανία μου μια χαρά τους καταλαβαίναμε από τότε (late ’70s τα είδαμε ως έφηβοι) πέρα απ’ το ότι τα καραγουστάραμε. Για να μη μιλήσω για τη literally life changing experience του ‘Dawn Of The Dead’ του Ρομέρο. Μια απο τις μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις που έχω φύγει από το σινεμά παραπατώντας.
I envy you. Εγώ το είδα με μια δεκαετία καθυστέρηση στην τηλεόραση. Bad timing I guess.
…Εν τω μεταξύ μόλις πριν διάβαζα για τους θριάμβους που καταγάγει η ελληνική ομάδα πόλο γυναικών.
Έχω παρακολουθήσει 1 (ένα) αγώνα πόλο στη ζωή μου, στα early ’90s στη Χίο, όπου αποτελεί εύλογα big issue. Αυτό που μου έχει μείνει είναι η στατικότητα του αθλήματος (I suppose it grows on you) και η κυρίαρχη παροτρυντική ιαχή καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς : “ΚΟΛΥΜΠΑ!”
Μάλλον είναι κι αυτό σημάδι των καιρών. Ανοίγω καθημερινά το google και μου παρουσιάζει ως κορυφαίες αναζητήσεις κάτι αγώνες και αθλητές του τένις και του πόλο. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι συγκεκριμένες δραστηριότητες ως θέαμα. Έχω αρχίσει να νοσταλγώ την ποδοσφαιρική καφρίλα της δεκαετίας του 80. Στο πόλο δεν βλέπεις καν τα σώματα των γυναικών. Παρεμπιπτόντως το μοναδικό γυναικείο αθλητικό γεγονός που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου ήταν στους Ολυμπιακούς του 2004. Χάντμπολ γυναικών Ουκρανίας-Δανίας. Αφενός με τον κουμπάρο μου δεν βρίσκαμε εισιτήρια για κάτι καλύτερο, αφετέρου.. για ευνόητους λόγους.
Γενικώς το Πόλο είναι σα να βλέπεις Subbuteo μέσα σε κολυμβητική πισίνα.
Ως προς τα σώματα δεν μπορω να μην πω την κακία μου ότι ειδικά εδώ …ευτυχώς που δεν τα βλέπεις.
Για την καφρίλα του ’80 ούτε συζήτηση, γιατί …ήμουν κι εγώ εκεί, με Πανάθα στο ευρωπαϊκό του ’84-85 και γενικότερα.
Υποθέτω δεν έχεις πρόβλημα να προτάξω τη διήγησή σου του περιστατικού με το μανάβη, σε μια “βαρυσήμαντη” ανάλυση που έγραψα απ’ αφορμής της.
Use it at will.