Παραδείγματα, αλληλοσυμπληρούμενα, της πιο αισχρής αντιστροφής πραγματικότητας, δημοσιευμένα την ίδια μέρα, στο ίδιο “ενημερωτικό μέσο” (in.gr).
Οι δραματικοί τόνοι επίκλησης ενός ανύπαρκτου κινδύνου (ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή), επικουρούμενοι από γκροτέσκα ψέμματα, συνυπάρχουν με το εξ ίσου ή μάλλον έτι χυδαιότερο …debunking των “θεωριών συνωμοσίας” περί απειλής που αντιπροσωπεύει για τον κόσμο της εργασίας η επέλαση της A.I.
Απειλής για την οποία προειδοποιούν μερικά από τα επιφανέστερα μυαλά στο χώρο …της Τεχνητής Νοημοσύνης. Σ’ αυτούς προφανώς αναφέρεται σαν σε “ειδικούς” (σε εισαγωγικά) ο “δημοσιογράφος”.
Ανάμεσά τους ο Geoffrey Hinton, “νονός της A.I.” ο οποίος προειδοποιεί μεταξύ άλλων για τα ακόλουθα:
Η προηγμένη AI θα μπορούσε να αποτελέσει υπαρξιακή απειλή για την ανθρωπότητα. Εάν τα συστήματα AI γίνουν υπερβολικά ισχυρά και αυτόνομα, μπορεί να αρχίσουν να παίρνουν αποφάσεις …μη ευθυγραμμισμένες με τα ανθρώπινα συμφέροντα, καθώς (μέσω της ομολογημένα από τους ειδικούς ακατανόητης διαδικασίας του deep learning) θα μπορούσαν να αναπτύξουν στόχους τελείως απρόβλεπτους, ακόμα και για τους δημιουργούς τους.
Η ικανότητα της AI να παράγει όλο και πειστικότερο deepfake περιεχόμενο απειλεί με οριακή υπονόμευση τα τελευταία υπολείμματα εμπιστοσύνης στα ΜΜΕ, τα social media και τις ίδιες τις έννοιες της δημοκρατίας και της κοινότητας.
Η ταχεία ανάπτυξη της AI μπορεί να οδηγήσει σε αυτοματοποίηση θέσεων εργασίας, μαζική ανεργία και διευρυμένη κοινωνική ανισότητα.
(Visited 107 times, 107 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Στην πραγματικότητα η ανάπτυξη της ΤΝ αποτελεί το βασικότερο λόγο που “εγκαταλείφθηκαν” οι πολιτικές της κλιματικής αλλαγής. Ένας μοντέρνος υπερυπολογιστής καταναλώνει το ρεύμα που καταναλώνει συνολικά μια πόλη στο μέγεθος της Πάτρας εκλύοντας αντίστοιχες ποσότητες θερμότητας και απαιτώντας για την ψύξη του ανάλογες ποσότητες νερού. Από τη στιγμή που η ΤΝ ορίζεται ως βασική προτεραιότητα, οι ανησυχίες για την υπερθέρμανση του πλανήτη μπαίνουν αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα.
Παρομοίως οι πολιτικές της πανδημίας εγκαταλείφθηκαν λόγω της προτεραιότητας που δόθηκε στον πόλεμο της Δύσης ενάντια στη Ρωσία. Δεν είναι ότι ξαφνικά τα ερπετά κατάλαβαν το λάθος τους και βάλανε μυαλό. Πραγματικός εχθρός του κακού είναι μόνο το χειρότερο.
Εννοείται ότι συμφωνώ σε όλα. Αυτά όμως που εμείς τα έχουμε επισημάνει εν τη γενέσει τους, για τα ελληνικά media είναι συνωμοσιολογκές θεωρίες ψεκασμένων.
Αυτό που δε νομίζω ότι μαζεύεται, ή μάλλον, πλέον, είμαι σίγουρος για το αντίθετο, είναι η δρομολογημένη πτώση της κουλοκυβέρνησης. Απλώς ψάχνω να βρω κάποια επιβεβαίωση της εντύπωσής μου περί Σαμαρά ως προωθούμενης λύσης. Γιατί σε περίπτωση μη ισχύος αυτού του σεναρίου, το εναλλακτικό περιλαμβάνει “τσιμπούκια ο Τίγρης” as in : δέσιμο χειροπόδαρα μέσω “σκανδάλων” – επανάληψη εποχής μνημονίων, ενώ ταυτόχρονα οι Τουρκαλάδες μας παίρνουν κυριολεκτικά το σκαλπ (σύμφωνα με τελευταία εξέλιξη, ετοιμάζουν νέο μνημόνιο τύπου τουρκολοβικού, αυτή τη φορά με τον Αλ Τσογλάνι).
Εξακολουθώ να μη βλέπω με ποιο τρόπο θα μπορούσε να πάρει τη θέση του Κούλη ο Σαμαράς. Ή γιατί θα επιθυμούσαν κάτι τέτοιο τα eurolizards ή ακόμα και ο Τραμπ. Η θεωρία του Ισραήλ δεν με πείθει καθόλου – και όχι μόνο λόγω των “αντισημιτικών” μου αισθημάτων. Κατά τη γνώμη μου εκφράζει απλώς τους ευσεβείς ή ασεβείς πόθους των εγχώριων “πατριωτικών” κύκλων που δεν πτοούνται όσες φορές κι αν διαψευσθούν. Δεν μπορώ φυσικά να γνωρίζω αν θα γίνουν πρόωρες εκλογές ούτε όμως και βλέπω σε αυτές κάποια θετική προοπτική.
Οι οποίοι πατριωτικοί κύκλοι στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν Μητσοτάκη δαγκωτό.
Έτσι απλά, δεν υπάρχει άλλη λύση έκτακτης ανάγκης απ’ τον εν λόγω Σαμαρά. Δεν υπάρχει άλλος στοιχειωδώς ικανός και διαθέσιμος. Αν δεν ισχύ(σ)ει το συγκεκριμένο σενάριο, τότε (κατά πως το ‘λεγε ο Mitsotakis senior) …θα πάμε σε ανωμαλία.
Κατά τη δική μου σταθερή άποψη, το Ισραήλ είναι μονόδρομος. Οσο για κάτι “αναλυτές” που περιέρχονται τα κανάλια καγχάζοντας, χωρίς κουβέντα για την ταμπακιέρα ( = διαμορφούμενες συνθήκες με Τουρκία, τι ακριβώς εναλλακτική έχουμε), μη χάνοντας ευκαιρία να καγχάσουν και με τους “δήθεν πατριώτες, που περιμένουν σωτηρία απ’ το Ισραήλ”, θεωρώ ότι είναι κρυφο-ΕΛΙΑΜΕΠ τουλάχιστον.
Δεν γνωρίζω τους εν λόγω αναλυτές, ούτε τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, αλλά η αλήθεια είναι ότι ένα σχετικό δούλεμα το σηκώνουν οι “πατριωτικοί” κύκλοι. Και μόνο η σιγουριά τους για τη δημιουργία κουρδικού κράτους που θα έκοβε την Τουρκία στα δύο – οι κούρδοι εντωμεταξύ συνθηκολόγησαν – αρκεί για να τους θεωρήσει κανείς γραφικούς. Επικίνδυνα γραφικούς.
Όσο για την “εναλλακτική” στην πολυδιάστατη τουρκική εκτατικότητα: είκοσι χρόνια τουλάχιστον σκληρή δουλειά σε όλους τους τομείς χωρίς να σηκώσουμε κεφάλι και ύστερα βλέπουμε. Που αποτελεί φυσικά επιστημονική φαντασία. Οπότε γυρνάμε στις μαγικές λύσεις καί στους από μηχανής θεούς.
Όποιος δηλώνει σίγουρος για ο,τιδήποτε, ιδίως για τέτοια θέματα, σηκώνει όντως δούλεμα. Το ζήτημα είναι ότι οι συγκεκριμένοι ασκούντες το δούλεμα, επιδεικνύουν …μεγαλύτερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Την στιγμή μάλιστα που, στο σκεπτικό των άλλων (βαθυστόχαστο, απλοϊκό, εντελώς ηλίθιο, whatever – ένα σκεπτικό υπάρχει πάντως) δεν αντιπαραθέτουν τίποτα πέρα απ’ το “κράτος δολοφόνο” και τους “Τούρκους και Ισραηλινούς που θα τα βρούνε”.
Επαναλαμβάνω και πάλι ότι δεν γνωρίζω τους εν λόγω αναλυτές, από αυτά που λες όμως φαίνεται να υιοθετούν απόψεις που είχα εκφράσει εδώ σε ανύποπτο χρόνο. Σαν πολλοί να με κλέβουν τώρα τελευταία!😋
Αυτές οι απόψεις, ιδιαίρετα οι περί “Ισραήλ – κράτους δολοφόνου με το οποίο είναι …ανήθικο να συνεργαζόμαστε” και περί “Εβραίων και Τούρκων που είναι έτοιμοι να τα ξαναβρούν” είναι ευρύτατα διαδεδομένες όπως και οι αντίθετές τους (οι “δικές μου” ας πούμε).
Αυτό που δε βλέπω να γίνεται είναι μια …διαλεχτική αντιπαράθεση απόψεων. Συνήθως, ή μάλλον ανεξαιρέτως, η ανάπτυξή τους γίνεται (στο πνεύμα της εποχής) ανάμεσα σε άτομα που συμφωνούν σε όλα, για τα αυτιά ενός ακροατηρίου που συμφωνεί και αυτό σε όλα a priori, και με τους διαλόγους να φέρνουν σε Χιούη-Λιούη-Ντιούη που τελειώνει ο ένας τη φράση του άλλου.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Να υποθέσω ότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν τη δημόσια αντιπαράθεση γιατί δεν αντέχουν να εκτεθούν σε κοινή θέα παραδεχόμενοι ότι …έκαναν λάθος; τελείως “μη αντρικό” μου φαίνεται (A SEXIST WOULD SAY!), αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ και άλλη αιτία.
Παρεμπιπτόντως τα πρόστιμα της ΕΕ για τα οποία γίνεται τόσος ντόρος, αποτελούν ψωμοτύρι εδώ και δεκαετίες, χωρίς να ενοχλείται κανένας. Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις είναι στην πραγματικότητα δώρον άδωρον, αφού τα eurolizards τις παίρνουν πίσω στο πολλαπλάσιο με τη μορφή καταδικαστικών αποφάσεων και προστίμων. Με άλλα λόγια το καινούριο τζιπ του Μήτσου του τσοπάνη το πληρώνουμε συστηματικά εσύ κι εγώ.
Για τα πρόστιμα δεν ξέρω, καθότι δεν το παρακολουθώ, για να το λες έτσι θα’ναι.
Το πρόβλημα πάντως σήμερα, όπως και κάθε φορά που “πρέπει” να υπάρξει κάποιο πρόβλημα (ή επιτυχία, for that matter), είναι επικοινωνιακής φύσεως.
Τα περί κράτους δολοφόνου είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα για να δούμε τους λόγους της αγεφύρωτης διαφωνίας των δύο “παρατάξεων”. Οι όψιμοι “αντισημίτες” αντιπαθούν το Ισραήλ γιατί σκοτώνει αμάχους. Οι όψιμοι “σιωνιστές” το αγαπούν.. για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Σκοτώνει μουσουλμάνους, άρα είναι καλό. Πρόκειται για δύο αντίθετες ηθικές. Τα περί εθνικού συμφέροντος είναι απλές προφάσεις. Το εθνικό συμφέρον υπηρετεί αυτός που κάνει σωστά τη δουλειά του. Στην Ελλάδα δηλαδή κανένας.
Με άλλα λόγια οι απόψεις αυτές ικανοποιούν ως επί το πλείστον ψυχολογικές ανάγκες. Περισσότερα λένε για το άτομο που τις υιοθετεί παρά για το υποτιθέμενο αντικείμενό τους.
Δεν τίθεται συνεπώς θέμα σωστού ή λάθους. Και δε μιλάω μόνο για την πολιτική. Ο λόγος που σταμάτησα να γράφω σε τεχνικά σάιτ ήταν ότι έπρεπε καθημερινά να υφίσταμαι προσωπικές επιθέσεις επειδή ο άλλος διαφωνούσε στο ζήτημα πχ των καλωδίων. Μιλάμε τώρα για σκοτωμούς, έβγα έξω να τα πούμε αν είσαι άντρας και τα σχετικά. Η αντιπαράθεση για το “κράτος δολοφόνο” κινείται συγκριτικά σε πολιτισμένα επίπεδα!
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον δεν υπάρχει θέση για εναλλακτικές τοποθετήσεις. Ό, τι και να πει κανείς, θα ερμηνευτεί από την οπτική της εκάστοτε ιδεολογίας. Και στις περισσότερες περιπτώσεις δικαίως. Αν τώρα μαζί με τα ξερά καίγονται και μερικά χλωρά.. ποιος ενδιαφέρεται μέσα στην έξαψη της πυρκαγιάς?
Από κάτι τέτοια έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος αποτελεί παραίσθηση καί όχι τόσο από τις θεωρίες του Παρμενίδη και τα παράδοξα του Ζήνωνος. Βασικά δεν υπάρχει κοινός κόσμος. Ο καθένας είναι στον κόσμο του. Οι λεγόμενες “παρατάξεις” είναι απλώς περιστασιακές ομαδικές παραισθήσεις.
Περιστασιακές γιατί βασίζονται στη γλώσσα και όχι στην εμπειρία. Επεα πτερόεντα δηλαδή.
“Δυστυχώς για όλους μας” είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω.
Άσε που ως προς τις περιστασιακές παραισθήσεις το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο : βασίζονται σε έπεα πτερόεντα, αλλά σε (σοσιαλμιντιακό) πλαίσιο έτσι δομημένο, ώστε μέσα του να “αποκτούν” τη βαρύτητα του “scripta manent”. Είναι η πορδή ας πούμε, αλλά παραδομένη στην αιωνιότητα σε παραγωγή Phil Spector. Ο “πολίτης” – “ηθοποιός” – φτωχομπινές – legend in his own mind, συμμετέχει στα τεκταινόμενα για τη συμμετοχή και μόνο, με την όποια “ζέση” να αφορά αυτό που έχει ο ίδιος λαμβάνειν (ουσιαστικά δηλ. τίποτα απολύτως).
In any case, ως προς το Ισραήλ, χωρίς να υπεισέλθω στο ίδιο το γεγονός της γενοκτονίας και τους αστερίσκους που τη συνοδεύουν, αρκούμαι στο ότι ένας προς έναν, σχεδόν ανεξαιρέτως, οι “Ευρωπαίοι εταίροι” έχουν να επιδείξουν παρελθόν (μέχρι και λίαν πρόσφατο) που μπροστά του ωχριούν τα αίσχη του Ισραήλ στη Γάζα. Υπό την έννοια ότι για τους “εταίρους” δεν υφίσταται καν το άλλοθι κάποιας απειλής η επίθεσης.
Το περίεργο με το Ισραήλ είναι ότι εντός της χώρας δεν υπάρχει αντίθετη άποψη. Κανένας δεν διαφωνεί με την εθνοκάθαρση καθεαυτήν. Μικροδιαφωνίες υπάρχουν μόνο σε πρακτικές λεπτομέρειες που σχετίζονται με την τύχη των ομήρων. Σε άλλες χώρες πάντα υπάρχουν διαφωνούντες, εθνοπροδότες, whatever. Εκεί τίποτα. Kinda freaky.
Υπάρχουν διάφορες ομάδες Ισραηλινών που διαφωνούν, δεν αντιπροσωπεύουν κάποιο σοβαρό ποσοστό βέβαια.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνά κάποιος την ιδιαιτερότητα, ή μάλλον τη μοναδικότητα αυτού του κράτους : οι τύποι, όχι τώρα αλλά από καταβολής του, είναι κυριολεκτικά στην τσίτα 24/7, πάντα με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Αμφιβάλλω αν οι άποικοι του Άρη, αν υπάρξουν, θα βρίσκονται σε τέτοια εγρήγορση.
Εκτός (πολλών) άλλων, το Ισραήλ είναι ευάλωτο σε ένα και μόνο ατομικό χτύπημα, το θέμα (του Ιράν) δηλ. γι’ αυτούς δεν είναι ακριβώς to fuck around.
Γενικά, κάποιος με αντισημιτικά αισθήματα και ταυτόχρονα συνωμοσιολογικές τάσεις, θα μπορούσε να πλάσει μια θεωρία περί Εβραίων που προσπαθούν να μετατρέψουν τον πλανήτη σε απέραντο Ισραήλ, καλλιεργώντας μόνιμo σασπένς, σοκ και δέος σε οικουμενική κλίμακα.
Να πω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάθονται οι άνθρωποι αυτοί ακόμα εκεί. Εγώ στη θέση τους θα είχα φύγει ASAP. Και δεν είναι ότι δεν έχουν τα μέσα ή την έξωθεν υποστήριξη. Από την άποψη αυτή μου θυμίζουν λιγάκι τους γύφτους. Κανένας τους δεν θέλει να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι no matter what other people say. Ασε που αμφότεροι θεωρούν εαυτούς ως άλας της γης.
Ε, υπάρχει μια “μκρή” διαφορά απόστασης του περί “άλατος της Γης” από την πραγματικότητα!
Επαναλαμβάνω : είμαι φαν των Εβραίων, εκτός των άλλων και για πολιτιστικούς λόγους. Οι μισοί + απ’ τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, Εβραίοι είναι.
Η ιστορία των διωγμών των Εβραίων δεν είναι ακριβώς αστείο. Και φυσικά ο “αντισημιτισμός” ως γνωστόν δεν ξεκινάει με τον κυρ-Αδόλφο. Το αντιεβραϊκό όργιο του 19ου αι., ιδίως στη Ρωσία, δεν ξέρω πόσο θα υπολειπόταν σε υποβλητικότητα εκείνου του 20ου, αν υπήρχε αντίστοιχη επικοινωνιακή κάλυψη. Για να μην πω ότι άνθρωποι όπως ο …Ντοστογιέφσκι himself (επί ρωσικού εδάφους) εξέφραζαν χονδροειδή αντιεβραϊκά αισθήματα.
…για να μη παραβιάσουμε ανοιχτές πόρτες μιλώντας για “Αμερικάνους”.
Αυτό που θελω να πω είναι ότι οι “γενοκτονικές πρακτικές” του Ισραήλ είναι ασόβαρο επιχείρημα, ειδικά όταν μπορεί να χρησιμεύσει ως σύμμαχος εναντίον ξασσαλωμένων υπανθρώπων όπως οι υπήκοοι του ΡΤΕ.
Χωρίς να θέλω να σε προσβάλω😇 αμφιβάλλω αν υπάρχει μεγαλύτερος θαυμαστής του εβραϊκού πολιτισμού από μένα. Της εβραϊκής πολιτικής.. not so much.
Μα και ο ρατσισμός γενικά δεν θεωρούνταν ως κάτι κακό μέχρι την ήττα του Χίτλερ. Μεταπολεμικά βέβαια δρυός πεσούσης κτλ.