Το πνεύμα, θαυμαστικό κατά κανόνα, που διέπει τις συζητήσεις γύρω απ’ το χτύπημα των Αμερικανών στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν είναι το ίδιο που διέπει την ενημέρωση στο σύνολο της: ποσοτικοποίηση.
“Οι αεροπορικές επιδρομές έλαβαν χώρα στις 22 Ιουνίου 2025, μεταξύ 22:40 και 23:05 GMT (02:40-03:05 ώρα Τεχεράνης), 125 αμερικανικά στρατιωτικά αεροσκάφη συμμετείχαν στην επιχείρηση, συμπεριλαμβανομένων 7 βομβαρδιστικών B-2 Spirit stealth, 14 βόμβες GBU-57 Massive Ordnance Penetrators (MOP), γνωστές ως «bunker busters», βάρους 13.600 κιλών (30.000 λίβρες) η καθεμία, ρίχτηκαν στη μονάδα Fordow, 2 βόμβες GBU-57 ρίχτηκαν στη μονάδα Natanz, 24+ κρουζ missiles Tomahawk εκτοξεύτηκαν από υποβρύχιο στη μονάδα Isfahan”.
Στοιχεία όπως τα παραπάνω απορροφώνται άπληστα απ’ τον διψασμένο για ενημέρωση “πολίτη”, άσχετα αν αδυνατεί να προβεί σε αποτίμησή τους, συγκρίνοντας τα πχ. με ομοειδείς περιπτώσεις – αγνοώντας αν υπάρχουν καν τέτοιες.

Το φαινόμενο παρουσιάζει ενδιαφέρον καθότι απαντάται σχεδόν παντού (να μην ξενάμε τις αποτιμήσεις δίσκων με βάση τις πωλήσεις τους, ή συναυλιών με βάση τους τόνους καλωδίου / αριθμούς γιγαντοοθονών που χρησιμοποιήθηκαν σ’ αυτές) …Εκτός απ’ τις περιπτώσεις όπου θα έπρεπε : πέρα πχ. από κάποιες παραθέσεις στοιχείων, χονδροειδώς παραποιημένων και εύκολα αντιστρέψιμων, η εκστρατεία “ενημέρωσης” για το κλίμα διεξάγεται δια της ατέρμονης επανάληψης βαρυσήμαντων λέξεων & φράσεων, με σκοπό την υπνώτιση / εκφοβισμό του κόσμου (φωτό : με το που ανέβηκε λίγο η θερμοκρασία, οι ξεφτιλαίοι έχουν λυσσάξει…)
Εκεί όμως που συντελείται το αληθινό όργιο είναι το …μεταναστευτικό, η αναθέρμανση του οποίου επιχειρείται ήδη :
(η συνέχεια από κείμενο του 2019, δημοσιευμένου στο blog – εδώ)
…Εκεί αίφνης, οι υπολογισμοί εγκαταλείπονται και αφήνεται να διαλάμψει το συναίσθημα …Ουδείς απ’ τους “ανθρωπιστές” πολιτικούς, δημοσιογράφους και καλοπληρωμένους αλληλέγγυους, μπαίνει στον κόπο να απαντήσει : Πόσους ακριβώς, έστω περίπου, μετανάστες μπορεί να δεχτεί μια χώρα 10.000.000 κατοίκων και 1.000.000 ανέργων, που προσπαθεί να βγει από δεκάχρονη οικονομική κρίση; Κάποιου είδους μελέτη δεν θα έπρεπε να έχει εκπονηθεί, με δείκτες και συντελεστές που θα έδιναν ένα τόνο ρεαλισμού στις συζητήσεις; *

Όταν πρόκειται για τον “καθημαγμένο” πολίτη, τα νούμερα έρχονται με σπουδή να ψαλιδίσουν διεκδικήσεις και ελπίδες, προσγειώνοντάς τον στην ψυχρή πραγματικότητα. Όταν πρόκειται για τον καλό μας μετανάστη, ξεκινάει αίφνης ένα αφήγημα που μας ταξιδεύει στη “χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου” …κάπου ανάμεσα σε Βασιλάκη Καΐλα και Νίκο Ξανθόπουλο.

Ας πούμε ότι έχουμε μια περιοχή όχι αραιοκατοικημένη, με πληθυσμό 90.000 χιλιάδων, οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την αγροκαλλιέργεια. Εάν φορτώσεις σ’ αυτήν τη περιοχή …20.000 επιπλέον, πού θα χωρέσουν ακριβώς; τι δουλειές θα κάνουν, πως θα τραφούν; Υπάρχει άλλο σενάριο επιβίωσής τους, απ’ το να εκτοπίσουν τελικά κάποιους αυτόχθονες; Ή “έστω” να υποβαθμίσουν τη ζωή τους; 
Οι αριθμοί δεν έχουν διαλεχτεί τυχαία: ισχύουν για τη Λέσβο.

Και ας αφήσουμε το θηριώδες ζήτημα, που καραδοκεί πίσω απ’ τα απλά και τα στοιχειώδη: το της “συμβατότητας” αυτών των ανθρώπων …όχι μόνο με μας, αλλά και μεταξύ τους.

* …γιατί μπορεί τελικά να αντέχουμε άλλες εκατό ή διακόσιες χιλιάδες, ή κι ένα εκατομμύριο – δεν είμαι ειδικός, δεν ξέρω. Άλλωστε, άκουσα πρόφατα την Σώτη Τριανταφύλλου να λέει [ως ειδικός;] σε κάποιο πάνελ ότι “οι μετανάστες δεν είναι τόσοι πολλοί”. Προσθέτοντας ότι “έχουν κάνει μεγάλη διαδρομή για να έρθουν εδώ …δεν μπορείς να έτσι απλά να τους διώξεις”, και ότι “πρέπει να καταγράφονται και να αφήνονται ελεύθεροι, …υπό τον όρο να σέβονται τους νόμους του κράτους”…