“Η εξάλειψη του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν” δείχνει όνειρο απατηλό, δεδομένου του ότι το Fordow, βασική εγκατάσταση εμπλουτισμού ουρανίου της χώρας, βρίσκεται σε τεράστιο βάθος (εκατοντάδες μέτρα), μεγαλύτερο του βεληνεκούς διάτρησης των διαθέσιμων (US exclusively) όπλων. Όπερ σημαίνει ότι τυχόν τέτοια εξέλιξη ακολουθείται από ποικιλία σεναρίων : οι ΗΠΑ-Ισραήλ πανηγυρίζουν για την καταστροφή του προγράμματος / οι Ιρανοί για τη διάσωσή του, το της διάσωσης διακλαδιζόμενο σε “ψέμα” και “αλήθεια”, με την τελευταία περίπτωση μη εξακριβώσιμη παρά με ανατροπή κυβέρνησης…
…Η οποία απ’ όλους τους αναλυτές χαρακτηρίζεται “μείζονος δυσκολίας”, έως και αξεπέραστης, με το επιχείρημα, ακολουθούμενο από πληθώρα παραδειγμάτων, ότι “ποτέ στην ιστορία δεν έχει σημειωθεί αλλαγή καθεστώτος από απόσταση”. Αυτό ακούγεται αρκετά περίεργο, δεδομένου του ότι το πλέον ισχυρό αντεπιχείρημα προέρχεται από την ιστορία …του Ιράν : Ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης Μοσαντέκ, στην οποία έχουμε αναφερθεί πλειστάκις με άλλες αφορμές. Η εξ αποστάσεως ανατροπή της δεν θεωρείται από κανέναν “θεωρία συνωμοσίας” : αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA έχουν επιβεβαιώσει ότι η Επιχείρηση Αίας (Operation Ajax), οργανώθηκε από την CIA και την MI6. Ο Μοχάμεντ Μοσαντέκ, πρωθυπουργός του Ιράν, αποφάσισε να εθνικοποιήσει την πετρελαϊκή βιομηχανία το 1951, πράγμα που δημιουργούσε πρόβλημα στην αδηφαγία των δυτικών δυνάμεων, ιδίως της Μ. Βρετανίας, που έχανε τον έλεγχο της Anglo-Iranian Oil Company. Η επιχείρηση περιέλαβε προπαγάνδα, χρηματοδότηση αντικυβερνητικών ομάδων, δωροδοκίες αξιωματούχων και πρόκληση αστάθειας μέσω κινητοποίησης διαδηλώσεων (!). * Το πραξικόπημα οδήγησε στην ανατροπή του Μοσαντέκ και την επαναφορά στην εξουσία του Σάχη Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί …φιλικότερου προς τα δυτικά συμφέροντα. Κάτι αντίστοιχο δηλ. με τον υιό αυτού, Ρεζά Παχλαβί, που προωθείται σήμερα από τα παρασκήνια.
Το όνομα που ο Μ. Νετανιάχου έδωσε στην επιχείρηση, “Rising Lion”, παραπέμπει (πέρα από τις “βιβλικές αναφορές” για τις οποίες γίνεται λόγος) στο προ-επαναστατικό εθνικό σύμβολο του Ιράν, τη σημαία με το λιοντάρι και τον ήλιο, συνδεδεμένη φυσικά με το μοναρχικό καθεστώς του Σάχη και αποτελεί όχι ακριβώς έμμεσο μήνυμα προς τον ιρανικό λαό.
Αυτό που απομένει να δει κανείς είναι αν ισχύει το έτερο (όντως σοβαρό) επιχείρημα, περί “συσπείρωσης” του λαού εν καιρώ πολέμου γύρω απ’ την κυβέρνησή του. Αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τα περί “δυνατότητας δολοφονίας ανά πάσα στιγμή του Θρησκευτικού Ηγέτη” (Τραμπ), και του διαστήματος στο οποίο μπορεί να παραταθεί η επιχείρηση.
* Ο λόγος που έχω αναφερθεί στο γεγονός κατ’ επανάληψη είναι, ακριβώς, να δείξω το επίπεδο ευκολίας οργάνωσης τέτοιου είδους διαδηλώσεων (και …ακτιβιστικών δράσεων) σήμερα, 70 + χρόνια μετά.
The notion of “eliminating Iran’s nuclear program” appears to be an elusive dream, given that Fordow, the country’s key uranium enrichment facility, is buried at an immense depth (hundreds of meters), beyond the penetration range of available (exclusively U.S.) weapons. This implies that any such development would lead to various scenarios: the U.S. and Israel celebrate the program’s destruction, or Iran claims its survival, with the latter branching into “lie” or “truth.” The truth could only be verified through regime change, which analysts universally describe as “extremely difficult” or even insurmountable, citing numerous examples to argue that “no regime change has ever been achieved remotely.”
This claim seems odd, as the strongest counterargument comes from Iran’s own history: the overthrow of the Mosadegh government, which we have referenced multiple times in other contexts. This remote overthrow is not dismissed as a “conspiracy theory.” Declassified CIA documents confirm that Operation Ajax, orchestrated by the CIA and MI6, toppled Mohammad Mosaddegh, Iran’s prime minister, after he nationalized the oil industry in 1951, threatening Western interests, particularly Britain’s control over the Anglo-Iranian Oil Company. The operation involved propaganda, funding anti-government groups, bribing officials, and instigating instability through orchestrated protests (!) * The coup led to Mossadegh’s ousting and the reinstatement of Shah Mohammad Reza Pahlavi, who was more aligned with Western interests—akin to his son, Reza Pahlavi, now being quietly promoted.
The name “Rising Lion,” given by B. Netanyahu to the operation, alludes (beyond the reported “biblical references”) to Iran’s pre-revolutionary national symbol, the lion-and-sun flag, tied to the Shah’s monarchy, serving as a not-so-subtle message to the Iranian people.
What remains to be seen is whether the (indeed serious) argument about a nation “rallying” around its government during wartime holds true, especially considering claims like Trump’s about the “ability to assassinate the Supreme Leader at any moment” and the potential duration of the operation.
* The reason I’ve repeatedly referenced this event is to highlight how easily such protests (and activist actions) can be organized today, 70 + years later.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μιας και περί Σάχη ο λόγος, βάλε αν μπορέσεις ένα σχετικό κομματάκι!
https://youtu.be/3om9BYJpS7s?si=8ZCOZqpgr3CFn8_D
Εννοείται για το κομμάτι.
Για κάποιο λόγο το συγκεκριμένο μου φέρνει στο νου την ταλαίπωρη γυναίκα του Σάχη. Την πανέμορφη βασίλισσα Fawzia💝
Δε με εκπλήσσει αυτό που λες για τη συγκεκριμένη : είναι ένα είδος σικάτης, μακρινής (ή όχι τόσο) “εξαδέλφης” της Baerbock.
Τώρα όχι επειδή τη βρίσκω με μαντίλες και μπούργκες – είναι βέβαια κι αυτό – αλλά για μένα οι γυναίκες του Ιράν είναι οι ωραιότερες του κόσμου. Η Fawzia ήταν αιγυπτιοαλβανικής καταγωγής, but no problem with that.
Έχω εντοπίσει και εγώ …”ρατσιστικώ τω τρόπω” τις Ιρανές, με μαντήλες ή όχι. Όπως και τις Ισπανίδες και τις Αυστραλέζες, για διαφορετικούς λόγους αντίστοιχα.
…Εν τω μεταξύ επιβεβαιώνεται αυτό που …πρώτα γράφτηκε εδώ τις προάλλες 🤣 ότι δηλ. υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας Τραμπάκουλα – Ιρανών. Πράγμα που αφενός αποκλείει (;) κάτι “χοντρό” τώρα κοντά (ο Τραμπ λέει ότι θα αποφασίσει τι θα κάνει …σε δυο εβδομάδες) αφετέρου μεγαλώνει τις ελπίδες κάπως να ξεμπερδεύουμε “αναίμακτα”.
I certainly hope so. Ελπίζω επίσης να υπάρξει και δίαυλος επικοινωνίας του Τραμπούκου με τους Ισραηλινούς. Αμφίδρομος that is. Γιατί μόνο διαταγές παίρνει από το Νιάχου μέχρι τώρα ο loser.
Το άσχετο εντωμεταξύ, αλλά έβλεπα χτες το 20000 Λεύγες του 1954 με Κερκ Ντάγκλας κλπ – που είχα να δω από μικρός – και προσωπικά έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ από την ποιότητα και την πειστικότητα των υποθαλάσσιων (υποτίθεται) σκηνών. Πέραν του ότι βάζουν τα γυαλιά στα σύγχρονα cgi, κάνουν τη μεταγενέστερη σκηνοθεσία του man on the moon να φαίνεται.. well, αυτό που είναι!😁
Δεν τίθεται θέμα συζητήσεως. Και όχι μόνο στον κινηματογράφο. Μια ακρόαση ηχογραφήσεων της Blue Note ή της Verve απ’ τα ’50s και τα ’40s (με 1-2 μικρόφωνα!) θα έπρεπε να οδηγήσει, αν υπήρχε λίγη “τσίπα”, σε αθρόες παραιτήσεις (αν όχι αυτοκτονίες) σύγχρονων παραγωγών με τα σούπερ-ντούπερ ψηφιακά στούντιο των 194 καναλιών + .
Ή να συγκρίνουμε σύγχρονα cartoons, ακόμα και της Disney, με εκείνα της κλασικής της εποχής (Φαντασία, Χιονάτη etc) που γίνονταν στο χέρι;
By the way, έχω να το δω κι εγώ από μικρός και είναι καλή ιδέα να το τσεκάρω.
Έχεις απόλυτο δίκιο για τις ηχογραφήσεις των 40s και 50s. Από τα 60s άρχισε ήδη να χαλάει το πράγμα. Ίσως έφταιγε η μετάβαση στο στέρεο και στα πολλά κανάλια, ίσως η δουλική προσαρμογή των παραγωγών στις ραδιοφωνικές απαιτήσεις, η ποιότητα του ήχου πάντως των ηχογραφήσεων των 60s-70s είναι αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας των συνθέσεων.
Το Sgt Pepper’s για παράδειγμα ή το Ziggy Stardust είναι απίστευτα low-fi δίσκοι. Ο ήχος τους είναι τελείως ψεύτικος και πλαστικός. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι επρόκειτο για συνειδητή καλλιτεχνική επιλογή.
Σιγά μην ήταν συνειδητή καλλιτεχνική επιλογή. Εννοείται ότι οι τύποι θαμπωμένοι από τις “απεριόριστες δυνατότητες” του στούντιο (με την έννοια του hocus pocus), ξέχασαν τη βασική αποστολή του που είναι να αποδίδει ένα decent ηχητικό αποτέλεσμα.
…Και τα περισσότερα Genesis της πρώτης περιόδου πάντως, που είναι και τα αριστουργήματά τους, πάσχουν από ήχο. Με επικεφαλής το καρα-μπουκωμένο Foxtrot.
Γιαυτό εξάλλου στις πρόσφατες εκδόσεις τους επιχειρήθηκε remix από το ίδιο το συγκρότημα. Χαλάει λίγο το νοσταλγικό συναίσθημα, σίγουρα όμως ακούγεται καθαρότερο.
Τούτων δοθέντων, δεν έπαψα ποτέ να αγαπώ το Let It Be στην κλασική βερσιόν του (Θεού) Σπέκτορ, με τις χορωδίες και τις ορχήστρες, και να μου φαίνεται εντελώς φτωχομπινέδικη η εμμονή του μαλακο-Μακάρτνεϊ με την αποσπεκτοροποίηση, που τελικά την κατάφερε (“Let It Be Naked”, και καλά ας πούμε).
Δεν το συζητάμε. Τέτοιοι δίσκοι δεν αποτελούν απλώς έργα τέχνης αλλά και ιστορικά μνημεία. Mutatis mutandis είναι σα να χρωματίζεις τον Παρθενώνα για τον επαναφέρεις υποτίθεται στην αυθεντική του μορφή.
Όπως το λες ακριβώς.
Γενικά από τη στιγμή που εγκαταλήφθηκε η φυσιολογική διαδικασία της live ομαδικής ηχογράφησης, που άρχισαν το overdubs, το …special ηχητικό treatment, τα εφέ κτλ. επί των διαχωρισμένων καναλιών, το πράμα έγινε εμπάτε σκύλοι και αλέστε (“το στούντιο σαν όργανο” κτλ. κτλ.) Όχι ότι δεν υπήρξαν και ground breaking αποτελέσματα από δίπλα, τα οποία δε χρειάζεται να αναφέρω.
Η πλάκα είναι ότι διάφοροι master prog-rockers (βιρτουόζοι ούτως ή άλλως) ηχογραφούσαν το υλικό τους live. Πχ. το …The Lamb Lies Down On Broadway, αν έχεις το Θεό σου, έχει γραφτεί ολόκληρο, όχι at once βέβαια αλλά πάντως, live στο στούντιο.