Το σύντομο αλλά ενδιαφέρον βίντεο, απόσπασμα συζήτησης του B. Netanyahu με τον (από μια εποχή και μετά, ανεκδιήγητο ) Ben Shapiro, κυκλοφορεί στα social media, στο πλαίσιο συντονισμένης όπως φαίνεται επιχείρησης για την αποδόμηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού – πέρασμα του στην ιστορία ως “χασάπη της Γάζας”. Το θέμα θα ήταν ίσως και για μας απλό, αν δεν συμπεριλάμβανε ως παράμετρο τη σθεναρή αντίσταση του BN στα μεγαλοϊδεατικά σχέδια του κυρίου Erdogan. Τα οποία δείχνουν εναρμονισμένα με την πολιτική Trump να χρησιμοποιήσει την “φίλη και γείτονα” σε ρόλο επιτηρητή – εξισορροπητή δυνάμεων, επί μεσανατολικού …και ευρωπαϊκού εδάφους. Πετώντας εμάς στη θέση που έχει ετοιμάσει, με σύστημα και μέθοδο, η Μητσοτάκειος διακυβέρνηση : στο περιθώριο της ιστορίας. Ως προς τον κύριο Netanyahu, το “αστείο” είναι ότι μια πιθανή εκπαραθύρωση αποκλείεται να συμβεί χωρίς τις ευλογίες του λόμπι που διαμόρφωσε με τη σημερινή μορφή ο πατέρας του.
The short but interesting video, an excerpt from a discussion between B. Netanyahu and the outrageous from a certain point onward, Ben Shapiro, is circulating on social media, as part of what appears to be a coordinated effort to discredit the Israeli prime minister, branding him the “butcher of Gaza” in historical narratives. The issue would seem straightforward to us, were it not for the factor of BN’s staunch opposition to Mr. Erdogan’s grandiose plans. These plans align with Trump’s policy of using our “friend and neighbor” as a monitor and balancer of powers in the Middle East—and on European soil. Throwing us in the place which the “Mitsotakis administration”, has methodically prepared : the sidelines of history. As for mr. Netanyahu, the “funny thing” is that a potential ousting is unlikely to happen without the blessings of the lobby that was shaped, in its current version, by his father.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι γνωρίζω τη σωστή πλευρά της ιστορίας, αλλά.. μήπως ο ξαφνικός μας έρωτας για το Ισραήλ – και σε τι συγκυρία! – υπήρξε λιγάκι βεβιασμένος?
Από πλευράς μου τουλάχιστον κανένας έρωτας για το Ισραήλ – ακόμα λιγότερος για τους Παλαιστινίους, δια να εξηγούμεθα. Τα παραπάνω, διεπόμενα από μια σταθερή αποστροφή για τη διαφαινόμενη έτι περαιτέρω διείσδυση του Ισλάμ στη Δύση, εκ της οποίας το Ισραήλ καθίσταται de facto σύμμαχος. Η εντύπωση περί “έρωτα” οφείλεται κατά την άποψή μου στον υπερβάλλοντα ζήλο διάφορων υπερδεξιών/φασιστοειδών τύπου Άδωνι να εξιλεωθούν για τον καταγεγραμμένο αντισημιτισμό τους. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, όσοι επιτίθενται στην προοπτική σοβαρότερης συνεργασίας με το Ισραήλ (και, πλέον, με Κύπρο, μια και η τελευταία προχώρησε μόνη της σε σύσφιξη σχέσεων, με εμάς να περιμένουμε τον “εύθετο χρόνο”) θα πρέπει να εξηγήσουν πώς θα αποφύγουμε τη μετατροπή μας σε Φινλανδία, αν όχι σε βιλαέτι ξανά των κωλότουρκων, ρόλο για τον οποίο μας έχει έτοιμους, δεδομένα πλέον, αυτή εδώ η κυβέρνηση.
Προς το παρόν δεν έχω να προσθέσω κάτι ουσιαστικό στα πολλά και διάφορα που έχω γράψει κατά καιρούς για τη συγκεκριμένη εκδοχή του Ισραήλ. Κατά τάλλα υπάρχουν πολλά που θα έπρεπε να γίνουν προτού φτάσουμε σε σημείο να προκαλέσουμε στα ίσα – όχι απαραίτητα πολεμικά – την Τουρκία, τα οποία στην καλύτερη περίπτωση θα χρειάζονταν δύο δεκαετίες τουλάχιστον. Με τους ρυθμούς και προς την κατεύθυνση που κινούμαστε βέβαια, το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ.
Αν η Κύπρος πάντως θέλει να προσδεθεί στο άρμα του Ισραήλ, με γεια της με χαρά της. Μόνο βάρος είναι για μας.
…Οι οποίοι προσδενόμαστε μια χαρά, σε λίγο και επίσημα, στο άρμα της μητέρας – Τουρκίας.
Κάτσε γιατί έτσι όπως πάμε ούτε η Τουρκία δεν θα μας θέλει στο τέλος!😄
Όντως, εμάς τι να μας κάνει; Αυτό που θέλει η Τουρκία είναι η “γαλάζια πατρίδα”, δηλ. το μισό Αιγαίο for starters. Από κει και πέρα το Ellada προόρισται να αποτελέσει ένα συνδυασμό “ιδανικού τόπου διακοπών” ως προς το νησιωτικό μέρος, και ιδανικού back-up disc Πακιστανών κ.ά. ως προς το υπόλοιπο.
Το βασικό μου πρόβλημα με τους κωλότουρκους είναι ακριβώς αυτό : ο ρόλος που ήδη παίζουν, και φιλοδοξούν να μεγιστοποήσουν, στην ισλαμική (…όχι και τόσο μαλακή) διείσδυση.
Και μόνο το γεγονός πάντως ότι, αντί να καταστρώσουμε μακροπρόθεσμο σχέδιο και να στρωθούμε συλλογικά στη δουλειά, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στον ένα ή στον άλλο από μηχανής Θεό – Ευρώπη, Αμερική, Ρωσία, Ισραήλ, you name it – χωρίς να πτοούμαστε από τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις, αρκεί για να μας καταστήσει διεθνώς άξιους περιφρόνησης.
Χώρες που ανέβηκαν τον ανήφορο σε βάθος δεκαετιών με κόπους και θυσίες – όπως η Κίνα και η Τουρκία – δεν κινδυνεύουν από περιστασιακές αναποδιές. Χώρες αντιθέτως που έχουν κάνει επιστήμη την αρπαχτή – ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε – είναι ανίκανες να επωφεληθούν σε βάθος χρόνου από περιστασιακές ευκαιρίες.
Εντωμεταξύ αυτό που είπα προηγουμένως για την Κύπρο (“μόνο βάρος είναι για μας”) αποκλείεται να μην το έχει σκεφτεί ο Τραμπ για το Ισραήλ. Αντικειμενικά μόνο προβλήματα του δημιουργεί.
Ούτε συζήτηση. Εμείς δεν είμαστε χώρα. Αν έπαιρνα πολύ στα σοβαρά “αυτά τα πράγματα” θα ντρεπόμουν – στα ίσια! – για την ελληνική μου υπηκοότητα.
Ως προς την Κύπρο, δεν έχουν σχέση οι δύο περιπτώσεις (Κύπρος – Ελλάδα, Ισραήλ – ΗΠΑ). Υπάρχει τεράστιο βάθος διαπλοκής Ισραήλ – αμερικανικοεβραϊκού λόμπι – αμερικανικής πολιτικής σκηνής. Οι κινήσεις τακτικής του Τραμπάκουλα προς Αραβία μεριά, λίαν προσοδοφόρες άλλωστε, ουδόλως επηρεάζουν τη συγκεκριμένη συνθήκη. Όλο αυτό στο φινάλε γίνεται με άξονα τα Abraham Accords. Ο DT εκτός απ’ τη Ρωσία επιχειρεί να απομακρύνει και τους Άραβες απο την Κίνα εν όψει της Νέας (ενεργειακής πλην άλλων) Εποχής και αυτό αποτελεί προτεραιότητά του. Τους Ισραηλινούς, όπως προκύπτει, τους θεωρεί δεδομένους έχοντας λάβει …εγγυήσεις.
Σίγουρα. Το σύνθημά του θα μπορούσε να είναι “make money not war!”🤑🤑