Αποστολή της Γιουροβίζιον δεν είναι άλλη απ’ τη γιουροβιζιονοποίηση των πάντων : από ερωτική μπαλάντα μέχρι φανκ και ελέκτρο, και από γκόθικ μέχρι ιντάστριαλ μέταλ, σύσσωμη η παλέτα μιας εκ βαθέων παρακμάζουσας “youth culture” παρελαύνει δίκην εκθέσεως απολιθωμάτων, για τα μάτια σας μόνο – ίσως καμιά φορά και για τα αυτιά μέσα από κάποιο glitch του συστήματος.
Η προσομοίωση εκτείνεται πέρα απ’ τα μουσικά υβρίδια, σε μια ψευδαίσθηση “απτή” σαν ψυχεδελική εμπειρία : τίποτα από όσα συμβαίνουν εδώ δεν είναι αληθινό : ο καλλιτέχνης στη σκηνή δεν είναι καλλιτέχνης αλλά εκπαιδευμένος σκύλος – ακροβάτης. Το κοινό που τον αποθεώνει δεν είναι music fans αλλά το Hitler crowd στο Reichstag. Οι φωνές των σχολιαστών (στα καθ’ ημάς, η τσαχπινοδιδακτική του κυρίου Καπουτζίδη και η τσαχπινοκουμανταδόρικη της κυρίας Κοζάκου) είναι εκεί για να υποδεικνύουν τον ενδεδειγμένο τρόπο αντίδρασης : άμα τη λήξει του χλιαροεναλακτικού άσματος απ’ τη Λιθουανία, ο κύριος Καπουτζίδης αισθάνθηκε την ανάγκη να απαγγείλει Καρυωτάκη…

Οι “ψηφοφόροι” πάλι, δεν ψηφίζουν με μουσικά κριτήρια (τα οποία ούτως ή άλλως δεν διαθέτουν), αλλά με πατριωτικά, πολιτικά κοκ. Τα οποία, ξανά στο πλαίσιο της ψευδαίσθησης, δεν είναι καν πολιτικά αλλά μικρονοϊκές, ποδοσφαιρικού τύπου σκοπιμότητες.
Οι “επικριτές” από την άλλη, πρέπει να είναι προσεκτικοί στο ποιον στοχοποιούν και με ποιον τρόπο : η σκοτεινή πλευρά του καρναβάλου των καμμένων εγκεφάλων είναι όσο σκοτεινή θα την περίμενε κανείς.
Σε ότι με αφορά, τοπ γκροτέσκο στιγμιότυπο ήταν για χθες το θαλασσοδαρμένο αγοράκι της Αυστρίας, με την υστερική τσιρίδα και το βαρκάκι των Ελληνικών Ολυμπιακών του 2004 (για όσους το θυμούνται). Δεύτερο, με όλο το σεβασμό στον πολύπαθο λαό της Αρμενίας, η παρουσία του “δικού τους” εκπροσώπου.
Ο τίτλος του τραγουδιού είναι “Survivor”. Όμως ο τύπος, αντί για “I’m a survivor”, ακούγεται να επαναλαμβάνει, ξανά, και ξανά : …“I’m a saliva!”. Και ξέρετε πώς πάει μ’ αυτά τα πράγματα : once you ‘ve heard it, you can’t unhear it.

Eurovision’ s mission is none other than the Eurovisionification of everything : from love ballads to funk and electro, and from gothic to industrial metal, the entire palette of a deeply decaying “youth culture” parades like an exhibition of fossils, for your eyes only—perhaps occasionally for your ears too, through some glitch in the system.
The simulation extends beyond musical hybrids into an “tangible” illusion, like a psychedelic experience: nothing that happens here is real. The artist on stage is not an artist but a trained dog—acrobat. The audience that idolizes them is not music fans but the Hitler crowd at the Reichstag. The voices of the commentators (in our case, the cheeky-didactic tone of Mr. Kapoutzidis and the cheeky-commanding one of Ms. Kozakou) are there to dictate the appropriate reaction: upon the conclusion of the lukewarm-alternative song from Lithuania, Mr. Kapoutzidis felt the need to recite Karyotakis…
The “voters,” meanwhile, don’t vote based on musical criteria (which they don’t possess anyway) but on “patriotic,” “political,” or similar grounds. These, too, within the illusion context, aren’t even political but rather small-minded, football-like expediences.
The “critics,” on the other hand, must be cautious about whom they target and how: the dark side of this carnival of burnt-out brains is as dark as one would expect.
As for me, the top grotesque moment from yesterday was the storm-tossed little boy from Austria with the hysterical screech and the little boat from 2004 Greek Olympics (for those who remember it). Second, with all due respect to the long-suffering people of Armenia, was the presence of “their” representative.
The song’s title is “Survivor.” But the guy, instead of singing “I’m a survivor,” sounds like he’s repeating, over and over: …“I’m a saliva!” And you know how these things go: once you’ve heard it, you can’t unhear it.