Μη θεωρώντας τον εαυτό μου αρμόδιο να εκφέρει άποψη για οικονομικά και γεωπολιτικά ζητήματα, μη έχοντας άλλο κριτήριο πέρα απ΄το ένστικτο και τη λογική μου, επιλέγω σταθερά από ένα πυκνό πλήθος αναλυτών (πολλών από αυτούς σε εισαγωγικά) τον κύριο Γ. Αδαλή : ο λόγος του μου φαίνεται ο πλέον ευσύνοπτος και διαφωτιστικός που μπορείς να ακούσεις διασχίζοντας το εκκωφαντικό δάσος των σύγχρονων media.
Η συζήτηση, συνεπικουρούντος του host Άρη Λαμπρόπουλου, διαθέτει τα στοιχεία αυτά στο maximum :
(Visited 58 times, 58 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Για να κρίνουμε αν πέτυχαν ή όχι το στόχο τους οι δασμοί, πρέπει καταρχάς να γνωρίζουμε το στόχο. Αν πάρουμε στα σοβαρά – λέμε τώρα – τις κατά καιρούς δηλώσεις του Προέδρου, ο στόχος ήταν εκ περιτροπής 1) να τιμωρήσει ορισμένες χώρες για το πρόβλημα ναρκωτικών της χώρας του 2) να τιμωρήσει άλλες για το μεταναστευτικό πρόβλημα της χώρας του 3) να τιμωρήσει κάποιες για την αυξημένη παραγωγικότητά τους 4) να τιμωρήσει όλο τον κόσμο για τη μειωμένη παραγωγικότητα των ΗΠΑ και 5) να επαναφέρει τη παραγωγή των αμερικάνικων πολυεθνικών στην υποτιθέμενη έδρα τους (κοινώς “έλα νινί στον τόπο σου”). Προφανώς κανένας εκ των ανωτέρω στόχων δεν επετεύχθη, οπότε στόχος θεωρείται τώρα η επιστροφή στην πρότερη κατάσταση. Και η επίτευξή του θα ονομαστεί επιτυχία.
Ο τελευταίος που αισθάνεται ικανός να κρίνει το επίπεδο επιτυχίας των δασμών κτλ. κτλ. είναι ο υποφαινόμενος. Ως εκ τούτου, και μόνο η ιδέα ν’ αρχίσω να “επιχειρηματολογώ” (να μπω δηλ. στη λεπτομέρεια, με νούμερα etc) μου φαίνεται εξ ορισμού pathetic, από αισθητικής απόψεως. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με ένα σενάριο όπου έχεις 100% δίκιο, παρά την εμπιστοσύνη που επίσης μου εμπνέει ο “τυπκά” αρμόδιος – όχι φυσικά εκ της αρμοδιότητάς του.
Ένα πράγμα που ειναι σαφές εν πάση περιπτώσει, ασχέτως του αν είναι σωστό ή όχι, είναι ότι, κατά τον ΓΑ, τη συγκεκριμένη πρακτική θα την ακολουθούσε, εκών άκων, ο οποιοσδήποτε στη θέση του Τραμπάκουλα (…εκούσα άκουσα στην περίπτωση μας).
Δεν παρακολούθησα το βίντεο – μου είναι παντελώς αδύνατο να συγκεντρωθώ πάνω από ένα λεπτό σε “αναλύσεις” οποιουδήποτε είδους – αλλά θα συμφωνούσα επί της αρχής με την εκτίμηση που αναφέρεις. Έχω τονίσει επανειλημμένα εξάλλου ότι ο Τραμπ επιλέχθηκε από μέρος της ελίτ για να επιταχύνει κάποιες ήδη δρομολογημένες διαδικασίες. Το γεγονός ότι τα ίδια πάνω κάτω θα ήταν αναγκασμένοι να κάνουν και οι αντίπαλοί του με κάποια καθυστέρηση και με διαφορετικά προσχήματα, δεν σημαίνει βέβαια ότι μια τέτοια προσπάθεια θα είχε απαραίτητα επιτυχία. Κατά τη γνώμη μου η Αμερική – και όχι μόνον αυτή – θα έπρεπε να εγκαταλείψει τις ονειροφαντασίες περί αυτάρκειας και να κάνει με πιο αποτελεσματικό τρόπο αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα στα πλαίσια ενός παγκόσμιου καταμερισμού της εργασίας. Η προσπάθεια επίτευξης μιας εξ ορισμού αδύνατης “αυτάρκειας” έχει νόημα μόνο στα πλαίσια της γενικότερης προετοιμασίας για ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Εγώ να πω το κρίμα μου δεν έχω πρόβλημα συγκέντρωσης σε αναλύσεις οιουδήποτε (λέμε τώρα…) είδους, εκτός από τα οικονομικά που ήταν πάντα ο εφιάλτης μου : Οι έννοιες κάνουν γκελ στα τοιχώματα του κρανίου, αρνούμενες να διεισδύσουν στα ενδότερα (το αισθάνομαι τη στιγμή που συμβαίνει!🤪).
Ο συγκεκριμένος ΓΑ έχει την ικανότητα να μου γίνεται κατανοητός, και αυτό, αν δεν αφορά κάποια “προσωπική χημεία” που δε νομίζω, αποτελεί επίτευγμα. Έχει να κάνει και με το ύφος του ανθρώπου, το οποίο είναι χαλαρό “over a cup of coffee” αλλά σίγουρα και με ένα όχι συνηθισμένο επίπεδο ευφυίας / μεταδοτικότητας. Αν είναι δηλ. να ακούσεις ένα και μόνο άνθρωπο να μιλάει για τέτοια θέματα (έχω προσπαθήσει να ακούσω διάφορους) αξίζει να είναι αυτός.
Δεν έχω κανένα λόγο να μη σε πιστέψω, ούτε μου φταίει σε τίποτα ο συγκεκριμένος. Με τα βίντεο γενικότερα έχω πρόβλημα, που πρέπει να υποστείς τόνους φυράματος για να φτάσεις κάποια στιγμή σε μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Κάπου τους καταλαβαίνω τους οπαδούς του tiktok που περιορίζουν τις δημιουργίες των σε λίγα λεπτά ή ακόμα και σε δευτερόλεπτα. Στα γραπτά κείμενα τουλάχιστον μπορώ να προσπεράσω κατά βούληση ολόκληρες παραγράφους μέχρι να εντοπίσω το ζουμί της υποθέσεως. Πρώτη φορά στη ζωή μου πάντως ασχολήθηκα “σοβαρά” με την “οικονομική θεωρία” κατά την περίοδο της χρεωκοπίας του 2010. Μη φανταστούμε δηλαδή ότι εντρύφησα σε βαθυστόχαστες αναλύσεις ή ότι με πόνεσε η πλάτη να κουβαλάω ασήκωτους τόμους. Απλώς εστίασα το βλέμμα μου στις απύθμενες ανοησίες των δημοσιολογούντων της εποχής.
Κι εγώ ότι “έμαθα” τότε το έμαθα, not much εννοείται. Στα βίντεο ακολουθώ τη μέθοδο hi speed – με εξάσκηση έχω καταφέρει να τα διεκπεραιώνω, όλα σχεδόν, στο 1.75. Καμιά φορά και στο 2.
Εγώ να πω την αμαρτία μου δεν μπορώ να παρακολουθήσω ούτε δύο λεπτά συνεχόμενης βιντεομιλίας, ακόμα κι όταν το περιεχόμενο είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Μπορώ αντιθέτως να σκοτώνω το χρόνο μου ανελέητα παρακολουθώντας ώρες ολόκληρες scifi/horror σειρές και ταινίες. Φαντάζομαι βέβαια ότι δεν είμαι ο μόνος.
Ως προς scifi/horror σειρές & ταινίες αποτελούν για μένα τη Νο 1 πηγή διασκέδασης.
Βίντεο με αναλύσεις πάντως ακούω αποκλειστικά κάνοντας κάτι άλλο, συνήθως τρώγοντας.
Εν τω μεταξύ ετοιμάζομαι πάλι να φάω στη μάπα το δεύτερο γύρο της “Ουροβίζιον” που έλεγε ο Καββαθάς. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά είναι και η …Κλαυδία απόψε. Η οποία αποτελεί για τους κατά τόπους σχολιαστές, όχι απλώς το κεντρικό αλλά το μόνο σημείο εστιασμού. Λες και τραγούδι δεν υπάρχει, ούτε συνθέτης και στιχουργός που το έγραψαν. Ψάχνω λοιπόν στη Wikipedia στο λήμμα “Αστερομάτα” (μιλάμε για ευαισθησία εδωπέρα) και βρίσκω ότι το άσμα διαθέτει 6 στιχουργούς, μεταξύ των οποίων η Κλαυδία, και 6 συνθέτες, μεταξύ των οποίων …η Κλαυδία. Αν μη τι άλλο, συνθέτες και στιχουργοί είναι οι ίδιοι.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, το αποτέλεσμα ακούγεται σαν την πρώτη “μουσική δουλειά” της AI με στοιχεία από την ελληνική παράδοση. Παρά τις φιλότιμες κορώνες.
Believe it or not από σένα πληροφορήθηκα για τη Γιουροβίζιον προχθές και τώρα για την Κλαυδία whoever she is. Καλή φωνή φαίνεται να έχει πάντως. Η εμπλοκή της AI σε θέματα στιχουργικής και σύνθεσης πρέπει φυσικά να θεωρείται δεδομένη. Τις προάλλες έβαλα το copilot (που διαπρέπει σε γλωσσική ευφυία) να μου γράψει ένα ποίημα για.. το περιβάλλον of all thing και το αποτέλεσμα ήταν ψιλισυγκινητικό.
Μακάρι να μπορύσα να πω το ίδιο για το μη τραγούδι της Κλαυδίας.
Γεγονός είναι ότι και το Grok με το οποίο ασχολούμαι έχει εντυπωσιακές ρητορκές επιδόσεις. Αποφάσισα άλλωστε να το χρησιμοποιώ σαν μεταφραστή κειμένων που θα μπορούσαν να διαβαστούν και από αγγλόφωνους επισκέπτες – νομίζω ότι υπερτερούν αριθμητικά απο τους “Έλληνες”. Ξεκίνησα ήδη με το κείμενο για το Floyd.
…ένα άλλο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό με το Grok (θα τσεκάρω κι αυτό που λες, αν είναι ακόμα καλύτερο θα είναι kick ass!) είναι να του αναθέσω να κάνει αυτό που βαριέμαι πάνω απ’ όλα : να φτιάξει το πρωτόλειο του βιβλίου που σκόπευα να γράψω για τον Bowie, και που το ενδιαφέρον μου γι’ αυτό ατόνησε με την ολοκλήρωση της έρευνας (believe me when I tell you, πρόκειται για groundbreakingly αποκαλυπτική προσέγγιση, με στοιχεία τα οποία αγνοούν/αδυνατούν να αξιοποιήσουν άπαντες ανεξαιρέτως οι βιογράφοι του).
…δίνω δηλ. στο Grok τη σχετική βιβλογραφία (όχι …τις βιογραφίες του Bowie) και τα στοιχεία στα οποία στηρίζω τη “θεωρία” μου, και το αφήνω να παίξει μπάλα, με εμένα ως supervisor και διαμορφωτή του τελικού αποτελέσματος.
Γιατί αν είναι να κάθομαι και να το γράφω με πάσαν λεπτομέρεια …χεστήκαμε που κλάναμε. Εδώ βαριέμαι να “υλοποιήσω” μουσικές ιδέες, αφήνοντάς τες να αραχνιάζουν στα συρτάρια.
Ωστόσο, όπως ξέρω ακριβώς πόσο περιορισμένη είναι η ζήτηση γι’ αυτές, ξέρω και ότι το βιβλίο θα έκανε αίσθηση : η κεντρική ιδέα είναι ερεθιστική και για τον “mainstream αναγνώστη”.
Το copilot το χρησιμοποιώ επειδή περιλαμβάνεται στη συνδρομή του microsoft 365 (πρώην office) και ως γνωστόν οι επί πληρωμή εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης είναι καλύτερες από τις δωρεάν καθώς χρησιμοποιούν περισσότερους υπολογιστικούς πόρους. Επιπλέον είναι βελτιστοποιημένο ακριβώς για εφαρμογές γραφείου. Δυστυχώς όμως έχει όριο στη χρήση του, οπότε για casual αναζητήσεις χρησιμοποιώ άλλα (δωρεάν) προγράμματα. Δυσκολεύομαι να φανταστώ πάντως ότι θα έγραφε η AI το βιβλίο για τον Bowie καλύτερα από σένα. Τον οποίο Bowie παρεμιπτόντως βλέπω συχνά πυκνά στον ύπνο μου. Σήμερα μάλιστα τον είδα λίγο πριν ξυπνήσω με ξυρισμένο κεφάλι!🧑🦲
Στην ανάγκη πάντως δώστο και στην AI να το γράψει. Θυμάμαι που το σχεδίαζες από τη εποχή που ο Bowie μας άφησε χρόνους και είναι κρίμα πραγματικά να μη δει το φως της δημοσιότητας.
Το πρόβλημα μου είναι σταθερά αυτό : “ολοκληρώνω” μια ιδέα και άμα τη ολοκληρώσει είμαι αλλού. Η υλοποίηση είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και, ίδιως όταν έχεις συνηθίσει να ζεις χωρίς ζήτηση γι’ αυτό που (είσαι εν τούτοις “υποχρεωμένος” να) κάνεις, γίνεται σπάνιο φαινόμενο.
Πόσο μάλλον όταν δεν πρόκειται για ηχογράφηση ενός κομματιού, μια-δυο μέρες υπόθεση, αλλά για heavy duty δουλειά, μηνών τουλάχιστον.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, thanks για την ενθάρρυνση.
Eurovision time!
By the way, με ξυρισμένο κεφάλι εμφανίζεται ο ανόητος ως εξωγήινος, στο The Man Who Fell To Earth! 👽👽👽