Η “κατάρα” της ανθρωπότητας είναι συμπυκνωμένη στη λέξη : interdependence. Η βαρύτητα της λέξης προκύπτει από τη θέση της στο αφήγημα του κυρίου Schwab. Σύμφωνα με τον mastermind του WEF * οι πάντες και τα πάντα εξαρτώνται από …τους πάντες και τα πάντα – αυτό αφορά τόσο στις κοινωνίες, ακόμα και τις πιο απομακρυσμένες, όσο και στους ανθρώπους που ζουν εντός τους.
Η αναπόδραστη συνέπεια του δόγματος, και ο λόγος για τον οποίο αποτελεί “κατάρα”, είναι η εξάρτηση του πολίτη από (= σχέση επιβίωσής του με) την πληροφορία, και επομένως από ένα μιντιακό μηχανισμό πλανητικών διαστάσεων. Ο τελευταίος λειτουργεί με όρους της χειρότερης δυνατής βιομηχανίας του θεάματος : του Χόλιγουντ. Αυτό σημαίνει ότι σκοπός της ύπαρξης του δεν είναι η ενημέρωση (γέλια), αλλά η εκπαίδευση του “πολίτη” σε ρόλο happy customer – καταναλωτή αισθησιακών εικόνων και “δημοσιογραφικών” αφηγημάτων, οι οποίες αποτελούν το λεκτικό ισοδύναμό τους. Διάλειμμα στον καταιονισμό του αισθήματος αποτελούν οι διάλογοι ανάμεσα σε ειδικούς – υπηρέτες (-wannabe) του συστήματος.
Η υπόθεση με τα “μέσα ενημέρωσης” όπως και άλλες ανάλογης σπουδαιότητας, πχ. η A.I., ξεφεύγει από κάθε δυνατότητα αντιστροφής, λόγω (κυρίως) του ανταγωνισμού : Περίπτωση να βάλεις χαλινάρι στον καλπασμό προς τον γκρεμό …δεν νοείται, όταν νιώθεις πίσω σου την ανάσα του αντιπάλου. Παράδειγμα, μια και αναφερθήκαμε στην A.I. : Θυμούνται ίσως κάποιοι την εκστρατεία ενημέρωσης προ διετίας, “επιφανών προσωπικοτήτων” του χώρου (του Elon Musk προεξάρχοντος) για τους κινδύνους που εγκυμονεί η ανεξέλεγκτη “πρόοδος”, και την ανάγκη διερεύνησής τους : δε θυμάμαι η σχετική έκκληση, ακολουθούμενη από βαριές υπογραφές, να φέρει αποτέλεσμα. Σήμερα, δια στόματος …επιφανών ξανά, του Elon Musk προεξάρχοντος, υπάρχει μια πιθανότητα 20% τα ρομπότ να εξολοθρεύσουν την Ανθρωπότητα τα επόμενα 5 με 10 χρόνια.
Πίσω στα ΜΜΕ : Δίπλα στα mainstream, υπάρχει το εναλλακτικό, διαδικτυακό αντίπαλό τους δέος : οι αρειμάνιοι συζητητές των podcasts, αλληλεπιδρώντες (πρώτοι μεταξύ ίσων) με τον “απλό πολίτη”.
Ως προς τα επιμέρους, πχ. τα πολιτικά, οι εντάσεις στο πλαίσιο αυτών των συζητήσεων είναι οι αναμενόμενες. Ως προς τα “βασικά” αίφνης, ως δια μαγείας, εξατμίζονται, ** αποκαλύπτοντας δια της απουσίας τους τον κοινό παρονομαστή podcasts και τηλεοπτικών talk shows, με τους ρόλους των διαδικτυακών και των τηλεοπτικών συζητητών να προκύπτουν παρεμφερείς : διασκεδαστές της ανησυχίας του κοινού, με επιχειρήματα για τα θετικά (πάντα υπάρχουν θετικά…) σε κάθε μείζονα υπόθεση, ακόμα και εκείνη μιας A.I. με δηλωμένο σκοπό την υποκατάσταση της λειτουργίας του ανθρώπινου μυαλού στο σύνολο του.
Μα κι αν ακόμα, σπάνια, προκύπτει κάποιο αρνητικό συμπέρασμα, τίποτα δεν προτείνεται, σε τίποτα δεν αντιστοιχεί σ’ αυτό από πρακτική άποψη. Αυτό που απομένει, είναι η βύθιση του “θεατή πολίτη” σε ένα ευχάριστο ή …εφιαλτικό όνειρο, κι αν το καλοσκεφτείς είναι το ίδιο.

* …παραιτηθέντα πρόσφατα υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, και αντικατασταθέντα (μάλλον προσωρινά) από τον πρώην CEO της Nestle, αν θυμάμαι. Στο βιογραφικό αυτού του τελευταίου δεσπόζει η “θέση” γύρω απ’ το …νερό, του οποίου η κατανάλωση πρέπει επιτέλους να πάψει να γίνεται αλόγιστα και, κυρίως, δωρεάν.

** παράδειγμα : ακόμα και όσοι αντιλαμβάνονται σιγά-σιγά ότι είχαν λάθος για τον Τραμπ, δε σταματάνε τα μουκανητά και τα βελάσματα για το πόσο “περίεργος” και “απρόβλεπτος” είναι.