Το καρναβάλι αυτό το βλέπω κάθε χρόνο, όχι λόγω …momentum, * αλλά για το χατίρι αγαπημένων μου προσώπων. Και, μια και το όλον εμπεριέχει το στοιχείο της κερκίδας, προκειμένου να μπείς στο κλίμα, κατασκευάζεις ένα κλώνο του εαυτού σου, που σε ένα άλλο σύμπαν είναι fan της Eurovision.
Με κάπως διαφορετικά κριτήρια απ’ τους original, εννοείται. Αυτό έρχεται να επιβεβαιωθεί κάθε χρονιά με τον “πικρότερο” τρόπο, κι αυτό συνέβη και χτες : υπήρξαν κάποιες περιπτώσεις συμπαθείς. Η Ουκρανία κατ’ αρχήν (τι να κάνουμε…) με ένα τραγούδι που έφερνε σε …prog των ’80s, και η Πορτογαλία, κάτι χαλαρά τυπάκια με κιθάρες : οι άνθρωποι προσπαθούσαν αν μη τι άλλο να φτιάξουν κάτι καλλιτεχνικό, ασχέτως βαθμού επιτυχίας τους. Πάνω απ’ αυτούς τους δύο, και μόνη περίπτωση που είχα την αίσθηση ότι άκουγα ένα αληθινό τραγούδι, όχι και καλά “πρωτότυπο” αλλά decent, που στοιχειωδώς λειτουργούσε / συμπαρέσυρε, ήταν η συμμετοχή του Αζερμπαϊτζάν.
Καμία έκπληξη, επομένως, ακούγοντας το πρωί (όχι και να χάσω τον ύπνο μου για τη Eurovision…) ότι το Αζερμπαϊτζάν αποκλείστηκε από το φοβερό τελικό, προς χάριν “αριστουργημάτων” όπως της Σουηδίας και του Αγίου Μαρτίνου, lest we forget εκείνο του Ολλανδού Αντετοκούμπο.
Το έργο το είχα δει ήδη, εκ του ότι το ντουέτο των “Ελλήνων σχολιαστών” είχε αφήσει τους καημένους τους Αζερμπαϊτζανούς τελείως ασχολίαστους.
Παρεμπιπτόντως να προσθέσω ότι το τελευταίο πράγμα που μου είχε λείψει σε μια συνολικά αχρείαστη υπόθεση, ήταν η φωνή του κυρίου Καπουτζίδη. Το αυτό και για τα σχόλια περί “μπούλιγκ” και “ομοφοβικών επιθέσεων” που υφίσταντο οι αρτίστες από τα παιδικά τους χρόνια.

* Υπάρχει και αυτό : το βράδυ φερ’ ειπείν των εκλογών, παρασυρμένος από μια “αόρατη δύναμη” θα δεις, θέλεις δε θέλεις, κάποιες ηλίθιες εκπομπές με εκλογολόγους, θα ακούσεις κάποια ηλίθια exit polls και κάποια αποτελέσματα. Αλλά για τη Eurovision δεν ισχύει : το momentum είναι εκεί αλλά και η φρίκη που αισθάνομαι γι’ αυτήν επίσης.