Στον άτυπο διαγωνισμό βλακείας και (anti-Trump) παραπληροφόρησης, modus operandi της “ελληνικής δημοσιογραφίας”, * η ένταση οξύνεται, με αφορμή φυσικά τους δασμούς του προέδρου. Μοναδική προσπάθεια των Ελλήνων δημοσιογράφων, και όχι μόνο αυτών, δείχνει να είναι η ανακάλυψη του τίτλου που θα γοητεύσει τον αδαή και ανόητο αναγνώστη (“παγκόσμιο σοκ”, “επιστροφή της οικονομίας στο 19ο αιώνα” κοκ). Υπό αυτή την άποψη, η δημοσιογραφία αποτελεί την κύρια πηγή της διαδικτυακής κουλτούρας της ατάκας, στην οποία ειρωνικά αναφέρονται οι “επαγγελματίες” των μίντια.
Γι’ αυτούς τους τελευταίους, οι δασμοί όλων των υπόλοιπων χωρών στα αμερικανικά προϊόντα είναι ΟΚ. Όχι και οι ανταποδοτικοί δασμοί του DT.
Υπάρχει ωστόσο μια ερώτηση, τόσο απλή, όσο διαφωτιστική είναι η απάντηση, μπορεί να τη συλλάβει ακόμα και ένας πτωχανίδεος περί τα οικονομικά, όπως ο υποφαινόμενος : κάθε πότε εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο made in USA στους ευρωπαϊκούς δρόμους;
* Ξεχωριστά “διασκεδαστικοί” οι αμετανόητοι χονδράνθρωποι του Sky, η “δημοσιογραφία” (συστημική 100%) των οποίων ευθύνεται σημαντικά για την τοποθέτηση της χώρας σε black list από την Trump administration.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Βασικά.. έχεις δει ποτέ σου οποιοδήποτε made in USA προϊόν στην Ελλάδα? Ο λόγος δεν είναι οι δασμοί. Και στα κινέζικα η Ευρώπη βάζει εξαιρετικά υψηλούς δασμούς – κι όμως αυτά έχουν πλημμυρίσει το σύμπαν. Ο λόγος είναι ότι στην Αμερική δεν παράγεται κανένα καταναλωτικό αγαθό. Η Αμερική πουλάει πρωτίστως όπλα, φυσικό αέριο και ψηφιακές υπηρεσίες. Για τα οποία φυσικά ο Πρόεδρος δεν λέει κουβέντα.
“Ο λόγος είναι ότι στην Αμερική δεν παράγεται κανένα καταναλωτικό αγαθό”.
Αν έχω καταλάβει καλά, μια ιδέα πίσω από τς ταρίφες είναι η “εκπαίδευση” του αμερικάνικου κοινού ώστε σε βάθος χρόνου να προτιμά τα αμερικάνικα προϊόντα.
Μια άλλη, σε κάπως μεγαλύτερο βάθος χρόνου, αφορά στην επιστροφή αμερικανικών εταιριών στη χώρα (φεύγοντας πχ. από την Κίνα, η οποία βασίζεται στις γνωστές εργασιακές συνθήκες) και στο χτίσιμο εργοστασίων ξένων εταιριών σ’ αυτήν (στο πρότυπο της VW).
Αν ήταν τόσο απλό, θα το έκαναν όλοι. Αν η Αμερική θέλει να συναγωνιστεί την Κίνα, θα πρέπει να το κάνει όπως η Κίνα. Να μετατρέψει δηλαδή το μέσο Αμερικανό σε σκλάβο. Που και πάλι ο πληθυσμός της δε φτάνει. Anyway στην ιδανική περίπτωση το θετικό αποτέλεσμα θα φαινόταν τουλάχιστον μία γενιά μετά. So much for the magic solutions.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, το “αφήγημα” αφορά στο τερατώδες δημοσιονομικό έλλειμμα των ΗΠΑ το οποίο απαιτεί κάποια αντιμετώπιση. Γιατί αν αφεθεί στην τύχη του, τότε ακριβώς είναι που απειλείται σοβαρά η αμερικανκή και εξ αυτής η παγκόσμια οικονομία. Οι δασμοί δηλ. είναι μια προσπάθεια ήπιας εξομάλυνσης. Θα υπάρξει, υποτίθεται πάντα, μια περίοδος έντασης, απαραίτητης όμως.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν αφορά μόνο την Αμερική, αλλά ολόκληρο το δυτικό κόσμο στον α΄ ή β΄ βαθμό. Αν επιθυμούν πραγματικά να το λύσουν, θα πρέπει να συνεργαστούν. Κάτι που δεν αποκλείεται να γίνει στο άμεσο μέλλον.. ερήμην της Αμερικής.
Όπως κι αν έχει, πρόκειται για ένα ενδιαφέρον πείραμα. Σε περίπτωση που πετύχει, θα το ακολουθήσουν και άλλοι. Σε περίπτωση που αποτύχει.. ας μην το συζητάμε καλύτερα.
Bottom line, ίσως και λόγω απλοϊκότητας, τα μέτρα εμένα μια χαρά μου φαίνονται – meaning, υπαγορευμένα εκ των περιστάσεων. Το ίδιο και η επιλογή των ποσοστώσεων ανάλογα με το επίπεδο του εμπορικού ελλείμματος με κάθε χώρα.
Κατά τη γνώμη μου ο υπόλοιπος κόσμος θα πρέπει να το δει ως εσωτερικό ζήτημα της Αμερικής. Που έτσι ακριβώς θα το έβλεπε αν ο Τραμπ δεν έκανε τόση φασαρία.
Όντως. Η πλάκα είναι ότι ο καγκουρόβιος τη φασαρία την κάνει ακριβώς για να ακουστεί στο εσωτερικό της χώρας!
Κλασικός Τραμπ! 😋
Κατά τάλλα δικαίωμά του είναι να βάλει όσους δασμούς του αρέσει. Αν το έκανε μάλιστα χωρίς τυμπανοκρουσίες – όπως κάνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος – δεν αποκλείεται να είχαν και κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Οι τυμπανοκρουσίες όμως είναι τελικά η ουσία της υπόθεσης. Εξού και οι αντίπαλες φωνασκίες.
Προσωπικά δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Προς το παρόν τουλάχιστον. Οι μόνοι που κινδυνεύουν πραγματικά, είναι οι Αμερικανοί καταναλωτές. Αν αυτοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα, με γεια τους με χαρά τους. Από την άλλη βέβαια η Αμερική δεν είναι οποιαδήποτε χώρα. Μια δική της οικονομική κρίση μπορεί άνετα να γίνει παγκόσμια. Και δεν μιλάω μόνο για το 1929 ή το 2008. Από το 2020 και μετά το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δέχθηκε δύο τρομακτικά χτυπήματα εξ Αμερικής εκπορευόμενα. Μιλάω φυσικά για την πανδημία και το ουκρανικό. Και τώρα τριτώνει το κακό με τους δασμούς. Κάθε δύο χρόνια και μια νέα οικονομική κρίση. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Ίσως κάποιοι θεωρούν τον Τραμπ “αντισυστημικό” και “πατριώτη”. Στην πραγματικότητα όμως εξυπηρετεί τα ίδια σκοτεινά συμφέροντα με τους προηγούμενους.
Ενδιαφέρον έχουν παρεμπιπτόντως οι αμερικανικές αιτιάσεις για τις ανωτέρω οικονομικές κρίσεις. Το 2020 ο κακός ήταν η Κίνα. Το 2022 η Ρωσία. Και τώρα οι σύμμαχοι. Ο μόνος που δεν φταίει για τίποτα είναι η Αμερική!
Εν ολίγοις δεν ανησυχώ μήπως πετύχουν τα σχέδια του Τραμπ. Ανησυχώ μήπως αποτύχουν. Γιατί τότε θα πρέπει να καταφύγει σε κάτι ακόμα πιο ακραίο. Στην ηλικία που βρίσκεται άλλωστε δεν έχει και τίποτα να χάσει. Και καλά οι οπαδοί του που δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να φέρει και την Αποκάλυψη. Ο υπόλοιπος κόσμος όμως έχει!