Είχα αντιληφθεί για πρώτη (και μοναδική μέχρι πρότινος) φορά την παρουσία του συγκεκριμένου χρήστη στη διάρκεια της θητείας του Trump 45. Ήταν σε κάποιο από τα κανάλια της διαπλοκής, ίσως σε κρατικό δεν είμαι σίγουρος, στο πλαίσιο “δημοσιογραφικού σχολιασμού”. Ο άνθρωπος του Θεού προσπαθούσε να περισώσει ψήγματα λογικής, εν μέσω δυο ευτραφών κυριών – συνάδελφων του, ευρισκομένων σε άτυπο διαγωνισμό χυδαιολογίας κατά του τότε και νυν προέδρου (“Τι είπε πάλι ο Ντοναλτράμπ, και μπλαμπλαμπλαμπλα…”)
Τον ξαναείδα και τον θυμήθηκα πρόσφατα, πλέον σε θέση ισχύος. Από τη μια χαίρομαι, από την άλλη σπεύδω να δώσω βάση σε ό,τι ακούω ή διαβάζω εκ μέρους του, έχοντας την αίσθηση ότι έχει γνώση “εκ των έσω” των θεμάτων.
Το συμπέρασμα που βγαίνει απ’ την ανάρτηση της screen shot είναι ότι οι μέρες του κυρίου Κούλη είναι μετρημένες, ή εν πάση περιπτώσει, ότι αυτή είναι η πρόθεση της Trump administration. Και η διάδοχη κατάσταση δεν μπορεί παρά να προέλθει απ’ τον “πατριωτικό”, παραδοσιακά φιλοαμερικανικό χώρο.
Θα πόνταρα κατ’ αρχήν σε ονόματα τύπου Σαμαρά, Καμμένου.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ο (σχετικός) κατήφορος του Κούλη άρχισε με την εκτός τόπου και χρόνου εμμονή του – ή οποιανού ιδέα ήταν τέλος πάντων – με τους γάμους ομοφυλοφίλων και τα σχετικά. Δεν θα είχα ιδιαίτερη αντίρρηση για κανένα Σαμαρά πχ, αλλά.. πώς ακριβώς θα βγει?
“Καλή καρδιά” να υπάρχει και όλα γίνονται. 🙂 Εδώ την ίδια την ύπαρξή μας ως “κράτους” στα Αμερικανά της τότε περιόδου την οφείλουμε. Στο πώς θα βάλουν Σαμαρά “επικεφαλή” θα κωλώσουν; Γίνονται εκλογές, δεν παίρνει κανείς πλειοψηφία, μεσολαβεί (παρα-)τεταμένη περίοδος, και πριν “πάμε σε ανωμαλία” (Μητσοτάκης senior) επιλέγεται μια προσωπικότητα “κοινής αποδοχής”.* Δεν αποκλείω την πθανότητα ο Σαμαρόβιος, ο οποίος γενικά μου είναι συμπαθής, να μεθόδευσε τη “διαγραφή” απ’ τη ΝουΔούλα με το βλέμμα στο μέλλον, φροντίζοντας να διαχωρίσει τη θέση του και ως προς το θέμα της συμμετοχής της στο διεθνές anti-Trump μέτωπο.
* Η αποδοχή μπορεί εύκολα να καλλιεργηθεί μέσω στιχομυθιών με …έξωθεν παράγοντες, του τύπου: “Δεν συμφωνώ με λύση Σαμαρά.” “Α ναι; και τότε γιατί εγώ έχω την εντύπωση ότι …συμφωνείς, κι απλώς νομίζεις το αντίθετο;”
Άσχετα πάντως αν το trigger ήταν οι πουστοϋιοθεσίες και τα πουστοπαντρολογήματα, ο κατήφορος εδώ αφορά μια πλήρη αποτυχία σε όλους τους τομείς. Και είναι απ’ τς λίγες περιπτώσεις που μπορεί να το ισχυρισθεί κάποιος αυτό κυριολεκτικά. Ειδικά στην “εξωτερική πολιτική” οι τύποι είναι worst ever απ’ όπου κι αν τους πιάσεις.
Ο κλήρος έπεσε απλώς στα Τέμπη, για ευδιάκριτους (το τραγικόν της περιστάσεως) λόγους.
…Εν τω μεταξύ τρεντάρει άγρια στο Twitter η πάνδημη αναμονή …παρέμβασης του Elon Musk και εδώ, με …τσουνάμια αποκαλύψεων, USAID like.
In other words, ο “ρατσιστής” ο “ακροδεξιός”, κλπ. ετοιμάζεται να παραδώσει σκυτάλη στο “διεφθαρμένο” και το “μίσθαρνο του Σόρος”. Η πολιτισμένη αντιπαράθεση είναι η κανονικότητα που δεν πρόκειται ποτέ να επανέλθει.
Από την άλλη, τα ίδια τα κυβικά του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι ανεπαρκή για την “πολιτισμένη αντιπαράθεση”.
Ως γνωστόν είμαι ο τελευταίος που θα στενιχωριόταν με την εκπαραθύρωση Μητσοτάκη. Και σαφώς θα προτιμούσα Σαμαρά σε σύγκριση με το Βελόπουλο ας πούμε ή τον Καμμένο. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσον μια φιλική προς τον Τραμπ κυβέρνηση θα μετέτρεπε τον τελευταίο σε αξιόπιστο σύμμαχο της Ελλάδας. Ή κατά πόσον μπορεί να υπάρξει μια συμμαχία κρατών βασισμένη αποκλειστικά σε ιδεολογική συγγένεια και μάλιστα εθνικιστική. Τα είδαμε και με την εισβολή των Ιταλογερμανοβουλγάρων στην Ελλάδα το 1940.
Ο κυρ-Μεταξάς τότε, υπάκουος στην (αναφανδόν μεταστραμμένη προς τους Άγγλους) βασιλική οικογένεια, δεν είχε επιλογή απ’ το να πάει κόντρα στη φωνή της καρδιάς του. Άσε που ήταν και πατριώτης ούτως ή άλλως.
Ως προς τον Τραμπάκουλα, πιστεύω ότι το παν θα εξαρτηθεί 1. Από το πόσο χρήσιμους μας βρίσκουν οι “κύριοί του” οι Εβραίοι (είναι σαφές ότι βρίσκουνε χρήσιμους του Τσίμπριους to begin with, εξ ου και η γενκότερη αναβάθμισή τους) και 2. Από το αν θα τα ξαναβρούν οι Εβραίοι ξανά με τους Τουρκόχοιρους, πράγμα το οποίο αποτελεί πολυπαραγοντική εξίσωση. Ούτως ή άλλως δε νομιζω ότι θα εκδηλωθεί κάποια κίνηση εναντίον του Κούλη πριν ξεκαθαρίσει το συγκεκριμένο τοπίο. Ενδεικτικό πάντως καταστάσεων είναι το ότι οι ρωσο-αμερικανικές συνομιλίες διεξάγονται όχι σε τουρκικό όπως ήθελε ο Ερντο, αλλά σε σαουδαραβικό έδαφος (Σ. Αραβία = το – νικηφόρο – αντίπαλο δέος της Τουρκίας στο σουνιτικό χώρο). Ο ίδιος ως εκ τούτου βάλθηκε να στηρίζει (με το αζημίωτο βεβαίως βεβαίως) τον κουραδοζελένσκι εναντίον της Ρωσίας, ενώ ταυτόχρονα διακηρύσσει προς ΝΑΤΟϊκούς το availability της χώρας του για την ενίσχυση της στρατιωτικής αυτονομίας της Ευρώπης – άκου να δεις δηλ.
Anyway το τοπίο είναι ιδιαίτερα ρευστό τόσο από την ευρωπαϊκή όσο και από την αμερικανική πλευρά. Υπάρχουν κάποιες ευδιάκριτες τάσεις, η εκδίπλωση όμως των οποίων τα επόμενα χρόνια θα εξαρτηθεί από την αλληλεπίδραση πολλών και διαφόρων παραγόντων. Το μόνο που ελπίζω προσωπικά είναι να διαψευστεί το συντομότερο η θεωρία μου περί σταθερά επιταχυνόμενης πορείας από το κακό στο χειρότερο.