Με αυξανόμενη αηδία παρατηρώ στο Twitter τη γενική έφοδο των οπαδών του Ζελένσκι εναντίον της λογικής, συνοδευόμενη από αλλαλαγμούς χαράς για την πρώτη και δεύτερη (με βρετανικούς Storm Shadow) πυραυλική του επίθεση σε ρωσικό έδαφος.
Διαβάζοντας άλλωστε, κείμενα όπως το παρακάτω:
A massive attack of 12 missiles, presumably British-made Storm Shadows struck the Russian Kursk region. Russian air defense is not capable to stop this barrage. Debris on the ground supports the assumption that Storm Shadows are used.
Russia‘s red lines absolutely exposed as nothing more than unserious blabber, once again.
…αναρωτιέμαι : πόσο ακόμα θα συνεχιστούν οι εκτοξεύσεις, πριν η υπομονή κάποιων αρχίσει να δοκιμάζεται; πότε θα αρχίσει να τρεντάρει η “αδυναμία” του Βλαδίμηρου με τέτοιες αναρτήσεις; Πόσο μετά από αυτό θα ξεκινήσει, αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη, η γκρίνια στο εσωτερικό της χώρας του;
Και να πώς ο πλανήτης παραδίδεται στο έλεος των αχυράνθρωπων και του κουτσομπολιού των social media.
Ο ομιλών στο βίντεο κάτω, είναι ο Jeffrey Sachs, οικονομολόγος και πολιτικός αναλυτής, καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Συμφωνώ απόλυτα με τις προτροπές του αναρτήσαντος (Lionel), αξιοσημείωτου πολιτικού – οικονομικού αναλυτή και του ιδίου.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εντωμεταξύ του αρέσουν και τα βιντεοπαιχνίδια😇
https://www.protothema.gr/world/article/1564394/norvigia-me-to-z-haragmeno-sto-kefali-tou-kai-umnous-gia-ton-poutin-zitise-apofulakisi-o-neonazi-makelaris-breivik/
Τη θυμάμαι την υπόθεση, είχα γράψει και στον ΗΧΟ ένα κείμενο – ο “μακελάρης” είχε σκοτώσει καμιά 70 μαθητές σε σχολική εκδρομή or something. Κατά τ’ άλλα…
…”Νεο-ναζί” ένας τύπος που είναι απλώς τρελός για δέσιμο.
Το σκηνικό αφορά στο να συνδυαστεί ο “νεο-ναζισμός” με την υποστήριξη στον Πούτιν. Το χαρτί προφανώς θα του το “εγχείρισαν”, με κάποιες υποσχέσεις.
Πολύ πιθανό. Δεν ξέρω πάντως αν η “γενοκτονία” που επιχείρησε (γιατί αυτός ήταν ο στόχος του) αρκεί για να τον χαρακτηρίσουμε “τρελό”. Άλλοι έχουν κάνει πολύ μεγαλύτερες γενοκτονίες υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες μεγάλου μέρους του κόσμου.
Κάποια στιγμή είχα διαβάσει ότι το μεγαλύτερο λάθος που έκανε η Ρωσία όταν τελείωσε ο ψυχρός πόλεμος ήταν ότι τις εγγυήσεις που έλεγαν οι Αμερικανοί δεν τις ζήτησαν γραπτώς με κάποια συμφωνία. Ήταν λόγια που ξεχάστηκαν στην λήθη του χρόνου.
Να γιατί ο Ερντογαν κάνει τον τρελό και ζητάει αναθεώρηση συμφωνίας
Η άποψή ότι συγκεκριμένες ιδεολογίες οδηγούν σε συγκεκριμένες πρακτικές είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Κατά τη γνώμη μου πάντως μεταξύ σκέψης και πράξης υπάρχει ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο ποιοτικό χάσμα που μπορείς να υπερπηδήσεις μόνο με άλμα.
Εντωμεταξύ Βορεοκορεάτες ακούω και Βορεοκορεάτες δε βλέπω. Πού είναι όλοι αυτοί που πολεμάνε υποτίθεται για τον Πούτιν? Ένα φωτομοντάζ βρε αδερφέ!
Αντιμετωπίζω κάποια σουρεαλιστικά ζητήματα, αφορώντα στο νέο μου ενδιαίτημα, τα οποία έκαναν την εμφάνισή τους χτες το βράδυ, και τα οποία θα επιχειρήσω να επιλύσω αρχίζοντας να τρέχω από …τώρα.
Το θέμα που “θίγεις” είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και θα τα πούμε hopefully από το μεσημέρι. Η άποψή μου πάντως δεν απέχει απ’ το να μπορεί να συμπυκνωθεί στο “δόγμα” ότι ο άνθρωπος που είναι έτοιμος να θυσιάσει ζωές (αθώων) για την επιβολή της όποιας ιδεολογίας, είναι διαταραγμένος a priori. And this includes of course literally Hitler.
Αλλά και γενικότερα, το state of mind στο πλαίσιο του οποίου κάποιος είναι ικανός να σκοτώσει, αφορά πιστεύω σε ψυχοπαθολογική κατάσταση, περιστασιακή τουλάχιστον… Τέλος πάντων, τα λέμε.
Ελπίζω τα προβλήματα να λυθούν το συντομότερο. Το ζήτημα εξάλλου το έχουμε συζητήσει και παλιότερα. Η άποψη ότι ο δολοφόνος είναι “τρελός” εξ ορισμού, αποτελεί κατά τη γνώμη μου “δόγμα” για τους εξής κυρίως λόγους: 1. Η τρέλα δεν είναι κάτι που κρύβεται. Αν ό δολοφόνος ήταν πράγματι τρελός, θα τον είχαν καταλάβει από πριν 2. Η τρέλα σε αυτή την περίπτωση θεωρείται χειρότερη από το έγκλημα, δεδομένου ότι χρησιμοποιείται ως μειωτικός χαρακτηρισμός (για να “ξορκίσει το κακό”) και όχι ως δικαιολογία για το δράστη και 3. Υπό τις κατάλληλες συνθήκες οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει δολοφόνος και η πράξη του κοινωνικώς αποδεκτή.
Την ιδεολογία του εν λόγω δολοφόνου πάντως τη μοιράζονται κατά βάση εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν σκοτώσει κανένα. Το γεγονός ότι και ο ίδιος θεωρεί τις δολοφονίες ως λογική προέκταση της ιδεολογίας του, δεν καθιστά την άποψή του περισσότερο δεσμευτική. Το “άλμα της πράξης” είναι απαραίτητο ακόμα και για ιδεολογίες που προάγουν ρητά το φόνο. Αν υπάρχει κάποιο νόημα στο δόγμα περί έμφυτης ψυχοπαθολογίας του δολοφόνου, αυτό συνίσταται 1) στο γεγονός ότι κατά κανόνα οι αιτίες της πράξης του είναι διαφορετικές από αυτές που ο ίδιος φαντάζεται και 2) στο γεγονός ότι ορισμένες ιδεολογίες έχουν την τάση να προσελκύουν συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων.
Ζητήματα ελύθησαν …hopefully. 🤨
Να “ξεκαθαρίσω” κατ’ αρχήν ότι δεν χρησιμοποιώ τον όρο “τρέλα” με τον τρόπο που το κάνουν οι …πραγματογνώμωνες σε μια δίκη, αποφαινόμενοι για το αν ο κατηγορούμενος είναι άξιος καταλογισμού ή όχι – ας μην αναφερθώ στις κατά καιρούς διαγνώσεις που θυμάμαι. Στο “ανειδίκευτο” μυαλό μου (για εγκληματικές περιπτώσεις πάντα) τρέλα είναι η ψευδαίσθηση / έμμονη ιδέα ότι κάποιος ευθύνεται / πρέπει να πληρώσει για κάτι, σε συνδυασμό με την απουσία “ενσυναίσθησης” / οίκτου γι’ αυτόν.
Ως προς το “1.”
Μια χαρά μπορεί να κρύβεται η τρέλα, μέχρι τη στιγμή της εκδήλωσής της. Η οποία στιγμή δεν είναι αναγκαστικό να προηγείται εκείνης του εγκλήματος – ή, στη συκεκριμένη περίπτωση, εκείνης της συλλήψεως & σχεδιασμού του.
Η τρέλα, από όσο έχω καταλάβει τουλάχιστον, δεν είναι (απαραίτητα) κάτι που σε ακολουθεί ως στάμπα δια βίου. Είναι περισσότερο μια κατάσταση αστάθειας, η οποία μπορεί, με το κατάλληλο τριγκάρισμα, να οδηγήσει σε διολίσθηση, μπορεί και όχι.
Ως προς το “2.”
Όντως. Αλλά πρόκειται για 100 % λάθος αντιμετώπιση. Απλώς η φύση του εγκλήματος και ο εξ αυτής συγκλονισμός του “λαϊκού αισθήματος” είναι τέτοια, που ενεργοποιούν αυτόματα τη διαδικασία της “κάθαρσης”, δηλ. της εκδίκησης.
Ως προς το “3.”
Έτσι είναι. Αλλά και τότε ακόμα, κατά την άποψή μου, η κατάσταση του δράστη (κατανοητή / αποδεκτή από το “λαϊκό αίσθημα” και απ’ τη νομολογία) δεν παύει να είναι η της περιστασιακής παραφροσύνης.
Το ζουμί της υποθέσεως συμπυκνώνεται στη φράση σου “οι αιτίες της πράξης του είναι διαφορετικές από αυτές που ο ίδιος φαντάζεται”, με την οποία συμφωνώ απόλυτα.
Υπήρχε μια εποχή εντωμεταξύ – στη δεκαετία του ’90, την αυγή της “διαφορετικότητας” και της “ανεκτικότητας” – κατά την οποία όχι μόνο δεν θεωρούνταν η ανθρωποκτονία σύμπτωμα “τρέλας”, αλλά είχε κυριαρχήσει μεταξύ των “προοδευτικών” επιστημόνων η αντίληψη ότι δεν υπάρχει πιο ακίνδυνο άτομο από τον διαγνωσμένο ψυχοπαθή. Εκ των υστέρων οι θεωρίες αυτές αποδείχθηκαν φυσικά ευσεβείς πόθοι. Προσωπικά πάντως είμαι σε θέση να διακρίνω στις περισσότερες περιπτώσεις από τη φύση και μόνο του εγκλήματος αν ο δράστης είναι ψυχοπαθής, ναρκομανής, αλλοδαπός, γύφτος, μαφιόζος ή απλά guy next door. Κάτι σαν ανθρωπογεωγραφία του φόνου.
Εν τω μεταξύ πέθανε ο Μανούσος Μανουσάκης, ο οποίος υπερηφανευόταν για τις …οκτώ δόσεις του εμβολίου που είχε κάνει. “Επέλεξα να ζήσω”, έλεγε.
“Fundamental judgement disorder”.