Δεν μπορώ να αντισταθώ στην αναπαραγωγή και του υπόλοιπου κειμένου :
Το μόνο που έπρεπε να κάνει ο δημοσιογράφος, όσον αφορά τους στίχους του τραγουδιού, ήταν απλώς να εισαγάγει κάποιες λέξεις-κλειδιά στο «έξυπνο» σύστημα, το οποίο δημιούργησε χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση αυτό το αποτέλεσμα.
Η τεχνητή νοημοσύνη έχει ήδη φέρει επανάσταση στην μουσική βιομηχανία αλλά ταυτόχρονα – όπως πολλοί φοβούνται- είναι πιθανό να «ακυρώσει» πολλούς καλλιτέχνες αφού πλέον ο καθένας θα μπορεί να δημιουργήσει ένα τραγούδι χωρίς να έχει τις απαραίτητες γνώσεις και σπουδές, παρά μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού.
Μπορεί το εν λόγω τραγούδι να έχει κάποια εξόφθαλμα συντακτικά λάθη στους στίχους αλλά πολύ εύκολα αυτά θα μπορούν να διορθωθούν.
Άλλωστε οι επιλογές που σου δίνονται πλέον για την δημουργία ενός τραγουδιού είναι άπειρες. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις ό,τι είδος μουσικής θέλεις, ενώ παράλληλα μπορείς να δημιουργήσεις και ντουέτα.
Το «Μύκονο Σ’ Αγαπώ» είναι μια παραγωγή όπου οι εικόνες «παντρεύονται» με τους στίχους αναδεικνύοντας την Μύκονο και τις ομορφιές της.
Το ενδιαφέρον εντοπίζεται στο ότι ενώ η “δημιουργία” αποτελεί υπόθεση αποκλειστικά της AI, αυτός στον οποίο πιστώνεται, μαζί με τον τίτλο του …“συν-δημιουργού” είναι ο χρήστης. Η εργασία του οποίου δεν συνίσταται σε τίποτα άλλο από την απεύθυνση της εντολής στο μηχάνημα.
Αυτό μου θύμισε το εξής στιγμιότυπο από τη μουσική μου καριέρα : προ αμνημονεύτων, στο πλαίσιο κάποιας παραγωγής – όχι δικής μου – είχα “εμπλουτίσει” ενορχηστρωτικά ένα κομμάτι με ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Άναυδος βλέπω λίγο αργότερα στο εξώφυλλο του δίσκου, την ένδειξη “παραγωγή – ενορχήστρωση Τάδε Τάδε”. Παίρνω τηλέφωνο τον άνθρωπο του Θεού, “παραγωγό – ενορχηστρωτή” : “θα πρέπει να βοηθήσεις λίγο τη μνήμη μου, γιατί δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μου έδωσες τις παρτιτούρες για το συγκεκριμένο κομμάτι, ας πούμε”. Η απάντηση ήταν αποστομωτική : “Μα καλά, δική μου ιδέα δεν ήταν να μπει εκεί το κουαρτέτο;”.
Σημειωτέον ότι μιλάμε εδώ όχι για mainstream, αλλά για …“εναλλακτικά” ήθη.
Επιστρέφοντας στο δημοσιογραφικό κείμενο του in.gr και στον “κίνδυνο ακύρωσης …πολλών καλλιτεχνών” :
Το θέμα εδώ αφορά στο ότι οι “καλλιτέχνες” που κινδυνεύουν σήμερα με ακύρωση από την AI, έχουν εμφανιστεί κατ’ αρχήν στο προσκήνιο ακυρώνοντας οι ίδιοι κάποιους, αξιότερους αυτών, της προηγούμενης γενιάς, και πάει λέγοντας. Πρόκειται για νομοτελειακή κατάληξη μιας ιστορίας υποβάθμισης. Η AI μας έρχεται την κατάλληλη στιγμή, καθώς η “δημιουργική” διαδικασία που διέπει τη σημερινή pop culture, από την Taylor Swift μέχρι την …Θέλξη, θυμίζει περισσότερο λύση σταυρόλεξου για αρχάριους παρά τραγουδοποιία.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι η μουσική, ακόμα και στο τελευταίο στάδιο πριν απ’ την ολική έκλειψή της, εξακολουθεί να είναι αυτό που ήταν πάντοτε : καθρέπτης της κοινωνίας. Η ψευδαίσθηση του “μουσικού δημιουργού” – χρήστη του “έξυπνου συστήματος” είναι αντανάκλαση της ψευδαισθητικής λειτουργίας της επικοινωνίας που υποκαθιστά την κοινωνία στο σύνολό της. Και η υποκατάσταση του μουσικού από την AI αποτελεί προοίμιο της υποκατάστασης όλων ανεξαιρέτως των ασχολούμενων με “πνευματικές εργασίες”. Ιατρών, δικηγόρων, διδασκάλων και …προγραμματιστών κομπιούτερ συμπεριλαμβανομένων.
ΥΓ. Check στην ίδια διαδικτυακή σελίδα, κάτω αριστερά : το link οδηγεί σε κείμενο για το Νόμπελ Λογοτεχνίας του Σεφέρη.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν είναι χειρότερο πάντως από τις αντίστοιχες “ανθρώπινες” δημιουργίες.
That’s exactly my point. Οι ανθρώπινες επιδόσεις έχουν καιρό τώρα εξομοιωθεί με της AI, εξ ου το μούμπλε-μούμπλε περί “εξ ίσου ικανής” και “ικανότερης” απ’ τον άνθρωπο – όπου ο “άνθρωπος” είναι ένα …ενιαίο πράγμα.
Θα μπορούσε πχ. μια AI με τις σημερινές δυνατότητες, τροφοδοτημένη με data του late 17ου – early 18ου αι. να υποκαταστήσει κάποιον σαν τον Bach ή τον Telemann; ή, τροφοδοτημένη με τα του late 5ου – early 4ου πΧ, ένα Πλάτωνα η Αριστοτέλη; Αλλά και σε λιγότερο king size επίπεδο, κάποιους σαν τους (πετάω όποιο όνομα μου έρχεται) Beatles, Stones, …Blur, Oasis, Έκο, Φουκό, Πόπερ;
Η AI, δηλ. οι πλασιέ της …έχουν βρει και τα κάνουν.
Είναι ο μόνος τομέας εξάλλου στον οποίο υπάρχει ακόμα κάποια εξέλιξη. Σε όλους τους άλλους τομείς η όποια εξέλιξη έχει σταματήσει από καιρό. Λες και ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα περισσότερο να προσφέρει και ψάχνει απεγνωσμένα τον αντικαταστάτη του.
Ο “άνθρωπος” πάντως δεν είναι ένα compact είδος. Υπάρχουν και αυτοί που εξελίσσονται, ψάχνουν και δοκιμάζουν καινούργια πράγματα, καθένας με το δικό του τρόπο. Που …γηράσκουν αεί διδασκόμενοι, εν πάση περιπτώσει. Στον ίδιο τον επιστημονικό τομέα υπάρχουν αξιοσημείωτες μονάδες που δεν αφήνονται να επιπλεύσουν (δεν εννοώ τους έντιμους γιατρούς της Covid era).
Αυτό που λένε “ανθρωπότητα” είναι μια επινόηση της στατιστικής.
Σίγουρα. Υπάρχει όμως μια γενική κατεύθυνση που με τον καιρό γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη. Από κάποιες απόψεις μάλιστα φαίνεται ότι την ίδια κατεύθυνση ακολούθησε κάποια στιγμή και η φύση, όταν εξάντλησε τους πειραματισμούς με το μέγεθος, την ταχύτητα, το ένστικτο κλπ των ζωντανών οργανισμών και αποφάσισε να συγκεντρωθεί αποκλειστικά στην ανάπτυξη της νοημοσύνης με θεαματικά ομολογουμένως αποτελέσματα. Μην ξεχνάμε πως είναι και ο αρχικός εφευρέτης της ψηφιακής τεχνολογίας!
Ωστόσο η συγκεκριμένη προσέγγιση προϋποθέτει ότι αποτελούμε την κορωνίδα της “θεϊκής” δημιουργίας η οποία έχει εξαντλήσει τον κύκλο της. Και αν δεν είμαστε παρά ένα ακόμα πείραμα …όχι ιδιαίτερα πετυχημένο; θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Γιατί η ιστορία με την περίφημη “νοημοσύνη”, από την οπτική μιας γενικής κατεύθυνσης πάντα, έχει εκτροχιασθεί καιρό πολύ πριν μας προκύψει η AI.
Προσωπικά δεν θα χρησιμοποιούσα τον όρο “κορωνίδα”. Πιο κατάλληλος όρος μου φαίνεται το “αδιέξοδο” (εξ ου και τη “νοημοσύνη” θα τη χαρακτήριζα “παράκαμψη”). Βασικά η “ανωτερότητα” του ανθρώπου συνίσταται στο γεγονός ότι ως αποκλειστικός κάτοχος της γλώσσας μπορεί να μοιράζει χαρακτηρισμούς κατά το δοκούν. Anyway δεν μπορώ να γνωρίζω τι πραγματικά παίζεται πίσω από την πλάτη μας. Απλώς βρίσκω τη συγκεκριμένη αναλογία ενδιαφέρουσα.
Το σκεπτικό της ανωτέρω αναλογίας είναι ότι, όπως η φύση το γύρισε στη νοημοσύνη όταν εξάντλησε τις δυνατότητες της βιολογίας, έτσι και ο άνθρωπος το γύρισε στην τεχνητή νοημοσύνη όταν εξάντλησε τις δυνατότητες της τεχνολογίας.
Αν λέγοντας “όταν εξάντλησε” εννοείς “εξαντλώντας”, συμφωνώ, μετ’ επιφυλάξεως πάντα. Γιατί σύμφωνα με τους καλούς μας βιολόγους (και με τον …”διαλεχτικό υλισμό”) και η νοημοσύνη βιολογικό προϊόν είναι.
Είναι, αλλά συγχρόνως είναι και μια πόρτα σε άλλη διάσταση. Από βιολογικής απόψεως ο εγκέφαλος είναι ίσως το πιο unremarkable όργανο του σώματος. Ένας άμορφος και άνοστος πουρές. Μέχρι σχετικά πρόσφατα κανείς δεν φανταζόταν την πραγματική σημασία του. Δεν ξέρω αν και η τεχνητή νοημοσύνη τελικά είναι κάτι ανάλογο.
Από την άλλη βέβαια θα μπορούσε ο τεχνικός πολιτισμός να είναι τελικά ένα μοιραίο λάθος για την ανθρωπότητα. Ίσως δεν είναι τυχαίο που οι αρχαίοι Έλληνες ποτέ δεν επιχείρησαν το βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Αν υποθέσουμε ότι “τεχνικός πολιτισμός” είναι το πέρασμα του ανθρώπου από την άμυνα στην επίθεση εναντίον της φύσης (διατύπωση όχι “δόκιμη”, αλλά ελπίζω όχι τελείως αυθαίρετη), και με δεδομένο ότι ο ίδιος αποτελεί μέρος αυτής, αργά ή γρήγορα θα στραφεί εναντίον του ίδιου του εαυτού του.
Κορόιδα ήταν οι αρχαίοι ημών; πώς θα μπορούσε να κάνει “το βήμα” ο πολιτισμός που αποτέλεσε το άκρον άωτον της φυσιολογικότητας;
Ενδιαφέρον έχει ότι, σήμερα ακόμα, χώρες κατοικούμενες από λαούς με μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά (Κίνα, Ινδία, Ιράν, Ισραήλ, Ιαπωνία…) έχουν μεγάλες επιδόσεις και στη νέα τεχνολογία. Η “Ελλάδα” όχι.
Καλά συγκριτικά με άλλους λαούς, αλλά και με τους αρχαίους ημών προγόνους, εμείς έχουμε γενικότερα χαμηλές επιδόσεις. Άλλοι το αποδίδουν στην τουρκοκρατία (οι περισσότεροι), άλλοι στην ορθοδοξία (Ράμφος) και άλλοι στην επιμειξία (Φαλμεράγιερ). Παρόλο που όλες οι παραπάνω απόψεις έχουν πιθανότατα κάποια βάση, κατά τη γνώμη μου επισημαίνουν συμπτώματα και όχι αιτίες. Η προσωπική μου άποψη – που δεν διεκδικεί κανένα εύσημο επιστημονικότητας ή ακόμα και σοβαρότητας – είναι ότι, για ένα λαό που προσέκρουσε κάποτε στα όρια του ανθρωπίνως δυνατού, δεν απομένει άλλη διέξοδος από το να το ρίξει στη μαλακία.
Η άποψη πάντως περί του υλικού χαρακτήρα της νοημοσύνης είναι πλην των άλλων αυτοαναιρούμενη. Αν η λογική εξηγείται πλήρως με υλικούς όρους, τότε είναι τόσο τυχαία όσο και το υλικό της υπόβαθρο. Οι αποφάνσεις της επομένως δεν έχουν απολύτως καμία εγκυρότητα συμπεριλαμβανομένων των επιστημονικών και της εν λόγω απόφανσης περί του υλικού χαρακτήρα της λογικής. Κατά τη γνώμη μου το υλικό υπόβαθρο του πνεύματος είναι απαραίτητο μεν αλλά δευτερεύον. Μπορείς να φτιάξεις ένα τραπέζι από διάφορα υλικά και πάλι να είναι τραπέζι. Απλά τα συγκεκριμένα υλικά είναι τα καλύτερα ή τα μόνα που είχε στη διάθεσή της η φύση.
Το περί υλικού υποβάθρου της νοημοσύνης (συμπεριλαμβανομένης της θεμελιώδους γι’ αυτήν λειτουργίας της μνήμης / ανάκλησης) θα μπορούσε να αφορά απλώς το μέσο που χρησιμοποιεί το πνεύμα για την εκδήλωσή του. Κάτι σαν το μάτι ή το αυτί ας πούμε, σε πιο ευρεία εκδοχή. Όσοι θεωρούν ότι η ποικιλότητα των σκέψεων και των συναισθημάτων “παράγεται” από ηλεκτροχημκές αντιδράσεις εντός του εγκεφάλου (οι νευρολόγοι και οι παρεμφερείς τους computer scientists) θα πρέπει να κάνουν τον κόπο να σύρουν τις γραμμές που συνδέουν, με σχέση αιτίου – αιτιατού, συγκεκριμένα προϊόντα της ανθρώπινης διάνοιας και τις “αντίστοιχες” μ’ αυτά ηλεκτροχημικές αντιδράσεις. Εν πάση περιπτώσει, να περιγράψουν μια όχι γενικόλογη και αόριστη, αλλά δομική σχέση ανάμεσα στα δύο.
…Ως τότε, και επειδή κατά τεκμήριο αδυνατούν να το κάνουν, they can go fuck themselves.
Συμφωνώ απολύτως. Κανένας δεν γνωρίζει το παραμικρό για την πραγματική λειτουργία του εγκεφάλου. Ένας άμορφος πουρές είναι προς το παρόν χωρίς εμφανή δομή χωρίς τίποτα. Όταν με το καλό καταλάβουν τη θεμελιώδη αρχή λειτουργίας του – αν και με τα μυαλά που κουβαλάνε το αποκλείω – το ξανασυζητάμε το θέμα.
Όσον αφορά την προέλευση των σκέψεων και των συναισθημάτων πάντως, προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι μεγάλο μέρος τους προέρχεται απέξω. Δεν εννοώ την “εξωτερική πραγματικότητα” την οποία ο εγκέφαλος και κατά προέκταση το πνεύμα μας υποτίθεται ότι αντικατοπτρίζει. Μιλάω για μακρινές χωρικά και χρονικά εκπομπές, τις οποίες το ανθρώπινο (και όχι μόνο) σώμα λαμβάνει και αποκωδικοποιεί σαν ραδιοφωνικός δέκτης.
Αυτό ακριβώς εννοώ. Συγκεκριμένοι τομείς της τεχνολογίας άλλωστε, οι οποίοι κρατιούνται μακρυά από “περίεργα βλέμματα”, και η εξακριβωμένη αποτελεσματικότητά τους (επηρεασμός εξ αποστάσεως, υποβολή συναισθημάτων, αλλά και φωνών προκαλούντων εκδηλώσεις “σχιζοειδούς τύπου” στον άμοιρο δέκτη) ενισχύουν αυτή την άποψη. Για να μη φτάσω στη διόλου τολμηρή με όσα έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου “θεωρία” ότι βρισκόμαστε όλοι υπό την επήρρεια υποβολών τέτοιου είδους.
Το αίσθημα ματαιότητας και ηττοπάθειας που καταβάλει σημαντικό μέρος του πληθυσμού από ενάρξεως πανδημίας και εντεύθεν, θα μπορούσε να οφείλεται σ’ αυτό, σ’ ένα βαθμό τουλάχιστον.
Ο πλανήτης των Manchurian Candidates! 🤯🤪
Δεν το θεωρώ καθόλου απίθανο. Tο αντίθετο μάλιστα, εξ ου και η προσφιλής μου μεταφορά του videogame. Ή σε μια πιο αθώα της εκδοχή, κάτι σαν την παραγγελία στο amazon. Εσύ βλέπεις και πατάς κουμπάκια στην οθόνη του υπολογιστή σου, στο μεγαλύτερο μέρος της όμως η επεξεργασία της πληροφορίας γίνεται αλλού.
Ιδού και το περίφημο απόσπασμα του Max Payne που μου.. υπέβαλε τη θεωρία του videogame:
https://www.youtube.com/watch?v=PseDEMo8b18
Υπάρχει κάτι το ξεκαρδιστικό στο να βλέπεις τον πρωταγωνιστή του βιντεοπαιχνιδιού να διαπιστώνει ότι.. πρωταγωνιστεί σε βιντεοπαιχνίδι.
Όντως, μιλώντας ειδικά για 25 τόσα χρόνια πριν!
Τώρα, για ένα αποστασιοποιημένο (όχι μόνο χρονικά) όπως εγώ, πρόκειται για μια δραματική αλλαγή οπτικής γωνίας απέναντι στα video games, η οποία “κουμπώνει” με την προωθούμενη θεωρία περί simulation κα πρασίνων αλόγων. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό ότι επινοητές plots όπως το παραπάνω, όπως και κλασικοί συγγραφείς ε.φ. ήταν πάντα άνθρωποι σε επαφή με μυστικές εταιρίες και…μυστικές υπηρεσίες (η σχέση των δυο τελευταίων είναι πολύ πιο σοβαρή απ’ όσο δείχνει εκ πρώτης όψεως).
Τα εξακριβωμένα παραδείγματα είναι άφθονα : Herbert G. Wells, Arthur C Clarke, Isaac Asimov, Cordwainer Smith, Robert Heinlein etc.
Βασικά τα videogames είναι διαπλεκόμενα.. με τα πάντα. Πρόκειται για κολοσσιαία βιομηχανία, μπροστά στην οποία ωχριά η βιομηχανία του κινηματογράφου (που αποτελεί πλέον φτωχή απομίμηση των videogames). Ορισμένα κλασικά παιχνίδια της περί το millennium εποχής πάντως αποτελούν απλησίαστες κορυφώσεις του είδους από άποψη γραφικών, πλοκής, διαλόγων, βάθους προβληματισμού και μουσικής – για να μη μιλήσουμε για την προφητική τους διάσταση. Δυστυχώς τα περισσότερα εξ αυτών δεν είναι συμβατά με τρέχουσες εκδόσεις των windows😔😪
Καλώς ή κακώς έχω κόψει σχέσεις με τη βιομηχανία του Χόλιγουντ εδώ και 2 δεκαετίες ένεκα αβάσταχτης αηδίας για τα blockbusters και όχι μόνο. Τελευταία ταινία που είδα σε κινηματογράφο, αν θες το πιστεύεις, ήταν το AI του Σπίλμπεργκ – και αυτό γιατί, με εντολή του Κιούμπρικ (!) εμφανίζονταν εκεί μέσα οι Ministry, των οποίων ο Κιούμπρικ ήταν φαν…
Σχέση άλλωστε με τα video games δεν απέκτησα ποτέ. Η διασύνδεση των τελευταίων πάντως με Πεντάγωνο, CIA και πολεμική βιομηχανία, είναι pretty well-documented.
Το σινεμά κατά τη γνώμη μου είναι deader than dead που έλεγε και ο Marilyn για το ροκ. Αλλά και τα βιντεοπαιχνίδια επίσης, όχι μόνο λόγω τεχνικών προβλημάτων, αλλά και λόγω της γρήγορης διάβρωσής τους από την πολιτική ορθότητα που αφαίρεσε όλο το fun. Οι σκοτεινές διασυνδέσεις τους ποτέ δεν αποτέλεσαν πρόβλημα για μένα, ίσα ίσα μου έδιναν πρόσβαση και στην οπτική του insider. Αλλά εγώ τα ξεκίνησα σε κάποια ηλικία και με κάποιο υπόβαθρο. Για τους disposable teens.. αλλάζει το θέμα.
Το περί υποβάθρου είναι το ζουμί της υποθέσεως. Και ο λόγος προφανώς που εξαιρέσεις σαν εσένα αντλούν από τα βιντεοπαιχνίδια ευχαρίστηση και “ερεθίσματα” άγνωστα για τους περισσότερους.
Ως προς το Χόλιγουντ, τα τελευταία ιδίως χρόνια με την πολιτικορεκτίλα που διέπει τις υπερπαραγωγές του, δεν ξέρω τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που προσελκύει / γοητεύει. Υποθέτω ότι θα μπορούσα πιο εύκολα να συνεννοηθώ με ένα εξωγήινο του Roswell παρά μ’ αυτούς. I mean …literally. 👽👽👽