Ούτε ιδιαίτερα συμπαθής μου είναι, ούτε και θα την ψήφιζα. Αλλά η πρώτη ομιλία της Λατινοπούλου στην Ευρωβουλή ήταν αξιέπαινη από κάθε άποψη. Καλή αρχή…
(Visited 91 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Να σου πω την ψιλοσυμπαθώ τη συγκεκριμένη, παρόλο που ο πολιτικός πνευματικός της ορίζοντας είναι μάλλον περιορισμένος. Ίσως βρει το δρόμο της με τον καιρό, ίσως πάλι το γυρίσει για τα καλά στη μαλακία.
https://youtu.be/k8VhsYozQyc?si=lU7q-b8MBI-gXslY
Σε “ανθρώπινο επίπεδο” δεν νομίζω ότι θα τα πολυβρίσκαμε. Όχι ότι μου είναι αντιπαθής κιόλας, απλώς δεν καταλαβαίνω τους φανατικούς οπαδούς που έχει, οι οποίοι τη θεωρούν εκτός των άλλων και πανέμορφη (το ζώδιό της, by the way, το είχα βρει με τη μία).
Από κει και πέρα ψηφίζεις κάποιον επειδή μπορείς κάπως να τον φανταστείς σε ρόλο ηγέτη. Ακόμα και ο Βελόπουλος που μου ήταν συμπαθής (παρά τη γκαγκουρίλα του) μόλις τον τελευταίο χρόνο έχει αποκτήσει μια υποψία ηγετικού παραστήματος. Δεν είπαμε να είσαι Καραμανλής ή Παπανδρέου ή Μητσοτάκης senior, αλλά αυτοί εδώ παραείναι τοσοδούληδες. Όπως συμβαίνει σε όλους τους τομείς δηλ., του (παρα-)καλλιτεχνικού προεξάρχοντος.
Έχεις δίκιο. Δεν έτυχε να ενδιαφερθώ εντωμεταξύ για το ζώδιό της, αλλά είναι πραγματικά ολόιδια (στο ύφος κυρίως και όχι μόνο στα χαρακτηριστικά) με μια γνωστή μου σεσημασμένη ταυρίνα. Συχνά πάντως το ηγετικό στυλ τρέφεται από την κοπριά της πρότερης επιτυχίας. Πολλές φορές για παράδειγμα έχω αναρωτηθεί αν τα ύστερα έργα των Beatles θα ήταν ποτέ δυνατά χωρίς την άνεση που τους παρείχε η επιτυχία των πρώιμων άλμπουμ και η άδολη λατρεία των οπαδών. Σαν αυτό που λέμε ότι τα λεφτά φέρνουν λεφτά. Υπάρχουν φυσικά και οι περιπτώσεις των (πανάγνωστων) ηγετικών προσωπικοτήτων ανεξαρτήτως (εχθρικών) περιστάσεων και (ανύπαρκτων) οπαδών.
Κι εγώ έχω αναρωτηθεί, εννοείται. Και θεωρώ ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση άλμπουμ όπως, ήδη, το Rubber Soul ή το Revolver, να είχαν βγει χωρίς το κοινωνικό φαινόμενο που αποτελούσε η επιτυχία των Beatles. Είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς καταστάσεις όπως αυτές και να τις τοποθετήσει στο συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο.
On the other hand, αμφιβάλλω αν οποισδήποτε άλλος θα παρήγαγε τέτοιο έργο – διατηρώντας ένα ποπ χαρακτήρα – έστω και με όλο τον πλανήτη στα πόδια του. Το εντυπωσιακότερο όλων ίσως, ενδεικτικό της διαφοράς των εποχών, είναι ότι όσο μεγάλωνε η επιτυχία των Beatles, τόσο πιο περιπετειώδης γινόταν η μουσική τους. Σε πλήρη αντίθεση με την πορεία μεταγενέστερων σούπερ-σταρ (Elton John, Bowie, Roxy Music, Genesis etc).
“Ένα περίεργο πράμα” …ή όχι τόσο.
Αντίστοιχα πάντως, δεν νομίζω ότι η ηγετική προσωπικότητα “γίνεται”. Ή το έχεις ή δεν το έχεις.
Η (συμπαθέστατη) Λεπέν πχ. το έχει. Το ίδιο το έχει και η (αντιπαθέστατη) Μελόνι. Η Λατινοπούλου πάλι, δεν το βλέπω. Μπορεί φυσικά να κάνω λάθος.
Βασικά όλα καταλήγουν στη μεγάλη ρήση “Σε όποιον έχει, θα του δοθεί. Και σε όποιον δεν έχει, και το λίγο που έχει, θα του αφαιρεθεί”. Όχι δηλαδή ότι δεν συμβαίνει και το αντίθετο🙃
Όσον αφορά τη “ρήση” : Τουλάχιστον για τα καλλλιτεχνικά, έχω λόγους να μην είμαι καθόλου σίγουρος. Αν αναλογιστούμε την τύχη των Beatles ως συνόλου, αλλά και των περισσότερων από τους σούπερ σταρ της υποθέσεως, θα δούμε τη δημιουργική τους περίοδο να συρρικνώνεται στα 5-10 χρόνια max, με βασικό υπαίτιο γι’ αυτό, imho, το superstardom : άντε να διατηρήσεις ακμαία δημιουργικότητα, το άκρον άωτον της φυσιολογικότητας δηλ., υπό ακραία αφύσικες συνθήκες.
Για να μη μιλήσουμε για τα ναυάγια της ζωής που αποτέλεσε, ξανά η πλειονότητά τους.
Δεν νομίζω ότι είναι τυχαία η σταθερότητα (μέχρι βαθέως γήρατος) της δημιουργικής πορείας καλλιτεχνών από άλλους χώρους, από όπου απουσιάζει η mass hysteria της μαζικής επιτυχίας. Ούτε είναι άσχετη η απόσυρση των Beatles απ’ την κυκλοφορία, τη “συναυλιακή” ιδίως, με τη δημιουργία των τελευταίων άλμπουμ. Όπως δεν είναι άσχετη και η σταδιακή κατάρρευση της δημιουργικότητας των μεταγενέστερών τους σούπερσταρ, με τις “ανειλημμένες υποχρεώσεις”. Εννοείται ότι ο ρόλος του μάνατζερ είναι ελαφρυντικός (και …καθοριστικός στο ξεκίνημα), αλλά μέχρι ενός ορίου. Το πράγμα είναι εξ ορισμού απάνθρωπο.
Καταλήγοντας, όπως θα έλεγε και το ChatGPT, κάθε άλλο παρά βέβαιοι μπορούμε να είμαστε για το ότι η επιτυχία πέραν ενός ορίου αποτελεί ευλογία για ένα καλλιτέχνη.
Δεν θα ξεχάσω το κλάμα που είχα ρίξει στα early ’80s, βλέποντας ένα ντοκιμαντέρ για τις τελευταίες μέρες του Elvis. Μέχρι τότε, ως …γαβριάς (“πανκ” και δε συμμαζεύεται), τον σνόμπαρα. Εκείνο το βράδυ έγινα οπαδός του.
Εκτός από τα παραπάνω μοιραίο ρόλο για την εξέλιξη του καλλιτέχνη έπαιζε και το target group της ποπ/ροκ μουσικής. Μιλάμε χοντρικά για ηλικίες 12-22, για τις οποίες η εν λόγω μουσική αποτελούσε κατά βάση μια μορφή κοινωνικοποίησης. Οι περισσότεροι εξ αυτών στη συνέχεια δεν ενδιαφέρονταν ξανά για τη μουσική και ο καλλιτέχνης έπρεπε να βρει νέο target group – νέα γενιά ουσιαστικά – με άλλα γούστα και νοοτροπία που απαιτούσαν από αυτόν εντελώς διαφορετικές ικανότητες, αφύσικες δυνατότητες προσαρμογής και φυσικά.. αιώνια νεότητα. Μουσικοί που απευθύνονται σε διαφορετικό κοινό δεν έχουν συνήθως τέτοια προβλήματα.
Correct. Με την προσθήκη ότι ως προς τις ηλικίες των 12-22 η “νεανική κουλτούρα” δεν αποτελεί μέσο κοινωνικοποίησης αλλά γκετοποίησης, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης διαδικασίας τύπου “διαίρει και κυβέρνα” η οποία δεν αφορά μόνο στο χώρο αλλά (κυρίως) στο χρόνο. Σήμερα, με την επιτάχυνση αυτής της διαδικασίας, βλέπεις ανθρώπους 27 χρόνων να αδυνατούν να συμβαδίσουν με τους (ανήκοντες ουσιαστικά στην ίδια γενιά) 15χρονους. Ο ηλικιακός αποτελεί κατά την άποψή μου την κυρίαρχη μορφή ρατσισμού. Και αν “καμαρώνω” για κάτι είναι ότι το είχα αντιληφθεί από 18 χρόνων – προφανώς έπαιξε ρόλο σ’ αυτό η αδυναμία που είχα πάντα στους γέρους.*
Σε κάθε περίπτωση, το φαινόμενο των άνω των 22 που παύουν να ενδιαφέρονται για τη μουσική είναι εκ φύσεως αφύσικο. Το κατ’ αρχήν αφύσικο επομένως είναι η πηγή της προέλευσής του : η ίδια η youth culture.
* Θυμάμαι ακόμα το σοκ που μου είχε προκαλέσει η περίφημη σκηνή στο ‘Κουρδιστό Πορτοκάλι΄ με τα τσογλάνια να χτυπάνε τον “κωλόγερο” κάτω απ’ τη γέφυρα – αυτός παρεμπιπτόντως δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο το ‘ΚΠ’ είναι η μόνη ταινία του …Ισόθεου με την οποία έχω ψιλοπρόβλημα.
Δε μου αρέσει το Κουρδιστό Πορτοκάλι για πολλούς και διάφορους λόγους. Το είδα μια φορά στο σινεμά και δεν αισθάνθηκα έκτοτε την ανάγκη να το ξαναδώ, παρόλο που είναι άμεσα διαθέσιμο στο Netflix. Tο κωμικοτραγικό της υπόθεσης ήταν ότι δίπλα μου καθόντουσαν δύο κοριτσάκια του δημοτικού, τα οποία μάλλον η μαμά τους έστειλε στο έργο με την ιδέα ότι επρόκειτο για παιδικό, παρασυρμένη προφανώς από τον τίτλο. Ήθελα να τους πω να φύγουν, αλλά φοβήθηκα μη με παρεξηγήσουν. Ευτυχώς μετά τα πρώτα λεπτά κοιτάχτηκαν αμήχανα μεταξύ τους κι έφυγαν από μόνα τους.