Ενδιαφέρουσα συνολικά η συνέντευξη, αλλά εστιάζω στην ενότητα που ξεκινάει στο 16:25 – αναφορά στο ουκρανικό και τη σχέση του με πιθανή εκλογή Trump. Ο κύριος Μάζης λέει αυτά ακριβώς που ήλπιζα ότι θα έλεγε : εννοείται ότι αντιμετωπίζει ως θετική προοπτική την επάνοδο του πρώην προέδρου στον Λευκό Οίκο – διασκεδαστική η θορυβημένη (μη) αντίδραση της κυρίας – λέγοντας πολλά και διάφορα άξια σημείωσης πράγματα.
(Visited 338 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Όταν μιλάμε για Ουκρανικό, μιλάμε για ευρωπαϊκό κυρίως πρόβλημα. Η Αμερική δεν έχει κανένα ιδιαίτερο λόγο να σταματήσει τη “βοήθεια” προς την Ουκρανία. Κέρδος έχει ως επί το πλείστον από αυτή την κατάσταση – και οικονομικό και γεωπολιτικό. Επιπλέον μια μονόπλευρη αποχώρηση των Αμερικανών θα επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την Ευρώπη που θα συνέχιζε την καταστροφική “βοήθεια” μόνη της. Ο ίδιος ο πόλεμος δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για μας. Το πρόβλημα είναι οι κυρώσεις προς τη Ρωσία – κυρώσεις προς τον εαυτό μας δηλαδή. Και αυτές δεν πρόκειται να σταματήσουν με το τέλος του πολέμου. Επί θητείας του μάλιστα ο Τραμπ επέβαλε στη Ρωσία περισσότερες κυρώσεις από κάθε άλλο πρόεδρο μέχρι τότε.
Εν πρώτοις άλλο “οι περισσότερες κυρώσεις από κάθε άλλο πρόεδρο μέχρι τότε” και άλλο κυρώσεις σαν τις τωρινές που έχουν γονατίσει όλο τον κόσμο.
Αφ’ ετέρου, όταν μιλάμε για ουκρανικό το οποίο “είναι ευρωπαΪκό κυρίως πρόβλημα”, μια από τις λογικές αντιδράσεις σ’ αυτό είναι “ΟΚ, ως εκ τούτου η Αμερική δεν έχει λόγο να εμπλέκεται” – πρόκειται για το κλασικό δόγμα του απομονωτισμού το οποίο πάει 2 αιώνες πίσω και του οποίου …ημι-υποστηρικτής είναι ο DT, όποτε δηλ. θεωρεί ότι δεν έχει κάτι να κερδίσει υιοθετώντας παρεμβατική στάση.
Αν κάτι επιτυγχάνεται, κατά τους Αμερικανούς θιασώτες του πολέμου απ’ αυτόν, είναι η αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικονομίας και η στενότερη πρόσδεσή της στις ΗΠΑ. Όμως και αυτό ακόμα εμπεριέχει κινδύνους και για την Αμερική, άσε που δεν μπορεί να κρατήσει επ’ άπειρον – ήδη έχει ξεκινήσει η “ακροδεξιά” αντίδραση.
Από την άλλη, ως ενισχυτικό του δικού σου επιχειρήματος, η σχέση του DT με το περίφημο στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα δεν είναι ακριβώς κακή, όσο κι αν καταφέρεται εναντίον του και εναντίον των “πολεμοκαπήλων”. Απ’ την …παράλλη όμως, πάντα καλή ήταν αυτή η σχέση, χωρίς κανείς να αμφισβητεί ταυτόχρονα ότι επί εποχής DT ούτε ένας νέος πόλεμος δεν ξεκίνησε – αντίθετα με ό,τι συμβαίνει επί μονίμου βάσεως με τους Democrats.
Τυπικά τουλάχιστον ούτε ο Μπάιντεν ενέπλεξε άμεσα σε κάποιο πόλεμο την Αμερική. Ο λόγος είναι απλούστατα ότι δεν την παίρνει. Το περίεργο είναι ότι ακριβώς τώρα ο Τραμπ εγκατέλειψε το δόγμα του απομονωτισμού με το σιωνιστικό του παραλήρημα. Το ενεργειακό ξεζούμισμα της Ευρώπης πάντως ήταν μια εξαιρετικά προσοδοφόρα κίνηση της κυβέρνησης Μπάιντεν. Δεν βλέπω κανένα λόγο να το ανακαλέσει ο Τραμπ, πόσο μάλιστα που το περίφημο οικονομικό του πρόγραμμα βασίζεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε κυρώσεις.
Αν υπάρχει κάτι καλό στην πρόθεση του Τραμπ να σταματήσει εν μια νυκτί (μα είναι δυνατό να πιστεύει σοβαρά τέτοιο πράγμα ο Μάζης?) τον πόλεμο στην Ουκρανία – whatever that means – αυτό είναι ακριβώς η.. πρόθεση, με την έννοια ότι ανοίγει επιτέλους μια συζήτηση για ένα θέμα έως τώρα ταμπού. Σε αυτό ακριβώς εξάλλου συνίσταται και η συνολική προσφορά του Τραμπ: στα λόγια. Γιατί από πράξεις.. μηδέν.
(Δεν τελειώνει δεν τελειώνει λέμε …η διαδικασία της τακτοποίησης. Και εν τω μεταξύ με το που έστησα τα ηλεκτρονικά μου τρώω πολλές ώρες και μ’ αυτά, πράγμα που παρατείνει την εκκρεμότητα. Προς δίκαιο εκνευρισμό ώρες ώρες της Μ. αλλά …και τι να κάνουμε δηλαδή…)
Ως προς το σιωνιστικό, δεν πρόκειται περί παραληρήματος. “Έχω τονίσει επανειλημμένα” ότι ο DT είναι ο πιο πιστός υπηρέτης των ισραηλινών συμφερόντων στην ιστορία. Και για να πω την αλήθεια, δεν αποκλείω και το όψιμο ξεσπάθωμα του κυρ-Μάζη υπέρ του, να έχει σχέση με αυτό. Εννοώ ότι και ο εν λόγω είναι φίλα προσκείμενος στο Ισραήλ – έχω βγάλει αυτό το συμπέρασμα από παλιά και δεν έχω διαψευσθεί.
Πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί αμφιβάλλεις για το αν είναι καν δυνατό να πιστεύει ότι ο Trump θα σταματήσει τον πόλεμο με την Ουκρανία. Ο άνθρωπος θέλει να σταματήσει μια εξέλιξη στο πλαίσιο της οποίας “η ανθρωπότητα” απειλείται με fuckin’ πυρηνικό πόλεμο. What’s so funny about that?
Ως γνωστόν η τακτοποίηση χρειάζεται μήνες και δεν ξέρω αν η βιασύνη θα επιταχύνει τη διαδικασία. Για τις προθέσεις και την αυτοπεποίθηση τώρα του Τραμπ δεν αμφιβάλλω καθόλου. Για το ανέφικτο του “σχεδίου” του έχω πολλούς λόγους αμφιβολίας, μερικούς εκ των οποίων παρέθεσα παραπάνω. Άσε κιόλας που ποτέ δεν έχει δώσει δείγματα ικανοτήτων σε τέτοια ζητήματα στο παρελθόν. Ακόμα και την περίφημη αποχώρηση από το Αφγανιστάν o Μπάιντεν την έκανε τελικά. Και μιλάμε για μια δουλειά που εξαρτώνταν αποκλειστικά και μόνο από την Αμερική. Το κυριότερο εδώ είναι ότι λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, αφού οι Ρώσοι μέχρι στιγμής δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για το ανύπαρκτο σχέδιό του. Γενικότερα όμως δε μου αρέσει καθόλου που στηρίζει την παρούσα προεκλογική του εκστρατεία στη μεγαλοστομία, το μεσσιανισμό και την τρομολαγνεία. Μου θυμίζουν υπερβολικά “πανδημία” και δε συμμαζεύεται. Δεν αποκλείεται να έχει δίκιο βέβαια και να είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον κόσμο. Αλλά το ίδιο θα μπορούσα να πω κι εγώ για το εαυτό μου ας πούμε. Σε ό,τι αφορά τον Τραμπ είναι φανερό για μένα ότι μπαίνεις αυθόρμητα σε suspension of disbelief mode. Και μιλάμε πάντα για πολιτικό. Καλύτερα ίσως να μην ασχοληθώ ξανά με το θέμα, μέχρι να περάσουν τουλάχιστον οι εκλογές.
Μπα, μπορεί ως ένα σημείο να είμαι προκατειλημμένος αλλά έως εκεί. Ούτε …Μεσσία θεωρώ τον Trump, ούτε και είμαι προκατειλημμένος άνευ λόγου : έχω παρακολουθήσει από κοντά και για χρόνια τον “πόλεμο λάσπης” που του κάνουν τα συγκεκριμένα όντα, τα οποία ειδικά ως προς την τρομολαγνεία είναι άπαιχτα ακόμα και τώρα – μετά από δυο απόπειρες εναντίον του.
Άλλος ένας λόγος (που είμαι προκατειλημμένος) είναι η ιδιότυπη φοβία που εξακολουθεί να είναι διάχυτη στον “πολιτισμένο κόσμο”, κάνοντας δύσκολο να λεχθεί μια καλή κουβέντα για τον κυρ-μαλάκα. Έχει εξακριβωθεί από τις προηγούμενες εκλογές ότι τα γκάλοπ επί αμερικανικού εδάφους είναι πάντα παραπλανητικά, καθώς πολλοί είναι εκείνοι που διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά υπέρ του.
Το τελευταίο είναι πολύ πιθανό, το ίδιο εξάλλου έγινε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό με το Μητσοτάκη, τον οποίο οι περισσότεροι ντρέπονταν κυριολεκτικά να πουν ότι τον υποστηρίζουν, όχι μόνο στους αντιπάλους ή στις δημοσκοπήσεις, αλλά και μεταξύ των. Speaking of which η αποτυχία μου να προβλέψω τη νίκη του οφειλόταν στην τύφλωση που μου δημιουργούσε το μίσος για την πολιτική του. Από τότε αποφάσισα να βάζω τα αισθήματά μου στην άκρη όταν διακινδυνεύω πολιτικές εκτιμήσεις. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Αφήνεις τον εαυτό σου να ξεσπαθώσει σε τακτικά “δίλεπτα μίσους” και μετά συνεχίζεις τη δουλειά σου ανενόχλητος.
Το άσχετο φυσικά όπως πάντα, σε περίπτωση όμως που σε παίρνει κάποια στιγμή, βάλε από μέρους μου ένα κομματάκι που μου έβγαλε η AI του YT με βάση τα εγνωσμένα γούστα μου:
https://www.youtube.com/watch?v=kROPwjqp-m0&list=RDkROPwjqp-m0&start_radio=1
I sure will!
Εντωμεταξύ μετά τη δεύτερη “απόπειρα” η Χάρις έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Μόνο για τον Τραμπ ακούω καθημερινά.
Ειναι γεγονός. Αυτό που συμβαίνει, η δική μου εξήγηση τουλάχιστον, είναι η εξής : η KH δεν θέλει να γίνει αντιληπτό ακόμα και στον πιο υποβαθμισμένο οπαδό του Δημοκρατικού κόμματος 1. Ότι δεν έχει τίποτα να πει πέρα από παιδαριώδεις γενικότητες (“εμείς οι Αμερικανοί αγαπάμε την πατρίδα μας”, “είμαστε αισιόδοξος λαός”, “πιστεύω σε μια …opportunity economy” and so on – ενδεικτικά αποσπάσματα από την εντελώς ανεκδιήγητη συνέντευξή της στην Opra Winfrey) και 2. Ότι ο λόγος τελικά γι’ αυτό δεν είναι (μόνο) ότι είναι μια καθυστερημένη ηλίθια, το οποίο όντως είναι, αλλά και ότι όλα όσα θα έλεγε αν άρχιζε να περιγράφει το πρόγραμμά της θα έκαναν τον κόσμο να τρέχει αλαλάζοντας. Οι “θέσεις” της όμως είναι γνωστές τα τελευταία 5 χρόνια, σε όσους ασχολούται σοβαρά τουλάχιστον. Το άτομο είναι “ναι σε όλα” όσα αφορούν στη woke κουλτούρα (εξ ου η επιλογή του ημίμουρλου μπάρμπα για VP) + open borders, defunding the police, climate change, renewable sources etc etc.
Και πάλι όμως δεν εξηγείται γιατί δεν την παίζουν τα μέσα. Το πιθανότερο είναι ότι για λόγους που δεν γνωρίζω, αλλά μπορώ σε γενικές γραμμές να φανταστώ, το σύστημα θέλει αυτή τη στιγμή τον Τραμπ. Πολύ πιθανό επίσης μου φαίνεται ότι αντιλαμβανόμενη πού ακριβώς πάει να μπλέξει, καθώς και την αδυναμία της να σταθεί στο ύψος – ή το βάθος – των περιστάσεων, έχει αρχίσει να το ξανασκέφτεται.
Το ότι ένα, ενισχυμένο σε σχέση με πριν, μέρος του “συστήματος” φλερτάρει με την ιδέα της επανόδου του DT είναι και δική μου, εκπεφρασμένη άποψη (βλ. επιλογή αντιπροέδρου και προεκτάσεις αυτής). Αλλά σημαντικό μέρος του εξακολουθεί να υποστηρίζει τη Δημοκρατική παράνοια. Εδώ εχθές μόλις ο …running mate της Kamala συναντήθηκε με τον Alexander Soros – διάδοχο George και “πιο πολιτικοποιημένο από εκείνον” σύμφωνα με τον ίδιο.
https://www.hindustantimes.com/world-news/us-news/tim-walz-meeting-with-alex-soros-sends-maga-into-a-meltdown-why-is-he-bowing-101727350117204.html
Μια από τις πρώτες δηλώσεις προθέσεων του ανθυπομαλακίου με το που διαδέχθηκε τον φοβερό πατέρα πέρυσι, ήταν ότι το Foundation θα ξόδευε μεγάλα ποσά για την εξασφάλιση της νίκης του Δημ. κόμματος.
Συνεχώς επανέρχομαι στην αρχική μου σκέψη που δεν έχει σχέση με προσωπικές ικανότητες κλπ, πόσο μάλλον που κατά τη γνώμη μου και οι δύο είναι ακατάλληλοι για τη θέση του Προέδρου για διαφορετικούς ο καθένας λόγους. Εν ολίγοις κάπου δεν κολλάει μια κυβέρνηση “αριστερών” ευαισθησιών σε μια ραγδαία εκφασιζόμενη (ας μη φοβόμαστε τις λέξεις) Δύση. Εκτός κι αν η Αμερική σκοπεύει να μπει στην ουρά των εξελίξεων.
Κανείς δεν θα μπορουσε να κατηγορήσει μια Αμερική με Trump στο Λευκό Οίκο ότι μπαίνει στην ουρά των εξελίξεων. Παγκοίνως γνωστός είναι ο ρόλος του Trump ως αβανγκάρντιας, μακράν, του κινήματος!
Σου είχα ξαναπεί και παλιότερα ότι στον Τραμπ ταιριάζει απόλυτα το ρητό του Χέγκελ για την πυρίτιδα: η ανθρωπότητα την χρειαζόταν κι αυτή εμφανίστηκε!💣💣
…Συμφωνώ απολύτως 😊 με σένα και τον Χέγκελ.
…Εν τω μεταξύ, μυστηριώδη στο όριο του ανησυχητικού πράγματα:
Προ τριημέρου πέφτω σε ένα youtube channel απ’ αυτά με άτομα που “αντιδρούν” ακούγοντας πρώτη φορά κάτι. Ήταν ένα είδος νέγρου ράπερ or something ο οποίος “αντιδρούσε” (με τις συνηθισμένες κοινοτοπίες που γίνεται αυτό) σε ένα τραγούδι της …Μαρινέλλας.
Το πράγμα έχει μια αύρα γκροτέσκου όσο να’ ναι, αυτό άλλωστε μου τράβηξε το ενδιαφέρον.
https://youtu.be/xWYolH_6X-Q?si=LNUXIxhZ43XY_G1Q
Μια μέρα μετά συνέβη το γεγονός.
Τι προάλλες πάλι βλέπαμε μια ταινία του ’64 (‘The Pumkin Eater’ – Anne Bankroft, Peter Finch) με τη Maggie Smith, νεαρή και αγνώριστη, σε ένα ασήμαντο ρόλο – μια απ’ τις πρώτες εμφανίσεις της. Η δική της παρουσία αποτελούσε το κλου της ταινίας, η οποία δεν ήταν γενικά τίποτα ιδιαίτερο (both huge MS fans).
https://youtu.be/39vhBwIK3nw?si=nypzV74MOGRjcA-l
Κάνω μόλις πριν στα trends του Twitter και τι να δω : πέθανε η Maggie Smith.
Το ιδιαίτερο με τα “μεταφυσικά” φαινόμενα είναι διακρίνονται από επανάληψη, όχι όμως και από κανονικότητα. Σα να μας λένε με τον τρόπο τους..
https://youtu.be/Zr5gqkDdr6I?si=huRlAPkRFvTES5tQ
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει (και) ένα είδος κανονικότητας στην εμφάνισή τους. Απλώς για κάποιο λόγο οι άνθρωποι στους οποίους συμβαίνουν δεν έχουν / – με ασχοληθεί σοβαρά με την ανακάλυψή της. Προσωπικά “καταδιώκομαι” από τέτοιου είδους προμηνύματα απο παιδάκι. Το επιχείρημα φυσικά εναντίον αυτού είναι ότι τα γεγονότα άνευ προμηνύματος είναι 1.000.000 φορές περισσότερα, άρα η εντύπωση αποτελεί λάθος εστιασμό σε κάτι στατιστικά αναμενόμενο.
Ένδιαφέρον στοιχείο πάντως είναι ότι αυτά για τα οποία μιλάω αφορούν κατά κανόνα δημόσια πρόσωπα και κατά 90% καλλιτέχνες. Γεγονότα δηλ. εκτός οικείου περιβάλλοντος, τα οποία θα μάθαινα ούτως ή άλλως.
Το ενδεχόμενο στατιστικής οφθαλμαπάτης πρέπει να το έχει κανείς πάντα στο μυαλό του. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις τόσο απίθανες από στατιστικής απόψεως που πρέπει να είσαι τυφλός για να τις αγνοήσεις, ιδιαίτερα όταν αυτές αρχίζουν και πυκνώνουν. Δεν ξέρω πάντως αν έχουν κάποια συγκεκριμένη σημασία ή αν είναι απλώς glitches του προγράμματος που ονομάζουμε “πραγματικότητα”.
Αυτή η “θεωρία”, η simulation hypothesis μου φαινόταν πάντα ανεκδιήγητη για να πω την αλήθεια. Αφήνοντας κατά μέρος τις αρχές της επαληθευσιμότητας και της διαψευσιμότητας, ως ευκόλως εννοούμενες, φωνάζει από 200 χιλιόμετρα ότι αποτελεί επίρρωση του ρητού “αν το μόνο εργαλείο που διαθέτεις είναι ένα σφυρί, βλέπεις όλα τα προβλήματα σαν καρφιά”. Είναι κανονικό υποπροϊόν της (από χέρι) υποκουλτούρας των κομπιουτεράδων, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη.
Και μένα έτσι μου φαινόταν, πόσο μάλλον όταν έβγαινε από το στόμα του Κώστα Καββαθά και του Elon Musk. Με κάποια σχετικά modifications όμως ταιριάζει ωραιότατα στα φαινόμενα. Και γενικότερα η computer theory προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με ανταγωνιστικές εξίσου αναπόδεικτες θεωρίες. Δεν είναι σύμπτωση που η βασική αρχιτεκτονική των υπολογιστών αποτελεί σε πολύ μεγάλο βαθμό μονόδρομο. Δεν υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι να κατασκευάσεις ένα κομπιούτερ. Θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει περίπου φυσικό φαινόμενο.
Μα τα πάντα φυσικά φαινόμενα είναι. Συμπεριλαμβανομένων των προϊόντων της διανοίας του επίσης φυσικού φαινομένου που αποτελεί ο άνθρωπος. Το ίδιο και οι μολύνσεις, οι αρρώστιες, οι πανδημίες και οι ολικές καταστροφές (τα παραπάνω αποτελούν γνωρίσματα/αποτελέσματα της computer culture, κατά την άποψή μου πάντα)
Από κει και πέρα, με πηγή εμπνεύσεως ουσιαστικά τα video games και τη virtual reality, να φτάνει κάποιος σε τύπου Nick Bostrom ερμηνείες του κόσμου, είναι απλώς γνωστικισμός του χονδροειδέστερου είδους.
Ως προς τον κόσμο μας ως προσομοίωση ( = παραπλανητικό τμήμα/προϊόν ενός ευρύτερου σύμπαντος, εκείνου του Ιαλδαβαώθ-κομπιουτερά-Δημιουργού, ας πούμε) τα glitches, κτλ. κτλ. …προσωπικά μένω στον Άμλετ (“There are more things in Heaven and Earth, Horatio…”).
Η simulation hypothesis είναι επί της ουσίας συγκαλυμμένη η γελοία πεποίθηση για την (“προ των πυλών” ήδη…) αναβάθμιση σε Κατασκευαστή Κόσμων του ίδιου του “Ανθρώπου” (με άλφα κεφαλαίο!).
Αν εξαιρέσουμε πάντως το “τεχνικό” λεξιλόγιο, η θεωρία του “προγράμματος” δεν διαφέρει από τη βουδιστική, την πλατωνική, την καντιανή και άλλες “ψαιδαισθησιακές” θεωρίες της πραγματικότητας. Την ιδέα της πραγματικότητας ως βιντεοπαιχνιδιού την συνάντησα φυσικά σε.. βιντεοπαιχνίδι, συγκεκριμένα στο Max Payne του 2000. Επρόκειτο για ένα inside joke του παιχνιδιού, προσωπικά όμως με συγκλόνισε. Μετά το singularity του 2020 μάλιστα η σκέψη ότι ο συγκεκριμένος κόσμος δεν είναι ο πραγματικός – whatever that means – τείνει να γίνει μόνιμο αίσθημα για μένα.
Ότι ως ιδέα είναι συγκλονιστική δεν το συζητάμε (δεν ήξερα το video game, ο – κομπογιαννίτης ούτως ή άλλως – Bostrom από τέτοιου τύπου πηγές επηρεάστηκε). Αλλά είναι ακριβώς αυτό και μόνο κατά την άποψή μου. Ιδέα …επιστημονικοφαντασιακού τυπου. Δεν νομίζω ότι αντέχει στην κριτική βάσανο.
Ούτως ή άλλως δεν είναι κάτι που μπορεί να επαληθευτεί/διαψευσθεί. Μια οπτική γωνία είναι περισσότερο, σαν τα ζώδια ένα πράγμα. Προσωπικά πάντως δεν έχω τίποτα εναντίον των κομπιουτεράδων και της κουλτούρας τους, με την οποία μάλιστα φλέρταρα για ένα διάστημα. Και γενικότερα η σχέση μου με τα ηλεκτρονικά είναι σαν τη σχέση που έχουν άλλοι με τα ζώα συμπεριλαμβανομένου και του σχετικού αισθήματος μισανθρωπίας.
Κι εγώ έχω ασχοληθεί, και κατά βάσιν με τον μουσικό προγραμματισμό. Ήμουν απ’ τους πρώτους, υποθέτω, στη “ροκ σκηνή” τουλάχιστον, που εμφανίσθηκαν επί σκηνής με sequencer και προγραμματισμένα μέρη. Αυτό στο τελευταίο incarnation των Blue Light – ’90 μέχρι ’93.
Αλλά έχω πρόβλημα με την αισθητική και την απουσία “εγκυκλίου μορφώσεως” των εν λόγω (ξέρεις, υποθέτω ότι δεν είσαι …τυπικός εκπρόσωπος του είδους 😊) για να μη μιλήσω για την αυταρέσκεια με την οποία αυτοπαρουσιάζονται ως “φορείς του καινούργιου”, σε συνδυασμό με το ποταπό σνομπάρισμα των “computer illiterates”.
Η αδιαφορία/περιφρόνηση για την κλασική μόρφωση αποτελεί χαρακτηριστικό της αμερικάνικης κουλτούρας γενικότερα και όχι μόνο της computer culture, η οποία είναι φυσικά παράρτημα της πρώτης. Θα προσέθετα μάλιστα ότι αποτελεί προϋπόθεση της αμερικανικής ζωτικότητας και αυτοπεποίθησης. Η Ευρώπη αντιθέτως εν τέλει κατέρρευσε από το βάρος της πνευματικής της παράδοσης. Για να μη μιλήσουμε για τους δικούς μας που αδυνατούν να συντάξουν γραπτά μια ελληνική πρόταση με ρήμα-υποκείμενο-αντικείμενο. Κατά τάλλα είναι απόγονοι των αρχαίων.
Δεν νομίζω ότι ισχύει μια τέτοια γενίκευση για την αμερικανική κουλτούρα, η οποία σε όλη τη διάρκεια των 19ου + 20 αι. μια χαρά διανοούμενους και λογοτέχνες έχει να παρουσιάσει, φτάνοντας στο φινάλε φινάλε …στον Dylan himself. Καμιά σχέση με τα μαλάκια της Silicon Valley – ο Jaron Lanier, “πρωτοπόρος της virtual reality”, σημαντικότατος συγγραφέας και φωτεινή εξαίρεση ανάμεσά τους, τους παρουσιάζει ως άτομα που ουσιαστικά δεν έχουν ιδέα από τίποτα.
Δεν αναφέρομαι στους επαγγελματίες της κοιλτούρας – που ως Αμερικανοί προτεστάντες είναι άψογοι επαγγελματίες – αλλά στο ευρύτερο μορφωμένο κοινό (επιστήμονες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κλπ) που μόνο μορφωμένο δεν είναι με την ευρωπαϊκή τουλάχιστον έννοια. Μεταπολεμικά μάλιστα το φαινόμενο πήρε διαστάσεις επιδημίας, όπως αντίστοιχα και η εξάπλωση της χαμηλού αντικειμενικά επιπέδου αμερικάνικης pop culture.
Δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό, μεγάλο ποσοστό συγγραφέων άλλωστε από 19ου αι. ήδη εργάζονταν και σε εφημερίδες. Αλλά και οι επιστήμονες της υποθέσεως δεν ήταν ακριβώς επιπέδου …Fauci. Άσε που από μια εποχή και μετά (ιδίως από ΒΠΠ και εντεύθεν) μια πληθώρα τέτοιων εισήγοντο από Ευρώπη. Σίγουρα δεν μιλάμε για επίπεδο ευρωπαϊκής (paralysis by analysis) κουλτούρας, αλλά …ένας από τους λόγους που μου άρεσε πάντα η Αμερική ήταν ακριβώς ο συνδυασμός “χωριάτικης ευεξίας” και μιας, δικής τους εκπορεύσεως, επιλεκτικής αφομοίωσης του European legacy.
Δεν το λέω σαν μειονέκτημα, είναι απλώς μια ιδιαιτερότητα του αμερικανικού πολιτισμού. Ο Τραμπ μάλιστα είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα του ανθρώπου που περιγράφω: ένας πανέξυπνος, δυναμικός, αμόρφωτος κατά τάλλα όμως άνθρωπος. Take it easy, δεν το λέω για να σε τσιγκλίσω. Πολύ αμφιβάλλω εξάλλου αν μια ευρωπαϊκού χαρακτήρα – ιστορικού δηλαδή προσανατολισμού – παιδεία θα τον βοηθούσε να γίνει περισσότερο αυτό που είναι ήδη.
Με έχεις παρεξηγήσει με τον Trump. Σιγά μη τον θεωρώ κάτι παραπάνω από ένα συμπαθητικό εκ των περιστάσεων χονδράνθρωπο. Απλώς έχω αυτό το βίτσιο από μικρός με τους αδικημένους, και αυτό μου “βγαίνει”, όσο αστείο κι αν ακούγεται, με τον εν λόγω. Γιατί τον έχουν παραπάει πίπα-κώλο όλα αυτά τα χρόνια οι ξεφτιλισμένοι αντίπαλοί του. *
Γενικώς οι άνθρωποι της εξουσίας δεν χρειάζεται να ειναι ιδιαίτερα μορφωμένοι, ή μάλλον δεν πρέπει να είναι. Κοινή λογική και αποφασιστικότητα φτάνουν και περισσεύουν.
* Το πιο αντιπαθητικό στοιχείο πάντως της Κάμαλα Χάρις είναι αυτό το άθλιο ξιπασμένο vibe που βγάζει η ένρινη φωνή της (σε κάθε λέξη σχεδόν υποβόσκει ένα χ
αμ – χαμ), σε συνδυασμό με το απαραίτητο vocal fry βεβαίως βεβαίως.Άλλος ένας λόγος που αντιπαθώ την computer culture είναι το σήμα – κατατεθέν της : ο “χάκερ” – παιδί θαύμα που πληκτρολογεί αρειμανίως φωνάζοντας “I’m in! I’m in!” – για δεκαετίες ανάμεσα στους ήρωες κάθε σχεδόν χολιγουντιανής ταινίας υπήρχε κι ένας τέτοιος. Αυτός που “έχει πρόβλημα” μ’ αυτό είναι ο παιδικός εαυτός μου που …εν πάση περιπτώσει, είχε κι αυτός τις επιδόσεις του, σε τομείς του δικού του ενδιαφέροντος.😇
Εντάξει, αμερικανιές, αλλά προτιμότερες από τις τωρινές που σου τρίβουν στη μάπα drag queens ακόμα και σε ταινίες εποχής. Δεν είναι σύμπτωση που μετά το αρχικό Matrix οι Wachowski brothers έγιναν Wachowski sisters – ή μάλλον Wachowskis χωρίς ένδειξη φύλου – με τις ταινίες τους να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Δεν την έχω παρακολουθήσει πάνω από δέκα λεπτά συνολικά να μιλάει και δεν θυμάμαι καθόλου τη φωνή της, άσε που τον τελευταίο καρό άνοιξε η γη και την κατάπιε. Γενικά πάντως προτιμώ τις φωτογραφίες (μαζί με κάποιες τυπικές πληροφορίες) από τα βίντεο – ή ακόμα και από την προσωπική επαφή – τα οποία θεωρώ παραπλανητικά. Your mileage may vary. Σε πολλούς ηγέτες πάντως μια ιστορικά προσανατολισμένη παιδεία διαμόρφωσε στο παρελθόν και διαμορφώνει ακόμα και σήμερα καθοριστικά τις αποφάσεις τους. Ο Τραμπ δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Για μένα η φωνή, πιο πολύ κι απ’ τα μάτια, είναι ο καθρέπτης της ψυχής. Με τον κατάλληλο εστιασμό και βέβαια εξάσκηση μπορείς να καταλάβεις ένα πλήθος πραγμάτων για τον άλλο, ξεκινώντας από τα αισθήματά του για σένα. Η φωνή αυτής της τύπισσας (θα παρότρυνα κάποιον να την προσέξει) είναι όχι μόνο the least trustworthy possible, αλλά και μια από τις πιο αηδιαστικές που έχω ακούσει στη ζωή μου. Και έχω ακούσει πολλές τέτοιες…
Σημείωση: παλαιότερα αυτές ανήκαν συνήθως σε άνδρες. Ο εκφυλισμός του είδους απεικονίζεται στον εκφυλισμό της γυναίκας.
Όσον αφορά πάντως τη “φυσικότητα” των υπολογιστών που ανέφερα παραπάνω, δεν την εννοώ με τη γενική φιλοσοφική έννοια που παραθέτεις (“όλα είναι φυσικά”). Την εννοώ με την πιο πρακτική έννοια της αναγκαιότητας του “σχήματος της σταγόνας” για παράδειγμα σε κάθε τεχνητή αεροδυναμική κατασκευή. Τόσο η βασική δομή ενός υπολογιστή (κεντρική μονάδα-υποσυστήματα κλπ) όσο και η ψηφιακή αρχή λειτουργίας είναι λύσεις, τις οποίες η φύση χρησιμοποίησε στις δικές της βιολογικές κατασκευές, όχι από καπρίτσιο ή από τύχη, αλλά επειδή αποτελούν μονόδρομο. Το DNA συγκεκριμένα είναι μια 100% ψηφιακή (πενταδική multibit) μέθοδος μεταφοράς βιολογικών δεδομένων τόσο εντός του οργανισμού όσο και από γενιά σε γενιά. Θα μπορούσε η φύση να χρησιμοποιήσει μια οποιαδήποτε αναλογική μέθοδο από τις υπάρχουσες, αλλά δεν το έκανε, λόγω της έμφυτης αναξιοπιστίας των και της ροπής τους προς τον εκφυλισμό με την πάροδο του χρόνου. Αναλογικοί – ως προς την αρχή λειτουργίας – υπολογιστές υπήρχαν από παλιότερα (πχ τα μηχανικά ρολόγια και τα γυροσκόπια, για να μην πάμε στον μηχανισμό των Αντικυθήρων) αλλά οι δυνατότητες αποθήκευσης και μεταφοράς δεδομένων που παρέχουν είναι μηδενικές. Μου κάνει εντύπωση μάλιστα ότι το κραυγαλέο γεγονός του “ψηφιακού” χαρακτήρα της ζωής δεν αναφέρεται ρητά σε κανένα εγχειρίδιο βιολογίας. Αν και για να πω την αμαρτία μου, το γεγονός πως η φύση οδηγήθηκε από αναγκαιότητα στην εφεύρεση της ψηφιακής αρχής λειτουργίας, προσωπικά με φρικάρει.
Βαθύτατα εντυπωσιασμένος δηλώνω επίσης – για να συνεχίσω κάτι που έλεγα παραπάνω – από την ανικανότητα ή αδιαφορία της πλειοψηφίας του “ελληνικού λαού” να γράψει μια ολοκληρωμένη συντακτικά και νοηματικά πρόταση στην υποτιθέμενη γλώσσα του. Είναι λες και τα ελληνικά τούς πέφτουν βαριά ή λες και δεν είναι η μητρική τους γλώσσα. Και μιλάμε πάντα για μια θεμελιωδώς απλοποιημένη μορφή της ελληνικής γλώσσας, που από συντακτικής απόψεως έχει πολύ μικρότερη σχέση με την αρχαία συγκριτικά με την σύγχρονη αγγλική για παράδειγμα που στηρίζεται ακόμα σε μετοχές και γερούνδια let alone τη γερμανική που έχει μείνει ακόμα στις δοτικές. Αντιθέτως τα πηγαίνουν πολύ καλύτερα στην απλοποιημένη διεθνή μορφή των αγγλικών, στην οποία παρεμπιπτόντως οι μη αγγλόφωνοι ξένοι γενικά υστερούν. Σπανίως θα συναντήσεις αγγλόφωνο που να μη μπορεί να συντάξει γραπτά μια καθημερινή φράση στη γλώσσα του. Στους Έλληνες αντιθέτως είναι ο κανόνας.
Δεν είναι σύμπτωση φυσικά που εδώ και δεκαετίες οι μαθητές μας βγαίνουν σταθερά τελευταίοι (αν και τη θέση αυτή εποφθαλμιούν και μαθητές άλλων βαλκανικών χωρών) στην Ευρώπη – με βάση τους διεθνείς τακτικούς διαγωνισμούς PISA – όσον αφορά την κατανόηση κειμένων γραμμένων στη μητρική τους γλώσσα. Όχι ότι στα μαθηματικά και στις φυσικές επιστήμες τα πηγαίνουν καλύτερα (καλύτερα πάντως από κάποιες χώρες της Αφρικής). Υποτίθεται όμως ότι τουλάχιστον η γλώσσα είναι το ατού μας – αδιάλειπτη συνέχεια της ελληνικής, λαός ποιητών και τα σχετικά. Κι όμως όχι.
Ως προς την “ψηφιακή” φύση του DNA : δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να μπορώ σε τεχνικές λεπτομέρειες – πρέπει να λείψω για αρκετές ώρες ένεκα κοινωνικών υποχρεώσεων (θα “ξαναεπανέλθω”). Απλώς μια βασική σκέψη / ερώτηση, πηγάζουσα από διάφορα παραδείγματα : πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η συγκεκριμένη θεωρητική προσέγγιση δεν συρρικνώνει την πολυπλοκότητα της δομής και του τρόπου λειτουργίας του DNA, συνταιριάζοντάς την “χοντρικά” με εκείνην των κομπιούτερ; γιατί εγώ είμαι σχεδόν βέβαιος ότι συμβαίνει αυτό ακριβώς.
Ως προς την αγραμματοσύνη του “λαού”, ούτε συζήτηση. Ο Σεφέρης ήδη απ’ τη δεκαετία του ’60 μιλούσε για καθίζηση επιπέδου των γλωσσικών επιδόσεων – θα είχε τεράστια πλάκα να άκουγε “Έλληνες” να συζητούν σήμερα.
Υποθέτει κανείς ότι η πούρα αγραμματοσύνη αποτελεί, ακριβώς, το τελευταίο στάδιο μιας συστηματικής “απλοποίησης” – στον πυρήνα της οποίας τί άλλο βρίσκεται από μια χρηστική προσέγγιση / αδιαφορία επί της ουσίας για τη γλώσσα.
Κάποιο ρόλο σ’ αυτό πρέπει να παίζει η έμφυτη ευφυία του “Έλληνα” – ως προς την αφομοιωτική + μιμητική ικανότητα – η οποία έχει στραφεί εναντίον του, μετατρέποντάς τον στον πιο καλό μαθητή εκείνων που εκπονούν σχέδια για να τον εξαφανίσουν (“Θα σας εξαφανίσωμεν!” – Μαυρογιαλούρος).
Ως προς το κριτικό / δημιουργικό σκέλος της ευφυίας, αυτό είναι καταδικασμένο εκ των (σοσιαλ-)μιντιακών περιστάσεων. Το τελικό αποτέλεσμα : Ο “λαός των ποιητών” μετεξελίχθηκε σε λαό των ράπερ και των ατακαδόρων του Twitter, και αυτοί άμα λάχει είναι οι γλωσσαμύντορες.
Ο ψηφιακός χαρακτήρας του dna δεν χωράει αμφισβήτηση, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στην περίπτωση των γνήσιων διδύμων, στους οποίους ο κοινός γενετικός κώδικας οδηγεί σε ταυτόσημο φαινότυπο. Από θεωρητικής απόψεως επίσης η ψηφιακή αρχή λειτουργίας δεν περιορίζεται στα ηλεκτρονικά κυκλώματα. Για να θυμίσω μια δημοφιλή στην computer culture παρομοίωση, ένα ψηφιακό κύκλωμα θα μπορούσε άνετα να έχει ως δομικά στοιχεία ποντίκια που κυνηγάνε τυράκια. Ένα τέτοιο κύκλωμα θα ήταν βέβαια πολύ αργό και ως εκ τούτου μη πρακτικό σε σχέση με τα ηλεκτρικά κυκλώματα που λειτουργούν με την ταχύτητα του φωτός. Εννοείται ότι και το περιβάλλον διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό το ψηφιακό παράγωγο, κατά τη γνώμη μου όμως η επίδρασή του είναι μόνο αρνητική, σαν τον γλύπτη που διαμορφώνει το ακατέργαστο υλικό αφαιρώντας και όχι προσθέτοντας. Άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο που έλεγε και ο κάποτε σοφός μας λαός.
Είναι αλήθεια βέβαια ότι ο γενετικός κώδικας είναι αρκετά πιο περίπλοκος, αφού βασίζεται σε πέντε ψηφία – τις βάσεις – με πολύ μεγαλύτερο μήκος λέξης από τις τρέχουσες δυαδικές. Οι βιολογικές ψηφιακές λέξεις επίσης περιέχουν οδηγίες για την κατασκευή πρωτεϊνών και όχι για τη δημιουργία τάσης όπως αντίστοιχα στα ηλεκτρονικά κυκλώματα (η οποία στη συνέχεια μεταφράζεται σε ήχο, εικόνα, κίνηση κλπ) κάτι που καθιστά τη μεταγραφή από τη μία γλώσσα στην άλλη προβληματική, ακόμα κι αν γνωρίζαμε τη σημασία των λέξεων της πρώτης. Το εκπληκτικότερο πάντως είναι ότι ο βιολογικός κώδικας δεν περιέχει απλώς οδηγίες για την κατασκευή αμινοξέων, αλλά και οδηγίες για τη σωστή σειρά με την οποία πρέπει να διαβαστεί (από το RΝΑ) όπως ακριβώς και οι δυαδικές λέξεις του ηλεκτρονικού ψηφιακού κώδικα! Πρόκειται για τρελοκομείο, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αν η δομή του DNA τύχαινε να μελετηθεί πριν τα μέσα του 20ου αιώνα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην είχε οδηγήσει στην ανακάλυψη – γιατί περί αυτού πρόκειται – των ψηφιακών υπολογιστών way ahead of their actual time. Σήμερα γίνονται πολλές προσπάθειες για τη δημιουργία βιολογικών υπολογιστών – που χρησιμοποιούν πρωτεϊνικά στοιχεία και κωδικοποίηση DNA – λόγω των μεγαλύτερων θεωρητικών δυνατοτήτων τους, χωρίς ιδιαίτερη όμως προς το παρόν επιτυχία.
Anyway με τα παραπάνω δεν υπαινίσομαι ότι θα μπορούσε κάποιος με βάση την υπολογιστική θεωρία να εξηγήσει “τα πάντα”. Καμία θεωρία δεν μπορεί να το κάνει. Όλες οι θεωρίες εξηγούν αυτό που εξηγούν και τίποτα περισσότερο. Κατά τη γνώμη μου ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να κατανοήσει το ανώτερο από αυτόν επίπεδο περισσότερο απότι ο σκύλος το αφεντικό του. Πόσο μάλλον το Ανώτατο.
Μιλάμε σήμερα για “one of these days”. Όχι μόνο εκπλήρωσα τρεις “κοινωνικές υποχρεώσεις” αλλά επιστρέφοντας προ ολίγου έμαθα ότι …πρέπει να ξεκινήσω την εβδομάδα μου παρακολουθώντας την κηδεία ενός ανθρώπου ο οποίος, Θεός σχωρέστον, όχι απλώς οικείος μου δεν ήταν, αλλά άμα λάχει μου ήταν και ψιλοαντιπαθητικός.
Anhyway, ως προς τα DNA-ικά κτλ. τα λέμε αύριο!
Take it easy. Εγώ πάλι εκμεταλλεύτηκα το αργόν της ημέρας for some geeky jabbering💻👾🤪
Οι τεχνικές λεπτομέρειες σε μεγάλο βαθμό μου διαφεύγουν. Πρέπει όμως να “επισημάνω” ότι το έργο των ανθρώπων που ανακάλυψαν τον μηχανισμό του DNA ως κώδικα μεταφέροντος τη γενετική πληροφορία, έπεται βασικών έργων της επιστήμης των κομπιούτερ όπως η “Κυβερνητική” του Wiener. Ο εν λόγω λίγο προ του θανάτου του, στα middle ’60s, είχε ήδη προφτάσει να μιλήσει για τη δυνατότητα χρήσης του DNA ως λίαν αποτελεσματικότερου αποθηκευτικού μέσου πληροφορίας σε σχέση με τα υπάρχοντα.
Από κει και πέρα, η ίδια η έννοια της “Κυβερνητικής” όπως παρουσιάζεται από τον επινοητή της (ενοποιημένο σύστημα επικοινωνίας και, ουσιαστικά, ελέγχου μηχανών …και ανθρώπων) μου προκαλεί ενστικτώδη αποστροφή και αυτή είναι η ρίζα της εν γένει αποστροφής μου για τη συγκεκριμένη κουλτούρα. Της οποίας βεβαίως οι σκαπανείς, σοβαροί και εφυείς άνθρωποι, δεν είχαν καμία σχέση με τα γκατζετομαλάκια που τη διακονούν σήμερα – για την κυριαρχία των οποίων είχαν προειδοποιήσει.
Κι εγώ απλώς μια υπόθεση έκανα, γιατί τελικά όλα έχουν τη σειρά τους. Δεν έχω ασχοληθεί λεπτομερώς με το ιστορικό της ανακάλυψης και μελέτης του τρόπου λειτουργίας του DNA, το πιθανότερο είναι όμως ότι δεν θα μπορούσε να γίνει κατανοητός χωρίς την προϋπάρχουσα εργασία στο χώρο της υπολογιστικής θεωρίας. Κάπου έχει την πλάκα του πάντως να φαντάζεσαι τη “μητέρα φύση” σαν πρωτοπόρο της ψηφιακής τεχνολογίας. Προσωπικά βρίσκω εξαιρετικά ενοχλητικό το γεγονός ότι ο τρόπος διδασκαλίας – ή μάλλον παπαγαλίας – των επιστημονικών μαθημάτων σήμερα έχει εξοβελίσει εντελώς το στοιχείο του “θαυμασμού” μπροστά στα έργα της φύσης. Λες και πρόκειται για τα πιο αυτονόητα πράγματα.
Η “κυβερνητική” πάντως (ο συγκεκριμένος όρος έχει κάτι το νοσταλγικό από 60s-70s) είναι το μέλλον for better or worse, σε περίπτωση φυσικά που υπάρξει μέλλον. Η ανθρωποειδής νοημοσύνη (AI) αποτελεί στην πραγματικότητα οπισθοδρόμηση που δεν εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες της εν λόγω τεχνολογίας, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι κάτι ριζικά διαφορετικό που δεν έχει βρει ακόμα το δρόμο του, κάτι που δεν είναι από τη φύση του ανταγωνιστικό ή εχθρικό προς τον άνθρωπο και που αποτελεί προς το παρόν εργαλείο στα χέρια μιας άπληστης ελίτ καθυστερημένων. Ακόμα και το περιβόητο singularity παρουσιάζεται από τους ψευδοπροφήτες με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Ίσως να συμβεί κάποια στιγμή, το πιθανότερο είναι όμως ότι δεν θα είναι σε θέση να το αναγνωρίσει κανένας. Γιατί το πρόβλημα με τον σύγχρονο άνθρωπο δεν είναι ότι έχει πάψει να “σκέφτεται” (μακάρι να το έκανε, με τόσες μαλακίες που έχει γεμίσει το κεφάλι του) αλλά ότι έχει πάψει να βλέπει. Με τα μάτια του that is.
Μπορεί απλώς να …ξεμωραίνομαι, αυτό στο οποίο εξελίσσομαι πάντως είναι ένα είδος νεολουδίτη* ως προς την computerized τεχνολογία τουλάχιστον. Δεν συμφωνώ με ρητά του τύπου “it’s not the man but the man behind the gun”. Το “επιχείρημα” αρχίζει και τελειώνει με το μαχαίρι (“μπορείς να κόψεις το ψωμί μπορείς και να σκοτώσεις”). Δεν μας λένε φερ’ ειπείν τί άλλο μπορείς να κάνεις με το πιστόλι ή την ατομική βόμβα απ’ το να σκοτώνεις κόσμο.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας των κομπιούτερ εξυπηρετεί εξ αρχής στρατιωτικούς και οικονομικούς σκοπούς (στοιχείο “ανάδρασης”, θεμελιώδες της Θεωρίας Συστημάτων Αυτομάτου Ελέγχου = μεγιστοποίηση απόδοσης, ελαχιστοποίηση εξόδων – χρόνου, εφαρμογή σε τομείς από την αεράμυνα μέχρι τη βιομηχανική παραγωγή) και βέβαια, from day one επίσης, σκοπούς παρακολούθησης, συλλογής στοιχείων (βλ. φακελώματος) και “πρόβλεψης αντιδράσεων”. Στο κόλπο εξ αρχής εμπλέκεται αναπόφευκτα η άλλη μάστιγα της ανθρωπότητας, οι ψυχολογοψυχίατροι. Επίσης ειδικευμένοι στη “χαρτογράφηση του ανεπίδεκτου χαρτογράφησης”, τη συρρίκνωση δηλ. του ανθρώπινου εγκεφάλου προς προσαρμογή του στα δικά τους μέτρα.
Δεν ξέρω φυσικά τα μαθηματικά της υποθέσεως, ο τρόπος πάντως που διακινείται μου φαίνεται τόσο ευτελής, που η μόνη εξήγηση που χωρεί για την επκράτησή της είναι καθαρά μαγικού τύπου : Ο τρόπος λειτουργίας του “σοκ του καινούργιου” (φορέας του οποίου είναι η ΕΠΙΣΤΗΜΗ, δίνοντας κάθε τόσο σκυτάλη στον εαυτό της) είναι να μετατρέπει ανά τακτά διαστήματα σε δεισιδαίμονες ιθαγενείς τους “πολιτισμένους”.
* …μετά υποτυπώδους έστω λόγου γνώσεως, θέλω να πιστεύω. Χωρίς να υποτιμώ όμως, όπως έκανα μια φορά κι έναν καιρό, τους “απλοϊκούς” original λουδίτες.
Βασικά ολόκληρη σχεδόν η σύγχρονη “πολιτική” τεχνολογία προέρχεται από στρατιωτικές έρευνες κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων παγκοσμίων πολέμων – πόλεμος πατήρ πάντων κλπ. Και δυστυχώς η δική σου εκδοχή του μέλλοντος είναι πολύ πιθανότερη από αυτή που εξέθεσα παραπάνω. Άσε που ποτέ δεν έχω πέσει μέσα σε καμία “αισιόδοξη” πρόβλεψη. Evil reigns supreme!
Ώρες ώρες σκέφτομαι μήπως το πρόβλημα είναι δικό μου, με την αβάσταχτη πλήξη που μου προκαλεί ο ορυμαγδός με τον “Νασράλα”, τις απειλές του Ιράν, τις αναλύσεις των “ειδικών” περί υποχρέωσής του πλέον να επέμβει / βεβαιότητάς τους ότι θα το κάνει κλπ. κλπ.
Μετά μου περνάει.
Η παράμετρος “αίμα αθώων”, εκτός από οδυνηρή, είναι και παραπλανητική ως προς το θεατρικόν της υποθέσεως. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι την περίοδο της ρωμαϊκής παρακμής οι πρωταγωνιστές των θεατρικών παραστάσεων φονεύονταν κανονικά επί σκηνής. Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, και το “All The World’s A Stage” του Σακεσπήρου ισχύει πλέον …literally.
Μην το συζητάμε. Το θέμα έχει ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο του γελοίου. Οι “Παλαιστίνιοι” or whatever σφαγιάστηκαν οριστικά υπό τις ιαχές ή τις οιμωγές της μίας ή της άλλης “παράταξης”. Τα βράδια βλέπω διάφορα όπως και με την Ουκρανία. Στο βαθμό που με αφορά, είναι πλέον παραπάνω από σαφές ότι διανύουμε μια “μεταβατική” (κοινοτοπία – fact nevertheless) περίοδο από το κακό.. στο χειρότερο. Και δεν έχω την παραμικρή διάθεση να συμβάλω προσωπικά στη μετάβαση.
Ασχέτως πάντως με το πώς θα εξελιχθεί το Ουκρανικό ή το Μεσανατολικό, η ακροδεξιά στροφή στην Ευρώπη και στην Αμερική, μια γενικευμένη σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ανατολής είναι, όπως έχω πει και παλιότερα, κατά τη γνώμη μου αναπόφευκτη, για τους ίδιους λόγους που ξεκίνησε κατά το Θουκυδίδη ο Πελοποννησιακός. Δεν μπορείς να MAGA ή MEGA (για την Ευρώπη) διώχνοντας απλά τους μετανάστες και αποκαθιστώντας το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Θα χρειαστούν και λεφτά. Πραγματικά λεφτά, όχι τυπωμένα. Και τέτοια λεφτά δεν υπάρχουν στη Δύση.
Δυο περιπτώσεις υπάρχουν: ή θαρχίσουν οι δυτικές χώρες με βάση του αρχή του ζωτικού χώρου να πίνουν η μία το αίμα της άλλης, ή θα συμπήξουν όλες μαζί ένα fascio ενάντια στο ασιατικό στρατόπεδο. Μπορούν φυσικά να μην κάνουν και τίποτα και να γίνουν απλά ο νέος Τρίτος Κόσμος στην υπηρεσία του παλαιού Δευτέρου.
“Συμπηγμένο” το έχουν, τη στιγμή που μιλάμε. Τόσο στην περίπτωση του ρωσοουκρανικού, όσο και σ’ αυτήν του ισραηλοπαλαιστινιακού, τα συμφέροντα ενντίον των οποίων πολεμάει η “Δύση”, κινεζικά κατά βάσιν είναι.
Γιαυτό ακριβώς δεν πρόκειται να υπάρξει καμία “λύση” anytime soon. Είναι μόνο η αρχή.
Μακάρι να κάνεις λάθος, αλλά ανησυχώ καθότι έχω (πολύ) μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις αναλυτικές / προβλεπτικές σου ικανότητες απ’ όση έχεις ο ίδιος.
Δεν είναι ζήτημα ικανοτήτων. Απλώς οι επιλογές είναι περιορισμένες. Αν έχω ένα ιδιαίτερο ταλέντο, αυτό δεν είναι άλλο από το να state the obvious. Κρίμα μόνο που δεν μπορώ να το αξιοποιήσω επαγγελματικά. Είναι μία δουλειά που δεν τη θέλει κανένας!🤫🫣
Εν τω μεταξύ, με τούτα και με κείνα, ο Ιρανοί ξεκίνησαν προ ολίγου πυραυλική επίθεση εναντίον του Ισραήλ.
Τι να πω, αυτό επιδίωκε από την αρχή το Ισραήλ. Φαντάζομαι θα είναι προετοιμασμένο whatever that means.