(screen shot : in.gr) Το έχουμε πει κατ’ επανάληψη, θα συνεχίσουμε να το λέμε όποτε χρειάζεται : ο λόγος ύπαρξης του “ποπ σταρ” δεν είναι η προσφορά υπηρεσιών στην “τέχνη”. Είναι η περιφορά της εικόνας του στην κοινωνία, εν είδει ζωντανής διαφήμισης υπαγορευμένων ιδεολογιών και τάσεων. Είναι αυτές που αποστολή έχει να υποστηρίζει, με το έργο, τις δηλώσεις, την ίδια τη ζωή του, όπως αυτή σερβίρεται σκηνοθετημένη απ’ τα μίντια.* Και αυτό αφορούσε και αφορά τους πάντες, ανεξαρτήτως καλλιτεχνικής υπόστασης : από τους Beatles και τους Stones μέχρι τη Δέσποινα Βανδή και τον Αντώνη Ρέμο.

Τί έχουμε εδώ; δυο γελοίες προσωπικότητες να προσπαθούν να εκμαιεύσουν ευαισθητοποίηση για ένα θέμα στο οποίο έχουν δοθεί εκ του μηδενός τερατώδεις διαστάσεις (Η συναυλία είναι στις 2/8). Η επιχείρηση δεν ξεκινάει φυσικά απ’ τη βάση, αλλά απ’ την κορυφή της πυραμίδας : μια υπερεθνική ελίτ κατ΄εξοχήν κακοποιητική των ανθρωπίνων σχέσεων, με την κακοποίηση να ξεκινάει από την απόπειρα διάλυσης του θεσμού της οικογένειας, εναντίον του οποίου βάλλει ο νεολογισμός της “έμφυλης βίας”. Το προπαγανδιστικό κόνσεπτ ταιριάζει με το “καλλιτεχνικό στίγμα” των ερμηνευτών : μια μορφή τραγουδιού που, δεκαετίες τώρα, συστηματικά και κατ’ αποκλειστικότητα, προάγει τη βία, τη λαγνεία και το κεράτωμα.

* Στη σημερινή εκδοχή του φαινομένου, τα σόσιαλ μίντια δίνουν τη δυνατότητα στην “αυτού εξοχότητα” τον άνθρωπο του πλήθους να λειτουργεί ως ποπ σταρ – σκηνοθέτης – προαγωγός του εαυτού του. Θέτοντάς τον φυσικά, εν γνώσει ή εν αγνοία του, στην υπηρεσία …υπαγορευμένων ιδεολογιών και τάσεων.

ΥΓ. Κάτω, ο “Ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, “βραβευμένος διεθνώς διασώστης προσφύγων” Ιάσονας Αποστολόπουλος ακούει το εγκώμιο της ΔΒ σε στάση προσοχής.