Αν αναλογιστεί κανείς ότι τα ελληνικά ΜΜΕ καθυστέρησαν 4 χρόνια plus για το …ρεπορτάζ γύρω απ’ την άνοια του “Προέδρου Μπάιντεν” (τοποθετώ επιμελώς τις δυο λέξεις σε εισαγωγικά απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο της θητείας του), η καθυστέρηση με την οποία, πιθανώς, θα αναφερθούν στην παρακάτω είδηση αποτελεί τεράστια πρόοδο :
Κρατηθείτε λοιπόν γιατί, η απόφαση που φαίνεται να έχει παρθεί μετά από συνεδρίαση δημοκρατικών στελεχών behind closed doors (με απαγόρευση κινητών etc etc) είναι ότι …ο Joe Biden είναι τελικά ο υποψήφιος του κόμματος. Οι φωνές που ακούστηκαν το τελευταίο διάστημα δείχνουν να τίθενται υπό έλεγχο, καθώς επιφανείς του κόμματος (Schumer, Pelosi, Cortez, Sanders) στηρίζουν το “προεδρικό” corpse. Καθοριστικό ρόλο φαίνεται να έπαιξε η υπαναχώρηση του Νεοϋορκέζου βουλευτή Jerry Nadler, από τους κήρυκες της εθελούσιας εξόδου, η οποία δεν πρόκειται να συμβεί, ούτε και υπάρχει τρόπος να πιεστεί το “ον” σε κάτι τέτοιο.
Ένα από τα σενάρια πίσω απ’ την εξέλιξη : οι “υπερνόες” (σε κάθε περίπτωση μη ανθρώπινοι) της Παγκοσμιοποίησης, στο πλαίσιο μιας αποθράσυνσης αντιληπτής από καιρό, δεν έχουν λόγο πλέον να κρύβουν την αληθινή φύση της “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”. Οι “εκλεγμένοι ηγέτες” αποτελούν μαριονέτες τους, οι κινήσεις που εκτελούν (= οι “αποφάσεις”) αποτελούν αποκλειστικά επιλογές των puppeteers. * Θα στοιχημάτιζα πχ. ότι το Open Society Foundation στηρίζει υποψηφιότητα Biden.
Το δεύτερο σενάριο, τονίζεται από ένα σχόλιο που άκουσα, το οποίο δείχνει να συνοψίζει την κατάσταση : “To lead a revolution you must have a leader”. Απλούστατα, δεν υπάρχει κανείς που να τολμά να μπει μπροστά ως διεκδικητής. Το ερώτημα μετατοπίζεται βεβαίως στο “γιατί;” Η απάντηση θα μπορούσε είναι συνωμοσιολογικής φύσεως : μήπως γιατί γνωρίζουν ότι δεν έχει νόημα; κι αυτό είτε γιατί βλέπουν νίκη Trump ως αναπόφευκτη, είτε γιατί βλέπουν ως αναπόφευκτη (προσχεδιασμένη) την ήττα του, είτε γιατί ξέρουν κάτι που αγνοούμε : ότι εκλογές δεν πρόκειται να γίνουν. Κι αυτό μόνο σε περίπτωση “πανδημίας” μπορεί να συμβεί, ή σε περίπτωση παγκόσμιου πολέμου.
Ποιος θα διεκδικούσε από κάποιο σαν τον Joe τον τίτλο του “Doomsday President”, του τελευταίου Αμερικανού Προέδρου;
* Άκουγα χτες μια ανάλυση γύρω από το πώς λειτουργεί ο “Πρόεδρος Μακρόν”. Οι συζητητές, με το ύφος με το οποίο αναφέρεται κανείς σε ένα “ατίθασο παλιόπαιδο” ( = χαριτωμένο κατά βάθος) μίλαγαν για ένα EM γνώστη μεν του savoir vivre αλλά, όταν πρόκειται για αποφάσεις, τελείως ξεροκέφαλο. Δεν ακούει “ούτε τους ίδιους του συμβούλους του”, αποφασίζει για όλα μόνος. Το τελευταίο φυσικά που θα περνούσε απ’ το μυαλό τους είναι ότι, στη μοναξιά του προεδρικού γραφείου του, ο Εμανουέλ Μακρόν …βρίσκεται σε επικοινωνία με “κάποιους”. Από το City του Λονδίνου, ας πούμε.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Αυτό που λες για τις εκλογές το έχω σκεφτεί πολλές φορές και για την Ευρώπη. Όσες νοθείες και ταχυδακτυλουργίες να κάνουν τα ερπετά, στο τέλος ο κόσμος θα στραφεί προς τα δεξιά. Η μόνη λύση για να παραμείνουν στην εξουσία είναι να καταργήσουν τις εκλογές.
Φυσικά και θα το κάνουν, έχοντας πριν καλλιεργήσει το έδαφος. Εδώ χτες βράδυ, δεν θυμάμαι πού, είδα ένα “ρεπορτάζ” που μίλαγε για μείωση, λέει, των αποθεμάτων νερού της χώρας, όπου τα υπάρχοντα επαρκούν για …τρία χρόνια. Και δώστου “κάτι πρέπει να γίνει” και δώστου σουξουμου και μουσουτου, και “υπάρχει το σύστημα αφαλάτωσης του Ισραήλ αλλά …έχει μεγάλο ενεργειακό αποτύπωμα” και άλλα τέτοια.
Δηλαδή εδώ μιλάμε για καταστάσεις οι οποίες έχουν περάσει το όριο του “μη περαιτέρω”, οι οποίες θα έπρεπε να κινητοποιούν τεράστιες μάζες, και το μόνο που κινητοποιείται είναι το “λαϊκό περί δικαίου αίσθημα” για το ποιος θα είναι σημαιοφόρος της Ελλάδας στους fuckin’ Ολυμπιακούς Αγώνες.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, οι εκλογές κάποια στιγμή θα καταργηθούν, υπό συνθήκες … σούπερ έκτακτης ανάγκης – μη επιδεκτικής καθυστερήσεων και ασκόπων συζητήσεων.
“Άσχετο” : για την ημέρα που διανύουμε, η ένδειξη των μετεωρολόγων είναι : ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΑΚΡΑΙΑ ΖΕΣΤΗ.
Συγκλονιστικά αντιπροσωπευτικός του τι συμβαίνει διάλογος που είχα, ένα χρόνο πριν, με καλοπροαίρετο ηλίθιο : “Εσύ δηλ. αισθάνεσαι ότι ψήνεσαι πραγματικά στη ζέστη σήμερα;” “εμένα φίλε μου δεν με ενδιαφέρουν οι αισθήσεις μου, αλλά τα δεδομένα”.
Αυτές οι δήθεν ακραίες καταστάσεις της τελευταίας πενταετίας αποτελούν μια win-win situation για τους κρατούντες. Αφενός μεν οι τελευταίοι διατηρούν τον κόσμο σε μια κατάσταση νηπίου που αν δεν κάτσει καλά θα έρθει να το φάει ο μπαμπούλας, από την άλλη διαπρέπουν στο ρόλο της υπερμαμάς που με αναπόφευκτη επιτυχία σώζει μονίμως το παιδάκι της από έναν ανύπαρκτο κίνδυνο. Με τον τρόπο αυτό αποσπούν επίσης την προσοχή του από πραγματικούς κινδύνους, για τους οποίους η μαμά όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει τίποτε απολύτως, αλλά σε πλείστες όσες περιπτώσεις είναι άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνη για τη δημιουργία τους. Είμαι σίγουρος ότι αν ποτέ προκύψει κάποια πραγματικά φονική πανδημία ή αν ο πλανήτης αρχίσει πραγματικά να υπερθερμαίνεται, θα κάνουν ό,τι μπορέσουν για να το κουκουλώσουν τσουβαλιάζοντας καταρχήν όσους κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου στην κατηγορία των συνωμοσιολόγων!