…Όπου ακούει κανείς (βίντεο πάνω) Έλληνες δημσιογράφους να μιλούν, με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση, για τη “δύναμη της εικόνας” που …αποκαλύπτει την κατάσταση του Προέδρου Μπάιντεν. Η οποία κατάσταση ήταν ολοφάνερη σε όσους δεν είναι τυφλοί ή ηλίθιοι, από καταβολής υποψηφιότητάς του.
Κάτι που δεν μπορεί να σημαίνει παρά αυτό που ούτως ή άλλως βεβαιώνουν οι εξελίξεις : η εντολή έχει πέσει για άρον-άρον αντικατάσταση.
Η συζήτηση των αναλυτών μας επεκτείνεται σε ευρωπαϊκά ζητήματα, καταλήγοντας στο εγκώμιο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για τον …ηγετικό του ρόλο στην επιχείρηση “ξεπούλημα των ψηφοφόρων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος”.
Το συγκεκριμένο διαδικτυακό μέσο, iefimerida (check εδώ) είχε διαφορετική προσέγγιση του ιδίου θέματος …λίγες ώρες πριν :
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Και ως δια μαγείας ξεκίνησαν τα σενάρια περί διαδοχής-αντικατάστασης του Biden από άλλον υποψήφιο των Δημοκρατικών!!!
Μεταξύ μας, τα σενάρια έχουν ξεκινήσει καιρό τώρα. Εξ ου άλλωστε η σημερινή “απόδοση” του ανθρωπάκου έγινε τέτοιο θέμα απ’ τους δικούς του – κατά την άποψη μου, μπορεί να ήταν άθλιος, όχι όμως τόσο άθλιος όσο θα μπορούσε να είναι.
Εντάξει δεν είναι το ίδιο, αν όμως το δεις από μια σχετική απόσταση, το ζήτημα είναι αφύσικο σε.. αφύσικο βαθμό. Το να διεκδικούν την εξουσία – του “πλανητάρχη” τρομάρα τους – με αξιώσεις αποκλειστικότητας τόσο από κομματικής πλευράς όσο και από άποψη λαϊκής υποστήριξης δύο άτομα περί τα 80 με πρακτικά μηδενικό πολιτικό έργο στις προηγούμενες θητείες τους, θα ήταν παντελώς αδιανόητο σε οποιαδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. Αρχίζω να πιστεύω πως η ανθρωπότητα έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες, που καταπνίγονται όμως εν τη γενέσει τους από τη σαπισμένη κηδεμονία της Αμερικής. Μιλάω πάντα για τη δυτική ανθρωπότητα, οι άλλοι τους έχουν πλέον γραμμένους *χ:2ς.
Γεγονός είναι ότι όσο μεγαλώνει η απόσταση τόσο πιο ίδια φαίνονται όλα. Το ίδιο και όσο μεγαλώνει η ταχύτητα, ελαττώνεται δηλ. ο διαθέσιμος χρόνος για παρατήρηση (χαρακτηριστικό της εποχής). Εσύ βέβαια γνωρίζεις τις διαφορές των δυο, και το πρόβλημα που έχεις, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, αφορά στο ότι ο Trump διέψευσε τις ελπίδες που γεννούσαν κάποιες λογικές θέσεις του. Επ’ αυτού εννοείται ότι συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό, και ούτως ή άλλως το θέμα σηκώνει συζήτηση.
Αλλά η συντριπτική πλειονότητα των “σχολιαστών” στους οποίους αναφέρομαι είναι κάτι ηλίθιοι που θεωρούν εξ αρχής τον Trump …”literally Hitler”.
Ένα από τα πράγματα που είχα παρατηρήσει απο παλιά, ως εφήμερο μέλος της “ελληνικής ροκ κοινότητας” 🤣🤣🤣 ήταν η προσέγγιση της πολιτικής με όρους “αισθητικής” και “ηθικής” (ο Θεός να τις κάνει), και το ρίξιμο όλων στο ίδιο καζάνι, με συνοπτικές διαδικασίες βάσει κάτι “αναρχοαριστερών” κλισέ της πλάκας.
Εννοείται ότι ακόμα και η Δύση έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες απ’ αυτές στις οποίες θέλουν να μας συρρικνώσουν. Αλλά συμφωνώ με τη μετριοπαθή αντίληψη του (παρεξηγημένου ένεκα διαφόρων “οπαδών”) Karl Popper : step-by-step. Κι εδώ που έχει φτάσει το πράγμα, η εξομοίωση περιπτώσεων σαν τους DT, JB, είναι σαν να παρακολουθεί κάποιος Eurovision και να αξιολογεί τα τεκταινόμενα με σημείο αναφοράς τον …Μπαχ, ας πούμε (το έχει κάνει κάποιος αυτό στο παρελθόν, ο Ψαριανός νομίζω).
Ως προς την ηλικία άλλωστε : δεν είναι ίδιοι όλοι οι 80χρονοι, όπως δεν είναι ίδιοι όλοι οι 50χρονοι, οι 20χρονοι ή οι 10χρονοι.
Κάποιος που διαθέτει τη φυσική κατάσταση/διαύγεια του Trump απ’ τη μια και την πείρα της ηλικίας απ’ την άλλη, στα μάτια μου φαντάζει ιδανικός για ηγέτης – αυτό δεν αφορά αναγκαστικά τον συγκεκριμένο, εννοείται.
Βασικά θα ήταν ευχής έργο αν η Γιουροβίζιον αντιμετωπιζόταν καταρχήν με όρους απλά.. μουσικής. Ή αν γενικότερα.. όλα πλέον αντιμετωπίζονταν με όρους που προσιδιάζουν στη φύση τους και όχι με όρους πολιτικής όπως γίνεται τώρα – εξ αριστερών κυρίως για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Δε νομίζω πάντως ότι το step by step είναι ο κατάλληλος τρόπος αντιμετώπισης της παρούσας κατάστασης. Το step by step αρμόζει στην άνοδο. Εδώ μιλάμε για κατρακύλα!
Step-by-step επιβράδυνση κατρακύλας, κάποια στιγμή σταμάτημα και …step-by-step ξανά ανέβασμα. Αλλιώς “θα πάμε σε ανωμαλία” που έλεγε και ο Mitsotakis senior.
Το “τί είναι μουσική” μπορεί να είναι πιο περίπλοκο απ’ ότι φαίνεται. Θυμάμαι έφηβος ων να αγανακτώ με τον (αγαπημένο μου μετέπειτα μαέστρο) Karl Böhm που ισχυριζόταν ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα με την jazz, την ποπ και όλα τα άλλα που ακούγονται στο ραδιόφωνο. Αρκεί “…να μην ονομάζονται μουσική”. Μαλακίες θα μου πεις, αλλά ο συγκεκριμένος ήταν το αντίθετο ακριβώς αυτού που λέμε “τυχαίος”. Και δεν ήταν ο μόνος (κάθε άλλο…) από το χώρο της κλασικής που σνόμπαρε τα ευρείας κατανάλωσης ιδιώματα.
Θυμάμαι στους αντίποδες ένα ψιλομαλάκα, από τους πρώτους ανθρώπους με τους οποίους είχα συνεργαστεί σε συγκρότημα (προ Blue Light) και ο οποίος σε απάντηση σχολίου μου το οποίο κατέληγε στη φράση “μα τι είδους μουσικός είσαι εσύ;” μου είχε απαντήσει με αφοπλιστική βλακεία: “δεν είμαι μουσικός, ροκάς είμαι”.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η ποπ σπανίως διεκδίκησε καλλιτεχνικές δάφνες – περισσότερο είχε να κάνει με την cult of personality και την προώθηση τάσεων που “έπρεπε” να προωθούνται, μέσω των νεώτερων πληθυσμιακών στρωμάτων.
Ακόμα και η αυθεντικότητα των blues και της jazz, χρηστικής εκμεταλλεύσεως έτυχε από την (όχι “ουδέτερη” πολιτικά) μουσική βιομηχανία.
Το πράγμα πήγε να ξεστρατίσει κατά τέχνη μεριά στα middle ’60s (πειραματισμοί/επιμειξίες, απομάκρυνση από τη φόρμουλα του κουπλέ – ρεφρέν, στο πλαίσιο μιας γενικότερης “κατάστασης εξαίρεσης” που αφορούσε τους Baby Boomers), αλλά από middle ’70s και μετά, με punk – new wave etc …ξαναεπανήλθε στα ίσια του.
Κατά τη γνώμη μου η πραγματική διαφορά μεταξύ της “κλασικής” και όλων των υπόλοιπων ουσιαστικά μουσικών είναι η εμμονή στη χρήση της παρτιτούρας, από την οποία πηγάζει το μεγαλύτερο μέρος των ιδιαιτεροτήτων της πρώτης. Η παρτιτούρα παρεμπιπτόντως ήταν ο κύριος λόγος που δεν ασχολήθηκα ποτέ “σοβαρά” με τη μουσική, παρόλο που κατά τη συντομότατη θητεία μου σε ωδείο οι δάσκαλοι θεωρούσαν ότι θα ήταν εν ολίγοις αμαρτία ναφήσω τη μουσική μου κλίση να πάει χαμένη. Εγώ πάλι θεωρούσα υπερφυσική την ικανότητα να παίζει κανείς από χαρτί και απόλυτα φυσική τη δική μου ικανότητα να παίζω αποκλειστικά με το αυτί (το μοιραίο λάθος μου από μικρός ήταν η σταθερή μου αντίληψη ότι αυτό που κάνουν οι άλλοι, για μένα είναι περίπου ακατόρθωτο, ενώ αυτό που κάνω εγώ, είναι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου). Δεν θεωρώ πάντως ότι το ιδεολογικό φορτίο της κλασικής υπήρξε μικρότερο από εκείνο της ποπ, απλώς έχει πλέον παρέλθει το πλέγμα των κοινωνικοπολιτικών της αναφορών.
Η ύπαρξη της μουσικής σημειολογίας φυσικά είναι εκείνη που επέτρεψε μια πιο εποπτική σχέση με το μουσικό γίγνεσθαι και τη δημιουργία μεγάλης κλίμακας έργων. Αυτή είναι η βασική διαφορά κλασικής και υπολοίπων κατά την άποψή μου. Από κει και πέρα ένας καλός ακροατής “σοβαράς” μουσικής μπορεί να παραγάγει, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, τέτοια έργα, “διδασκόμενος” αποκλειστικά από την ακουστική εμπειρία, περνώντας δηλ. από την κατανάλωση στην παραγωγή, όπως συμβαίνει με απλές φόρμες – τραγούδια κλπ.
Προσωπικά αυτό έκανα πάντα : ούτε ένα κομμάτι μου δεν έχει γραφτεί σε παρτιτούρα, και αυτό ισχύει ακόμα και για τα πιο εκτατεταμένα και “περίπλοκα” (ουσιαστικά αδημοσίευτα). Ο λόγος φυσικά είναι τα recording machines τα οποία μπορούν να παίξουν άριστα το ρόλο σημειωματάριου.
Όταν πρωτοήγα σε ωδείο ήμουν ήδη 19 και είχα γράψει τόνους μουσικής, έχοντας κατ’ αρχήν ανακαλύψει (στα 12) ένα μαντολίνο – οικογενειακό κειμήλιο, βάζοντάς του χορδές και κουρδίζοντάς το …κατά το δοκούν : φτιάχνοντας δηλ. “αυθαίρετα” κουρδίσματα, ουδεμία σχέση έχοντα με το κανονικό. Με βάση αυτά, σχημάτισα επίσης “αυθαίρετα” ακόρντα, παίζοντάς το (με το αριστερό) σαν δωδεκάχορδη κιθάρα, καθότι έχει διπλές χορδές. Εννοείται τα παραπάνω χωρίς υποψία δασκάλου. Ταυτόχρονα έγραφα shitloads of stuff σε ένα “παιδικό” keyboard, και πάλι χωρίς καθοδήγηση ενοείται.
Το μόνο που κέρδισα απ’ το ωδείο ήταν σωστές δαχτυλοθεσίες και γενικά λύσιμο των δαχτύλων. Από κει και πέρα, ό,τι κι αν έμαθα φρόντισα “μεθοδικά” να το ξεχάσω, αν υποτεθεί ότι το συγκράτησα in the first place, ιδίως τα θεωρητικά.
Το ιδεολογικό φορτίο της κλασικής, όπως το εννοώ ως προς την ποπ τουλάχιστον, ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτο μέχρι μια εποχή, είναι art for art’s sake, Αινείτε τον Κύριον κτλ. Εκεί που το πράγμα παίρνει περίεργη στροφή είναι με τον κυρ-Μπετόβεν και, γενικά, στη διάρκεια του φοβερού και τρομερού 19ου αι. Έχω αναφερθεί στο θέμα στο BEATLES : Η ΑΕΝΑΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (ΜΕΡΟΣ Β’) συσχετίζοντας την περίπτωσή τους με του LVB.
…Με το αυτί παίζουν και εκείνοι που έμαθαν μουσική από παρτιτούρα. Απλώς ξεκίνησαν απο νωρίς. Αν δεν προλάβεις να τριφτείς με τη σημειολογία πριν φτιάξεις ένα ολοκληρωμένο κόσμο μέσω ακουστικής εμπειρίας (συμπεριλαμβανομένης της εμπειρικής οργανοπαιξίας), η σημειολογία απειλεί τον μουσικό αυθορμητισμό της υποθέσεως.
Η αλήθεια είναι ότι αργότερα μετάνιωσα οικτρά που δεν προσπάθησα να υπερνικήσω την απέχθειά μου για την παρτιτούρα. Είχα βέβαια το ελαφρυντικό της ηλικίας (έκτη δημοτικού or something) αλλά και πάλι. Τέλος πάντων δεν είναι η μεγαλύτερη μαλακία που έχω κάνει στη ζωή μου.
Για τη φοβία – απέχθεια προς την παρτιτούρα δεν μπορώ να φανταστώ τι φταίει, κάποιο βιωματικού τύπου μπλοκάρισμα ίσως. Γιατί πχ. να μην αντιμετωπίσεις τη σχέση μεταξύ μουσικής σημειολογίας και μουσικής ως παραλλαγή εκείνης μεταξύ γραφής και λόγου, με τα οποία η σχέση σου είναι at the highest level;
Θα μπορούσε να υπάρχει άραγε ένα είδος “μουσικής δυσλεξίας”; (ξέρω άτομο, δεδομένα υπερευφυές, το οποίο εν τούτοις τα μπερδεύει στο διάβασμα και κάνει διάφορα “κουφά” ορθογραφικά λάθη).
Εγώ εν τω μεταξύ που τα λέω αυτά, μετά από τόσα χρόνια που έχω παρατήσει τη μελέτη, έτσι και βάλεις μπροστά μου μια στοιχειώδη άσκηση, θα αρχίσω να τη συλλαβίζω σαν ηλίθιος.
Όσον αφορά το δίδυμο Biden-Trump πάντως επιμένω: υπάρχει κάτι το αλλόκοτο στο γεγονός ότι δεν μπορεί να βρεθεί αντικαταστάτης τόσο για ένα φανερό γεροξεκούτη όσο και για κάποιον που εκφράζει με την παρουσία του μια ιστορική αναγκαιότητα. Το ζήτημα της ηλικίας κάνει απλώς την έλλειψη αυτή ακόμα πιο εντυπωσιακή. Στην Ευρώπη για παράδειγμα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: από αριστερά μέχρι δεξιά όλα τα πολιτικά πρόσωπα είναι αντικαταστάσιμα. Και δεν είναι μόνο που οι περισσότεροι από αυτούς είναι αχυράνθρωποι, γιατί το ίδιο συμβαίνει και στην Αμερική. Μπορούμε άνετα μάλιστα να φανταστούμε ότι στη μετά Πούτιν και Xi εποχή θα συνεχιστεί με τους ίδιους ή και ταχύτερους ρυθμούς η ανοδική πορεία της Ρωσίας και της Κίνας, όπως και η αντίστοιχη – γιατί περί αυτού πρόκειται – άνοδος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς ασχέτως προσώπων. Στην Αμερική φαίνονται να έχουν κολλήσει.
Ειδικά ως προς τον Μπάιντεν έχω την εντύπωση ότι πολλοί Δημοκρατικοί έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο αντιτραμπικής υστερίας που θα ψήφιζαν στη θέση του ακόμα και βάτραχο. Κι όμως δεν το κάνουν. Εκεί κολλημένοι με τον γεροξεμωραμένο. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πρόκειται για σύμπτωμα μετα-2020 συλλογικής παράνοιας. Όχι δηλαδή ότι αυτό αποτελεί πραγματική εξήγηση.
Αυτό ακριβώς είναι. TDS (Trump Derangement Syndrome). Θα έπρεπε προ πολλού να έχει εισχωρήσει στη Βίβλο των ψυχικών διαταραχών (DSM) μια και τα συμπτώματά του είναι πολύ πιο σαφή και ανιχνεύσιμα από τα περισσότερα που ήδη αυτή περιέχει.
Αύριο Θεού θέλοντος θα ετοιμάσω μια όσο το δυνατό πιο λεπτομερή αναφορά στην κατάσταση της Αμερικανκής σκηνής και τις διασυνδέσεις της με “εμάς” στην Ευρώπη.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για “μουσική δυσλεξία” or something. Ας μην ξεχνάμε ότι και αυτό που χαρακτηρίζουμε (καταχρηστικά κατά τη γνώμη μου στις περισσότερες περιπτώσεις) ως “δυσλεξία” δεν υπήρχε στην εποχή μας ως έννοια ή τέλος πάντων ως πρακτική, πόσο μάλλον που η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών ενηλίκων έχει στον α’ ή β’ βαθμό πρόβλημα ορθογραφίας, γραμματικής και σύνταξης – και ιδιαίτερα μάλιστα στη χώρα μας για λόγους που σηκώνουν μεγάλη συζήτηση. Ελάχιστες μαθήσεις μού προκαλούσαν απέχθεια (κυρίως η σημειολογία της τριγωνομετρίας και της χημείας από τα υποχρεωτικά) και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό συνέβαινε για τον ίδιο λόγο σε κάθε περίπτωση. Δεν αποκλείεται να είναι απλώς κάτι σαν τα φασολάκια πχ που μικρός τα βαριόμουν, αλλά τώρα μου αρέσουν. Η πολυδιάστατη “πρόοδος” εξάλλου βγάζει σταδιακά προβληματικούς πολλούς ανθρώπους που μέχρι χτες θεωρούνταν απόλυτα φυσιολογικοί. Σήμερα για παράδειγμα χαρακτηρίζονται ως “τεχνοφοβικοί” ένα σωρό άνθρωποι που στην πραγματικότητα έχουν απόλυτο δίκιο σε αυτό που “φοβούνται”.
Ακριβώς έτσι. Το κόνσεπτ αφορά εν γένει σε ανατροπή της λογικής τάξης. Γιατί, κατά την άποψή μου, και οι “ξενοφοβικοί” έχουν κάθε δίκιο να είναι τέτοιοι – εκτός αν θεωρείται δεδομένο ότι ο κάθε Φούφουτος από τα βάθη της Αφρικής και της Ασίας έρχεται εδώ με καλές προθέσεις. Ή ότι είναι περίεργο κάποιος που έχει συνηθίσει ένα τρόπο ζωης, να αμύνεται βλέποντάς τον με το έτσι θέλω να ανατρέπεται. Και αυτό σε κοινωνίες όπου τα ίδια κόμματα που λυσσάνε υπέρ των open borders και των ανατροπών που συνεπάγονται …στηρίζουν ταυτόχρονα “κινητοποιήσεις” για ζητήματα όπως ακρίβεια, αυξήσεις μισθών και τα τοιαύτα.
Ως προς την “πρόοδο”, ο αριθμός των διαταραχών που γέμιζαν τις σελίδες της πρώτης έκδοσης του DSM (ψυχιατρικής Βίβλου) το 1952, ήταν περίπου 100. Στην τρέχουσα, πέμπτη έκδοσή της οι διαταραχές αγγίζουν τις 300.
Παρεμπιπτόντως, η περίφημη …δυσφορία φύλου που εξαπλώνεται σαν επιδημία (και στο Ellada) συμπεριλαμβάνεται στις διαταραχές της Βίβλου. Αυτό δεν εμποδίζει την αντιμετώπση των “δυσφορούντων” ως κάποιων που οι επιθυμίες που εκδηλώνουν στο πλαίσιο της διαταραχής τους, πρέπει να γίνονται σεβαστές. Enter, ορμονοθεραπεία από 12 ετών με επιτήρηση “ψυχίατρου” και στη συνέχεια χειρουργικές επεμβάσεις.
Το ότι ουδείς εκπρόσωπος άλλου κόμματος, ή δημοσιογράφος δεν έχει κάνει αυτή την ερώτηση στον ανεκδιήγητο Κασσελάκη (“Πρόεδρε τι πιστεύεις γι’ αυτό;” ας πούμε) αποτελεί αποχρώσα ένδειξη περί υπάρξεως “σχεδίου” για τις πολιτικές τύχες της χώρας.
Δεν χρειάζεται να τρέχουμε στον Κασσελάκη που είναι και γραφικός. Η άνευ προηγουμένου και άλλως ανεξήγητη εμμονή του Μητσοτάκη με τον περίφημο πουστονόμο μιλάει από μόνη της. Άσε που του στοίχισε κι ένα σωρό ψήφους. Προφανώς η απάντησή του στους εσωκομματικούς του επικριτές θα ήταν “We do not question Their providence!”.
Όντως. Εν τω μεταξύ κάτι που χρήζει εξέτασης είναι η …συγχρονικότητα των “αμφισβητήσεων κορυφής” επί αμερικανικού, ευρωπαϊκού ακόμα και “ελληνικού” εδάφους. Όπου και αν γυρίσεις βλέπεις την ίδια ιστορία. Στα καθ’ ημάς, βέλη εξ οικείων και για τους τρεις μεγάλους τιμονιέρηδες. Ακόμα και ο Βελόπουλος έχει θέματα.
Έχεις δίκιο. Πιθανότατα όμως οφείλεται στην απανταχού άνοδο της ακροδεξιάς, νεοδεξιάς κλπ που αναγκάζει τους άλλους να “τρώνε το καπέλο τους”. Για τον Βελόπουλο παραξενεύομαι που δεν έχει μεγαλύτερα προβλήματα, δεδομένου ότι δεν ανέχεται να μοιραστεί το.. ακροδεξιό κάθισμα με κανένα.
Ώρα είναι να προκύψει και master των τεχνικών της εξουσίας ο Βελόπουλος. Γιατί η μη ανοχή για την οποία μιλάς είναι σωστή τακτική ούτως ή άλλως. Η συγκεκριμένη πολιτική φιλοσοφία περιλαμβάνει στα εκ των ων ουκ άνευ τον μοιραίο ηγέτη, τον “ήρωα της ιστορίας”. Και αν ο συγκεκριμένος είναι η εκρηκτικά ανερχόμενη δύναμη, η λογική υπαγορεύει αυτό το μήνυμα προς διάφορους μνηστήρες : “succumb or die”.
No doubt. Οι αριστεροί αντιθέτως για πρώτη φορά στην ιστορία τους δείχνουν διατεθειμένοι να συνεργαστούν. Ματαίως κατά τη γνώμη μου, αν συνεχίσουν την εξ αριστερών κατρακύλα στον ίδιο ακριβώς ιδεολογικό δρόμο που οι αντίπαλοί τους χρησιμοποιούν εκ δεξιών για τη δική τους ανάβαση. Οδός άνω κάτω μίη που έλεγε και ο Ηράκλειτος.
https://www.youtube.com/watch?v=bqtuZnTBPPY
Μην το συζητάμε. Στο τέλος οτιδήποτε ανθρώπινο θα θεωρείται ανωμαλία που εμποδίζει την ένδοξη πορεία των.. πιονέρων προς τον “homo deus” τρομάρα τους. Πάντα με συγκινούσε το γεγονός ότι ορισμένα είδη άγριων ζώων αρνούνται πεισματικά να ζευγαρώσουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Κυριολεκτικά σα να λένε στους δεσμοφύλακές τους “ρε δεν πάτε να γαμηθείτε!”.