Εκτιμώ ανέκαθεν τον Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Γιώργο Κοντογιώργη, έχω διαβάσει βιβλία του, και ακούω πάντα με προσοχή τις συζητήσεις στις οποίες συμμετέχει.
Αυτή εδώ, δεδομένων των περιστάσεων (οι ευρωοεκλογές, το “μήνυμά τους” για το ευρωπαϊκό και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, το ρωσο-ουκρανικό και οι παράμετροι που διαμορφώνουν τη σχετική μ’ αυτό πολιτική “μας”) είναι από τις πλέον ενδιαφέρουσες που έχω ακούσει. Δεν χρειάζεται να πω ότι συμφωνώ 100% με τις διαπιστώσεις και τα συμπεράσματά του.
(Visited 120 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το ψέμα πάντως είναι αξεδιάλυτα δεμένο με την πολιτική εξουσία. Που σημαίνει ότι, αν θες να κάνεις αποτελεσματική αντιπολίτευση, θα πρέπει να στηριχθείς ως ένα βαθμό στην αλήθεια. Όχι και τόσο δύσκολο από τη στιγμή που η αλήθεια δεν αφορά εσένα και δεν χρειάζεται να μεταφραστεί σε πράξεις. Όταν με το καλό αναλάβεις εσύ την εξουσία, θα πάρεις με τη σειρά σου την τιμημένη σκυτάλη του ψέματος. Το κακό με τα ψέματα όμως είναι ότι έχουν ημερομηνία λήξης. Δεν μπορείς να νικήσεις την πραγματικότητα μόνο με λέξεις. Αργά ή γρήγορα η αλήθεια επανακάμπτει. Και τότε θα πρέπει να διαλέξεις αν θα την καταστήσεις ενεργό στοιχείο της πολιτικής πράξης – γιατί στα λόγια το ψέμα κυριαρχεί εξ ορισμού – ή αν θα συνεχίσεις αποκλειστικά με τα ψέματα μέχρι το τέλος.
Με δεδομένο τον ρόλο των ΜΜΕ / σόσιαλ μίντια ως μηχανισμών mass hypnosis, πράγμα που οι περισσότεροι αναλυτές δείχνουν να αγνοούν : ακόμα και οι επισημάνσεις (οι επιλογές απ’ το μενού) των κακώς κειμένων είναι υποβολιμαίες, το ίδιο επομένως και οι διεκδικήσεις. Το ψέμα είναι αξεδιάλυτα δεμένο ακόμα και με τον αντιπολιτευτικό λόγο. Η “ατζέντα των θεμάτων” της ΕΕ και η σχέση της με την πραγματικότητα, όπως προβάλλει από το βίντεο με τον Μεϊμαράκη είναι αντιπροσωπευτικά αυτού.
https://oannes.gr/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%bf%cf%83-%ce%b8%ce%b5%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%83/
Ακόμα πιο αντιπροσωπευτικό είναι το πόσο τόπο πιάνει η καλλιεργούμενη υστερία με τους ιούς και την κλιματική αλλαγή (ο κόσμος γύρω μου εξακολουθεί να μιλάει για ανυπόφορη ζέστη) ή με θέματα στατιστικώς σπάνια έως ανύπαρκτα – απ’ την ενδοοικογενειακή βία, μέχρι τα δικαιώματα των διεμφυλικών να πούμε.
Να μην ξεχνάμε και ότι η σημερινή πολιτική δραστηριότητα διέπεται στο συνολό της από τακτικές αντιπολίτευσης, κουτσομπολιό, συκοφαντία, διαστρέβλωση κτλ. – κύριο μέλημα και της κυβέρνησης είναι να επισημαίνει τα ανομήματα των ανταγωνιστών της.
Η βασική διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς εδώ, και τα κλασικά (εθνικο-)σοσιαλιστικά καθεστώτα, την τεχνογνωσία των οποίων έχουν αφομοιώσει, είναι ότι εκείνοι πρότασσαν το όραμα για ένα λαμπρό μέλλον από εδώ ως την αιωνιότητα. Αυτοί εδώ στο λένε στα ίσια : “τέρμα όσα ήξερες, τέρμα οι πολλές ελευθερίες, οι δημοκρατίες και τα δικαιώματα” (η Μπακογιάννη το είπε αυτό τις προάλλες). “Το μέλλον είναι αβέβαιο και, πάντως, σίγουρα δυσοίωνο”.
“Το μέλλον” παρουσιάζεται σαν μια γενικώς και αορίστως δυσάρεστη συγκυρία / εξέλιξη, ενώ σ’ αυτό οδηγούν οι ίδιοι με προσεκτικές κινήσεις (βλ. αντιμετώπιση “πανδημίας”, “κλιματικής αλλαγής”, …Ρωσίας)
Απαραίτητες διευκρινήσεις, από τις οποίες με απέτρεψε το επανακάμψαν εσχάτως αίσθημα ματαιότητας. Το σύνολο των κυρίαρχων ψεμάτων συνιστά την έννοια του “συστήματος” εντός της οποίας δεν υπάρχει πραγματική αντιπολίτευση. Την αλήθεια χρησιμοποιούν ως ένα σημείο κυρίως τα κόμματα της “αντισυστημικής ακροδεξιάς” τα οποία θα χρειαστεί να δείξουν στο μέλλον κατά πόσον είναι διατεθειμένα να ενσωματώσουν και στην πολιτική τους πρακτική.
Οι συγκεκριμένοι (ακρο-)δεξιοί, είναι οι μόνοι που αποτελούν “φωνή λαού” ως ένα σημείο τουλάχιστον. Γιατί είναι στην απ’ έξω, και με την πλάτη στον τοίχο όπως ο λαός ο ίδιος. Κανείς δεν τους χρειάζεται ως πολιτικές οντότητες, κανείς ως εκ τούτου δεν μπαίνει στη διαδικασία να τους “γλυκάνει”. Μαζί με τη (θεαματική) άνοδό τους, ξεκινάει υποθέτω και μια διαδικασία “κανονικοποίησής” τους ως πολιτικών entities.
Δεν είναι μόνον αυτό. Τέτοια κόμματα υπήρχαν από παλιά με τις ίδιες πάνω κάτω θέσεις, κανένας όμως δεν τους έδινε σημασία. Η άνοδός τους δεν οφείλεται στην ικανότητα να εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα ή σε κάποια πραγματιστική κοσμοαντίληψη, αλλά στην τύχη. Απλώς βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο χρονικό sweet spot, όπου η ώρα του σταματημένου τους ρολογιού ταυτίζεται με την πραγματική ώρα. Όταν ο δείκτης της πραγματικότητας κινηθεί παραπέρα, τα κολλήματά τους θα επικρατήσουν της λογικής και θα τους οδηγήσουν στην καταστροφή όπως ακριβώς έγινε με το Χίτλερ. Τα παραπάνω ισχύουν για μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και όχι πχ για τον “literally Hitler” Τραμπάκουλα. Η αποτυχία της θητείας του τελευταίου δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι αναγκάστηκε να κινηθεί στο προϋπάρχον πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας των αντιπάλων του, αλλά και στο γεγονός ότι έπρεπε να συγχρονιστεί με τα γνωστά κολλήματα της δικής του παράταξης. And he’s much better than that. Πιστεύω πραγματικά ότι ως his own man που είναι θα είχε μεγαλύτερες δυνατότητες επιτυχίας ως ευρωπαίος πολιτικός.
Όταν το πράγμα ζορίζει, ο άνθρωπος, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, έχει την τάση επιστροφής στα οικεία και γνώριμα, στις ρίζες του που λένε.
Αν σε ατομικό επίπεδο αυτό αφορά κυρίως την “ξενοιασιά της παιδικής ηλικίας” (προσωπικά στράφηκα σ’ αυτήν γύρω στα 16, στην πρώτη και μοναδική κρίση ηλικίας που έχω περάσει) σε ομαδικό / μαζικό αφορά φυσικά τους γενέθλιους μύθους του έθνους κτλ κτλ. Οι εσαεί κολλημένοι με αυτούς, οι “με το σταματημένο ρολόι” είναι όσοι αδυνατούν να παρακολουθήσυν την εναλλαγή των εξελίξεων. Αλλά η τελευταία έχει την τάση ως γνωστόν τους τελευταίους …2 αιώνες να επιταχύνεται. Το ανθρώπινο μυαλό (κόντρα στις διακηρύξεις των τελάληδων της προόδου) έχει δυνατότητα προσαρμογής σε περιορισμένο αριθμό αλλαγών at a time. Απλούστατα, αδυνατεί να καταγράψει / επικοινωνήσει με καταστάσεις, η ταχύτητα διαδοχής των οποίων δημιουργεί το κοινωνιολογικό αντίστοιχο του περιστρεφόμενου δίσκου του Νεύτωνα, ο οποίος από πολύχρωμος προκύπτει εν τέλει ολόλευκος.
Φυσικό είναι ο εκάστοτε πολίτης να στρέφεται στα βασικά (γι’ αυτόν) : σε ατομικό επίπεδο ένα είδος αυτιστικής απάθειας. Και σε συλλογικό, ένα είδος απόλυτης παράδοσης στην πρόοδο* (για τους “προνομιούχους”) ή απόλυτης άρνησής της / παραδοσιολαγνείας κτλ. (για τους “μη”).
* Η πρόοδος εδώ αποκτά η ίδια μια διάσταση διαχρονικής, “παραδοσιακής” αξίας.
Definitely. Γιαυτό εξάλλου το ίδιο το σύστημα έχει αρχίσει να επιβραδύνει την “ανάπτυξη” σε οικονομικό, τεχνολογικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Κάποιες γραφικές ακρότητες (πχ οι τραβεστί ως απαραβίαστο κοινωνικό status) εκφράζουν απλώς την απελπισμένη προσπάθεια της “προόδου” να εξαντλήσει όπως όπως τις ιστορικές της δυνατότητες λίγο πριν την αναπόφευκτη πτώση. Οικονομική κρίση του 2008, πανδημία του 2020, ουκρανικό του 2022 σε συνδυασμό με την προϊούσα “πράσινη στροφή” εκφράζουν αυτό ακριβώς το halt που βρίσκεται ήδη σε απόσταση αναπνοής. Εκ πρώτης όψεως μπορεί φαίνονται ως προϊόντα σχεδίου ή βλακείας – και σε μεγάλο βαθμό είναι αμφότερα – κατά τη γνώμη μου όμως αποτελούν εκδηλώσεις της “πανουργίας του λόγου” ή πιο λαϊκά της ειρωνείας της μοίρας. Και ο Μεσαίωνας εξάλλου ήταν απαραίτητο ιστορικό σκαλοπάτι και προϋπόθεση της μεταγενέστερης προόδου. Αν η πνευματική ανάπτυξη της ελληνικής αρχαιότητας είχε συνεχιστεί με τους ίδιους ρυθμούς, δεν αποκλείεται να οδηγούσε την ανθρωπότητα σε ολοκληρωτική καταστροφή. Ένα παρόμοιο “σκοτεινό” διάλειμμα μάλλον θα βιώσουμε κι εμείς από δω και στο εξής. Πόσο θα κρατήσει και πού θα οδηγήσει, δεν έχω ιδέα.
Δυστυχώς είναι ακριβώς έτσι.
“Fallen on hard times” που λέει και το τραγουδάκι των Jethro Tull από τα early ’80s.
https://youtu.be/e-yS-MUIOpk?si=fcr7yZMdwroJJXov
Η “κονσέρβα της αλήθειας”,από την οποία μας ταίζουν συστηματικά,δε φαίνεται να έχει ημερομηνία λήξης🤖…https://m.youtube.com/watch?v=DRzeK7l3hks
…Ούτε έναρξης.