…Είναι επίσης σημαντικό για το κράτος να ενσταλάξει στους υπηκόους του μια αποστροφή για τις «θεωρίες συνωμοσίας». Γιατί η αναζήτηση «συνωμοσιών» σημαίνει αναζήτηση κινήτρων και απόδοση ευθυνών για ιστορικά παραπτώματα. Εάν, επομένως, υπαίτιοι του κακού δεν είναι κάποιοι [κρατικοί ή άλλου είδους] αξιωματούχοι αλλά, γενικά και αόριστα, οι «κοινωνικές δυνάμεις», η ατελής κατάσταση του κόσμου …ή, ακόμα καλύτερα, αν …όλοι είμαστε υπεύθυνοι, τότε δεν έχει νόημα να αγανακτούμε ή να ξεσηκωνόμαστε. Και βέβαια, η ακύρωση των «θεωριών συνωμοσίας» έχει αποτέλεσμα οι πολίτες να γίνονται πιο εύπιστοι ως προς το «δημόσιο συμφέρον» που προβάλλει το κράτος για οποιαδήποτε από τις αυταρχικές του ενέργειες.
Μια άλλη δοκιμασμένη συνταγή υποταγής στη βούληση του κράτους είναι η πρόκληση ενοχών. Οποιαδήποτε άνοδος της προσωπικής ευημερίας στηλιτεύεται ως «απληστία», «υλισμός», «κερδοσκοπία», «εκμετάλλευση», ενώ αμοιβαία επωφελείς συναλλαγές καταγγέλλονται ως «ιδιοτελείς». Το τελικό συμπέρασμα είναι πάντα ότι …περισσότεροι πόροι πρέπει να απορροφηθούν από τον ιδιωτικό στον «δημόσιο τομέα». Η προκαλούμενη ενοχή προετοιμάζει τον κόσμο να αποδεχτεί ακριβώς αυτό. Γιατί, ενώ οι ιδιώτες είναι εξ ορισμού «άπληστοι», οι οικονομικές αποτυχίες των κυβερνώντων οφείλονται πάντα στην αφοσίωσή τους σε ευγενή ιδανικά – ο παρασιτισμός τους είναι ηθικά ανώτερος από την όποια ειρηνική και παραγωγική εργασία.
Στη σημερινή υλιστική εποχή, το θεϊκό δικαίωμα του κράτους ενισχύεται με την επίκληση ενός νέου θεού, της Επιστήμης. Η κρατική εξουσία αυτοπροβάλλεται τώρα ως σούπερ επιστημονική – σχεδιασμένη από ειδικούς. Οι επικλήσεις στη «λογική» είναι συχνότερες παρά ποτέ. Αυτή εδώ όμως δεν είναι η λογική ενός ανεξάρτητου ατόμου, ούτε αποτελεί άσκηση της ελεύθερης βούλησής του. Είναι μια λογική …συλλογική και υπαγορευμένη από συγκεκριμένο σκοπό : τη χειραγώγηση παθητικών υποκειμένων από τους κυβερνήτες τους.
Η ολοένα ευρύτερη διάδοση μιας επιστημονικοφανούς ορολογίας επιτρέπει στους διανοούμενους του κράτους να υφαίνουν περίτεχνες υπερασπίσεις για κυβερνητικές πρακτικές που σε παλαιότερες εποχές θα αντιμετώπιζαν τη χλεύη του κόσμου.
Ένας ληστής που δικαιολογείται ισχυριζόμενος ότι βοηθάει τα θύματά του, γιατί με τα χρήματα που αποκτά κλέβοντας …δίνει ώθηση στο λιανικό εμπόριο, δεν πείθει κανέναν. Όταν όμως η ίδια θεωρία παρουσιάζεται με κεϋνσιανές εξισώσεις και εντυπωσιακές αναφορές στο «πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα», γίνεται αυτομάτως πειστική. Έτσι η επίθεση στην κοινή λογική συνεχίζεται, και κάθε εποχή εκτελεί το έργο με τον δικό της τρόπο. Δεδομένου άλλωστε του ότι η ιδεολογική υποστήριξη είναι ζωτικής σημασίας για το κράτος, αυτό πρέπει αδιάκοπα να προσπαθεί να εντυπωσιάζει το κοινό με τη «νομιμοφροσύνη του», διακρίνοντας τις ληστρικές δραστηριότητές του από εκείνες των κοινών ληστών. Η αποφασιστικότητα των επιθέσεών του στην κοινή λογική μόνο τυχαία δεν είναι.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Murray Rothbard : Anatomy Of The State [1974], σε δική μου μετάφραση – διασκευή.