“Από δω ο κύριος Παπαχατζής, θαυμαστής σας”. Μ’ αυτά τα λόγια με είχε συστήσει στον Γιάννη Βογιατζή προ 25ετίας plus, σε κάποια εκδήλωση, κοινός γνωστός. Του το είχα ζητήσει εγώ, “απαγορεύοντας” κάθε νύξη περί δικής μου μουσικής δραστηριότητας. Ο καλλιτέχνης μου είχε σφίξει εγκάρδια το χέρι, το στιγμιότυπο έμεινε στη μνήμη μου …σίγουρα πιο έντονα απ’ ό,τι στη δική του.
Ο Γιάννης Βογιατζής ήταν η αδυναμία μου – μια απ’ τις ελάχιστες – της “χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου”. Η οποία, αν εξαιρέσεις κάποια στιγμιότυπα, σε πολλά απ’ τα οποία τον λόγο έχει η δική του παρουσία, ούτε χρυσή ήταν, ούτε ιδαίτερα άξια ανάμνησης. Και στην οποία η προσκόλληση του “Έλληνα”, δεκαετίες τώρα, αποτελεί σύμπτωμα κοινωνικής ψυχοπαθολογίας.