Βήμα πρώτο και προϋπόθεση όσων ακολουθούν : η ενθάρρυνση του mr. Nobody να ανακαλύψει τον δημιουργικό εαυτό του.
Ο mr. Nobody έχει προκύψει ως Mr. Nobody, χάρη σε μια κοινωνική συνθήκη που προωθεί τη διασημότητα ως συνώνυμη της σημαντικότητας, συγχέοντας αίτιο και αιτιατό και αντιστρέφοντας τη φυσιολογική σειρά των γεγονότων : αν “μια φορά κι ένα καιρό” ήσουν διάσημος ως σημαντικός, σήμερα είσαι σημαντικός ως διάσημος.
Στο χαοτικό χορό του τσαλαβουτήματος στις έννοιες που αποκαλείται “δημόσιος διάλογος”, ο σημαντικός άνθρωπος είναι …δημιουργικός a priori. Η δικαιολόγηση της σημαντικότητας / διασημότητάς του πρέπει να αφορά στη δημιουργική συμβολή σε μια υπόθεση, άσχετα ποια είναι αυτή, και πόσο δημιουργική είναι η συμβολή του.
Η υπόθεση – κεντρική ιδέα του παρακάτω βίντεο είναι οι απεριόριστες δυνατότητες της νέας τεχνολογίας. Κάπου εδώ ανασύρω μια αξιωματική παραδοχή – δεν ξέρω αν είναι δόκιμη, μου έχει πάντως επανειλημμένα χρησιμεύσει : κάθε δομή [έμβιος οργανισμός, ανόργανη ύλη, λογισμικό, χώρα, θρησκεία, θεωρία, δημοσιογραφικό συγκρότημα…] “εργάζεται” πριν απ’ όλα για τη δική της διαιώνιση. Όσο αυξάνονται οι επιμέρους δομές που διέπει, τόσο αυξάνεται το ποσοστό ωφέλειάς της απ’ τη συνολική διαδικασία.
Η εκτυφλωτική ακτινοβολία των ποπ σταρ έχει εμποδίσει κάποιους να διακρίνουν δυο πράγματα 1. Η ανθρώπινη αποτυχία είναι συνήθως η άλλη όψη του rich and famous και 2. Αληθινός ωφελημένος της υποθέσεως δεν είναι ο σταρ, αλλά το μέσο που τον αναδεικνύει : αυτό πχ. που απογειώθηκε απ’ την επιτυχία των Beatles, ήταν το άλμπουμ των 33 στροφών, η δισκογραφία στο σύνολό της, και οι δυνάμεις [πολιτικοί, μαφία, μυστικές υπηρεσίες] που έδιναν στην “πολιτιστική” βιομηχανία τις κατευθυντήριες γραμμές της.
Τα όσα λέγονται στο παρακάτω βίντεο αφορούν κάτι πολύ πιο δραστικό : την καταβρόχθιση αυτού που οι γενιές των απερχόμενων μάθαμε ως πολιτισμό, από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Καταβρόχθιση όχι με τη μετατροπή σε data / δημιουργική αξιοποίησή του, αλλά με τον κλασικό τρόπο : ανάλωση – αφομοίωση – μετατροπή σε [ψηφιακά] περιττώματα.
Γιατί άραγε ένα τραγούδι που οι άνθρωποι ξέρουν ότι δεν είναι του …Drake, έχει εκατομμύρια views σαν να ήταν του Drake;
Γιατί το όφελος δεν αφορά τον Drake, τον fake Drake, ή τον ακροατή του[ς], αλλά τη μηχανή που “αποδεικνύει” την ικανότητά της να αναπαράγει πιστά ο,τιδήποτε. Η εποχή των 15’ διασημότητας του Γουόρχολ είναι ancient history : Ο “χειριστής” της AI – στιγμιαία “επωφελούμενος” – είναι αναλούμενος εν τη γενέσει.
Όπως μπορεί κανείς να δει στο βίντεο, το applauding, αλλά και η ίδια η διαδικασία ακρόασης, αποτελούν παρωδία. Για το θεαθήναι : κουνάμε πάνω-κάτω τα ηλίθια κεφαλάκια μας, λέμε μια-δυο μαλακιούλες, και δεν ξεχνάμε το ρεφρέν : AI is here to stay.
Παρεμπιπτόντως, πόσο δύσκολο είναι για την AI να παραγάγει κάτι πιο ενδιαφέρον απ’ τον …Drake; Και πόσο ενδιαφέρον είναι ο Cobain να τραγουδάει Soundgarden; ένας καλός μίμος θα το έκανε καλύτερα. Το αυτό ισχύει και με χίλιες δυο άλλες “δυνατότητες” που ανοίγει η AI, προς ικανοποίηση της περιέργειας του αργόσχολου – μετατροπή του από mr. Nobody σε δημιουργική οντότητα.
Η ανάλυση στην οποία προχωρεί ο κύριος Beato απ’ το έβδομο λεπτό, παραβάλλοντας την παρούσα “επανάσταση” με εκείνην του Napster στα late ‘90s είναι τελείως λάθος : αν τότε το αποτέλεσμα για την μουσική βιομηχανία ήταν να πέσει στο γκρεμό, σήμερα απλώς δεν υπάρχει μουσική βιομηχανία – οι σύγχρονες υβριδικές βερσιόν δεν μπορούν να φέρουν τον συγκεκριμένο τίτλο.
Άσε που [όπως …περήφανα σημείωνα στον ΗΧΟ, με το ξεκίνημα της πανδημίας του free downloading] τα ίδια “μεγάλα συμφέροντα” που ήλεγχαν τη μουσική βιομηχανία επένδυαν ήδη στα νέα μέσα που επρόκειτο να την παροπλίσουν.
Η επέκταση του ομιλητή στον τεχνικό τομέα, διά της αντιπαραβολής των pro tools και των plug-ins με τη σαρωτική έφοδο της computer generated music, είναι για γέλια και για κλάματα. Σαν να εξομοιώνεις την υποβάθμιση του εργαζομένου με την απόλυσή του.
Παραδόξως, τα τελικά πορίσματα του κυρίου Beato είναι λογικά [περιέχονται άλλωστε σε σειρά κειμένων και εδώ, αρχής γενομένης από το προ 6ετίας (1)] : το μέλλον του μέλλοντος είναι οι ψηφιακοί from scratch καλλιτέχνες. *
Το ίδιο λογική είναι και η φράση με την οποία ο ομιλητής περιγράφει την κινητήρια δύναμη των “εξελίξεων” : Because people just don’t care.

Ο Rick Beato είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση. Πληροφορίες γι’ αυτόν, εδώ.

* Γιατί όχι στο φινάλε; Μια απ’ τις πιο καίριες επινοήσεις της πολιτιστικής βιομηχανίας – αληθινό εργαστήριο παραγωγής μοντέλων για τον άνθρωπο του μέλλοντος – ήταν τα κινούμενα σχέδια. Ο θρίαμβος της virtual reality είναι ο τελικός δικός τους θρίαμβος.